ตอนที่ 803 ข้อห้ามอำนาจทหาร (1)

กงเสี่ยวเตี๋ยก้มหน้าลง เอ่ย “หากลูกของเรามีความสามารถโดดเด่นเหมือนคุณชายเว่ย ท่านอ๋องจะดีใจหรือไม่เพคะ”

เยี่ยนอ๋องชะงักไป มองตรงไปยังหญิงสาวที่หัวอ่อนและอ่อนแอแล้วหลุบตาลงต่ำ มีประกายวูบผ่านในดวงตา “จวินเอ๋อร์มีความสามารถโดดเด่นจริงๆ หากข้ามีลูกชายเช่นนี้ ข้าต้องดีใจแน่นอน”

กงเสี่ยวเตี๋ยยิ้มอย่างเขินอาย “หม่อมฉันจะสั่งสอนลูกให้ดี”

เยี่ยนอ๋องพยักหน้าด้วยสีหน้าเป็นนัย “ข้าจะรอคอย”

แต่กงเสี่ยวเตี๋ยกลับสังเกตไม่เห็นสีหน้าของเขา “หม่อมฉันจะไม่ทำให้ท่านอ๋องผิดหวังเพคะ”

อีกด้านหนึ่ง หนานกงมั่วจับมือเว่ยจวินมั่วเดินออกมาไกล หันกลับไปก็มองไม่เห็นเยี่ยนอ๋องและกงเสี่ยวเตี๋ยแล้ว นางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “วันนี้คุณชายเว่ยคิดจะทำอันใดหรือ” คุณชายเว่ยไม่ได้แค่ทำหน้านิ่งตามปกติ แต่สีหน้านิ่งเฉยของเขากลับยังชั่วร้ายด้วย วันนี้เขาทำท่าทีเสียมารยาทเช่นนี้…คุณชายเว่ยอาการกำเริบหรือ

เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่มีอันใด เพียงอยากรู้ว่ากงอวี้เฉินจะใช้งานหมากตัวนี้เยี่ยงไร” ถึงแม้กงเสี่ยวเตี๋ยจะเป็นแค่เบี้ยหมาก แต่ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ จึงกลายเป็นตัวหมากที่มีค่า แต่ว่าตัวหมากต้องมีคนสั่งเคลื่อนที่จึงจะแสดงคุณค่าในตัวเองออกมาได้ ไม่เช่นนั้นหากรอให้กงเสี่ยวเตี๋ยคลอดลูกออกมาแล้วเลี้ยงดูลูกจนเติบใหญ่ก็เป็นเพียงเรื่องในอีกสิบยี่สิบปีข้างหน้า เขารู้จักกงอวี้เฉินดี กงอวี้เฉินไม่ได้มีความอดทนมากเพียงนั้น

หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ยว่า “เบาหน่อยเถิด ในท้องของกงเสี่ยวเตี๋ยมีลูกพี่ลูกน้องของท่านอยู่ อย่าทำให้นางโมโหดีกว่า”

เว่ยจวินมั่วเอ่ย “ไม่ต้องห่วง หากนางคิดว่าเด็กคนนั้นสำคัญ นางย่อมไม่โมโหฃจนทำร้ายร่างกายตัวเอง”

หนานกงมั่วยักไหล่ “เอาเถิด คุณชายเว่ยคิดว่ากงอวี้เฉินจะทำอันใดต่อไปหรือ”

เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าตนไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกับความคิดของกงอวี้เฉิน ดังนั้นจึงไม่รู้ว่ากงอวี้เฉินจะทำสิ่งใด ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ย “ให้ความสำคัญกับกงเสี่ยวเตี๋ยมากขึ้น”

“หืม”

“แม้แต่เจ้ายังมองออก เจ้าคิดว่ากงอวี้เฉินจะไม่รู้เช่นนั้นหรือ” เว่ยจวินมั่วเอ่ยด้วยท่าทีเฉยเมย “เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ากงเสี่ยวเตี๋ยโกหกเสด็จลุงไม่ได้ แต่ว่า…ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้เขาก็ยังมั่นใจในใจกงเสี่ยวเตี๋ย ดูเหมือนว่าปัญหาจะอยู่ที่ใบหน้าของนาง”

“ยพระชายาหยวน พระชายาเยี่ยนอ๋องเช่นนั้นหรือ” หนานกงมั่วตกใจ

เว่ยจวินมั่วพยักหน้า “เสด็จแม่เคยบอกว่า เสด็จลุงและพระชายาหยวนเป็นสามีภรรยากันตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งคู่รักกันมาก การที่กงเสี่ยวเตี๋ยสามารถเข้ามาใกล้เสด็จลุงได้เพียงนี้ย่อมเป็นเพราะใบหน้านาง ยืนยันได้แล้ว แต่ว่า…กงเสี่ยวเตี๋ยในยามนี้ ท่านลุงไม่มีทางชอบนาง”

“ใบหน้าของกงเสี่ยวเตี๋ยเป็นของปลอม ไยตอนนี้กงอวี้เฉินจึงไม่ส่งคนที่เหมาะสมและหน้าตาคล้ายกับพระชายาหยวนมากกว่ามาเล่า” หนานกงมั่วเอ่ยถาม

เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว “เสด็จลุงรู้ดีว่าพระชายาหยวนเสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว หากมีคนหน้าตาเหมือนกัน แม้แต่นิสัยก็เหมือนกันด้วยปรากฏตัวขึ้นมา เจ้าจะคิดเช่นไร”

“…” หนานกงมั่วเงียบไปครู่หนึ่ง “ฆ่านาง” เยี่ยนอ๋องมิใช่คนที่จะเข้ามาใกล้ได้ง่ายๆ ผู้หญิงอย่างกงเสี่ยวเตี๋ยสามารถเก็บไว้เล่นเป็นสัตว์เลี้ยงของตัวเอง แต่คนที่อันตรายเกินไปย่อมทำเช่นนี้ไม่ได้ การทำลายสิ่งอันตรายตั้งแต่เป็นต้นอ่อนคือวิธีที่ใช้บ่อยที่สุด

ตั้งแต่กลับมาถึงเรือนเตี๋ย กระทั่งเยี่ยนอ๋องกลับไปยังห้องหนังสือ รอยยิ้มบริสุทธิ์บนใบหน้าของกงเสี่ยวเตี๋ยก็ค่อยๆ จางหายไป สาวใช้เห็นสีหน้านางดูย่ำแย่จึงรีบเอ่ยถาม “ชายารองเป็นอันใดไปเจ้าคะ ไม่สบายตรงไหนหรือไม่”

กงเสี่ยวเตี๋ยสะบัดมือแล้วเอ่ย “ไม่มีอันใด พวกเจ้าออกไปเถิด”

สาวใช้คนนั้นมองกงเสี่ยวเตี๋ย โบกมือปัดบอกให้สาวใช้ที่อยู่ในห้องออกไปด้านนอก จากนั้นจึงยกถ้วยน้ำชายื่นส่งให้นาง ยิ้มพลางเอ่ยว่า “ชายารองเป็นอันใดไปเจ้าคะ มีเรื่องใดไม่สบายใจ เอ่ยออกมา บ่าวจะได้ช่วยท่านแบ่งเบา หากท่านเก็บไว้ในใจเช่นนี้ประเดี๋ยวจะทำร้ายคุณชายน้อยในท้องเอาได้นะเจ้าคะ” กงเสี่ยวเตี๋ยตกใจ ก้มหน้าลงมองท้องตัวเอง สาวใช้คนนั้นจึงเอ่ยต่อว่า “บ่าวเป็นคนของชายารอง ต่อไปบ่าวก็ต้องเข้าข้างท่าน หากท่านมีชีวิตที่ยากลำบาก คนรับใช้อย่างพวกบ่าวก็คงไม่มีทางมีชีวิตที่ดีเจ้าค่ะ”

กงเสี่ยวเตี๋ยกัดริมฝีปากตั ยกมือขึ้นมาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าแล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เจ้าคิดว่าทำไมท่านอ๋องถึงได้ดีต่อคุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่เพียงนั้น”

สาวใช้ตกใจ ดูเหมือนนางจะคิดไม่ถึงว่ากงเสี่ยวเตี๋ยจะถามคำถามเช่นนี้ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ย “คุณชายเว่ยเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวขององค์หญิงฉังผิง แล้วยังเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของเยี่ยนอ๋อง ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่เป็นคนมีความสามารถและมีตำแหน่ง ไม่แปลกที่ท่านอ๋องจะให้ความสำคัญกับพวกเขาเจ้าค่ะ” กงเสี่ยวเตี๋ยกัดฟันแล้วเอ่ย “ถึงแม้ท่านอ๋องจะให้ความสำคัญกับพวกเขา แต่ว่าหลานชายนั้นจะสำคัญมากไปกว่าลูกของตัวเองเช่นนั้นหรือ ท่านอ๋องกลับยอมปล่อยให้คุณชายเว่ยหักหน้าข้าได้”

สาวใช้สายตาเป็นประกาย เงียบลงครู่หนึ่งแล้วพลันเอ่ยว่า “ชายารอง ไม่แปลกที่ตอนนี้ท่านยังสู้คุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่ไม่ได้ แต่ใครจะรู้ว่าต่อไปยังจะเป็นเช่นนี้เจ้าคะ”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” กงเสี่ยวเตี๋ยมองนางด้วยสายตาหวาดระแวง สาวใช้ที่นางไม่เคยสนใจ

สาวใช้หัวเราะเบาๆ “ชายารองลืมที่มาของตัวเองแล้วหรือเจ้าคะ คนที่ระวังตัวเองอย่างเยี่ยนอ๋อง เขาจะเชื่อท่านง่ายดายเช่นนี้ได้เช่นไรเจ้าคะ”

“เจ้าเป็นใครกันแน่” กงเสี่ยวเตี๋ยเอ่ยด้วยท่าทีเคร่งขรึม

สาวใช้โค้งคำนับกงเสี่ยวเตี๋ย แล้วยิ้มอย่างแผ่วเบา “บ่าวชื่อว่ากงซี คารวะคุณหนูเจ้าค่ะ”

“เจ้า…เจ้าคือ” สีหน้าของกงเสี่ยวเตี๋ยพลันเปลี่ยนไป ชี้ไปยังสาวใช้ตรงหน้าแล้วเอ่ยว่า “เจ้าคือ…กงซี คนของพี่ใหญ่เช่นนั้นหรือ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

“ชู่” สาวใช้ยกนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปาก ทำท่าทีบอกให้กงเสี่ยวเตี๋ยเงียบ จากนั้นจึงยิ้มพลางเอ่ย “มาช่วยคุณหนูตามคำสั่งของนายท่านเจ้าค่ะ ท่านต้องรู้ว่าอยากเข้ามาอยู่ในจวนเยี่ยนอ๋องนั้นมิใช่เรื่องง่ายเลย บ่าวคอยสังเกตสาวใช้คนนั้นมาตั้งครึ่งเดือนเจ้าค่ะ” สีหน้าของกงเสี่ยวเตี๋ยซีดเซียว “พี่ใหญ่…เขาจะทำอันใด ข้าเข้ามาอยู่ในจวนเยี่ยนอ๋องตามที่เขาบอกแล้ว ทำไมเขาถึงไม่ยอมให้ข้ามีชีวิตที่สงบสุขของตัวเอง”

บนใบหน้าสวยงามของสาวใช้ที่ชื่อกงซีมีแววเย้ยหยัน “ชีวิตของตัวเองหรือ คุณหนูลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ ว่าที่ท่านมีวันนี้ได้เพราะใคร หากไม่มีเจ้าสำนักและหอธารา คุณหนูคิดว่าท่านจะได้มานั่งอยู่ที่นี่อย่างสบายใจหรือ ไม่ต้องเอ่ยถึงพระชายาเยี่ยนอ๋อง แม้แต่ฮูหยินรองทั้งสองที่อยู่จวนหลัง ท่านก็รับมือไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น…คุณหนูลืมไปแล้วหรือว่าใบหน้าของท่านเป็นของคนอื่น ท่านกล้าเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองต่อหน้าเยี่ยนอ๋องหรือเจ้าคะ”

กงเสี่ยวเตี๋ยอยากจะบอกว่าใบหน้าเดิมของตัวเองสวยกว่าใบหน้านี้ แต่นางรู้ดีว่าเดิมทีสิ่งที่เยี่ยนอ๋องให้ความสำคัญก็คือใบหน้าที่พี่ใหญ่ไปหามาจากไหนก็ไม่รู้ ครั้งแรกที่พบกันเยี่ยนอ๋องไม่เคยมองนาง แต่เขากลับตกใจเมื่อเห็นใบหน้าในตอนนี้ของนาง จากนั้นจึงตัดสินใจพานางกลับมาที่จวนเยี่ยนอ๋องทันที