ตอนที่ 916 บุกโจมตีศัตรูจากข้างหลัง (1)

เยาเยากะพริบตา ยื่นมือออกไปให้ลิ่นฉังเฟิงอุ้มจริงๆ คุณชายฉังเฟิงตกใจ แต่หนานกงมั่วกลับอดยกมือขึ้นจับหน้าผากตัวเองไม่ได้ “ฉังเฟิง”

คุณชายฉังเฟิงถอนหายใจ เอ่ย “ใครบอกให้พวกเจ้าปล่อยให้ปีศาจน้อยคนนี้รู้ว่าพวกเจ้ากําลังจะไปเล่า” ฉวยโอกาสไปตอนที่นางกำลังนอนหลับก็ได้นี่ ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนกำลังจะตายจากกันไปตลอดชีวิตเช่นนี้ หนานกงมั่วไม่มีทางเลือกนัก พวกเขาออกเดินทางเช้าตรู่มากแล้ว ปกติยามนี้เยาเยากำลังนอนหลับ ใครจะรู้ว่าวันนี้นางจะตื่นเร็วเช่นนี้

ราวกับรู้ว่าท่านแม่ไม่ยอมพาตัวเองไปด้วย เยาเยากอดคอคุณชายฉังเฟิงแน่นไม่ยอมปล่อย คุณชายฉังเฟิงมีสีหน้าขมขื่น เขาไม่ควรล้อเล่นกับเด็กน้อยคนนี้ คุณชายเว่ยเดินเข้ามาอุ้มเยาเยาออกจากอ้อมแขนของเขาไป หันไปด้านหลังแล้วยื่นส่งให้กับอาจารย์อาแทน “อาจารย์อา รบกวนท่านด้วย”

อาจารย์อาหัวเราะ ยัดของเล่นให้กับเยาเยา เยาเยาถือของเล่นมองดูอาจารย์อาด้วยสีหน้าน่าสงสาร นางไม่อยากได้ของเล่น นางอยากได้ท่านพ่อและท่านแม่

อาจารย์อาลูบใบหน้าเล็กๆ ของนาง เอ่ย “ที่เอ่ยเมื่อวานลืมไปแล้วหรือ เมื่อเจ้าเปิดมันได้เอง เรียนรู้สิ่งที่อาจารย์อาสอน ท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้าก็จะกลับมา” ชายชราที่อยู่ด้านข้างจ้องมองศิษย์น้องด้วยความไม่พอใจ หลานของเขาต้องเรียนรู้ความสามารถกับเขาสิ แต่น่าเสียดายที่เขาได้รับสายตาที่เย็นชาของศิษย์น้องกลับมา เด็กอายุแค่สามขวบใครจะกล้าส่งให้เขาสอนทักษะการรักษาโรคและการใช้ยาพิษเล่า ไม่ต้องเอ่ยถึงเยาเยาที่ดื้อซน แม้จะเป็นอานอานที่รู้ความก็ยังไม่ได้

เยาเยาพยักหน้าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นอนอยู่ในอ้อมแขนของอาจารย์อาไม่เอ่ยอันใด นางจำเรื่องเมื่อวานได้อยู่แล้ว เด็กดีต้องรักษาวาจา

ในที่สุดก็จัดการปีศาจน้อยคนนี้ได้ เว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่วย่อตัวลงมองบุตรชาย อานอานเป็นเด็กสุขุมมาตลอด พวกเขาแทบจะไม่ต้องเป็นห่วง ดูเหมือนทุกคนจะสนใจแต่เยาเยาที่ร่าเริงแต่กลับมองข้ามอานอานไป แต่หนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วกลับไม่เคยคิดลำเอียง ด้วยนิสัยของพวกเขาที่แตกต่างกัน วิธีการสอนจึงไม่เหมือนกันก็เท่านั้น

เว่ยจวินมั่วยกมือขึ้นลูบศีรษะเขาเบาๆ เอ่ย “อย่าเอาแต่อ่านตำราอยู่ในห้องหนังสือทั้งวัน ดูแลน้องสาวเจ้าให้ดี”

อานอานพยักหน้าแล้วเอ่ยตอบ “ท่านพ่อและท่านแม่ไม่ต้องห่วง ลูกจะดูแลน้องสาวให้ดีขอรับ”

หนานกงมั่วยิ้มบาง จูบลูกชายแล้วเอ่ยว่า “ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย รู้หรือไม่”

“ขอรับ” ใบหน้าเล็กๆ ของอานอานแดงก่ำ แต่กลับพยายามทำตัวแข็งแกร่งทำให้ผู้คนรักและเอ็นดู

“เด็กดี”

อานอานยื่นมือไปกอดหนานกงมั่ว เอ่ยเบาๆ “ท่านพ่อและท่านแม่ เดินทางด้วยดีขอรับ”

คุณชายเว่ยตบไหล่ลูกชายเบาๆ เพื่อบอกว่าตัวเองรู้แล้ว จากนั้นจึงลุกขึ้น หนานกงมั่วพยักหน้าให้เหล่าผู้คนที่มาส่งพวกเขาออกเดินทาง “ท่านแม่ อาจารย์ อาจารย์อา ดูแลตัวเองด้วยเจ้าค่ะ อาเจี้ยว ฝากเยาเยาด้วย คุณชายฉิน ฝากเฉินโจวด้วย”

“อาจารย์ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลศิษย์น้องอานอานและเยาเยาให้ดีขอรับ” ฉินจื่อซวี่กุมมือ “คุณชายและจวิ้นจู่เชื่อใจข้า เป็นเกียรติของฉินจื่อซวี่แล้ว อย่าได้กังวล”

“ขอบใจท่านมาก”

“ออกเดินทางกันเถิด” เว่ยจวินมั่วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“ขอรับ!” ขุนพลที่รออยู่ข้างๆ ตอบรับพร้อมกัน จากนั้นก็กระโดดขึ้นม้า เตรียมออกเดินทางทันที

เว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่วก็กระโดดขึ้นม้า เว่ยจวินมั่วเหลือบมองซังหรงที่ยืนอยู่ด้านข้าง พยักหน้าเล็กน้อย “แม่ทัพซัง ลำบากท่านแล้ว”

ซังหรงพยักหน้าแต่ไม่เอ่ยอันใด

“ออกเดินทาง”

ขบวนกองทัพเคลื่อนตัวช้าๆ หนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วขี่ม้าออกไป ไม่นานพวกเขาก็ไปอยู่ที่ด้านหน้าสุดของขบวนกองทัพ

“แง!” ข้างหลังมีเสียงร้องไห้ของเยาเยาดังขึ้นมา หนานกงมั่วรู้สึกปวดใจ

“อู๋สยา”

“ไม่เป็นไร ไปกันเถิด” หนานกงมั่วเงยหน้าขึ้นมายิ้ม บังคับบังเหียนให้ม้าวิ่งไปข้างหน้าทันที

ประตูเมือง ฉินจื่อซวี่ถอนหายใจ เขาเดินไปหาซังหรงที่ยืนอยู่ด้านข้าง “แม่ทัพซัง ต่อไปต้องรบกวนท่านแล้ว” ที่จริงแล้วฉินจื่อซวี่ตกใจกับความกล้าของเว่ยจวินมั่วมาก ต้องรู้ว่าซังหรงไม่เคยเอ่ยว่ายอมอยู่ข้างพวกเขา แต่เว่ยจวินมั่วกลับให้ซังหรงเป็นคนดูแลเฉินโจว หากซังหรงทำอันใดขึ้นมาก็ย่อมตำหนิซังหรงไม่ได้ เพราะซังหรงไม่ได้เป็นคนของเขา

ซังหรงพยักหน้า “คุณชายฉินเกรงใจเกินไปแล้ว”

หันหน้ามองเส้นทางที่ขบวนกองทัพเคลื่อนออกไป ซังหรงถอนหายใจ แต่สีหน้าของเขากลับไม่สู้ดีนัก เขาจงรักภักดีมาตลอด แต่ฝ่าบาทกลับไม่เชื่อใจเขา อยู่ที่เฉินโจวมาสองปี คุณชายเว่ยกลับมอบสถานที่สําคัญเช่นนี้ให้เขาที่ไม่มีความดีความชอบใดเลยเป็นคนดูแล อย่างน้อยความกล้าหาญของพวกเขาทั้งสองช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ในเมืองอิ่งชวนที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยลี้ ใบหน้าอันคร่ำเคร่งของเซวียเจินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เหนือสุดปรากฏแววเหนื่อยล้า แล้วยังเต็มไปด้วยกลิ่นของดินปืนเพราะเพิ่งกลับมาจากสนามรบ เซียวเชียนเหว่ยที่นั่งถัดมาสีหน้าย่ำแย่ เขาเงยหน้ามองสีหน้าของเซวียเจิน แต่สุดท้ายก็ก้มหน้าลงไม่เอ่ยอันใด

แต่ขุนพลสองสามคนที่นั่งถัดไปกลับทนไม่ไหวแล้ว บุรุษร่างกำยำผู้หนึ่งอดลุกขึ้นมาไม่ได้ เอ่ยว่า “ท่านแม่ทัพ เสบียงอาหารในเมืองไม่พอแล้ว จะทำเช่นไรขอรับ”

เซวียเจินยกมือขึ้นขัดจังหวะเขา เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “ไม่ต้องห่วง ข้าส่งคนไปขอกองกำลังสนับสนุนแล้ว”

“กองกำลังสนับสนุนหรือ” ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ มีคนอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ตอนนี้ท่านอ๋องกําลังต่อสู้กับกองทัพของราชสํานักในเมืองเผิงเฉิงอย่างยากลําบาก พระองค์จะมาช่วยพวกเราได้เช่นไร”

แต่เซียวเชียนชื่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามเซียวเชียนเหว่ยกลับตกใจ มองไปยังเซวียเจินแล้วจึงเอ่ย “หรือท่านแม่ทัพหมายถึงเฉินโจว”

เซวียเจินมองเซียวเชียนชื่อด้วยความประหลาดใจ เขาแตกต่างจากคุณชายรองที่เพียรพยายามสร้างผลงานให้เป็นที่ประจักษ์ เซียวเชียนชื่อผู้นี้ไม่ค่อยโดดเด่นในกองทัพ เซวียเจินเองก็มองออกว่าซื่อจื่อคนนี้ไม่มีพรสวรรค์เรื่องการสู้รบจริงๆ ช่วงที่ผ่านมาเหล่าแม่ทัพและทหารในกองกำลังล้วนแต่สนิทสนมกับเซียวเชียนเหว่ย แต่ซื่อจื่อคนนี้ราวกลับไม่มีตัวตน

เซวียเจินพยักหน้า “ซิ่นหลิงห่างจากอิ่งชวนแค่ร้อยกว่าลี้ หากข้ามผ่านเขาชิงอวิ๋นมาได้ เส้นทางนี้ก็ไม่มีเมืองสำคัญๆ อันใดแล้ว ช่วงสองสามปีที่ผ่านมา คุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่ดูแลพื้นที่นั้นเป็นอย่างดี หากคุณชายเว่ยยอมช่วย ข้าคิดว่าเขาต้องมาทันแน่นอน”

บรรยากาศเงียบสงัด ผ่านไปชั่วครู่ก็มีคนเอ่ยขึ้นมาด้วยความลังเล “แต่ว่า…คุณชายเว่ยจะมาหรือขอรับ”

สีหน้าของเซวียเจินเปลี่ยนไป มองไปยังคนเอ่ยด้วยสายตาเคร่งขรึม ขุนพลที่เอ่ยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองพูดอันใดผิด เอ่ยอย่างเป็นกังวลต่อว่า “สองปีที่ผ่านมาพวกเราสู้รบกับราชสํานักมาตลอด แต่กลับไม่เคยเห็นคุณชายเว่ยออกมาจากเขาชิงอวิ๋น คุณชายเว่ยจะยอมสูญเสียทหารเพื่อเราหรือ”

เซวียเจินเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “หยุดเอ่ยเหลวไหล สถานการณ์สามปีที่ผ่านมาของเฉินโจวพวกเจ้าก็ใช่ว่าจะไม่รู้ สองปีนี้หากพวกเขาไม่ได้ฟื้นฟูให้ดี เกรงว่าพวกเขาคงจะถูกกองทัพของราชสํานักโจมตีจนพ่ายแพ้ไปนานแล้ว เดิมทีในตอนที่คุณชายเว่ยเดินทางไปยังเฉินโจว เขาก็ไม่ได้นำกองกำลังทหารจากโยวโจวไปด้วยเลยแม้แต่คนเดียว”