ตอนที่ 831 โยนความผิดหรือ การเจรจาครั้งที่สอง (2)

“โอ้” หนิงอ๋องลูบปลายคาง มองเว่ยจวินมั่วด้วยเจตนาร้าย “เจ้าบอกว่ามิใช่ฝีมือเจ้า ผู้ใดเป็นพยานได้ ไยข้าต้องเชื่อพวกเจ้า”

“พระองค์ต้องการสิ่งใด” เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ

หนิงอ๋องเอ่ย “ง่ายมาก ในเมื่อเจ้าบอกว่ามิใช่ฝีมือเจ้า ก็จับคนร้ายมาเสีย ระหว่างนี้ซิงเฉิงจวิ้นจู่ก็จะอยู่ในจวนหนิงอ๋อง”

เว่ยจวินมั่วเอ่ย “กระหม่อมมีวิธีที่ง่ายกว่านั้น”

“ลองว่ามาสิ” หนิงอ๋องเลิกคิ้ว

เสียง ชิ้ง ดังขึ้น กระบี่อ่อนถูกชักออกจากฝัก กระบี่ในมือเว่ยจวินมั่วชี้ไปยังหนิงอ๋อง “สังหารพระองค์ ทำให้มันเป็นเรื่องจริง”

ด้วยวรยุทธ์ของเว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่ว หากจะสังหารหนิงอ๋องเรื่องสำคัญเพียงนี้จะส่งนักฆ่าคนอื่นมาได้เยี่ยงไร กระทั่งแม้แต่หลิ่วหันหรือซิงเวยก็ไม่ใช้งานหรือ นั่นไม่ใช่หาความพ่ายแพ้ให้ตนเองหรือ โดยเฉพาะการบุกเข้าจวนหนิงอ๋องสังหารหนิงอ๋องไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ว่าตอนนี้ ระยะใกล้เพียงนี้หากเว่ยจวินมั่วคิดสังหารหนิงอ๋องไม่มีเหตุผลที่จะไม่สำเร็จ หนิงอ๋องเองก็คล้ายจะเข้าใจหลักการนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ แข็งค้าง

“คุณชายเว่ย ท่านจะทำอันใด ท่านอ๋องเป็นเสด็จลุงของท่านนะ” ผู้ดูแลที่อยู่ด้านข้างตื่นตกใจจนใบหน้าซีดขาว รีบเกลี้ยกล่อม ขณะเดียวกันก็ลอบเอ่ยวิจารณ์อยู่ในใจ ท่านอ๋องพระองค์ช่างมีความสามารถนักที่ทำให้เรื่องทุกอย่างต้องเดินมาถึงจุดที่แก้ได้ยาก เดิมทีในใจไม่คิดสงสัยคุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่ แต่ก็ยังไปหาเรื่องอีกฝ่าย ยามนี้ทำให้เขาโกรธแล้วจุดจบเป็นอย่างไร

“เจ้ากล้าลงมือกับข้าหรือ” หนิงอ๋องเชิดปลายคางขึ้น จ้องมองเว่ยจวินมั่ว

เว่ยจวินมั่วไม่ตอบ เพียงเคลื่อนกระบี่ในมือขยับเข้าใกล้ยิ่งขึ้น ปลายคมของกระบี่ซือกุยห่างจากลำคอของเขาเพียงสองชุ่น แต่ว่าความเยือกเย็นของกระบี่กลับทำให้ผิวของหนิงอ๋องขนลุกซู่

“คุณชายเว่ย คุณชายเว่ยใจเย็นก่อนเถิด” ผู้ดูแลเอ่ยอย่างร้อนรน “จวิ้นจู่…จวิ้นจู่ ท่านว่านี่…” ชีวิตของท่านอ๋องอยู่ในมือของคนอื่น แม้แต่องครักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ไม่กล้าผลีผลาม เว่ยจวินมั่วอยู่ใกล้ท่านอ๋องเกินไปอีกทั้งลงมือรวดเร็ว พวกเขาไม่มีแม้เวลาตอบสนอง

หนานกงมั่วยักไหล่ แสดงออกว่าตนเองไร้ความสามารถ

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันอยู่ชั่วครู่ หนิงอ๋องพลันหัวเราะขึ้นมา ยกมือขึ้นไปเคลื่อนคมกระบี่ออกห่างจากตนเองช้าๆ จากนั้นมองไปยังเว่ยจวินมั่ว เอ่ยเสียงเรียบ “นิสัยเช่นเจ้า ไม่ใจร้อนไปสักหน่อยหรือ คนหนุ่ม เห็นชัดว่ายังต้องฝึกฝน”

“…” พระองค์ลืมแล้วหรือ อายุของเว่ยจวินมั่วยังมากกว่าพระองค์ตั้งหนึ่งปี

เว่ยจวินมั่วส่งเสียงหยัน เก็บกระบี่ซือกุยจูงมือหนานกงมั่วไปนั่งลงอีกฝั่ง “อยากทำอันใด เอ่ยมาเถิด”

หนิงอ๋องส่งเสียงหยัน จะต้องเอ่ยกับพี่ห้า เจ้าเด็กนี่ไม่รู้จักเคารพผู้อาวุโสเกินไปแล้ว

หนิงอ๋องที่กำลังไม่พอใจหากเมื่อครู่เว่ยจวินมั่วแสดงความอ่อนข้อให้เพียงเล็กน้อย เกรงว่าคงหาเหตุผลมากมายมากดข่มเขาแล้ว

หนิงอ๋องกลับมาสู่ท่าทางเกียจคร้านดังเดิม ราวกับความโกรธและบรรยากาศทะมึนเมื่อครู่เป็นเพียงสิ่งที่ผู้คนคิดไปเอง ลูบปลายคางมองสำรวจเว่ยจวินมั่ว “เว่ยหงเฟยไม่เหมือนกับเจ้าเลยแม้เพียงนิด ดูเหมือนว่า…เจ้าไม่ใช่ผลผลิตของเจ้าแซ่เว่ยนั่นจริงๆ” แม้แต่สมองยังต่างกันมาก แผนการเหล่านั้นของเขาไม่อาจใช้กับเว่ยจวินมั่วได้ เว่ยจวินมั่วเองก็ไม่เหมือนหนานกงมั่วที่ใจเย็นยอมเล่นกับเขา เขาไม่สนใจผู้ใดด้วยซ้ำ มีเรื่องอันใดก็ตรงไปตรงมา แต่หนิงอ๋องก็ไม่คิดว่าเขาเป็นคนไร้แผนการ เพียงไม่ระวังจุดจบของเขาคงถูกเว่ยจวินมั่วหลอกลวงเหมือนหัวหน้าเผ่าหว่าล่า

“หนิงอ๋อง” หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเข้ม สีหน้าทะมึนขึ้นมา

หนิงอ๋องจึ๊ปากเบาๆ เอ่ยอย่างไม่พอใจ “เรื่องนี้ใครทำข้าเองก็รู้อยู่แก่ใจ เพียงแต่…ข้าไม่มีหลักฐาน ดังนั้นพวกเจ้าต้องช่วยข้าไล่เว่ยหงเฟย แต่ไม่อาจทำให้เขาถึงแก่ชีวิต”

หนานกงมั่วหันหน้าไป “พระองค์ยังไม่ยอมร่วมมือกับเรา เรื่องอันใดเราต้องช่วยพระองค์เล่า”

หนิงอ๋องยิ้มหวาน “ข้าอยู่ตรงกลาง นั่นเป็นการช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อพวกเจ้าแล้ว มิใช่หรือ”

วาจานี้ไม่ผิด เพียงแต่…หากเป็นเช่นนี้กลับรู้สึกว่าเสียเปรียบไปสักหน่อย

“ท่านอ๋องทำเช่นนี้ คิดจะได้ประโยชน์จากทั้งสองฝั่งหรือ ทั้งไม่ล่วงเกินเยี่ยนอ๋องทั้งไม่ล่วงเกินราชสำนักอย่างนั้นหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้าจะกัดข้าหรือ” หนิงอ๋องยิ้มเบิกบานขึ้นมา

หนานกงมั่วไร้ซึ่งคำพูด ปรายตามองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง เอ่ย “ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันไม่สนใจ” ยอมรับอย่างเปิดเผยว่าตนเองอยากได้ผลประโยชน์จากทั้งสองฝั่ง ช่างไร้ยางอายเสียจริง

เว่ยจวินมั่วมองหนิงอ๋อง เอ่ยเสียงเย็น “พระองค์คิดจะขยายกำลังรบหรือ ต้องการเสบียงหรือไม่”

รอยยิ้มของหนิงอ๋องชะงัก สายตาที่มองไปยังเว่ยจวินมั่วเย็นยะเยือก บรรยากาศในห้องโถงเริ่มตึงเครียด เนิ่นนานหนิงอ๋องจึงเอ่ย “ข้ามีแผนของข้า”

เว่ยจวินมั่วเอ่ย “ข้ารับรองว่าภายในครึ่งปีข้าวสักเม็ดก็ไม่อาจเข้ามาในสีโจวได้ นอกเสียจากท่านมีความสามารถขนเข้ามาจากดินแดนตะวันตก” น่าเสียดายดินแดนตะวันตกกลับไม่มีเสบียงอาหารมากมายนัก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงราคาอาหารที่ต้องขนมาจากแดนไกล หนิงอ๋องย่อมไม่มีทางจ่ายไหว

“คุยโวโอ้อวด” หนิงอ๋องยิ้มเย็น แม้เมืองสีโจวจะอยู่ห่างไกลทุรกันดาร แต่อย่างไรก็ยังมีเส้นทางมุ่งลงทางใต้ เพียงเดินทางยากสักหน่อย ราคาสูงสักนิด เว่ยจวินมั่วบอกว่าแม้แต่ข้าวเม็ดเดียวก็ไม่อาจเข้ามายังสีโจวได้อย่างนั้นหรือ ใครจะเชื่อ บนโลกใบนี้ไม่มีพ่อค้าที่รังเกียจเงิน เว่ยจวินมั่วกลับไม่รีบร้อน เพียงเอ่ยเสียงเรียบ “ที่อานเซี่ยพระองค์ก็ไม่ต้องคิด จิ่นโจวเฉินโจวยามนี้กำลังประสบปัญหาความอดอยาก ผู้คนที่อดอยากแม้แต่เสบียงอาหารของกองทัพยังกล้าแตะต้อง ยิ่งไปกว่านั้น…ของท่านเป็นเสบียงกองทัพหรือไม่” หนิงอ๋องซื้อเสบียงอาหารแน่นอนว่าเป็นเสบียงของกองกำลัง ปัญหาคือยังไม่ถึงมือของเขาก็จะกลายเป็นเสบียงอาหารของประชาชนแล้ว กระทั่งยามนี้หนิงอ๋องไม่ยอมร่วมมือกับราชสำนัก เส้นทางเสบียงอาหารของเขาไม่อาจขนย้ายอย่างเปิดเผย ทำได้เพียงลักลอบนำกลับมายังสีโจว หากเสบียงอาหารถูกปล้นแล้ว ตามคืนกลับมาก็เสียเปล่าเท่านั้น

“นอกจากนี้ เส้นทางที่พระองค์ใช้ได้มีเพียงเส้นทางเล็กๆ พื้นที่เหล่านั้นเต็มไปด้วยหุบเขา ถ้าหาก…กระหม่อมส่งคนไปเฝ้าอยู่ที่นั่น พระองค์คิดจะใช้เวลานานเพียงใดในการกำจัดโจรป่า”

สีหน้าของหนิงอ๋องไม่น่ามองขึ้นมา ทว่าเว่ยจวินมั่วยังเอ่ยไม่ทันจบ

“สุดท้าย พ่อค้าที่กำลังทำการค้ากับท่านในตอนนี้ มีสามร้าน…ที่อาจจะปฏิเสธการร่วมมือกับพระองค์”

ชั่วช้า!

หนิงอ๋องโกรธเกรี้ยวอยู่ในใจ ยามนี้พ่อค้าที่ทำการค้ากับเขามีเพียงห้าร้าน ตามที่เว่ยจวินมั่วเอ่ยต่อให้ไม่มีอันใดปัญหาก็คือเขาจะสูญเสียเสบียงอาหารไปกว่าครึ่ง เนิ่นนานหนิงอ๋องจึงกัดฟันเอ่ย “ข้าไม่เชื่อ”

คุณชายเว่ยหลุบตาลง “พระองค์จะลองดูก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงมั่วมองใบหน้าเขียวคล้ำของหนิงอ๋อง เม้มริมฝีปากยิ้มบางๆ มองเห็นหนิงอ๋องไม่พอใจ นางกลับอารมณ์ดีขึ้นมากว่าหลายเท่า ส่งสายตาชื่นชมไปให้เว่ยจวินมั่ว มุมปากของคุณชายเว่ยคล้ายกับมีรอยยิ้มบางๆ ปรากฏ ทั้งสองมองสบตารู้ใจกัน หนิงอ๋องยิ่งโกรธขึ้นมาอีก ข้าจะฆ่าพวกเจ้า ตอนนี้! ยามนี้! บัดเดี๋ยวนี้!

ท่านอ๋อง ใจเย็นนะพ่ะย่ะค่ะ ผู้ดูแลมองหนิงอ๋องที่มีสีหน้าเกรี้ยวกราดอย่างขมขื่น