ตอนที่ 1058 เรื่องราวที่เก็บงำไว้ (1)

เยี่ยนอ๋องสีหน้าเรียบนิ่ง “เจ้าคิดว่าอย่างไร”

กงอวี้เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หากเป็นกระหม่อม แน่นอนว่ากระหม่อมตกลง ไม่นานท่านอ๋องก็สามารถครอบครองแผ่นดินนี้ หากเดิมพันกับกระหม่อมพระองค์ไม่คิดว่ามันน่าเสียดายหรือ” ใบหน้าซูบผอมของเยี่ยนอ๋องเผยรอยยิ้มหยัน “เอ่ยเช่นนี้ เจ้าสำนักกงพยายามมากมายเพียงนี้ก็เพื่อข่มขู่ข้า ความจริงไม่คิดจะสังหารข้าหรือ เจ้าคิดว่า…ข้าดูโง่เขลาเพียงนั้นเลยหรือ”

กงอวี้เฉินยิ้มเจ้าเล่ห์ “หากท่านอ๋องมิได้โง่เขลา จะเดินเข้ามาได้เยี่ยงไร เอ๋ กระหม่อมนึกขึ้นมาได้ ท่านอ๋องชอบเสี่ยง พิษดอกไม้ปีศาจที่ได้มาก็มิใช่เพราะเช่นนี้หรอกหรือ ตอนนั้นท่านอ๋องก็คงเริ่มสงสัยกระหม่อมแล้วกระมัง สามารถอดทนมาได้หลายปีเพียงนี้ กระหม่อมช่างชื่นชมเสียจริง”

ดอกไม้ปีศาจคืออะไร พวกเฉินอวี้ไม่รู้ ได้ยินเช่นนั้นสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความงุนงง

กงอวี้เฉินนึกสนุกขึ้นมา มองไปยังเซียวเชียนเยี่ยคล้ายจะยิ้มทว่าไม่ยิ้ม “ฝ่าบาท แม้จะโทษกระหม่อมว่าไม่ทุ่มเท คงเข้าใจผิดแล้ว ต่อให้ไม่มีเรื่องในวันนี้ เยี่ยนอ๋องก็คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินสามถึงห้าปี แต่กระหม่อมก็รู้ว่าคุณชายเสียนเกอละผู้อาวุโสที่เฉินโจวผู้นั้นมีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นวันนี้จึงต้องช่วยฝ่าบาทลงมีดเพิ่มอีก กระหม่อมทุ่มเททั้งกายและใจเพียงนี้ ฝ่าบาทเห็นว่าอย่างไร”

เซียวเชียนเยี่ยชะงัก เห็นได้ว่าไม่คิดว่าจะมีเรื่องเหล่านี้อยู่เบื้องหลัง เยี่ยนอ๋อง…มองไปยังสีหน้าของเยี่ยนอ๋อง จึงเริ่มเชื่อวาจาของกงอวี้เฉินขึ้นมาบ้าง เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าเยี่ยนอ๋องจะพาร่างกายที่ได้รับผิดมาต่อสู้กับเขามาหลายปี กระทั่งผลักเขามาจนถึงทุกวันนี้ นอกจากยิ่งเข้าใจว่าตนเองไร้ความสามารถแล้ว วาจาของกงอวี้เฉินไม่ได้ทำให้เซียวเชียนเยี่ยรู้สึกดีแม้เพียงนิด

ผู้ฟังไม่เล่นด้วย กงอวี้เฉินจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

กวาดตามองสามพี่น้องตระกูลเซียว รอยยิ้มร้ายกาจพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ฝ่าบาทไม่คิดสนใจเรื่องเยี่ยนอ๋องโดนพิษ และไม่แปลกใจหรือว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว ไยเยี่ยนอ๋องยังคงสงบนิ่งอยู่ได้”

“เจ้าคิดจะเอ่ยสิ่งใดอีก” เซียวเชียนเยี่ยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ยามนี้กงอวี้เฉินนั้นเหมือนตัวร้ายที่น่ารำคาญ เอ่ยพล่ามกับชัยชนะของตนเองไม่รู้จบ แต่คนที่อยู่ตรงนี้รู้ดีว่ากงอวี้เฉินไม่ใช่คนที่จะหลงระเริงไปกับชัยชนะ เกรงว่าเพราะเขาเก็บกดกว่าจะมาถึงวันนี้คงยี่สิบหรือสามสิบปีมาแล้ว เขาทำเช่นนี้แน่นอนว่าเขามีเป้าหมาย

สามพี่น้องตระกูลเซียวชะงัก เซียวเชียนจย่งมองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม “เจ้าต้องการจะเอ่ยอันใดอีก”

ดวงตาของเซียวเชียนชื่อและเซียวเชียนเหว่ยมีแววฉงน มองไปยังกงอวี้เฉินอย่างพร้อมเพรียง

กงอวี้เฉินถอนหายใจแล้วจึงเอ่ย “ข้าช่างสงสารคุณชายทั้งสาม โดยเฉพาะซื่อจื่อและคุณชายรอง หลายปีมานี้พวกเจ้าต่อสู้แย่งชิงกันไม่หยุดพัก น่าเสียดายที่ในสายตาของคนภายนอกนั้นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งก็เท่านั้น” ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเซียวเชียนชื่อและเซียวเชียนเหว่ยไม่ดีนัก แม้ว่าตลอดหลายปีมานี้พวกเขาต่อสู้กันไม่หยุดก็จริง แต่ยามนี้ถูกเอ่ยขึ้นมา อีกทั้งยังเอ่ยต่อหน้าเสด็จพ่อ ทั้งสองจึงรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา

กงอวี้เฉินส่งเสียงหยัน เอ่ย “ดวงตาวทั้งสามรวมตัวกัน วีรบุรุษถือกำเนิด แผ่นดินผลัดเปลี่ยนผู้ปกครอง…ทุกท่านยังจำได้หรือไม่”

ทุกคนนิ่งเงียบ นอกจากเฉินอวี้แล้ว แน่นอนว่าทุกคนต่างรู้จักคำทำนายไม่กี่ประโยคนี้

กงอวี้เฉินมองไปยังเยี่ยนอ๋องเอ่ยเสียงเนิบ “ที่เยี่ยนอ๋องไม่ร้อนใจจนกระทั่งตอนนี้ เป็นเพราะว่า…ต่อให้พระองค์ตายไป ต่อให้คุณชายทั้งสามถูกฆ่าสังหารแล้ว ก็คงไม่เกรงกลัวว่าแผ่นดินจะวุ่นวายกระมัง อย่างไรเสีย พระองค์ยังมีผู้สืบทอดอีกคนที่ความสามารถเก่งกาจ และเป็นที่พึงพอใจของพระองค์ มิใช่หรือ”

ได้ยินเช่นนั้น คุณชายเซียวทั้งสามพลันตกใจ แม้แต่เซียวเชียนชื่อและเซียวเชียนเหว่ยที่ถูกดาบคมจ่ออยู่ที่ลำคอเองก็หันไปมองเยี่ยนอ๋องอย่างอดมิได้ เยี่ยนอ๋องนั่งอยู่บนพื้น ดวงตาทะมึน สายตานิ่งสงบ “เจ้าต้องการเอ่ยสิ่งใด”

กงอวี้เฉินมองเยี่ยนอ๋องพลางถอนหายใจ “ท่านอ๋องซ่อนเอาไว้ได้แยบยลเหลือเกิน ครานั้นคนทั่วทั้งจินหลิงต่างก็บอกว่าองค์หญิงฉังผิงคบชู้สู่ชาย องค์หญิงฉังผิงกลับปิดปากไม่ยอมเอ่ยออกมา แน่นอนว่าคำทำนายวันเกิดของคุณชายเว่ยก็เป็นหนึ่งเหตุผล แต่อดีตฮ่องเต้จากไปแล้วความลับนี้ก็ไม่นับว่าเป็นความลับอันใดแล้วกระมัง อย่างไรก็ตามองค์หญิงฉังผิงยอมรับว่าเว่ยจวินมั่วไม่ใช่บุตรชายของเว่ยหงเฟย ทว่าไม่ยอมบอกว่าบิดาของเว่ยจวินมั่วคือผู้ใด นั่นเพราะไม่มีคนผู้นั้นตั้งแต่แรกแล้ว เดิมทีเว่ยจวินมั่วก็ไม่ใช่บุตรชายขององค์หญิงฉังผิงกระมัง”

“ในตอนนั้นพระชายาเยี่ยนอ๋องและองค์หญิงฉังผิงมีอายุครรภ์ห่างกันเพียงสองสามเดือน องค์หญิงฉังผิงแท้งลูกเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเว่ยหงเฟยกับลูกพี่ลูกน้องของเขา ออกไปอยู่เรือนเล็กๆ ที่นอกเมือง เว่ยหงเฟยนำทัพอยู่ข้างนอก พระชายาเยี่ยนอ๋องบังเอิญคลอดก่อนกำหนดเพราะดูแลน้องสามีอย่างองค์หญิงฉังผิง วันนั้นบังเอิญเป็นวันที่ดาวกบฏถือกำเนิด เยี่ยนอ๋องที่เป็นองค์ชายแน่นอนว่าไม่ควรมีบุตรชายที่มีดาวกบฏ ดังนั้นเพื่อปิดบังเรื่ององค์หญิงฉังผิงแท้งบุตร หลายสิบวันผ่านไปจึงได้ป่าวประกาศออกไปว่าให้กำเนิดบุตรชายหนึ่งคน ทว่าพระชายาเยี่ยนอ๋องผู้ที่คลอดจริงๆ นั้นกลับปลอมตัวเป็นหญิงท้องแก่รีบเดินทางกลับโยวโจว เกิดแท้งระหว่างทาง จึงสามารถเบี่ยงเบนประเด็นเรื่องวันเกิดของเว่ยจวินมั่วได้ ทั้งยังเบี่ยงเบนความสนใจจากเด็กที่เพิ่งคลอดออกมาด้วย อย่างไรเสียเมื่อนับวันเวลาตั้งครรภ์และแท้งของพระชายาเยี่ยนอ๋องนั้นดูไม่สมเหตุสมผลเท่าใดนัก หากคลอดออกมาได้อย่างราบรื่นอาจไม่ได้ทำให้ผู้คนต้องสงสัย แต่ถ้าหากเป็นเด็กชายที่องค์หญิงฉังผิงคลอดออกมา ความสนใจของผู้คนก็จะน้อยลงไปมาก รอจนกระทั่งดวงตาของเว่ยจวินมั่วทำให้เว่ยหงเฟยเกิดความสงสัย ผู้คนจึงถูกข่าวการคบชู้สู่ชายขององค์หญิงฉังผิงดึงดูด ใครจะไปสนใจว่าไยพระชายาเยี่ยนอ๋องต้องกลับโยวโจวในเวลานี้ด้วย ยังไม่มีใครคิดว่าการแท้งระหว่างทางทั้งๆ ที่มีอายุครรภ์สมบูรณ์แล้วนั้นขัดแย้งอย่างไรหรือไม่”

ใบหน้าของทุกคนตื่นตกใจ กงอวี้เฉินเอ่ยต่อ “ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ…เวลานั้นเขตชายแดนของโยวโจวยังไม่สงบ ชนเผ่าทางเหนือที่อยู่ในแผ่นดินต้าเซี่ยยังต่อสู้แย่งชิงแผ่นดินกับอดีตฮ่องเต้ มีการลอบสังหารเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เยี่ยนอ๋องและพระชายาเยี่ยนอ๋องผู้ย้ายมาปกครองโยวโจวใหม่ๆ ไม่อาจดูแลบุตรชายที่เพิ่งคลอดผู้นี้ได้ องค์หญิงฉังผิงสูญเสียบุตรชายอันเป็นที่รัก เจ็บปวดรวดร้าว ในเมื่อเป็นเช่นนี้มิสู้มอบเด็กให้องค์หญิงฉังผิงเลี้ยงดู ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย กระหม่อมเอ่ยถูกหรือไม่”

เยี่ยนอ๋องสีหน้าเรียบนิ่งมองกงอวี้เฉิน “เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว”

กงอวี้เฉินส่งเสียงหึเบาๆ “แม้กล่าวว่าเพื่อปกป้องบุตรชาย แต่พระชายาเยี่ยนอ๋องที่น่าสงสาร ก่อนตายยังไม่อาจได้เห็นหน้าลูกแม้เพียงนิด อีกทั้งคุณชายเว่ย…ต้องถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามมามากกว่ายี่สิบปี ไม่รู้เขาจะดีใจที่มีชาติกำเนิดที่น่าตกใจเช่นนี้หรือไม่ จริงสิ มีอย่างหนึ่งที่กระหม่อมประหลาดใจมาก ขอเยี่ยนอ๋องช่วยชี้แนะสักนิด พระองค์…ทุ่มเทมากเพียงนี้ เพราะความรักอันลึกซึ้งที่มีต่อบุตรชาย หรือเพราะดวงชะตาของคุณชายเว่ยหรือ”

“พวกท่าน…พวกท่านเอ่ยสิ่งใดอยู่กันแน่” เซียวเชียนจย่งเอ่ยถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและงุนงง

กงอวี้เฉินหัวเราะหยัน เลิกคิ้วเอ่ย “คุณชายเซียวสามยังไม่เข้าใจอีกหรือ คุณชายเว่ยมิใช่ลูกพี่ลูกน้องของเจ้า แต่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า พี่ชายเชื้อสายหลักของเจ้าอย่างไรเล่า” กงอวี้เฉินเน้นย้ำเชื้อสายหลักคำนี้พลางมองเซียวเชียนชื่อ เซียวเชียนเหว่ยที่สั่นเทาโดยไม่อาจห้ามได้