ตอนที่ 737 ออกนอกด่าน ร่วมมือ (2)
หากไม่มีความสัมพันธ์กับเยี่ยนอ๋องนี้ เซี่ยลี่คิดว่าตนเองคงชื่นชมชายหนุ่มคนนี้มาก ในสักวัน คุณชายเว่ยผู้นี้จะต้องกลายเป็นขุนพลผู้ไร้เทียมทานไม่แพ้เหล่าขุนพลที่มีชื่อเสียงจากการร่วมก่อตั้งประเทศกับอดีตฮ่องเต้ น่าเสียดาย…

นอกจากนั้น เขาไม่มั่นใจว่าสิ่งที่มองเห็นเป็นตัวตนที่แท้จริงของเว่ยจวินมั่ว หรือเป็นเพียงสิ่งที่ต้องการให้ตนเห็นกันแน่

“แม่ทัพเว่ย แผนของข้า เจ้ามีความเห็นเยี่ยงไร” เซี่ยลี่เอ่ยปากถาม

เว่ยจวินมั่วเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยอย่างนิ่งสงบ “ข้าน้อมรับคำสั่งขอรับ”

ดวงตาของแม่ทัพเซี่ยหดเกร็ง เอ่ยเสียงเข้ม “การไปครั้งนี้อันตรายยิ่ง แต่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเขตชายแดนโยวโจว ขอท่านแม่ทัพระวังตัวด้วย”

เว่ยจวินมั่วลุกขึ้น ยกมือประสาน “ขอรับ”

“เช่นนี้ ข้าขอท่านกลับมาอย่างปลอดภัยได้โดยไว” เซี่ยลี่จ้องลึกไปยังเว่ยจวินมั่ว เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เว่ยจวินมั่วไม่เอ่ยสิ่งใด พยักหน้าและเดินออกจากกระโจมไป

นอกกระโจมใหญ่ มองเห็นเขาเดินออกมาลิ่นฉังเฟิงและเจี่ยนชิวหยางก็เดินเข้าไปหา ลิ่นฉังเฟิงรีบเอ่ยถาม “เป็นอย่างไรบ้าง เซี่ยลี่มอบหน้าที่ใดให้เจ้า” เท้าของเว่ยจวินมั่วไม่หยุดเดิน เดินตรงไปยังกระโจมของตน เอ่ยเสียงเรียบ “เรียกรวมทหาร เตรียมตัวออกนอกด่านกำแพง”

ลิ่นฉังเฟิงชะงัก รีบเข้าไปดึงเว่ยจวินมั่วไว้ “เจ้าว่าอันใดนะ ออกนอกด่านอย่างนั้นหรือ”

สายตาราบเรียบของคุณชายเว่ยกวาดมองแขนเสื้อของตนที่ลิ่นฉังเฟิงจับอยู่ คุณชายลิ่นรีบชักมือกลับราวกับถูกมีดฟันลงมา ขำแห้งขึ้นมาสองครั้ง เอ่ยว่า “เจ้ายังไม่บอกเลย ออกนอกด่านยามนี้เพื่ออันใด” ทำสงครามนอกด่านเดิมพวกเขาก็เสียเปรียบ ออกไปฤดูนี้ ก็ยิ่งไม่ได้ นี่เองเป็นสาเหตุที่ต่อให้ทหารของต้าเซี่ยจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ยังยึดการปกป้องเป็นหลัก ทำสิ่งใดไม่ได้ เรื่องขี่ม้าพวกเขาสู้คนเป่ยหยวนไม่ได้จริงๆ นี่นา

เว่ยจวินมั่วเอ่ย “แม่ทัพเซี่ยมีคำสั่งให้ข้านำทัพออกนอกกำแพง ล้อมโจมตีด้านหลังของพวกเป่ยหยวน”

“แค่กๆ” คุณชายฉังเฟิงสำลักน้ำลายตัวเอง “โจมตีจากด้านหลังหรือ สมองของเซี่ยลี่ไม่มีปัญหาใช่หรือไม่”

“แค่ก” เจี่ยนชิวหยางอดไม่ได้ใช้ศอกกระทุ้งคุณชายฉังเฟิง ที่นี่ห่างจากกระโจมแม่ทัพเซี่ยเพียงไม่ถึงห้าสิบเก้า ต่อให้สมองของแม่ทัพเซี่ยมีปัญหาท่านก็ไม่ควรพูดเสียงดังขนาดนี้นะ

“ไปเตรียมตัว” เว่ยจวินมั่วเอ่ย

ลิ่นฉังเฟิงเห็นเขากำลังจะไป จึงรีบคว้าเขาเอาไว้ “เจ้าจะบ้าหรืออย่างไร เห็นอยู่ว่าเซี่ยลี่ส่งเจ้าไปตายชัดๆ” ทหารในมือเซี่ยลี่มีไม่ถึงหนึ่งแสนนาย สามารถแบ่งให้เว่ยจวินมั่วสองหมื่นก็นับว่าไม่เลวแล้ว นำทหารสองหมื่นไปล้อมเป่ยหยวนในทุ่งหญ้าหรือ ต่างจากไปตายอย่างไรกัน

เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้ว “คำสั่งแม่ทัพไม่อาจต่อต้าน” เห็นลิ่นฉังเฟิงกำลังจะเอ่ยบางอย่าง คุณชายเว่ยลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยเสียงกระซิบ “เกิดเรื่องแล้ว ศึกครั้งนี้ต้องจบลงโดยเร็วที่สุด”

ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของลิ่นฉังเฟิงพลันเปลี่ยน ทั้งสามคนไม่เอ่ยสิ่งใดอีกเดินตรงไปยังกระโจมของเว่ยจวินมั่ว

เมื่อเข้ามาในกระโจม ลิ่นฉังเฟิงจึงเอ่ยถาม “เกิดเรื่องอันใด” พวกเขาไม่ได้รับข่าว ในเมื่อเซี่ยลี่ควบคุมเข้มงวด ปกติแล้วเยี่ยนอ๋องจึงไม่เขียนจดหมายมาให้พวกเขาก่อน แต่หากเกิดเรื่องใหญ่จริงๆ พวกเขายังมีช่องทางพิเศษในการรับจดหมาย

เว่ยจวินมั่วนั่งลงบนเก้าอี้ ย่นคิ้วพลางเอ่ย “เซี่ยลี่มิใช่คนทำอันใดบุ่มบ่าม ในเมื่อต้องการส่งข้าออกไป เกรงว่าคงเป็นคำสั่งของคนที่อยู่จินหลิง”

“เจ้าหมายถึง…”

เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เซียวเชียนเยี่ยลงมือกับผู้ปกครองเมืองแล้ว”

ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของสองคนตรงหน้าพลันไม่น่ามองขึ้นมา เจี่ยนชิวหยางเอ่ย “เซี่ยลี่ต้องการใช้โอกาสนี้สังหารคุณชายหรือ”

ลิ่นฉังเฟิงส่งเสียงหยัน เอ่ย “ต่อให้ไม่ตาย การไปครั้งนี้เกรงว่าทหารที่มีชีวิตรอดกลับมาก็คงมีไม่มาก ถึงตอนนั้น…เซี่ยลี่ยังสามารถใช้ข้ออ้างนำทัพล้มเหลวมาจัดการกับพวกเราได้”

“หากคุณชายไม่ไป…”

“เช่นนั้นก็จัดการโดยใช้ข้ออ้างขัดต่อคำสั่งของผู้บังคับบัญชา” อย่างไรก็ต้องตาย มิน่าเล่าเว่ยจวินมั่วถึงได้ตอบรับได้อย่างสบายใจถึงเพียงนี้

มองสองคนตรงหน้า ใบหน้าเฉยชาของคุณชายเว่ยก็อดไม่ได้เผยท่าทีไร้คำจะเอ่ยออกมา “ลิ่นฉังเฟิง ตั้งแต่เจ้าเข้ามาอยู่ในกองทัพใช้เป็นแต่มือเท้า สมองถูกกองทัพกินเข้าไปหมดแล้วหรืออย่างไร”

คุณชายฉังเฟิงโกรธ เขาทำเพื่อใครเล่า

นิ้วมือยาวของคุณชายเว่ยลูบวนถ้วยชาในมือ นิ้วมือของเขาสวยมาก ไม่ได้เรียวยาวอ่อนนุ่มเหมือนสตรี ทว่ากลับเรียวยาวสะอาดสะอ้าน ราวกับไม่ได้มีแรงมากมาย เหมือนดังรูปลักษณ์ของเขาที่ดูไม่เหมือนคนฝึกวรยุทธ์ คนที่ไม่รู้จักเขาไม่มีทางรู้ได้ว่าสองมือนี้มีพลังร้ายกาจเพียงใด

“เจ้าเอาแต่คิดว่าหากพ่ายแพ้แล้วจะเป็นเช่นไร เช่นนั้น…หากพวกเราชนะแล้วเล่า”

ลิ่นฉังเฟิงพูดไม่ออก “ชนะหรือ ชนะแล้วหรือ เจ้ากำลังล้อเล่นหรือ เจ้าอาศัยอันใดเล่า อาศัยทหารสองสามหมื่นที่เซี่ยลี่มอบให้เจ้าทั้งที่ไม่รู้จะเชื่อฟังไหมอย่างนั้นน่ะหรือ หรือว่าใช้กระบี่ในมือเจ้าตัดคอคนเป่ยหยวนพวกนั้นกันเล่า” ต่อให้คนเป่ยหยวนเป็นฝูงกระต่ายขาวตัวน้อย กระต่ายน้อยสีขาวนับหลายแสนก็คงกัดเว่ยจวินมั่วให้ตายได้หรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้น นั่นคือฝูงหมาป่ารู้หรือไม่

เห็นชัดว่าคุณชายเว่ยไม่คาดหวังต่อสมองของคุณชายฉังเฟิงแล้ว เงยหน้าหันไปมองเจี่ยนชิวหยาง เดิมความคิดของเจี่ยนชิวหยางก็คล้ายกับลิ่นฉังเฟิง เพียงแต่ถูกสายตาเย็นยะเยือกของคุณชายเว่ยมองมา ร่างกายชาวาบโดยไม่อาจห้ามได้ ทันใดนั้นประกายความคิดพลันปรากฏขึ้นมาในหัว “คุณชาย พวกเราไม่มีคน แต่คนอื่นมีขอรับ”

“เอ๋” ลิ่นฉังเฟิงมึนงง

คุณชายเว่ยพยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าผู้ใต้บัญชาของตนจะเป็นเพียงคนโง่เขลาที่นอกจากต่อสู้และสังหารก็คิดอันใดไม่เป็น อย่างไรก็มีสักคนที่พอดูได้

เส้นเลือดบนขมับของคุณชายฉังเฟิงที่กำลังถูกดูถูกมันสมองพลันกระตุก ต้องมีสักวันเขาต้องใช้ดาบแทงจากด้านหลังของเจ้าคนนี้เข้าสักที

“คุณชายฉังเฟิง…” เจี่ยนชิวหยางมองลิ่นฉังเฟิงด้วยสีหน้าทะมึน

“ทำไมหรือ” คุณชายฉังเฟิงปรายตามอง

เจี่ยนชิวหยางเหลือบตามมองคุณชายเว่ยที่นั่งอยู่ด้านข้าง “ท่านเอ่ยออกมาแล้ว”

คุณชายฉังเฟิงหัวใจเย็นสะท้าน รีบหมุนตัวเดินออกด้านนอกไป “ข้าจะไปเรียกรวมทหาร”

เจี่ยนชิวหยางมองม่านที่แกว่งไกว จากนั้นหันมามองคุณชายเว่ยที่อยู่ตรงหน้า ลูบจมูก เอ่ย “คุณชาย คุณชายฉังเฟิง…” เว่ยจวินมั่วยกมือขึ้นห้ามวาจาของเขา เอ่ยเสียงเรียบ “ออกนอกด่านครั้งนี้ เจ้ากับลิ่นฉังเฟิงนำทัพ เจ้ารู้ว่าควรทำเช่นไรใช่หรือไม่”

“ขอรับ” เจี่ยนชิวหยางตอบรับ หันกลับมาเอ่ยถาม “เช่นนั้นคุณชายท่าน…”

“ข้ามีธุระ ข้ายังไม่กลับมา ห้ามปะทะกับพวกเป่ยหยวน”

“ขอรับ”

“รายงานคุณชาย ข้าน้อยมีเรื่องด่วนรายงานขอรับ” นอกกระโจม เสียงองครักษ์คนหนึ่งดังขึ้น

“เข้ามา”

องครักษ์ในชุดสีดำแหวกม่านกระโจมเดินเข้ามา มองเจี่ยนชิวหยางเล็กน้อยเอ่ยอย่างนอบน้อม “เมื่อครู่ได้รับข่าวจากจวนเยี่ยนอ๋อง ฝ่าบาทมีรับสั่งลดอำนาจของผู้ปกครองเมือง ครอบครัวของฉีอ๋องถูกคุมตัวเข้าเมืองหลวง เยี่ยนอ๋องขอให้คุณชายระวังตัวด้วยขอรับ”

“ทราบแล้ว” เว่ยจวินมั่วพยักหน้า

“อีกทั้ง…ซิงเฉิงจวิ้นจู่เองก็ขอให้คุณชายระวังด้วยด้วย รีบกลับไปขอรับ”

ใบหน้าเคร่งขรึมของคุณชายเว่ยอ่อนโยนขึ้นมา พยักหน้าเบาๆ “ออกไปเถิด”