ตอนที่ 1149 หนานกงชวี่เป็นคนชั่ว (2)

คิ้วคมของหนานกงชวี่ขมวดขึ้น เงียบไปไม่เอ่ยวาจา เซวียเสียวเสี่ยวร้อนใจกระทืบเท้าพลางเอ่ย “หนานกงชวี่ ท่าน…ท่านแต่งงานกับข้าได้หรือไม่”

อย่างไรก็เป็นสตรี เอ่ยวาจาเช่นนี้พลันหน้าแดงโดยไม่อาจห้ามได้

หนานกงชวี่เงียบไปชั่วครู่ เอ่ยถาม “ทำไม”

เซวียเสียวเสี่ยวยู่ปากอย่างไม่พอใจ เอ่ย “ท่านพ่อของข้าบอกว่าข้าอายุไม่น้อยแล้วต้องหาคนดีๆ แต่งออกเรือน แต่ว่า…ตระกูลเหล่านั้นที่ท่านแม่ข้าบอก ฮือ อย่างไรก็คือไม่ชอบ อย่างไรท่านก็ไม่มีภรรยา ท่านแต่งงานกับข้าได้หรือไม่ ข้าจะเป็นภรรยาที่ดี” แน่นอนว่าเซวียเสียวเสี่ยวไม่กล้าเอ่ย สามปีก่อนหนานกงชวี่ทำให้นางตกใจ หลังจากนั้นก็นึกถึงชายใบหน้าเย็นชาผู้นี้อยู่บ่อยครั้ง แม้หนานกงชวี่ไม่ได้องอาจห้าวหาญอย่างขุนพลใต้บังคับบัญชาของท่านพ่อ แต่นางกลับคิดว่าเขาร้ายกาจกว่าคนเหล่านั้น

“เป็นสตรี ไม่รู้จักละอาย” เสียงเย็นของหนานกงชวี่เอ่ยขึ้น

เซวียเสียวเสี่ยวชะงัก ดวงตาคู่สวยแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว มือเล็กกำแขนเสื้อขยับไปมาไม่หยุด อันใดกัน…คนอุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาสารภาพรัก กลับ…กลับมาเอ่ยเช่นนี้ ช่างเป็นคนชั่วร้ายใบหน้าเย็นชาไร้จิตใจเสียจริง

หนานกงชวี่หันหลัง เดินมุ่งหน้าไปเรือนหลังไม่สนใจเซวียเสียวเสี่ยวอีก มองแผ่นหลังของเขา เซวียเสียวเสี่ยวกระทืบเท้า “หนานกงชวี่ เจ้าคนชั่ว เกลียดนัก”

หนานกงชวี่หยุดเท้า เอ่ยเสียงเรียบ “กลับไป”

เซวียเสียวเสี่ยวเอ่ยเสียงเบา “เรื่องอันใดข้าต้องฟังท่านเล่า”

“ค่ำแล้ว เจ้าควรกลับบ้านได้แล้ว” หนานกงชวี่เอ่ย

“เอ๋”

“ส่งคุณหนูเซวียออกไป” หนานกงชวี่ออกคำสั่ง

เขามองแม่นางชุดแดงที่ยืนนิ่งอึ้ง หว่างคิ้วบนใบหน้าเย็นชาของหนานกงชวี่เผยรอยยิ้มขึ้นมา หมุนตัวเดินหนีไปอีกครั้ง ยืนอยู่ในสวนดอกไม้เนิ่นนาน ในที่สุดเซวียเสียวเสี่ยวก็มีสติ มองแผ่นหลังของหนานกงชวี่ด้วยความน้อยอกน้อยใจ “หนานกงชวี่ ท่าน…ช่างเป็นคนชั่วจริงๆ ข้าจะไม่สนใจท่านอีกแล้ว” เอ่ยจบ เซวียเสียวเสี่ยวก็หันหลังวิ่งออกจากจวนโหว

ผู้ดูแลที่อยู่ด้านหลังถอนหายใจ ไม่ง่ายกว่าจะมีสตรีสักคน ไยท่านโหวถึงเย็นชาไร้หัวใจกับแม่นางได้ถึงเพียงนี้

ในจวนฉู่อ๋อง หนานกงมั่วฟังที่องครักษ์รายงานพลันชะงัก “หา เสียวเสี่ยวโกรธวิ่งออกมาอย่างนั้นหรือ หมายความว่าไม่สำเร็จอย่างนั้นหรือ”

แม่นางองครักษ์พยักหน้า เอ่ย “คงจะแบบนั้นเจ้าค่ะ” หากสำเร็จแล้ว ต่อให้คุณหนูเซวียไม่ได้ถูกจิ้งอานโหวเดินออกมาส่งด้วยตนเอง อย่างน้อยก็ต้องเดินออกมาด้วยรอยยิ้มเขินอายกระมัง อย่างน้อยใบหน้าก็ต้องมีความยินดี

หนานกงมั่วถอนหายใจ “ข้าเองก็ไม่ได้คาดหวังกับพี่ใหญ่มากนัก เช่นนั้น…ต้องไปดูเสียวเสี่ยวหรือไม่ นางไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

องครักษ์ส่ายศีรษะ “ข้าน้อยตามคุณหนูเซวียกลับไปจนถึงจวนก่อนจะกลับมาเจ้าค่ะ จวนจิ้งอานโหวผู้ดูแลเองก็มีคำสั่ง จะไม่มีใครเอ่ยเหลวไหลอันใดอย่างแน่นอน”

“เช่นนั้นก็ดี” หนานกงมั่วพยักหน้า พ่นลมหายใจออกมา หากแพร่งพรายออกไปคงมิใช่เรื่องดี หนานกงชวี่เป็นบุรุษแน่นอนว่าไม่เป็นไร เซวียเสียวเสี่ยวเป็นสตรีเกรงว่าคงรับไม่ไหว

“อันใดดีหรือ” เว่ยจวินมั่วเดินมาจากด้านนอก เอ่ยถามเสียงเบา

หนานกงมั่วส่ายศีรษะ “ไม่มีอันใด” ในเมื่อเป็นเรื่องที่ไม่ได้มีผลอันใด เช่นนั้นก็ไม่ต้องเอามาเอ่ยจะดีกว่า ไม่ใช่นางคิดว่าเว่ยจวินมั่วจะพูดมาก แต่เป็นเรื่องไม่สมควรที่จะนินทาเรื่องส่วนตัวของสตรี เว่ยจวินมัวเองก็ไม่ใส่ใจ เดินมานั่งลงด้านข้างนาง โบกมือส่งสัญญาณให้องครักษ์ออกไป พร้อมก้มลงไปมองสิ่งที่นางวางเอาไว้บนโต๊ะ เลิกคิ้วพลางเอ่ย “อู๋สยาจะจัดการเลี้ยงบุปผาหรือ”

หนานกงมั่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เอ่ย “ใช่ เป็นงานเลี้ยงดอกเหมยแรกของจินหลิงในฤดูหนาวนี้ คงจะไม่เลวกระมัง”

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว เบื่อหรือ” เว่ยจวินมั่วเอ่ย หนานกงมั่วยักไหล่ก่อนจะเอ่ย “เบื่อหน่ายนั้นไม่เท่าไร หลายปีมานี้ยุ่งเกินไปจึงไม่คุ้นชินเท่านั้น” เห็นเว่ยจวินมั่วอยากเอ่ยบางอย่าง หนานกงมั่วจึงรีบเอ่ย “ท่านอย่าได้เอาสิ่งเหล่านั้นของท่านกลับมาให้ข้าช่วย อย่าได้มีความคิดนั้น ข้ายอมเบื่อหน่ายเสียจะดีกว่า”

นางรักเงิน ความสนุก และชอบการเสพสุข แต่ไม่มีความสนใจกับงานราชการ เป็นขุนนางฝ่ายหญิง หรือนายหญิงก็ยิ่งไม่มีความสนใจ

เว่ยจวินมั่วยกยิ้มมุมปาก “ข้าเพียงอยากบอกว่ารอทุกอย่างลงตัว ก็ไม่ต้องยุ่งเพียงนี้แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเราสามารถออกไปเดินเล่นได้”

“เอ๋”

เว่ยจวินมั่วเอ่ย “ยุคสมัยของอดีตฮ่องเต้ ไม่เคยมีชินอ๋องปักหลักอยู่ในเมืองหลวง งานในราชสำนักเองก็ไม่อาจขวางกั้น” ดังนั้น ชินอ๋องจึงไม่มีความจำเป็น กระทั่งสำหรับองค์ชายทั้งหลาย ชินอ๋องไม่อาจกุมอำนาจใดๆ นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาอยากเห็น เพียงแต่ยามนี้นั้นเสียเวลา เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นในราชสำนักก็ไม่อาจรับมือได้ง่ายๆ ฮ่องเต้คว้าเหล่าโอรสเอาไว้ใช้ประโยชน์ก็เท่านั้น รอการสอบขุนนางปีหน้า แน่นอนว่ามีเลือดใหม่เข้ามาเสริมมากมาย แน่นอนว่าพวกเว่ยจวินมั่วย่อมสามารถถอนตัวออกไปได้ เพียงแต่ด้วยนิสัยและปณิธานอันยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้ คุณชายเว่ยอยากถอนตัวออกไปเลยคงเป็นไปได้ยาก

หนานกงมั่วครุ่นคิดแล้วพยักหน้าตาม เอ่ย “เยี่ยมไปเลย มีหลายที่ที่ยังไม่มีโอกาสได้ไป”

“ตอนนี้อู๋สยาลองคิดเอาไว้ว่าอยากไปที่ใด” เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเบา

หนานกงมั่วเอนตัวพิงเขา ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “หลายปีมานี้ไปหลายที่ เพียงแต่…ยังมีเหมียนโจว หนานเจียง…อืม พวกเราออกทะเลไปดูเป็นอย่างไร” ทั้งสองชาติ หนานกงมั่วเคยเห็นทิวทัศน์งดงามแน่นอนว่าไม่น้อย เพียงแต่เวลาแตกต่างบรรยากาศก็แตกต่าง ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเมื่อเป็นโลกใหม่ อีกทั้งข้างกายยังมีคนรักของตน นั่นยิ่งแตกต่างแล้ว

คุณชายเว่ยพยักหน้า “เดือนสองปีหน้าปลายการสอบขุนนาง ประมาณเดือนห้าพวกเราสามารถออกเดินทางได้ ถึงตอนนั้นไปเหมียนโจวกันเถิด พอดีถือว่าไปพักร้อน”

หนานกงมั่วพึงพอใจเป็นที่สุด “คำไหนคำนั้น”

คุณชายเว่ยพลิกเปิดเล่มบัญชีในมือนาง เลิกคิ้วพลางเอ่ย “งานเลี้ยงชมดอกเหมยของเจ้า…”

ดวงตาของหนานกงมั่วกลอกไปมา ยิ้มหวาน ปลายนิ้วกดเบาๆ ลงบนหว่างคิ้วที่ขมวดมุ่นของเขา “อันนี้หรือ…พระชายาอย่างข้าได้ยินมาว่าเหล่าสตรีมากมายในเมืองจินหลิงมีความชื่นชมต่อฉู่อ๋อง ไม่พอใจที่รักเพียงพระชายาฉู่อ๋องเพียงผู้เดียว ดังนั้นจึงถือโอกาสจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นเพื่อทำหน้าที่ภรรยาที่ดี ฉู่อ๋องมีข้อโต้แย้งอันใดหรือไม่”

“มิกล้า” คุณชายเว่ยเอ่ย

“มิกล้าหรือ”

เว่ยจวินมั่วสีหน้าจริงจัง “ที่บ้านมีภรรยาที่เหี้ยมหาญ”

“เว่ยจวินมั่ว” หนานกงมั่วกัดฟัน จ้องบุรุษตรงหน้าเขม็ง “เอ่ยเช่นนี้…คุณชายเว่ยรังเกียจพระชายาอย่างข้าแล้วหรือ” กล้าตอบใช่ ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าอันใดเรียกว่าภรรยาผู้เหี้ยมหาญ

คุณชายเว่ยจับนิ้วเรียวที่เตรียมเคลื่อนไหวของนางอย่างใจเย็น มืออีกข้างดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด โน้มใบหน้าลงมา ปิดริมฝีปากอุดวาจาของนางเอาไว้ “ด้วยความเต็มใจ อู๋สยาดุร้ายแบบนี้ไปตลอดยิ่งดี”

“ข้าไม่รู้มาก่อนว่าฉู่อ๋องชอบทรมานตนเองเพียงนี้” หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“เต็มใจลำบาก” คำสี่คำเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบาง จากนั้นจูบสตรีตรงหน้าอีกครั้ง หนานกงมั่วยกมือคล้องลำคอของเขาเอาไว้ ริมฝีปากประกบพัวพัน ห้องทั้งห้องอบอวลไปด้วยความหอมหวาน