ตอนที่ 669 คนสนิทที่แปลกหน้าที่สุด(3)
“มิใช่การค้าชาหรือผ้าไหมเหล่านี้หรอกหรือ” หวังป้าเอ่ย “ชนชั้นสูงนอกด่านชอบซื้ออันใดพวกนี้”

หนานกงมั่วส่ายศีรษะ “เจ้าคิดว่า ของเหล่านี้มีค่าพอให้จอมทัพใหญ่ต้องมาทำการค้าด้วยตนเองเลยหรือ อย่าลืมเสีย ตอนนั้นหลูฉี่หลินเอ่ย สินค้าพวกนี้เป็นของจอมทัพฮูตุน นอกเสียจากเขาจะอ้างชื่อของฮูตุนมาข่มขู่เจ้า แต่ข้าสงสัยว่าเขาจะไม่มีความกล้านั้น”

“เจ้าคิดว่าพวกเขาค้าขายอันใดกัน” หวังป้าเอ่ยถาม

หนานกงมั่วถอนหายใจ “เพราะฉะนั้น จึงต้องสืบอย่างไรเล่า”

หวังป้าไหวไหล่ เอ่ย “เอาล่ะ ข้าจะหาวิธีสืบดูว่าสินค้าด้านในที่พวกเราไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด”

“ระวังตัวด้วย” หนานกงมั่วเอ่ย

หวังป้าพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

กลางคืน หลูอวิ๋นเฟิงพาหลูเซียงเซียงกลับมา แม้หลูเซียงเซียงจะไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับหนานกงมั่วอีก ทว่าเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ไม่ดีนัก หนานกงมั่วเองก็มีความสุขที่ไม่ต้องรับมือกับนาง กับสตรีที่มีใจต่อสามีของตนเอง เชื่อว่าไม่มีสตรีคนใดสามารถเป็นเพื่อนกับนางได้อย่างแน่นอน เพียงหันไปเอ่ยถามหลูอวิ๋นเฟิง “นายท่านหลูยังไม่กลับมาหรือเจ้าคะ”

หลูอวิ๋นเฟิงยิ้มพลางเอ่ย “ท่านพ่อยังจัดการธุระไม่เสร็จจึงกลับมาช้าสักหน่อย จริงสิ แม่นางกง เดิมทีคิดจะพักอยู่ที่นี่กี่วันจะออกเดินทางหรือ เพียงแต่…ครั้งนี้พวกเราคงออกเดินทางในวันพรุ่งนี้”

“พี่ใหญ่” หลูเซียงเซียงเอ่ยขัดคำพูดของหลูอวิ๋นเฟิงขึ้นมาทันใด มองหนานกงมั่วอย่างระแวดระวัง เอ่ย “พวกเราไม่ได้ไปไหนไกล ให้นางรอพวกเราอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว”

หลูอวิ๋นเฟิงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา “เอ่ยเหลวไหลอันใดกัน แม่นางกงอยู่ที่นี่คนเดียว เกิดเจ้าโจรนั่นกลับมาแล้วจะทำเช่นไร”

หลูเซียงเซียงส่งเสียงไม่พอใจพร้อมกับสะบัดหน้าหนี

กลางดึก มุมหนึ่งของโรงเตี๊ยม สามพ่อลูกตระกูลหลูกำลังนั่งสนทนากัน หลูฉี่หลินเดินไปมา พลางก้มหน้าครุ่นคิดไปด้วย หลูเซียงเซียงเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด “ท่านพ่อ กงมั่วหลานผู้นั้นเราไม่อาจสืบถึงตัวตนของนางได้ จะพานางไปด้วยไม่ได้นะเจ้าคะ หากเกิดเรื่องใดขึ้น พวกเราใครจะรับผิดชอบไหว พี่ใหญ่ ท่านอย่าได้หลงมัวเมาเพราะสตรีเพียงคนเดียว”

หลูอวิ๋นเฟิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “เจ้ามั่นใจหรือว่าเจ้ามิได้เอาความโกรธไปลงที่แม่นางกง เพราะกงจวินชิง”

มองเห็นใบหน้าที่นิ่งค้างของหลูเซียงเซียง หลูอวิ๋นเฟิงก็รู้ว่าตนเองนั้นเดาถูก เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “แม่นางถูกพี่ชายตนเองทอดทิ้งไว้กับโจรก็น่าสงสารมากพอแล้ว เจ้าจะใจกว้างสักหน่อยมิได้หรือ”

หลูเซียงเซียงอยากเอ่ยปากเถียงด้วยความไม่พอใจ หลูฉี่หลินเอ่ยเสียงเข้ม “พวกเจ้าสองพี่น้องพอได้แล้ว ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้นจะมาทะเลาะกันเพราะคนอื่นทำไมกัน”

ทั้งสองมีความเคารพต่อบิดาเป็นอย่างยิ่ง รีบสงบปากสงบคำไม่เอ่ยวาจา

หลูฉี่หลินคิดไตร่ตรองอยู่นาน ก่อนจะเอ่ย “จะพานางไปด้วยก็ใช่ว่าทำไม่ได้”

หลูอวิ๋นเฟิงดีใจขึ้นมา “ขอบคุณท่านพ่อขอรับ”

หลูฉี่หลินปรายตามองเขาอย่างไม่พอใจ เอ่ย “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอันใดอยู่ ทางที่ดีรีบเก็บความคิดนั่นของเจ้าไปเสีย” ใบหน้าหล่อเหลาของหลูอวิ๋นเฟิงพลันชะงักค้าง เอ่ยขึ้นด้วยความกระอักกระอ่วน “ท่านพ่อ ข้า…”

หลูฉี่หลินส่งเสียงหยัน เอ่ย “ต่อให้กงมั่วหลานนั่นจะเกิดในตระกูลใหญ่จริงๆ ตอนนี้ก็ไม่เหมาะสมกับเจ้าแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อพวกเขาไม่ใช่ตระกูลกงแห่งซีอาน ข้าก็จำไม่ได้แล้วว่าต้าเซี่ยจะมีตระกูลกงที่ไหนอีก คงเป็นเพียงตระกูลนักปราชญ์ธรรมดาทางใต้เท่านั้น เมื่อก่อนยังพอได้ ตระกูลหลูไม่มีทางแต่งสตรีที่ถูกทำลายความบริสุทธิ์มาเป็นฮูหยินน้อยเด็ดขาด”

หลูอวิ๋นเฟิงเอ่ยอึกอัก “แต่ว่า แม่นางกงบอกว่านางยังไม่…”

หลูฉี่หลินส่งยิ้มหยัน “วาจานี้ ตัวเจ้าเชื่อหรือ อวิ๋นเฟิง เจ้ายังหนุ่มแน่นตอนนี้เห็นความงามราวกับเทพเซียนของกงมั่วหลานใจเจ้าไม่ถือสาได้ แต่หากเจ้าแต่งกับนางจริงๆ รอจนหมดสิ้นความงามแล้ว เจ้ามองเห็นนางก็จะจำได้เพียงว่านางเคยตกเข้าไปอยู่ในมือของโจร เรื่องนี้หากถูกแพร่งพรายออกไป ชื่อเสียงของตระกูลหลูคงไม่มีแล้ว ตัวเจ้าขายหน้าเองไม่พอ ยังอยากให้ตระกูลหลูขายหน้าไปกับเจ้าด้วยหรือ เจ้าจะเผชิญหน้ากับสายตาของคนอื่นๆ ได้จริงหรือ เพื่อสตรีเพียงคนเดียวอย่างนั้นหรือ”

“ข้า…” สีหน้าของหลูอวิ๋นเฟิงพลันแปรเปลี่ยน ใบหน้านั้นมีความเจ็บปวดและสับสนกำลังต่อสู้กันอยู่ เห็นชัดว่าเรื่องที่หลูฉี่หลินเอ่ยใช่ว่าเขาเองจะไม่เคยคิด กระทั่งหลายครั้งบอกให้ตัวเขาเองตัดใจ แต่ว่า…เมื่อคิดถึงใบหน้างดงาม หัวใจของหลูอวิ๋นเฟิงพลันเจ็บปวดขึ้นมา

เห็นท่าทีของเขา หลูฉี่หลินส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ เอ่ย “ไม่ได้เรื่องเสียจริง”

“ท่านพ่อ” หลูอวิ๋นเฟิงก้มหน้าอย่างละอาย

หลูเซียงเซียงเห็นว่าบิดายืนอยู่ข้างตนเอง รู้สึกยินดีขึ้นมา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พี่ใหญ่ ท่านมีสีหน้าเช่นนี้ไปเพื่ออันใด สตรีเพียงคนเดียวเท่านั้น แม้ท่านพ่อไม่ยอมให้ท่านแต่งนางเข้าเรือน แต่รับนางเป็นอนุยังพอได้ นอกจากว่านางจะเป็นตระกูลกงแห่งซีอาน มิเช่นนั้นนางที่อยู่ในสถานการณ์ตอนนี้ก็คงเลี่ยงวาจาดูถูกเหยียดหยันไม่ได้”

หลูอวิ๋นเฟิงมีความปรารถนาขึ้นมา “ท่านพ่อ…”

หลูฉี่หลินปรายตามองหลูเซียงเซียงอย่างไม่พอใจ เอ่ย “เหลวไหล อย่างไรกงมั่วหลานก็ไม่อาจแต่งเข้าตระกูลหลู เจ้าอย่าลืมเสียว่านางกลายมาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

หลูเซียงเซียงรู้ตัว เพียงเอ่ยว่า “เช่นนั้นท่านพ่อจะช่วยนางมาทำไมเจ้าคะ”

หลูฉี่หลินเอ่ยเสียงหยัน “เพียงเห็นก็รู้แล้วว่าหัวหน้าโจรผู้นั้นหลงใหลในตัวแม่นางกงเพียงใด ใบหน้างดงามเช่นนั้นเอามาล่อลวงโจรไม่มีสมองไม่ใช่เรื่องง่ายหรือ หากนางมีใจเคียดแค้น ต่อไปกิจการเราในนอกด่านคงไม่ราบรื่นหรอก”

หลูอวิ๋นเฟิงมุมปากกระตุก อยากบอกว่าแม่นางกงไม่ได้เป็นคนเช่นนั้น ทว่าเมื่อยู่ต่อหน้าบิดากลับไม่สามารถเอ่ยออกมาได้ หลูเซียงเซียงไม่เข้าใจ “ท่านพ่อ เช่นนั้นท่านจะจัดการกับกงมั่วหลานอย่างไรเจ้าคะ”

หลูฉี่หลินหลุบตาลง เอ่ย “ได้ยินมาว่า…จอมทัพฮูตุนชอบสตรีจงหยวนมาก”

“ท่านพ่อ” หลูอวิ๋นเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “ท่าน…ท่านคิดจะส่งแม่นางกงให้จอมทัพฮูตุนหรือขอรับ”

หลูฉี่หลินเหลือบมองเขา เอ่ย “มีปัญหาอันใดหรือ”

หลูอวิ๋นเฟิงเอ่ย “ปล่อย…นางไปเถิดขอรับ แม้เมื่อก่อนเซียงเซียงจะทำร้ายนาง แต่ตอนนี้เราก็ช่วยนางมาแล้ว ปล่อยนางไป นางคงจะไม่ถือโทษโกรธพวกเรา”

“ไม่ได้เรื่อง” หลูฉี่หลินเอ่ยเสียงเย็น “ไยข้าจึงมีบุตรชายที่อ่อนแอเช่นเจ้า ข้าส่งคนไปแจ้งข่าวกับจอมทัพฮูตุนแล้ว บอกว่ามีของขวัญจะมอบให้เขา ตอนนี้จะให้ปล่อยนางไป ข้าจะไปหาคนที่ไหนให้เขา”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่” หลูฉี่หลินเอ่ย “สองปีมานี้จอมทัพฮูตุนไม่พอใจต่อตระกูลหลูของเรานัก ครั้งนี้หากไม่สามารถทำให้เขาพึงพอใจ ต่อไปตระกูลเราคงอยู่ไม่ได้”

หลูเซียงเซียงรีบเอ่ยเกลี้ยกล่อมพี่ชายของตนช่วยบิดา “พี่ใหญ่ ท่านต้องคิดเผื่อท่านพ่อและพวกเรา หรือว่าสตรีเพียงผู้เดียวจะสำคัญกว่าครอบครัวเราหรือเจ้าคะ” หลูอวิ๋นเฟิงเงียบไปนาน ก้มหน้าลงอย่างไร้เรี่ยวแรง หลูฉี่หลินจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เอ่ยว่า “เจ้าเข้าใจก็ดี ขอเพียงมีกำลังอำนาจ เจ้าต้องการหญิงงามเพียงใดไหนเลยจะหาไม่ได้”