ตอนที่ 520 ต่อสู้ (2)

“เอ๋”

ชู่ เห็นคนที่ตกใจแล้วตั้งท่าจะกรีดร้อง หนานกงมั่วจึงยกมือขึ้นมาทำท่าทางบอกให้พวกนางเงียบ แล้วกะพริบตาให้ทุกคน

ข้างๆ สีหน้าของเฉียวเย่ว์อู่เปลี่ยนไป นางจะอ้าปากตะโกน ทว่าหนานกงมั่วระวังนางไว้ก่อนหน้าแล้ว เมื่อเฉียวเย่ว์อู่อ้าปาก ยังไม่ทันได้ส่งเสียง หนานกงมั่วก็ส่งเข็มเงินพุ่งตรงเข้าจุดใบ้ของนางโดยไร้ความลังเล ในเวลาเดียวกัน ท่ามกลางความตกใจของทุกคน หนานกงมั่วก็ยื่นมือออกไปกดจุดของหนานกงซู เห็นหนานกงซูเบิกตากว้างมองตัวเองด้วยความโมโห หนานกงมั่วจึงยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี “ขอโทษด้วย ข้าคิดว่า…เจ้าไม่เอ่ยอันใดจะปลอดภัยกับทุกคนมากกว่า” นางไม่ได้เป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเอง หนานกงมั่วเชื่อว่าถึงแม้จะถูกจับได้ นางก็สามารถหนีออกไปได้อยู่ดี เซียวฉุนและหนานกงไหวไม่มีทางเคลื่อนกองกำลังทหารมารับมือกับนางเพียงผู้เดียวในตอนนี้

“ซิงเฉิงจวิ้นจู่หรือ” เห็นหนานกงมั่วแล้ว สีหน้าของไทเฮาก็ทั้งดีใจและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก

หนานกงมั่วรีบเดินเข้าไปหา เอ่ยถาม “ไทเฮา ฮองเฮา พวกท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่เพคะ”

ไทเฮาส่ายศีรษะแล้วจึงเอ่ยตอบ “เราไม่เป็นอันใด แต่ว่าฮองเฮา…” อีกสองเดือนฮองเฮาก็จะถึงกำหนดคลอดแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้… ไทเฮาหันไปมองฮองเฮาที่นั่งอยู่บนตั่งนุ่ม สีหน้าซีดขาวและเหน็ดเหนื่อย สายตาของนางเต็มไปด้วยความห่วงใน

หนานกงมั่วเดินไปนั่งด้านข้าง ยกมือฮองเฮาขึ้นมาจับชีพจรแล้วขมวดคิ้ว ไทเฮารีบเอ่ยถาม “เป็นเช่นไร”

หนานกงมั่วเอ่ยตอบเบาๆ “อย่าตื่นตระหนกเพคะ ทำอันใดก็ต้องระวัง ไม่เช่นนั้นเกรงว่าเด็กจะคลอดออกมาได้” ไทเฮาถอนหายใจ เหลือบมองประตูตำหนักที่ปิดสนิท ยามนี้พวกนางล้วนถูกจับตัวมาขัง ตัดสินใจอันใดไม่ได้ ไทเฮามองหนานกงมั่วด้วยสายตาซาบซึ้งใจแล้วเอ่ยว่า “จวิ้นจู่…เจ้า ช่วยฮองเฮาออกไปได้หรือไม่” ได้ยินไทเฮาเอ่ยเช่นนี้ คนอื่นต่างมองไปยังหนานกงมั่ว

หนานกงมั่วส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้างนอกมีองครักษ์หนาแน่น หม่อมฉันออกไปคนเดียวไม่ใช่เรื่องยาก แต่พาคนคนหนึ่งออกไปด้วยไม่ใช่เรื่องง่ายเพคะ” ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นผู้หญิงมีครรภ์ใกล้คลอด ถึงแม้นางจะถูกจับได้คนเดียว นางก็ยังหนีได้ แต่หากมีคนรู้ว่าพาฮองเฮาออกไปด้วย เช่นนั้นก็ตกเป็นเป้ายิง

“ไทเฮาไม่ต้องกังวลไป เซียวฉุนยังต้องใช้พวกท่านเป็นตัวประกัน ไม่มีทางทำอันใดฮองเฮาง่ายๆ แน่นอนเพคะ” หนานกงมั่วเอ่ย

สีหน้าของไทเฮามีร่องรอยของความโศกเศร้าที่อธิบายไม่ได้ ถอนหายใจเบาๆ แต่ไม่เอ่ยอันใด

ฮองเฮาลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นรอยยิ้มบางบนใบหน้าของหนานกงมั่ว “จวิ้นจู่” ฮองเฮาไม่ได้สนิทสนมกับหนานกงมั่วมากนัก นางเคยเจอหนานกงมั่วเพียงไม่กี่ครั้ง เคยพูดจากันเพียงไม่กี่ครั้ง ทว่าฮองเฮาที่เกิดในตระกูลแม่ทัพกลับมีความประทับใจต่อหนานกงมั่ว นางยิ้มให้หนานกงมั่ว “ในเมืองจินหลิง นอกจากจวิ้นจู่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในวังหลวงในเวลานี้ได้แล้ว”

หนานกงมั่วยิ้มอย่างแผ่วเบา “ฮองเฮาดูแลพระวรกายด้วยเพคะ”

ฮองเฮาพยักหน้าแล้วจึงเอ่ย “เห็นจวิ้นจู่อยู่ที่นี่ เราก็สบายใจแล้ว มีจวิ้นจู่กับเว่ยซื่อจื่อ คิดว่า..เซียวฉุนไม่มีทางประสบความสำเร็จ”

“ฝ่าบาทไม่ได้เสียเปรียบ ฮองเฮาทรงอย่างกังวลพระทัยเพคะ” หนานกงมั่วเอ่ย

ฮองเฮาพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “เรารู้…เรารู้…” นางยื่นมือออกไปลูบท้องของตัวเองด้วยสีหน้าน่าสงสาร แต่กลับไม่เอ่ยอันใดกับหนานกงมั่วต่อ ทันใดนั้นหนานกงมั่วก็เข้าใจในทันที เกรงว่าฮองเฮากับไทเฮาคงจะรู้แล้วว่าหากคืนนี้เซียวฉุนจับพวกนางเป็นตัวประกันจริงๆ เช่นนั้นพวกนางก็มีโอกาสกลายเป็นเหยื่อ เซียวเชียนเยี่ย…ไม่มีทางยอมจำนนต่อเซียวฉุนเพียงเพราะผู้หญิงในวังหนัง และไม่มีทางไว้ชีวิตเซียวฉุนเพียงเพราะผู้หญิงในวังหลัง เช่นนั้นสุดท้ายก็คงมัจฉาตายตาข่ายขาด[1]

หนานกงมั่วรู้สึกอึดอัด คิดว่าบางทีตนไม่ควรมาที่นี่

นอกประตู มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา หนานกงมั่วรีบลุกขึ้น กดจุดหนานกงซูกับเฉียวเย่ว์อู่ ลมจากฝ่ามือทำให้พวกนางสลบลงบนพื้น จากนั้นจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคาแล้วหายตัวไปทันที

ประตูตำหนักถูกเปิดออก เซียวฉุนกับหนานกงไหวเดินเข้ามาพร้อมกัน หนานกงไหวสวมชุดเกราะ ถึงแม้บนตัวของเขาจะไม่มีร่องรอยเลือด แต่กลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความอาฆาต เซียวฉุนสีหน้าทะมึน กวาดตามองทั่วห้อง มองทุกคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ไทเฮาตกใจ ออกไปยืนหน้าฮองเฮาเงียบๆ

เซียวฉุนหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “สหายหนานกง เจ้าคิดว่าสำหรับเซียวเชียนเยี่ย เสด็จแม่หรือว่าพระชายาและบุตรจะสำคัญมากกว่ากัน”

หนานกงไหวมีสีหน้าเย็นชาไม่ได้เอ่ยตอบ เซียวฉุนไม่สนใจ โบกมือบอกองครักษ์ที่อยู่ด้านหลัง “พาหญิงสองคนนั้นออกไป”

ไทเฮามองเซียวฉุนด้วยสายตาเย็นชาแล้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ท่านอ๋อง ฮองเฮากำลังตั้งพระครรภ์ มีอะไรก็ลงที่เราเถิด”

“เสด็จแม่เพคะ…” ฮองเฮาพยายามลุกขึ้นนั่ง นางดึงแขนเสื้อไทเฮาแล้วส่ายศีรษะ เซียวฉุนหัวเราะเย้ยหยัน “ไทเฮาช่างเป็นเสด็จแม่และมารดาของพระสวามีที่ดีเสียจริง แต่น่าเสียดาย…ที่ท่านไม่มีโอรสที่ดี หากเซียวเชียนเยี่ยมีใจกตัญญูสักหน่อย ตอนนี้คงไม่เป็นเช่นนี้”

ไทเฮาเอ่ยอย่างเย็นชา “อำนาจที่อดีตฮ่องเต้สืบทอดมา จะตกอยู่ในมือของเจ้าเพียงเพราะหญิงสองสามคนได้เช่นไร”

เซียวฉุนยิ้มหยัน เอ่ยว่า “อำนาจที่อดีตฮ่องเต้สืบทอดมา แต่ว่า…ไทเฮารู้หรือไม่ว่าอดีตฮ่องเต้สวรรคตเช่นไร แล้วรัชทายาทนั้นสวรรคตเช่นไร โอรสของท่านมีบทบาทใดในเรื่องนี้” สีหน้าของไทเฮาพลันเปลี่ยนไป จากนั้นก็กลับมาเฉยเมยดังเดิม “โอรสของเราเป็นคนเช่นไรเราย่อมรู้ดี เขาไม่มีทางทำเรื่องเลวร้าย”

เซียวฉุนหัวเราะเยาะ ไม่เอ่ยอันใดอีก โบกปัดมือบอกให้คนพาพวกนางทั้งสองคนออกไป องครักษ์สองสามคนจึงเดินเข้าไปจับตัวไทเฮาและฮองเฮาให้เดินออกไปด้านนอก เซียวฉุนมองดูคนที่เหลือแล้วเอ่ยว่า “นอกจากบุตรีทั้งสองของแม่ทัพหนานกง คนที่เหลือ…ฆ่าให้หมด”

“ท่านอ๋อง …” หนานกงไหวขมวดคิ้ว เซียวฉุนเอ่ยตอบ “ทำไม มาถึงขั้นนี้แล้ว สหายหนานกงยังอยากหันหลังกลับเช่นนั้นหรือ” หนานกงไหวกัดฟัน รู้อยู่แก่ใจว่ามาถึงขั้นนี้แล้วย่อมหันหลังกลับไม่ได้แล้ว

ประตูวังที่คั่นระหว่างลานด้านหน้าและเขตชั้นใน ทหารของทั้งสองฝ่ายต่างฆ่าฟันกันท่ามกลางคบไฟ กลิ่นเลือดตลบอบอวลไปทั่ว ท่ามกลางยามค่ำคืนที่เงียบสงัด ในสายลมหนาวเต็มไปด้วยกลิ่นคาวที่ทำให้ผู้คนอยากอาเจียน

“เซียวเชียนเยี่ย ดูสิว่านี่คือใคร” เซียวฉุนมองเซียวเชียนเยี่ยที่อยู่ท่ามกลางทหารที่คอยคุ้มกันเขาอย่างแน่นหนา หัวเราะออกมาเสียงดัง

หญิงสาวบอบบางทั้งสองถูกผลักออกมาด้านหน้า เซียวเชียนเยี่ยเบิกตากว้างทันที “เสด็จแม่ ฮองเฮา”

เซียวฉุนมองเซียวเชียนเยี่ยด้วยสายตาชั่วร้าย “เจ้าคิดว่า…ข้าฆ่าพวกนางต่อหน้าเจ้าดีหรือไม่”

เซียวเชียนเยี่ยกัดฟัน มองเซียวฉุนด้วยสายตาเคียดแค้น “เราจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ เผากระดูกของเจ้าให้เป็นเถ้าถ่าน”

เซียวฉุนหัวเราะเสียงดัง “ดีมาก สมแล้วที่เป็นหลานชายคนสำคัญของเสด็จพี่ข้า ความสามารถมีไม่มาก แต่ความโหดเหี้ยมกลับเหมือนเสด็จปู่ของเจ้า เพื่อบัลลังก์ของตัวเอง แม้แต่เสด็จแม่ผู้ให้กำเนิดและโอรสของตนก็ไม่สนใจ ช่างน่าเสียดายจริงๆ…ได้ครอบครองบัลลังก์อย่างไม่ถูกต้อง เซียวเชียนเยี่ย ถึงแม้ข้าจะตายไปแล้ว เจ้าจะนั่งบนบัลลังก์ได้สักกี่วัน”

[1] มัจฉาตายตาข่ายขาด ต่อสู้จะตายไปข้างหนึ่ง