ตอนที่ 980 ตนเองไม่มีก็เล่นของคนอื่นไปก่อน (3)

หย่งเฉิงจวิ้นจู่เอ่ย “นี่จะเหมือนกันได้เยี่ยงไร นี่เป็นสิ่งที่เสด็จอาสิบเจ็ดมอบให้ข้านะ”

หนานกงมั่วยิ้มเอ่ย “เอ่ยได้ไม่เลว ว่ากันว่ามอบขนหงส์นับพันลี้ ของขวัญเบาน้ำใจหนัก หย่งเฉิงมอบอัญมณีนับพันลี้ ของขวัญหนักน้ำใจก็หนัก”

“พี่สะใภ้” รู้ว่าตนเองถูกหยอกล้อ หย่งเฉิงจวิ้นจู่ไม่สนใจเตรียมพุ่งเข้าหาหนานกงมั่ว หนานกงมั่วไหนเลยจะปล่อยให้แมวสามขา[1]กระโจนเข้าหาตนเองได้ เพียงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยหย่งเฉิงจวิ้นจู่ก็คว้าได้เพียงอากาศ หันกลับมามองหนานกงมั่วตาละห้อย น่าน้อยใจยิ่งนัก มองดูใบหน้ายู่ของนาง หนานกงมั่วก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างอดไม่ได้

ภายในกระโจมใหญ่ เว่ยจวินมั่วและหนิงอ๋องนั่งอยู่คนละฝั่ง เบื้องล่างของทั้งสองคนแบ่งไปตามคนของตนเอง ถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจน ฝั่งเว่ยจวินมั่วรองลงมาเป็นเฉินอวี้ คุณชายเซียวทั้งสาม จากนั้นค่อยเป็นแม่ทัพคนสำคัญในกองทัพเพียงไม่กี่คน ฝั่งหนิงอ๋องนั้นน้อยสักหน่อย มีเพียงชายที่ดูท่าทางคล้ายแม่ทัพหนึ่งคนที่เหลือไม่กี่คนเห็นได้ว่าเป็นที่ปรึกษา ทว่ามีหนิงอ๋องอยู่ แม้จำนวนคนไม่อาจสู้อีกฝั่งได้ แต่ความน่าเกรงขามนั้นไม่แพ้ให้ใคร

หนิงอ๋องเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ท่าทางเกียจคร้าน มองดูคุณชายเว่ยที่อยู่ด้านหน้ามุมปากยกยิ้มขึ้นมาบางๆ พลันจ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง เจ้าเด็กคนนี้คงไม่คิดวิธีมากลั่นแกล้งคนอีกกระมัง คุณชายเว่ยไม่แม้จะขยิบตาให้เขาเลยแม้เพียงนิด รอยยิ้มมุมปากค่อยๆ เลือนหายไปเมื่อครู่ราวกับว่ามีเพียงหนิงอ๋องที่ตาลายไปแล้ว

เฉินอวี้มองทั้งสองคนที่จ้องกันเขม็งจนไม่เห็นคนอื่นในสายตา ลอบถอนหายใจอยู่ในใจอย่างจนปัญญา มิน่าท่านอ๋องถึงได้กำชับเขาเป็นการส่วนตัวว่าให้ช่วยดูแล อย่างทั้งสองท่านนี้จะคุยกันให้สำเร็จคงไม่ใช่ว่าต้องคุยถึงชาติหน้าหรอกหรือ ไม่ บางทีอาจไม่ถึงชาติหน้า ไม่แน่ว่าเพียงไม่กี่เค่อข้างหน้าหนิงอ๋องอาจกระโจนเข้าใส่ก็เป็นได้ จากนั้นก็ถูกคุณชายเว่ยเตะออกไป… การพูดคุยล้มเหลว

เฉินอวี้กระแอมไอสองครั้ง ดึงดูดความสนใจของทุกคนแล้วจึงเอ่ยด้วยท่าทางนิ่งสงบพร้อมรอยยิ้มบางๆ “หนิงอ๋อง ไม่รู้ว่ากองทัพของพระองค์…จะทำสงครามได้เมื่อใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”

หนิงอ๋องเลิกคิ้ว ดึงสายตาที่ใช้จ้องเว่ยจวินมั่วเขม็งกลับคืนมา เอ่ยอย่างเกียจคร้าน “เรื่องนี้หรือ ก็ต้องรอดูว่าคุณชายเว่ยของพวกเจ้ามีข้อเสนออันใดให้ข้า” ทุกคนมองสบตากัน หนิงอ๋องคงไม่ได้เริ่มหารือว่าอนาคตพระองค์จะได้สิ่งใดกระมัง แม้จะเป็นความจริง แม้ทุกคนจะรู้ว่าหลังจากที่เยี่ยนอ๋องบุกยึดจินหลิงได้แล้วจะขึ้นเป็นฮ่องเต้และแต่งตั้งขุนนางก็ตาม แต่ว่า…เรื่องเช่นนี้ตนเองรู้ก็พอ ควรพูดคุยส่วนตัวมิใช่หรือ พวกเรากำลัง…สยบความวุ่นวาย ไม่ใช่ก่อกบฏสักหน่อย

ชื่อเสียงสำคัญมาก แม้ว่าคนทั่วทั้งใต้หล้าต่างก็รู้ว่าเป็นอย่างหลัง แต่พวกเราอย่างไรก็ต้องยืนหยัดว่าเป็นอย่างแรก

เพียงเห็นสีหน้าหลากหลายของพวกเขาหนิงอ๋องก็รู้แล้วว่าพวกเขาเข้าใจผิด ทว่าหนิงอ๋องกลับสนุกขึ้นมา รอกระทั่งชื่นชมสีหน้าของทุกคนแล้ว หนิงอ๋องจึงเอ่ยเนิบนาบ “ทุกท่านคงเข้าใจผิดแล้ว เงื่อนไขที่ข้าเอ่ย…ต้องการให้คุณชายเว่ยรับปาก”

ทุกคนชะงัก มองไปยังคุณชายเว่ยในอาภรณ์สีฟ้าคราม ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาราวกับหิมะโดยพร้อมเพรียง

เรื่องใหญ่เพียงนี้อย่างไรก็เป็นเรื่องของจวนเยี่ยนอ๋อง แม้ว่าคุณชายเว่ยจะเป็นหลานชายของเยี่ยนอ๋อง ยามนี้ยังเป็นผู้บัญชาการชั่วคราวของกองทัพโยวโจวอีก แต่จะให้คุณชายเว่ยมารับปากจะไม่เกินไปหรือ ใครจะรู้ว่าหนิงอ๋องจะมีข้อเสนออันใด

เว่ยจวินมั่วไม่ร้อนใจ เพียงกวาดตามองหนิงอ๋องเล็กน้อย “หากกระหม่อมไม่รับปาก พระองค์ก็จะไม่เคลื่อนกองทัพหรือ”

หนิงอ๋องสะอึก เคาะปลายจมูกเบาๆ เอ่ย “จะว่าเช่นนั้นก็มิได้” ในเมื่อเขายอมมายังค่ายกองทัพโยวโจวแล้ว เช่นนั้นการเคลื่อนกำลังและร่วมมือกับกองทัพโยวโจวก็เป็นเรื่องที่มั่นใจได้กว่าเก้าส่วนแล้ว เพียงแต่… “ข้าอารมณ์ไม่ดี ไม่แน่ว่าอาจจะเคลื่อนกำลังช้าไปสักกี่วัน”

ทุกคนไร้ซึ่งคำพูด เคลื่อนกำลังช้าสักหน่อยแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับกองทัพโยวโจว แต่ว่า…อาจมีการสูญเสียทหารไปมาก แต่ว่าท่าทางของหนิงอ๋องในตอนนี้ก็คือ ‘เจ้าไม่รับปาก ข้าก็จะไม่เคลื่อนกองทัพ เรามาดูกันว่าใครจะถ่วงไปได้นานกว่ากัน’ ทุกคนมองไปยังคุณชายเว่ย คุณชายเว่ย เพื่อการใหญ่ของท่านอ๋อง ท่านก็เสียสละสักหน่อยเถิด

เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว “พระองค์ต้องการสิ่งใด”

มุมปากของหนิงอ๋องยกรอยยิ้มพึงพอใจขึ้นมา ลูบปลายคางครุ่นคิด พร้อมมองไปยังเว่ยจวินมั่วอย่างมุ่งร้าย เอ่ย “ความรุ่งเรืองตกต่ำนั้นเป็นสิ่งไม่แน่นอน เมื่อครั้งเจ้าหลอกข้าเจ้าเคยนึกถึงวันที่ต้องมาขอร้องข้าหรือไม่” เว่ยจวินมั่วนิ่งเงียบ เยี่ยนอ๋องเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ตอนนั้นเจ้าแย่งคนของข้าไปหลายคนข้าไม่ถือสา อืม…ข้าอยากจะขอสองคนจากเจ้า”

“ว่ามา” เว่ยจวินมั่วเอ่ย

หนิงอ๋องเอ่ย “ก็ตุ๊กตาน้อยสองคนของเจ้านั่นไง”

‘พรึ่บ!’ กระแสลมพุ่งแหวกอากาศเข้าหาใบหน้าของหนิงอ๋อง แม่ทัพที่นั่งอยู่ข้างหนิงอ๋องรีบคว้าตัวหนิงอ๋องทันทีที่เว่ยจวินมั่วยกมือขึ้นมา ได้ยินเพียงเสียงตึงดังขึ้น ตู้ด้านหลังห่างจากหนิงอ๋องไม่ไกลถูกตัดมุมออกไป ทุกคนเช็ดเหงื่อ ใบหน้าราวกับกำลังบอกว่าสมควรแล้วมองไปยังหนิงอ๋อง เพียงเอ่ยปากก็บอกว่าจะเอาลูกของเขา ยังเป็นลูกเพียงสองคนของเขาอีก อีกทั้งยังต้องการเอาไปพร้อมกันทั้งสองคน นี่เป็นความโลภหรือสมองมีปัญหากันแน่

หนิงอ๋องหันกลับไปมองตู้ด้านหลังเงียบๆ จากนั้นหันกลับมามองเว่ยจวินมั่วที่ใบหน้าไร้อารมณ์ กระแอมไอหนึ่งครั้ง เอ่ย “เอ่อ…ข้าคิดว่า พวกเราคงเข้าใจผิดเล็กน้อย ข้าเพียงอยากบอกว่า ให้เจ้าตุ๊กตาน้อยของเจ้ามาเล่นกับข้าสักหนึ่งปีเป็นอย่างไร”

หนิงอ๋องที่อายุมากทว่ายังไม่แต่งงานจึงไม่มีบุตรได้ยินมาว่าเจ้าสองแฝดที่เฉินโจวนั้นกำลังน่ารัก ดังนั้นจึงริษยาคุณชายเว่ยที่มีสองฝาแฝดนี้เป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าเขาเองก็ให้กำเนิดได้ แต่ว่าใครจะรับรองได้ว่าเด็กที่เกิดมาจะน่าสนใจและน่ารัก ฉลาดเฉลียวและสวยงาม จะเป็นฝาแฝดอีกทั้งยังเป็นแฝดชายหญิงอีกด้วย

ดังนั้นตนเองยังไม่มีก็เอาของคนอื่นไปเล่นก่อนก็ไม่เลวมิใช่หรือ

[1]แมวสามขา คนที่ไม่มีความสามารถ เหมือนกับแมวที่มี 3 ขา จับหนูไม่ได้