ตอนที่ 333 ค่าเสียหายเจ้าจะจ่ายหรือไม่จ่าย (2)
“ช่างกล้านัก” เสียงของจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องดังขึ้นที่หน้าประตู แต่พระชายารองเฝิงยังไม่ทันได้ยินดี เสียงเย็นยะเยือกของสตรีก็ดังขึ้นตามมา “ข้าดูแล้วเป็นพวกเจ้าต่างหากที่กล้านัก”

เดิมทีจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องและองค์หญิงฉังผิงต่างก็กลับมากันแล้ว เกรงว่าได้ข่าวความเคลื่อนไหวจากเรือนซูอวิ๋นจึงรีบมา ใบหน้างดงามขององค์หญิงฉังผิงราบเรียบราวกับผิวน้ำ ยืนอยู่หน้าประตูขณะที่กวาดสายตามองไปรอบๆ ใบหน้าของแม่เฒ่ากระอักกระอ่วนขึ้นมา เอ่ยเสียงเข้ม “องค์หญิง เรื่องในวันนี้…”

องค์หญิงฉังผิงไม่สนใจแม่เฒ่า สาวเท้าก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพระชายารองเฝิง เอ่ยถาม “ผู้ใดทำลายเรือนซูอวิ๋นถึงเพียงนี้”

พระชายารองเฝิงมองจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องที่อยู่ด้านข้าง เอ่ย “ตอบองค์หญิง เจ๋อเอ๋อร์…เจ๋อเอ๋อร์เพียง…”

เพียะ! ฝ่ามือหนักๆ ฟาดลงบนใบหน้าของพระชายารองเฝิง ใบหน้าของพระชายารองเฝิงหันไปตามแรงตบ เลือดไหลซึมเป็นทางออกมาจากมุมปาก ทันทีที่ได้สติกลับมาจึงยกมือขึ้นปิดใบหน้ามององค์หญิงฉังผิงอย่างตกตะลึง จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องก้าวเดินขึ้นมากอดพระชายารองเฝิงเอาไว้ในอ้อมอก เอ่ยเสียงเข้ม “เจ้าทำอันใด”

องค์หญิงฉังผิงยิ้มเย็น เอ่ย “เมื่อครั้งที่เจ้าทำร้ายจวินเอ๋อร์ข้าเคยเตือนเจ้าเอาไว้แล้ว หากทำผิดซ้ำสองข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ ในเมื่อเจ้าไม่อาจสั่งสอนลูกเจ้าได้ ข้าจะสั่งสอนแทนเจ้าเอง จวินเอ๋อร์ เอาตัวเว่ยจวินเจ๋อลงมา”

เว่ยจวินมั่วมองมารดานิ่งๆ อยู่ชั่วครู่ ยกมือตวัดเบาๆ กิ่งไม้ที่เกี่ยวเข็มขัดของเว่ยจวินเจ๋อเอาไว้ก็มีเสียงหักลงมา เว่ยจวินเจ๋อร้องเสียงดังพร้อมทั้งร่วงหล่นลงมาโดยไม่อาจควบคุมได้ องครักษ์ด้านข้างรีบวิ่งเข้ามารองรับเขาเอาไว้ แต่อย่างไรก็ตามเว่ยจวินเจ๋อยังคงเจ็บปวดจนเหงื่อท่วม ใบหน้าซีดเซียว

สำหรับสภาพเช่นนี้ของเว่ยจวินเจ๋อ องค์หญิงฉังผิงไม่คิดสงสารแม้เพียงนิด เอ่ยเสียงเย็น “ลากเขาออกไป โบยหนักๆ ห้าสิบไม้”

ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยน ขาทั้งสองข้างของเว่ยจวินเจ๋อใช้การไม่ได้แล้ว อีกทั้งพึ่งผ่านไปเพียงสองวันยังไม่ทันดีขึ้น หากโบยไปอีกห้าสิบไม้นั่นคล้ายกับจะเอาชีวิตของเขาแล้ว

จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องโกรธจัด กัดฟันเอ่ย “ฉังผิง เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกัน”

องค์หญิงฉังผิงเอ่ยเสียงเรียบ “ในเมื่อพวกเจ้าไม่รู้กฎ ข้าก็จะสั่งสอนเจ้าเองว่ากฎคือสิ่งใด ลากตัวออกไป โบย” องครักษ์จวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องไม่กล้าแตะต้อง คนขององค์หญิงไม่คิดกังวลเรื่องนี้ คนพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นคนเก่าคนแก่ที่ติดตามองค์หญิงฉังผิงออกมาจากในวัง ไม่ก็เป็นคนของเยี่ยนอ๋องที่ส่งมาให้ ปกติแล้วฟังเพียงคำสั่งจากองค์หญิงฉังผิงและเว่ยจวินมั่ว ยามนี้เพิ่มพระชายาซื่อจื่อขึ้นมาอีกคนเท่านั้น นับประสาอะไรกับคนในจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องเหล่านี้

องครักษ์สองคนก้าวขึ้นมาด้านหน้า ลากเว่ยจวินเจ๋อที่พึ่งถูกวางบนเก้าอี้ลงมาอีกครั้ง กระทบกระเทือนบาดแผลอีกคราว เว่ยจวินเจ๋อร้องห่มร้องไห้ราวกับผีสาง

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ…ท่านย่า ช่วยด้วย” เว่ยจวินเจ๋อรู้ดีว่าพระชายารองเฝิงช่วยเขาไม่ได้จึงได้แต่เอ่ยเรียกจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องและแม่เฒ่าพลางร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล “เสด็จพ่อ…ช่วยด้วย…ฮือๆ องค์หญิงจะฆ่าข้า…”

“พอแล้ว” จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องปล่อยพระชายารองเฝิง จ้องมององค์หญิงฉังผิงด้วยอารมณ์โกรธจัด “ฉังผิง อย่าก่อเรื่องอีกเลย”

องค์หญิงฉังผิงมองชายตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยเสียงเรียบ “ก่อเรื่องหรือ ข้าก่อเรื่องอันใดกัน เว่ยหงเฟย หลายปีมานี้ข้ายังอดทนไม่พออีกหรือ เชื้อสายรองเล็กๆ กล้าขึ้นมาเหยียบหัวมั่วเอ๋อร์แล้ว เจ้าลืมแล้วหรือ…ข้าต่างหากที่เป็นองค์หญิง แต่เจ้า…เป็นเพียงข้าราชบริพารของตระกูลเซียวเราเท่านั้น”

สีหน้าของจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จ้องมองเว่ยจวินมั่วด้วยความเคียดแค้น มองไปยังองค์หญิงฉังผิง “หากไม่ใช่เขา ความสัมพันธ์สามีภรรยาเราไยต้องจึงเป็นเช่นนี้ ข้าเคยบอกแล้วว่า…ขอเพียง…”

องค์หญิงฉังผิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “เว่ยหงเฟย เจ้าคิดให้ดี เป็นข้าต่างหากที่ไม่ต้องการเจ้าแล้ว”

แม่เฒ่าที่อยู่ด้านข้างได้ยินเช่นนั้นใบหน้าจึงเขียวคล้ำขึ้น กัดฟันเอ่ย “ในเมื่อองค์หญิงเอ่ยเช่นนี้ เว่ยจวินมั่วยังยึดครองตำแหน่งผู้สืบทอดจวิ้นอ๋องแห่งจิ้งเจียงไปทำไมเล่า” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ พระชายารองเฝิงที่อยู่ด้านข้างดวงตาพลันวาววับ ยามนี้จวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องนอกจากเว่ยจวินมั่วแล้วก็มีเว่ยจวินปั๋ว เว่ยจวินเจ๋อ เว่ยจวินอี้ บุตรชายสามคน เว่ยจวินอี้นั้นไม่โดดเด่น หากไม่ใช่เว่ยจวินมั่ว เช่นนั้นแล้ว…

องค์หญิงฉังผิงเงยหน้า เอ่ยเสียงเรียบ “เหมือนแม่เฒ่าจะลืมไปแล้วว่าตำแหน่งจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องของเว่ยหงเฟยได้มาอย่างไร หนานกงไหว หยวนชุน ฉินอวี้ มีใครบ้างหรือที่เก่งกว่าพวกเขาเป็นสิบๆ เท่า พวกเขานั้นถูกแต่งตั้งเป็นเพียงกั๋วกง เว่ยหงเฟยอาศัยสิ่งใดขึ้นเป็นจวิ้นอ๋อง”

“เจ้าเหลวไหล” แม่เฒ่าโมโห ไม่สนใจแม้กระทั่งฐานะขององค์หญิงฉังผิง “บุตรชายของข้าแน่นอนว่าอาศัยความสามารถของตนเองและคุณงามความดีของนายท่าน”

องค์หญิงฉังผิงยิ้มหยัน ไม่สนใจจะตอบคำถามของนางอีก มีความดีความชอบช่วยชีวิตของเสด็จพ่ออย่างนั้นหรือ คนที่ถวายชีวิตต่อเสด็จพ่อมีไม่น้อย หากทุกคนต้องได้รับการแต่งตั้งเป็นจวิ้นอ๋องประชาชนคงไม่ต้องเลี้ยงท่านอ๋องเหล่านี้จนเหน็ดเหนื่อยหรือ เอ่ยมาถึงตรงนี้ ครั้งนั้นเว่ยหงเฟยสามารถกระโดดข้ามแม่ทัพอันดับหนึ่งอย่างหนานกงไหวขึ้นมาเป็นจวิ้นอ๋องเพียงผู้เดียวได้ คงต้องขอบคุณเยี่ยนอ๋องและฉีอ๋องรวมไปถึงอดีตฮองเฮาที่คอยเกลี้ยกล่อมฝ่าบาท บางทีอดีตฮองเฮาอาจจะรู้สึกผิดต่อตระกูลเว่ยจริงๆ แต่เยี่ยนอ๋องและฉีอ๋องทำไปเพื่อสิ่งใด หากมิใช่เพราะเพื่อให้ตำแหน่งจวิ้นอ๋องนั้นได้ตกเป็นของเว่ยจวินมั่วหรอกหรือ เมื่อครั้งก่อตั้งประเทศแล้วไม่แต่งตั้งเป็นจวิ้นอ๋อง ต่อไปอยากแต่งตั้งคงไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว ในเมื่อเว่ยจวินมั่วตัดสินใจแล้วว่าจะไม่รับตำแหน่งของบิดา อนาคตเว่ยหงเฟยเองก็ไม่ช่วยเหลือเขาแน่นอน เช่นนั้นแล้วตำแหน่งจวิ้นอ๋องก็ไม่จำเป็นต้องปกป้องเอาไว้อีก

สีหน้าของจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องเปลี่ยนไปมาไม่แน่นอน พยายามอดกลั้นเอาไว้ เอ่ย “องค์หญิง ท่านคิดจะทำสิ่งใดกันแน่”

องค์หญิงฉังผิงเดินมาหยุดอยู่เคียงข้างเว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่ว ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มบนใบหน้าเล็กของหนานกงมั่วเบาๆ ยิ้มบางส่งให้นาง จากนั้นหันกลับไปเอ่ยกับจิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยว่า “วันนี้ข้าจะจัดการเว่ยจวินเจ๋อ เว่ยหงเฟย เจ้าคิดจะห้ามข้าหรือ”

เว่ยหงเฟยสีหน้าเข้มขึ้น ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาเนิ่นนาน

หลายปีมานี้องค์หญิงฉังผิงไม่เคยโวยวายกับเขามาก่อน ดังนั้นคนทั่วทั้งจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องจึงคิดว่าองค์หญิงฉังผิงไม่มีสิ่งใดน่ากลัว แต่อย่างไรองค์หญิงก็ยังเป็นองค์หญิง นางคิดจะโบยเชื้อสายรองอย่าว่าแต่ต้องมีเหตุผล ต่อให้ไร้เหตุผลแล้วอย่างไร สิ่งที่จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องสามารถเชิดหน้าชูตาได้ก็คือฐานะของเว่ยจวินมั่ว แต่หากองค์หญิงฉังผิงเองไม่สนใจแล้ว ใครก็ทำอันใดนางไม่ได้

“ท่านอ๋อง ไม่นะเพคะ” พระชายารองเฝิงนั่งคุกเข่าร้องไห้แทบเท้าเว่ยหงเฟย “ท่านอ๋อง เจ๋อเอ๋อร์อาจถูกโบยจนตายได้นะเพคะ ท่านอ๋อง…ขอท่านได้โปรดช่วยเจ๋อเอ๋อร์ เขาคือบุตรชายแท้ๆ ของท่านนะเพคะ” ได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเว่ยหงเฟยพลันคล้ำพลันซีด คำพูดของพระชายารองเฝิงราวกับกำลังกระซิบอยู่ข้างหูเว่ยหงเฟยว่า หรือท่านจะปล่อยให้ลูกของท่านตายเพราะตัวประหลาดที่ไหนไม่รู้หรือเพคะ

“หากข้าไม่ยอมให้เจ้าลงมือเล่า” เว่ยหงเฟยยืนขวางอยู่ด้านหน้าพระชายารองเฝิงและเว่ยจวินเจ๋อ เอ่ยเสียงเข้ม

องค์หญิงฉังผิงไม่สนใจ ยังคงยิ้มพลางเอ่ย “อู๋สยา ไปหยิบกระดาษกับพู่กันมา ข้าจะเขียนจดหมายไปร้องเสด็จพ่อ ข้าเองก็อยากถามเสด็จพ่อ เรื่องนี้ใครผิดใครถูกกันแน่”