ตอนที่ 1024 พี่ชายภรรยาของเยี่ยนอ๋อง (1)

เซียวเชียนชื่อและเซียวเชียนเหว่ยเดินเข้ามา มองเห็นสถานการณ์เสียงดังโวยวายตรงหน้าจึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“คารวะซื่อจื่อ คารวะคุณชายรอง” ทุกคนรีบแสดงความเคารพ

เซียวเชียนชื่อขมวดคิ้ว เอ่ยถาม “ทำอันใดกัน”

องครักษ์รีบรายงาน “ขออภัยคุณชายทั้งสองขอรับ พระชายารองต้องการพาตัวคุณชายสี่ออกไป แต่ว่าท่านอ๋องสั่งเอาไว้ ท่านอ๋องไม่อยู่ใครก็ห้ามพาคุณชายสี่ออกไปจากกระโจมขอรับ” กงชีเอ่ยเสียงดังอย่างไม่พอใจ “อันใดคือที่เรียกว่าพระชายารองต้องการพาตัวคุณชายสี่ไป พระชายารองเพียงเห็นว่าคุณชายสี่ร้องไห้หนักจึงต้องการดูแลเองก็เท่านั้น อยู่ในค่ายกันทั้งนั้น พระชายารองไม่ได้จะพาออกไปข้างนอกเสียหน่อย จะพาไปที่ใดได้”

“เอ่อ…” เซียวเชียนชื่อขมวดคิ้ว อย่างไรกงเสี่ยวเตี๋ยก็เป็นชายารองของเสด็จพ่อ ถือว่าเป็นผู้อาวุโสสำหรับพวกเขา แน่นอนว่าไม่อาจเสียมารยาทมากเกินไป แต่ในเมื่อเป็นความต้องการของเสด็จพ่อ ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลใด พวกเขาที่เป็นบุตรชายไม่อาจต่อต้าน ยิ่งไม่อาจช่วยกงเสี่ยวเตี๋ย “ในเมื่อเป็นความต้องการของเสด็จพ่อ พระชายารองรอเสด็จพ่อกลับมาแล้วค่อยว่ากันเถิด อย่าทำให้คนเบื้องล่างต้องลำบากเลย”

องครักษ์และแม่นมลอบพ่นลมหายใจออกมา แม้ว่าพวกเขาจะได้รับคำสั่งจากท่านอ๋อง แต่อย่างไรก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ไม่อาจล่วงเกินพระชายารองของจวนอ๋องได้

กงเสี่ยวเตี๋ยกัดริมฝีปาก เอ่ยอย่างไม่พอใจ “ซื่อจื่อ ซั่วเอ๋อร์ร้องไห้หนักมาก แม่นมผู้นี้ไม่อาจดูแลเขาได้ ข้าเป็นมารดา จะมองดูซั่วเอ๋อร์ลำบากเช่นนี้ได้เยี่ยงไร ซื่อจื่อเองก็มีบุตรี ขอซื่อจื่อเห็นใจจิตใจของคนเป็นมารดาด้วย”

เซียวเชียนชื่อขมวดคิ้ว เซียวเชียนเหว่ยที่อยู่ด้านข้างจึงขมวดคิ้ว เอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พระชายารองก็อยู่ดูแลน้องสี่ในค่ายไปก่อน รอเสด็จพ่อกลับมาค่อยให้เสด็จพ่อตัดสินใจก็พอแล้ว”

“เอ่อ…” กงเสี่ยวเตี๋ยมีท่าทีไม่ยินยอม เซียวเชียนเหว่ยเอ่ย “เช่นนี้ทั้งไม่ขัดต่อคำสั่งของเสด็จพ่อ พระชายารองเองก็ได้อยู่ดูแลน้องสี่ พระชายารองยังมีสิ่งใดไม่พอใจอีกหรือ”

เงียบไปชั่วครู่ กงเสี่ยวเตี๋ยจำต้องพยักหน้าเอ่ย “เช่นนี้ก็ดี ขอบคุณคุณชายรองแล้ว”

“พระชายารองเกรงใจแล้ว” เซียวเชียนเหว่ยเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ว่าความสัมพันธ์ของสามพี่น้องตระกูลเซียวจะเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อกงเสี่ยวเตี๋ยและเด็กคนนี้ เซียวเชียนเหว่ยเอ่ยเช่นนี้แน่นอนว่าไม่ได้คิดอยากช่วยกงเสี่ยวเตี๋ย เพียงแต่เสด็จพ่อไม่อยู่ไม่ต้องการให้นางสร้างเรื่องเท่านั้น อย่างไรเสด็จพ่อก็จะกลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยให้เสด็จพ่อตัดสินใจเป็นพอ

“พี่ใหญ่ เราไปกันเถิด” เซียวเชียนเหว่ยไม่สนใจกงเสี่ยวเตี๋ยอีก หันกลับไปเอ่ยกับเซียวเชียนชื่อ เซียวเชียนชื่อพยักหน้า เอ่ยตอบ “ก็ดี” เสด็จพ่อไม่อยู่ ธุระน้อยใหญ่ในค่ายล้วนแล้วแต่เป็นพวกเขาคอยจัดการ แม้จะไม่มีเรื่องใหญ่อันใด แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่อาจช้าได้

ช่วงเย็น เยี่ยนอ๋องนำกำลังพลกลับมา กำลังเตรียมตัวโจมตีจินหลิงแล้ว บริเวณโดยรอบจินหลิงถูกคุ้มกันแน่นหนา เซียวเชียนเยี่ยวางกองกำลังรักษาการณ์สิบสามที่เหลืออยู่ไว้โดยรอบจินหลิง ขวางทางพวกเขาเอาไว้ วันนี้เหล่าขุนพลพากันออกไปตรวจตราสภาพแวดล้อม เตรียมตัวสำหรับการโจมตีต่อไป

กลับมาถึงค่าย พลันมีคนเข้ามารายงานเรื่องกงเสี่ยวเตี๋ย เยี่ยนอ๋องได้ยินเช่นนั้น ชะงักท่าทางที่กำลังจะเปลี่ยนชุดหมุนตัวเดินออกไปทันที องครักษ์ที่ดูแลอยู่รอบข้างเองก็รีบตามออกไป

กงเสี่ยวเตี๋ยอุ้มเซียวเชียนซั่วนั่งอยู่ในกระโจมด้วยจิตใจที่ไม่มั่นคงนัก คอยเงยหน้าขึ้นไปมองกงชีและแม่นมที่ยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่งของกระโจมไม่กล้าเอ่ยปากอยู่เรื่อยๆ กงเสี่ยวเตี๋ยไม่ชอบแม่นมผู้นี้ตั้งนานแล้วอยากไล่นางออกไป แต่ว่าแม่นมไม่กล้าออกไปจริงๆ ไม่ว่ากงเสี่ยวเตี๋ยจะต่อว่านางอย่างไรก็ทำได้เพียงหลบอยู่มุมหนึ่งไม่พูดไม่จา เพียงประหลาดใจอยู่ในใจ เดิมทีได้ยินมาว่าพระชายารองผู้นี้อ่อนโยนจิตใจดี ไม่เคยดุด่าใคร ไม่เคยคิดมาก่อนว่าท่าทางอ่อนโยนนั้นจะโหดร้ายใจดำได้เพียงนี้

กงชีอยู่ด้านข้าง สีหน้าเรียบนิ่ง เพียงแต่เห็นริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นก็ดูออกแล้ว นางไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนท่าทีที่แสดงออกอย่างแน่นอน

“ท่านอ๋อง” เสียงองครักษ์ด้านนอกกระโจมดังขึ้น ไม่นานเยี่ยนอ๋องก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“ท่านอ๋อง” กงเสี่ยวเตี๋ยรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนไม่เหลือท่าทีที่กำลังต่อว่าแม่นมอย่างเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย เยี่ยนอ๋องขมวดคิ้ว เอ่ยถาม “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร” กงเสี่ยวเตี๋ยมองเยี่ยนอ๋องเอ่ยอย่างน้อยอกน้อยใจ “หม่อมฉันได้ยินเสียงซั่วเอ๋อร์ร้องไห้ ดังนั้นจึงเข้ามาดู หรือว่าหม่อมฉันจะเข้ามาดูบุตรชายก็ยังไม่ได้หรือเพคะ ท่านอ๋อง…ไยท่านอ๋องต้องทำเช่นนี้กับหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันทำอันใดผิดหรือเพคะ”

ดวงตาของเยี่ยนอ๋องวาวขึ้น เอ่ยเสียงเรียบ “ยามนี้ด้านนอกอันตราย ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของซั่วเอ๋อร์”

กงเสี่ยวเตี๋ยเอ่ย “หรือว่าท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันจะทำร้ายซั่วเอ๋อร์หรือเพคะ”

“เอาล่ะ” เยี่ยนอ๋องโบกมือ เอ่ยเสียงเข้ม “เจ้ากลับไปก่อน หลายวันนี้อย่าได้วิ่งวุ่นไปทั่วเดี๋ยวจะเกิดเรื่องเอาได้”

ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของกงเสี่ยวเตี๋ยพลันซีดขาว มองเยี่ยนอ๋องอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านอ๋อง…ท่านอ๋องจะกักบริเวณหม่อมฉันหรือเพคะ หม่อมฉันทำอันใดผิดหรือเพคะ”

เยี่ยนอ๋องกวาดตามองกงเสี่ยวเตี๋ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เอ่ย “แน่นอนว่าเจ้าไม่ได้ทำอันใดผิด ข้าเชื่อว่าหลังจากนี้ก็จะไม่มี เจ้าเป็นพระชายารองจวนเยี่ยนอ๋อง มารดาของซั่วเอ๋อร์ สิ่งนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง” กงเสี่ยวเตี๋ยชะงัก มุมปากขยับราวกับอยากเอ่ยสิ่งใด ทว่าลังเลอยู่ชั่วครู่สุดท้ายก็หยุดลง

กงชีที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านข้างดวงตาไหววูบ รู้สึกว่ามีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ในวาจาของเยี่ยนอ๋อง

“พระชายารอง คุณชายน้อยบ่นหาท่านอ๋องตลอดทั้งบ่าย ให้ท่านอ๋องอุ้มคุณชายน้อยเถิดเจ้าค่ะ” กงชีเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเล็กมีรอยยิ้มใสซื่อ

กงเสี่ยวเตี๋ยลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะส่งเด็กน้อยในมือของตนให้กับเยี่ยนอ๋อง เอ่ยเนิบช้า “ท่านอ๋องทิ้งซั่วเอ๋อร์ไว้ในกระโจมคนเดียว รู้หรือไม่ว่าเขาหวาดกลัวเพียงใด”

เยี่ยนอ๋องขมวดคิ้ว กวาดตามองกงชีที่ยื่นมือเข้ามารับเซียวเชียนซั่ว

ในตอนนั้นเอง มุมปากของกงชีที่อยู่ด้านข้างกระตุกขึ้น สีเงินวาววับปรากฏขึ้นในมือมุ่งหน้าเข้าหาเยี่ยนอ๋อง เยี่ยนอ๋องส่งเสียงหยัน เบี่ยงตัวหลบ ขณะเดียวกัน องครักษที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็กรูเข้ามา

“มีคนลอบสังหาร”

กงชียิ้มเย็น ไม่เห็นองครักษ์อยู่ในสายตา พุ่งเข้าหาเยี่ยนอ๋องอีกครั้ง แม้นางจะอยู่อันดับเจ็ดในสำนักหอธารา แต่เมื่อเอ่ยถึงวรยุทธ์กลับจัดอยู่ในสามอันดับแรก นอกจากกงอีที่ถูกหนิงอ๋องจัดการจนพิการ และกงเอ้อร์ที่อยู่ข้างกายเจ้าสำนักแล้ว ก็มีนางที่วรยุทธ์ร้ายกาจที่สุดหากเอ่ยถึงการลอบสังหาร ความจริงนางเก่งกว่ากงอีและกงเอ้อร์ด้วยซ้ำ เพียงแต่รอบข้างเยี่ยนอ๋องมียอดฝีมือจากวังจื่อเซียวที่เว่ยจวินมั่วส่งมา อีกทั้งสองปีมานี้เยี่ยนอ๋องไม่ได้อยู่กับกงเสี่ยวเตี๋ยนัก สำหรับนางที่เป็นสาวใช้ไม่ได้โดดเด่นสะดุดตา ยิ่งไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เยี่ยนอ๋องแล้ว

ความจริง หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่กงอวี้เฉินวางเอาไว้ กงชีก็คงไม่ต้องลงมือกับเยี่ยนอ๋องในเวลานี้ อย่างไรเสียเดิมทีกงอวี้เฉินนั่นหวังให้เยี่ยนอ๋องสามารถยึดจินหลิงได้อย่างราบรื่น แต่ในเมื่อเยี่ยนอ๋องสงสัยในตัวตนของเขาและไม่ใช้งานเขาอีกแล้ว ดังนั้นกงชีหมากตัวนี้จึงไม่อาจเสียเวลาวางเอาไว้ตรงนี้อย่างไร้ประโยชน์โดยไม่ใช้งานไม่ได้แล้ว