ตอนที่ 959 สมองมีปัญหาหรือว่าขึ้นสวรรค์ไปแล้ว (3)

ดวงตาของชายชุดดำมีแววความโกรธพาดผ่าน หากไม่ใช่เพราะเจ้าสำนักบอกว่าวิชาการยิงธนูของไห่รื่อกู่ยังมีประโยชน์ เขาคงสังหารตายไปในดาบเดียวแล้ว รนหาที่ตายเสียจริง

รอจนกระทั่งไห่รื่อกู่รู้สึกหัวเราะเหยียดหยันคนจงหยวนจนพอใจ จึงค่อยๆ เก็บเสียงหัวเราะไป เอ่ยเสียงเข้ม “พี่ชายของข้าถูกเว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่วสังหาร ในเมื่อได้มาจงหยวนแล้ว ข้าก็จะแก้แค้นแทนเขา ผู้ใดจะรู้ว่าสองคนนี้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหรือไม่ค่อยมาดูกัน”

ดวงตาของชายชุดดำมีความเย้ยหยันปรากฏ สหายชาวเป่ยหยวนผู้นี้คิดว่าฝีมือการยิงธนูของตนดีแล้วจะไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้อย่างนั้นหรือ หากไม่ใช่คนของพวกเขาสละชีวิตไปถึงสองคนเพื่อขัดขวางกระบี่ของคุณชายเว่ย เขาจะสามารถแตะต้องชายเสื้อของเยี่ยนอ๋องได้หรือไม่ก็เป็นอีกเรื่อง นึกถึงสหายสองคนที่ปะทะเข้ากับคมกระบี่ของเว่ยจวินมั่ว ชายชุดดำจึงเอ่ยเสียงเย็น “หรือว่าในสถานการณ์วันนั้น เจ้าไม่เห็นวรยุทธ์ของคุณชายเว่ยหรือ”

ไห่รื่อกู่ชะงักไปชั่วครู่ เขาเห็นแล้วจริงๆ เพียงแต่วรยุทธ์ชั่วพริบตาก็เท่านั้น อีกทั้งยังอยู่ไกลเพียงนั้น เพียงรู้สึกว่าเว่ยจวินมั่วนั้นร้ายกาจ แต่จะร้ายกาจเพียงใดยังไม่อาจรู้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นไห่รื่อกู่นั้นไม่เห็นใครอยู่ในสายตามาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งชายชุดดำบอกว่าเว่ยจวินมั่วร้ายกาจ เขาก็ยิ่งไม่ฟัง

ชั่วครู่ต่อมาไห่รื่อกู่พลันโบกปัดมือด้วยความหงุดหงิด เอ่ย “ยามนี้เว่ยจวินมั่วได้ปิดตายเส้นทางออกนอกเมืองเอาไว้หมดแล้ว เจ้าอยากออกไปก็ไม่อาจออกไปได้ ยังจะโวยวายอยู่ไย หากมีเวลาไยไม่มาช่วยพวกข้าคิดหาทางสังหารเว่ยจวินมั่วไร หรือว่า…ซิงเฉิงจวิ้นจู่นั่นก็ได้” นึกถึงสตรีในอาภรณ์สีฟ้าที่รับลูกธนูของคนด้วยมือเปล่า อีกทั้งยังทำให้เขาต้องบาดเจ็บอีก ดวงตาของไห่รื่อกู่เผยประกายแปลกประหลาด “บุรุษจงหยวนเช่นพวกเจ้า แม้แต่สตรียังไม่อาจสู้ได้”

ชายชุดดำเอ่ย “ต่อให้ไม่อาจออกจากเมืองได้ พวกเราก็มีสถานที่ซ่อนตัว รอจนกองทัพโยวโจวผ่อนคลายลงพวกเราค่อยออกไป ส่วนคุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่ที่ท่านเอ่ย เจ้าสำนักไม่มีคำสั่ง ต้องขอโทษด้วยที่เราไม่อาจเห็นด้วยกับพวกเจ้าได้”

“เช่นนั้นก็ช่างเถิด พวกเราจัดการเอง” ไห่รื่อกู่ส่งเสียงหยัน คนของสำนักหอธาราเองก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขานัก ในกองทัพเป่ยหยวน คนของสำนักหอธารานั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่งกายด้วยชุดดำ ปิดหน้าปิดตาดูไม่ออกถึงใบหน้าที่แท้จริง ท่าทีลับๆ ล่อๆ ที่ไห่รื่อกู่เรียกนี้บังเอิญเป็นสิ่งที่คนเป่ยหยวนไม่ชอบนัก ไม่ว่าจะเป็นทหารในกองทัพเป่ยหยวน แม้แต่ประชาชนชาวเป่ยหยวนยังตีตัวออกห่างจากพวกเขา ทว่าไม่รู้ทำไมฮ่องเต้เป่ยหยวนถึงได้เชื่อฟังกงอวี้เฉินนัก บางครั้งสิ่งที่กงอวี้เฉินเอ่ยกลับสำคัญกว่าขุนพลของเป่ยหยวนเสียด้วยซ้ำ เหล่าทหารเป่ยหยวนที่เดิมก็ไม่ชอบชาวจงหยวนอยู่แล้วก็ยิ่งกีดกันคนของสำนักหอธารา คนของสำนักหอธาราเองก็ภูมิใจในวรยุทธ์สูงส่งของตนเอง เชิดชูเพียงกงอวี้เฉินเป็นเจ้านาย แน่นอนว่าไม่เก็บชาวเป่ยหยวนพวกนี้มาอยู่ในสายตา เดิมทีก็ไม่มีอันใด แต่เมื่อทำภารกิจร่วมกันเช่นนี้ปัญหาก็เกิดขึ้นแล้ว

ชาวเป่ยหยวนที่เหลือมีท่าทีกระตือรือร้นอยากทดลองเพราะคำพูดของไห่รื่อกู่ คนเป่ยหยวนนับถือผู้กล้า ดูถูกคนที่กลัวไปหมดเสียทุกอย่าง ไห่รื่อกู่ทำให้เยี่ยนอ๋องบาดเจ็บหนัก แน่นอนว่าเป็นความชอบอันใหญ่หลวง หากสามารถสังหารเว่ยจวินมั่วที่ทำให้เป่ยหยวนต้องหวาดผวาเมื่อสองปีก่อนได้ นับว่าเป็นความชอบอันใหญ่หลวงด้วยเช่นกัน

ชายชุดดำที่ถูกทิ้งอยู่ด้านข้างมองสบตากัน มองเห็นความเหยียดหยันและรำคาญในสายตาอีกฝ่าย อาศัยเพียงไม่กี่คนคิดจะสังหารเว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่ว ไห่รื่อกู่สมองมีปัญหาหรือคิดว่าทำให้เยี่ยนอ๋องบาดเจ็บได้เขาจะลอยขึ้นสวรรค์ได้หรืออย่างไร

ยังไม่ทันได้คิดวิธีห้ามได้ คนเป่ยหยวนพวกนั้นก็คิดแผนที่คิดว่า ‘ไร้ที่ติ’ ออกมาได้ มองท่าทีภูมิอกภูมิใจของคนเป่ยหยวนเหล่านั้น ทุกคนคิดในใจพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่รู้ว่าจะทิ้งพวกโง่เง่าพวกนี้ในตอนนี้แล้วกลับไปรับโทษกับเจ้าสำนักจะได้หรือไม่

“ฮ่าๆ เอาตามนี้แล้ว ข้าอยากรู้เหลือเกิน วังจื่อเซียวอันใดนั่นจะเก่งกาจเพียงใดกัน”

ทันใดนั้น น้ำเสียงเย็นเยียบพลันดังผ่านประตูที่ปิดสนิทเข้ามา

“วังจื่อเซียวเป็นอย่างไร เจ้าออกมาดูก็รู้แล้ว”

ทุกคนในห้องชะงัก ชายชุดดำเตรียมอาวุธออกมาโดยไวเคลื่อนไหวไปอยู่ในตำแหน่งที่คิดว่าได้เปรียบที่สุดในห้อง ไห่รื่อกู่และคนเป่ยหยวนหลายคนเองก็ชะงัก เห็นได้ว่าไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตามมาถึงที่นี่ได้เร็วเพียงนี้ พวกเขาตั้งใจเลือกหมู่บ้านเล็กๆ ห่างไกลและทุรกันดาร ทั้งหมู่บ้านมีเจ็ดแปดครอบครัวเท่านั้น เพื่อไม่ให้มีข่าวแพร่งพรายออกไป จึงฆ่าปิดปากคนพวกนั้นไปจนหมดแล้ว

“ทำอย่างไร”

คนด้านนอกเอ่ยเสียงเรียบ “ออกมา มิฉะนั้นข้าก็ไม่รังเกียจที่จะเผาที่นี่ทิ้งเสีย”

คนหนึ่งมองลอดออกไปจากช่องประตู พลันตื่นตกใจขึ้นมาทันใด ด้านนอกมีคนถือคบเพลิงล้อมเอาไว้จำนวนมาก บ้านทางใต้ล้วนแล้วแต่สร้างด้วยไม้ ไม้แห้งติดไฟง่าย หากโยนคบเพลิงเข้ามา พวกเขาไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่อาจหนีรอดได้

ไห่รื่อกู่ส่งเสียงหยัน “ออกไปก็ออกไปสิ คิดว่าจะกลัวหรืออย่างไร”

ก้าวเดินนำไปก่อน ผลักประตูเปิดออกและเดินออกไป

ด้านนอกเรือน ทหารเฉินโจวล้อมทั่วทั้งเรือนเอาไว้ ชายหญิงที่เป็นผู้นำนั้นคือหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่ว เพียงแต่เวลานี้สีหน้าของทั้งคู่นั้นไม่ได้ดีนัก หมู่บ้านนี้มีเพียงยี่สิบกว่าคน ตอนนี้ไม่เหลือแม้เพียงคนเดียว วันเวลาเว้นห่างไปเพียงสามสิบกว่าปี ชาวบ้านของต้าเซี่ยยังต้องมาตายในแผ่นดินต้าเซี่ยด้วยฝีมือของชาวเป่ยหยวนอีก

“ทำไมหรือ เซียวโยวยังไม่ตายหรือ” ไห่รื่อกู่ยืนอยู่ข้างกำแพง มองไปยังเว่ยจวินมั่วแล้วยิ้มพลางเอ่ย ลูกธนูของเขามีพลังสังหารมากเพียงใดตัวเขาจะไม่รู้หรือ แม้ว่าถึงตอนนี้แล้วจะยังไม่มีข่าวการตายของเซียวโยวออกมาจึงทำให้เขาแปลกใจอยู่บ้าง แต่ต่อให้ยังไม่ตายก็คงบาดเจ็บไม่เบา

เว่ยจวินมั่วมองเขา ใบหน้าไร้อารมณ์ “เยี่ยนอ๋องตายหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ข้ารู้ว่าวันนี้เจ้าต้องตาย”

“เหอะ เป่ยหยวนไม่มีบุรุษที่เกรงกลัวต่อความตาย” ไห่รื่อกู่เอ่ย “น่าเสียดายที่ไม่อาจฆ่าเซียวโยวได้ในธนูดอกเดียว ไม่อาจสังหารพวกเจ้าเพื่อแก้แค้นแทนพี่ชายข้า”

“ตอนนี้เจ้าสามารถไปขอโทษกับพี่ชายเจ้าได้” เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเย็น ไม่เปิดโอกาสให้ไห่รื่อกู่เอ่ยปากอีก กระบี่ซือกุยในมือสะท้อนแสงสีเงินออกมา ปลายกระบี่คมพุ่งเข้าหาไห่รื่อกู่ ไห่รื่อกู่เองก็ไม่ธรรมดา เขายกคันธนูและลูกธนูมาไว้ในมือ เมื่อเว่ยจวินมั่วเคลื่อนไหวเขาพลันถอยหลังออกไป ขณะเดียวกันก็ง้างคันธนูแล้วยิงออกไปโดยไม่ลังเล

พลังของลูกธนูที่แหวกผ่าอากาศทำให้เว่ยจวินมั่วชะงักไปชั่วครู่ ทว่าปลายกระบี่ยังคงพุ่งเข้าหาไห่รื่อกู่ ไห่รื่อกู่ถอยหลังต่อเนื่อง ขณะเดียวกันก็ยิงธนูออกไปเรื่อยๆ ตัวเขาถอยไปจนถึงเรือนด้านหลัง ชายชุดดำด้านข้างเคลื่อนตัวเข้าไปขัดขวางเว่ยจวินมั่ว ทว่าถูกหนานกงมั่วที่อยู่ด้านข้างขวางทางเอาไว้ เห็นเพียงรอยยิ้มหวานของหนานกงมั่ว “ไห่รื่อกู่ให้เป็นหน้าที่ของเว่ยจวินมั่วก็พอ ทุกท่านไม่ต้องยื่นมือเข้าไปยุ่ง”