ตอนที่ 789 ท่านกลับมาแล้ว (2)
เสียงกลองรบดังกระหน่ำ ทหารทั้งสองฝ่ายโห่ร้องพร้อมกับวิ่งกรูเข้าหากัน ด้านหลังของกองทัพ เว่ยจวินมั่วนั่งอยู่บนหลังม้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มองสงครามตรงหน้าที่ถูกกำหนดผลลัพธ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ลิ่นฉังเฟิงและเซียวเชียนเหว่ยขนาบข้างอยู่ด้านข้างเว่ยจวินมั่วไม่เอ่ยวาจา คุณชายเว่ยเป็นดั่งปีศาจเมื่ออยู่ในสนามรบ ครั้งนี้ใบหน้าคมยิ่งเย็นยะเยือกทำให้คนสั่นสะท้าน

“คุณชาย” ชายชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า สายตาของเว่ยจวินมั่วที่มองสงครามตรงหน้าเลื่อนกลับมา มองคนมาใหม่

คนมาใหม่เอ่ยเสียงเบา “จวิ้นจู่ได้รับบาดเจ็บขอรับ”

ลิ่นฉังเฟิงสั่นสะท้าน รีบหันกลับไปมองใบหน้าทะมึนของเว่ยจวินมั่ว รีบเอ่ย “เอ่ยมาให้ชัดเจน จวิ้นจู่บาดเจ็บหนักหรือไม่”

ชายชุดดำคนนั้นเองก็รู้หนักเบา รีบบอกเล่ารายละเอียดไปหนึ่งรอบ ดวงตาสีม่วงเปล่งประกายความโหดเหี้ยมขึ้นมา ชักกระบี่ซือกุยที่ข้างเอวออกมาอย่างเชื่องช้า

“นี่ จวินมั่ว เจ้าคิดจะทำอันใด” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยทักขึ้น “แม่ทัพหวังอย่างไรก็เป็นแม่ทัพเก่าแก่ที่ช่ำชอง เจ้า…” ไว้หน้ากันสักนิด อย่าให้เขาต้องตายอย่างหดหู่เพียงนั้น

น่าเสียดายที่วาจาของลิ่นฉังเฟิงยังไม่ทันเอ่ย ชายหนุ่มก็ถีบเท้าลอยขึ้นจากหลังม้า ในสงครามที่กำลังชุลมุน นายทหารชั้นสูงตรงหน้าเห็นเพียงร่างในอาภรณ์สีครามกำลังเหาะมาทางนี้ราวกับอีกาในความมืด

“นั่นคือ…เว่ยจวินมั่วหรือ รูปยิงธนู รีบยิงธนู” ยิงธนูคงไม่ทันแล้ว ชั่วพริบตาเว่ยจวินมั่วก็มาอยู่ตรงหน้า กระบี่อ่อนราวกับมีพลังมหาศาล เพียงครั้งเดียวคนตรงหน้าก็ล้มลงไปจำนวนมาก แม่ทัพหวังที่อายุเกินครึ่งร้อยรีบชักกระบี่ออกมาขวางรับเอาไว้ กระบี่อ่อนดัง ชิ้ง ขึ้นมาไล่ไปตามคมกระบี่ของเขา ชั่วพริบตาพลันแทงทะลุลำคอของเขา

ลิ่นฉังเฟิงที่กำลังตามมาด้านหลังเพิ่งจะแตะถึงพื้นก็มองเห็นแม่ทัพหวังเบิกตากว้างล้มลงไป เพียงถอนหายใจอยู่ในใจ

เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเย็น “ฝังศพด้วย” จากนั้นจึงเหาะขึ้นไปด้านบนเหนือม้าที่กำลังวิ่งมาทางนี้ ตรงไปทางเมืองโยวโจว ด้านหลังของเขาทหารหลายคนเองก็ลอยตัวขึ้นมาตามเขาไป เหลือไว้เพียงสงครามด้านหลังที่ยังคงวุ่นวาย รวมทั้งแม่ทัพชราผมขาวที่นอนหมดลมหายใจอยู่บนพื้น

ลิ่นฉังเฟิงและเซียวเชียนเหว่ยมองสบตากัน ถอนหายใจออกมาแล้วจึงหันไปสั่งการกับคนด้านข้าง และตามออกไปทันที

ท้องฟ้ามืดลงอีกครั้ง ป้องกันเมืองโยวโจวมาครบสามวันแล้ว แม้ช่วงกลางวันจะมีชาวเมืองโยวโจวมาช่วยป้องกันเมืองแต่ก็เหนื่อยอยู่ไม่น้อย อย่างไรชาวเมืองกับทหารที่ได้รับการฝึกก็ย่อมแตกต่างกัน เพราะกองทัพของเว่ยจวินมั่วบีบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทหารที่บุกโจมตีเมืองจึงบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับไม่ให้โอกาสทหารบนป้อมกำแพงได้พักหายใจแม้เพียงหนึ่งเค่อ

หนานกงมั่ววางธนูในมือลง ยกมือขึ้นนวดไหล่ที่รู้สึกปวดขึ้นมา คุณชายเสียนเกอเหาะเข้ามา ดึงนางด้วยความโกรธ เอ่ย “ยังต้องการไหล่อยู่หรือไม่” อาภรณ์สีขาวที่ไม่เคยต้องเปื้อนฝุ่นของคุณชายเสียนเกอก็เลอะไปด้วยฝุ่นไม่น้อย หนานกงมั่วถอนหายใจ “ศิษย์พี่ ข้ารู้ตัวดีเจ้าค่ะ”

“เหอะ” คุณชายเสียนเกอยิ้มเย็น แต่ยามนี้เขาก็ไม่มีเวลามาเอาเรื่อง เอ่ยเสียงเย็น “พี่ใหญ่ของเจ้าให้ข้ามาบอกเจ้า ภายในครึ่งชั่วยามศัตรูจะต้องโจมตีอีกอย่างแน่นอน ป้องกันเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ให้เจ้ารีบแยกย้าย”

หนานกงมั่วยิ้มขมขื่น “แยกย้ายหรือ พวกเราจะแยกย้ายไปที่ใดกัน”

คุณชายเสียนเกอชะงักไปเล็กน้อย เอ่ย “ให้พระชายา องค์หญิงและคนอื่นๆ หลบแฝงตัวไปกับประชาชน เว่ยจวินมั่วต่อให้คลานมาวันสองวันก็คงมาถึงหรือไม่”

หนานกงมั่วส่งเสียงหยัน เอ่ย “ศิษย์พี่ ข้าเคยบอกแล้วว่าทหารของราชสำนักจะไม่ทำเช่นพวกเป่ยหยวน แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าหากหาคนจวนเยี่ยนอ๋องไม่เจอ พวกเขาก็จะไม่ทำเช่นกัน”

“เพียงมีความเป็นไปได้ก็เท่านั้น” คุณชายเสียนเกอย่นคิ้ว “ยิ่งไปกว่านั้น หนานกงชวี่บอกว่าป้องกันไม่อยู่แล้ว เจ้าว่าควรทำเช่นไร”

“จวิ้นจู่” เสียงของเซวียเสียวเสี่ยวดังมาจากด้านหลัง หนานกงมั่วหันกลับไปถาม “เจ้าขึ้นมาทำไมกัน”

เซวียเสียวเสี่ยวเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ “ประตูเมืองจะถูกตีแตกแล้วเจ้าค่ะ” แม้ประตูเมืองจะถูกซ่อมแซมจนแน่นหนา เพียงแต่ทหารป้องกันเมืองโยวโจวมีน้อยเกินไป ศัตรูด้านล่างมองเห็นช่องโหว่จึงบุกเข้ามาโจมตีประตูเมือง ต่อให้ประตูแน่นหนาเพียงใดก็คงไม่อาจทนการโจมตีเช่นนี้ได้ ใบหน้าอ่อนวัยของเซวียเสียวเสี่ยวตื่นตระหนก “จวิ้นจู่ ทำอย่างไรดี”

หนานกงมั่วสูดหายใจเข้าลึก เอ่ย “พี่ใหญ่เอ่ยถูกแล้ว รับมือได้อีกไม่นานแล้ว เสียวเสี่ยว เจ้าพาสตรีด้านล่างรีบกลับบ้านไปให้หมด ต่อให้เมืองแตกแล้วก็อย่าออกมา เรื่องที่นี่ไม่ต้องสนใจแล้ว”

เซวียเสียวเสี่ยวกระทืบเท้า “เช่นนั้นได้เยี่ยงไร จะปล่อยไปเช่นนี้หรือ”

หนานกงมั่วไปกอดนางเอาไว้ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “วางใจ จะไม่เป็นไรแน่ รีบไปเถิด”

เซวียเสียวเสี่ยวกัดฟัน จำต้องลงจากกำแพงไปด้วยความเขินอาย

หนานกงมั่วหันมาหาคุณชายเสียนเกอ เอ่ย “ศิษย์พี่ รบกวนท่านช่วยกลับไปจวนเยี่ยนอ๋องขอร้องอาจารย์อาให้ช่วยดูแลเยาเยาและอานอานที นอกจากนี้ให้องครักษ์ในจวนพาเสด็จป้าและเสด็จแม่ไปเถิด”

คุณชายเสียนเกอย่นคิ้ว “แล้วเจ้าเล่า”

หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ ท่านวางใจเถิด หากรับมือไม่ได้จริงๆ ข้าเอาตัวรอดได้ ไม่ได้คิดจะเสียสละตนเอง”

คุณชายเสียนเกอส่งเสียงหยัน “ให้ดีเป็นเช่นนั้น อย่าลืมเล่าว่าเจ้ายังมีเด็กทั้งสอง” เอ่ยจบ คุณชายเสียนเกอจึงหมุนตัวแล้วทะยานออกไป

มองแผ่นหลังที่ห่างออกไปของเขา หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างจนปัญญา “ข้าไม่ได้คิดจะพาตนเองไปตายจริงๆ” แม้แต่ศิษย์พี่เองยังมองนางเสียยิ่งใหญ่ นางก็อายเป็นนะ

หันกลับไป ไฟบนกำแพงสว่างขึ้น ทหารที่ทำศึกติดกันสามวันสามคืนยังคงยืนหยัดจนกว่าวินาทีสุดท้าย เหล่าทหารโจมตีเมืองดูมีความหวังมากขึ้น การโจมตีเองก็ดุเดือดมากขึ้น กระทั่งมีทหารปีนขึ้นมาบนกำแพงได้ ทว่าเพียงไม่นานก็ถูกดาบฟันเข้าให้ เป็นไปตามการคาดการณ์ของหนานกงชวี่ ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เมืองโยวโจวก็จะแตก

“มั่วเอ๋อร์”

“พี่สะใภ้”

พวกหนานกงชวี่ทั้งสามคนเดินเข้ามาด้วยร่างกายที่เลอะไปด้วยเลือด หนานกงชวี่มองหนานกงมั่วอย่างไม่พอใจ เอ่ย “ไยเจ้าจึงยังไม่หนีไปอีก”

หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “พวกท่านยังไม่ไป ข้าจะไปได้เยี่ยงไร หากข้าจะไปง่ายกว่าพวกท่านเสียอีก”

เซียวเชียนจย่งกะพริบตา “พี่สะใภ้ พวกเราป้องกันเอาไว้ไม่อยู่แล้ว”

หนานกงมั่วถอนหายใจ ยกมือขึ้นไปลูบศีรษะของเขา เอ่ย “ก็ใช่น่ะสิ แต่ว่าพวกเจ้าทำเต็มที่แล้ว”

“แต่ว่าโยวโจวยังไม่แตกเสียหน่อย” น้ำเสียงของเซียวเชียนจย่งเจือเสียงร้องไห้ เกิดมาสูงส่ง แม้จะถูกบิดาเฆี่ยนตีอยู่บ่อยครั้ง เซียวเชียนจย่งก็ยังเป็นเด็กที่ไม่เคยต้องลำบาก ไม่เคยได้รับความพ่ายแพ้บ่อยนัก ครั้งนี้ทำเต็มที่เพื่อป้องกันเมือง สามวันก็ถูกตีแตกแล้ว แม้จะมีเหตุผลความแตกต่างระหว่างสองฝ่าย อย่างไรก็ยังไม่อาจรับได้ในทันที

เซียวเชียนชื่อกัดฟัน ดวงตาสุขุมมีประกายเปลวไฟขึ้นมา “พี่สะใภ้ พวกท่านหนีไปก่อนเถิด ข้าจะอยู่ ที่นี่ยังพอถ่วงเวลาเอาไว้สักระยะ”

“ไม่ได้” เซียวเชียนจย่งรีบเอ่ยตอบโต้ “วรยุทธ์พี่ใหญ่แย่เพียงนั้น ท่านอยู่มิสู้ข้าอยู่จะดีกว่า”