ตอนที่ 1150 ความสัมพันธ์สามีภรรยาที่แปลกประหลาด (1)

จวนเจิ้งอ๋อง

จูชูอวี้นั่งดื่มชาอย่างสงบบนที่นั่งเหนือสุด ยามนี้โอรสทั้งห้าของฮ่องเต้พระองค์ใหม่ นอกจากองค์ชายรองที่ไม่มีพระชายาและองค์ชายห้าที่ต้องรออีกสิบกว่าปี พระชายาทั้งสามคงมีเพียงพระชายาเจิ้งอ๋องที่ดูเหมือนพระชายาจริงๆ พระชายาเหลียงอ๋องซุนเหยียนเอ๋อร์ วันทั้งวันนอกจากจัดการดูแลจวนของตนเองและเล่นอยู่ข้างกายบุตรชาย ไปร่วมงานเลี้ยงในเมืองจินหลิงเป็นบางครั้ง ทว่าทำตัวเรียบง่ายไม่โดดเด่น เห็นได้ว่ามีความคิดเช่นเดียวกับสามีไม่คิดสนใจเรื่องอื่นๆ มากมาย พระชายาฉู่อ๋อง หนานกงมั่วมีชื่อเสียงไปทั่วใต้หล้า แต่นางมิใช่คนที่อยากเจอก็จะได้เจอ ไม่ชอบร่วมงานเลี้ยงเสียยิ่งกว่าซุนเหยียนเอ๋อร์ด้วยซ้ำ ต่อให้ปรากฏตัวเป็นบางครั้งก็ไม่แน่ว่าจะได้คุยด้วย ทำให้เหล่าสตรีสูงศักดิ์ในจินหลิงรู้สึกว่าสูงส่งไม่อาจเข้าใกล้ได้

มีเพียงจูชูอวี้ นิสัยดีเข้าหาได้ง่าย ยินดีคบหากับเหล่าสตรีสูงศักดิ์ในจินหลิง เหมือนพระชายาอ๋องของเชื้อพระวงศ์ที่สุดแล้ว

จูชูอวี้ฟังข่าวที่จูฮูหยินรีบนำมาส่ง ขมวดคิ้วเบาๆ “พระชายาฉู่อ๋อง…คิดจะจัดงานเลี้ยงชมดอกเหมยหรือ”

จูฮูหยินรีบพยักหย้า เอ่ย “ใช่ ได้ข่าวว่าเทียบเชิญถูกส่งออกไปแล้ว กำหนดวันคือวันที่สิบเอ็ดเข้าฤดูหนาว”

จูชูอวี้ขมวดคิ้ว “เร็วไปหรือไม่ ดอกเหมยในเมืองจินหลิงอย่างน้อยก็บานต้นเดือนสิบสอง” หากถึงยามนั้นทั้งเรือนมีเพียงดอกไม้ตูม เช่นนั้นคงไม่เป็นการดี คงไม่พาคนไปดูกิ่งไม้กระมัง เพียงแต่งานเลี้ยงที่พระชายาฉู่อ๋องจัดขึ้นครั้งแรก อย่าว่าแต่กิ่งไม้ เกรงว่าเป็นเรือนที่ว่างเปล่าคนก็ยังอยากไป

จูฮูหยินมีท่าทีไม่พอใจ เอ่ยเสียงเบา “ได้ข่าวว่าไปยืมสวนดอกเหมยในเมืองขององค์หญิงหลิงอี๋ อวี้เอ๋อร์ไม่รู้หรือว่าดอกเหมยในสวนนี้มีต้นเหมยล้ำค่านับร้อยต้น มีคนคอยดูแลโดยเฉพาะ องค์หญิงหลิงอี๋ชอบดอกเหมยที่สุด สวนดอกเหมยแห่งนี้บานเร็วกว่าที่อื่นทุกปี ระยะเวลาร่วงโรยเองก็ช้ากว่าที่อื่น หลายคนอยากเข้าไปชื่นชมทว่าไม่อาจหาเหตุผลเขาไปได้”

จูชูอวี้เติบโตมาในจินหลิง แน่นอนว่าไม่มีทางไม่รู้เรื่องนี้ “องค์หญิงหลิงอี๋มีความสัมพันธ์ที่ดีกับองค์หญิงฉังผิง ให้พระชายาฉู่อ๋องยืมสวนดอกเหมยก็ไม่มีอันใดแปลก”

จูชูอวี้เห็นจูฮูหยินมองตนเองท่าทางอึกๆ อักๆ จึงขมวดคิ้วเอ่ยอย่างหงุดหงิด “ท่านแม่มีสิ่งใดก็เอ่ยมาตามตรงเถิด”

จูฮูหยินกำผ้าเช็ดหน้า เอ่ยอย่างไม่พอใจ “พระชายาฉู่อ๋องไม่มีเทียบเชิญให้เราแม้เพียงใบเดียว”

จูชูอวี้ขมวดคิ้ว เท่าที่นางรู้จักหนานกงมั่ว ต่อให้ไม่ชอบตระกูลจูจริงๆ หนานกงมั่วก็ไม่มีทางทำเรื่องเสียมารยาทเช่นนี้ อย่างไรตระกูลจูไม่เพียงเป็นจวนเกาอี้โหวเท่านั้น ยามนี้ยังเป็นตระกูลของพ่อตาขององค์ชายสามด้วย ต่อให้ไม่เห็นตระกูลจูอยู่ในสายตา อย่างน้อยก็ต้องเห็นแก่หน้าเซียวเชียนเหว่ย

“พระชายาฉู่อ๋องมอบเทียบเชิญให้ตระกูลใดบ้าง”

จูฮูหยินเอ่ยมาไม่กี่ตระกูล จูชูอวี้เอ่ยด้วยความสงสัย “ส่งเทียบให้เฉพาะตระกูลที่มีบุตรีเชื้อสายหลักที่ยังไม่ออกเรือนหรือ” ไม่ได้หมายความว่าเชื้อสายรองจะไปไม่ได้ หากพี่สาวเชื้อสายหลักได้รับแน่นอนว่าไปด้วยกันได้ แต่ว่าหากส่งเทียบเชิญให้เชื้อสายรองโดยตรงนั่นไม่ถูกหลักนัก เดิมทีตระกูลจูมีเพียงจูชูอวี้ที่เป็นเชื้อสายหลักทว่าออกเรือนแล้ว ไม่ได้ส่งเทียบเชิญก็พอมีเหตุผล

จูฮูหยินเอ่ยอย่างลังเล “ได้ยินว่าพระชายาฉู่อ๋องยังเชิญคุณชายหล่อเหลามีความสามารถตระกูลขุนนางในจินหลิงมาไม่น้อย นี่ไม่ใช่…ท่านพ่อของเจ้าบอกว่าน้องห้าของเจ้าอายุก็ใกล้จะถึงแล้วมิใช่หรือ”

จูชูอวี้ขมวดคิ้ว เอ่ย “น้องห้าเพิ่งอายุสิบสาม”

“อายุสิบสามก็พอดีแล้ว” ไม่ใช่เพราะจูฮูหยินรักบุตรีเชื้อสายรอง แต่เพราะยามนี้ตระกูลจูนั้นลำบาก หากสามารถหาตระกูลดีๆ ให้บุตรีเชื้อสายรอง ก็สามารถช่วยเหลือตระกูลจูได้บ้าง นี่แน่นอนว่าเป็นความต้องการของเกาอี้โหว จูฮูหยินเห็นว่าบุตรีไม่พอใจ จึงรีบเอ่ยบอกว่าเป็นความต้องการของสามี จูชูอวี้กลับไม่ได้โกรธ ทว่ากำลังไตร่ตรองเรื่องนี้ ท่านพ่อเอ่ยไม่ผิด นางเป็นพระชายาเจิ้งอ๋องแล้ว ตระกูลจูไม่มีผู้ใดจะสูงไปกว่านางแล้ว ต่อไปตระกูลจูไม่ว่าจะบุตรีหรือบุตรชาย ยิ่งเฟื่องฟูยิ่งมีประโยชน์ต่อนาง เพียงแต่นางไม่มีทางให้พี่น้องของนางเข้าจวนเจิ้งอ๋องเป็นแน่

คิดมาถึงตรงนี้ จูชูอวี้จึงโบกปัดมืออย่างไม่ใส่ใจ เอ่ย “ไม่ใช่เองใหญ่อันใด ถึงตอนนั้นท่านแม่ส่งน้องห้ามา ข้าพานางไปก็พอแล้ว ท่านพ่อเลือกใครไว้ในใจแล้วหรือไม่”

จูฮูหยินพยักหน้าติดต่อกัน เอ่ย “ท่านพ่อของเจ้าดูบุรุษมีความสามารถเอาไว้ทั่วจินหลิง และได้เลือกคนที่เหมาะสมไว้ไม่กี่คน อย่างเช่นลิ่นฉังเฟิงแห่งตระกูลลิ่น อีกทั้งหนานกงชวี่ ตระกูลของแม่ทัพเฉินที่ชื่อเฉินซิวนั่นก็ไม่เลว…”

“ไยจึงมีแต่คนของฉู่อ๋อง” จูชูอวี้ไม่พอใจ

จูฮูหยินเองก็จนปัญญา “จินหลิงยามนี้ฝั่งที่กำลังรุ่งเรืองมิใช่…” เห็นสีหน้าของบุตรสาวไม่สบอารมณ์ จูฮูหยินรีบหุบปากลง เพียงมองบุตรีอย่างไร้อำนาจ จูชูอวี้หลุบตาลง หากดึงผู้ใต้บังคับบัญชาของเว่ยจวินมั่วมาอยู่ฝั่งตนเองได้นั่นคงจะดีมาก แต่เกรงว่าพวกเขาคงไม่ชายตามอง แม้จะออกจากบ้านไปนานหลายปี แต่สตรีตระกูลจูเป็นอย่างไรนางรู้ดี คนที่อายุไล่เลี่ยกับนางยังดีอยู่บ้าง อย่างจูเฟยและน้องสาวคนอื่นๆ ที่แต่งออกไป อายุน้อยสักหน่อย บุตรีของอี๋เหนียงที่รักก็ถูกนางกดเอาไว้หมดแล้ว ต่อให้รูปโฉมงดงามแต่นิสัยก็ไม่อาจยกหน้าชูตาได้ คิดมาถึงตรงนี้ จูชูอวี้อดไม้ได้ที่จะลอบกุมขมับ

“ท่านแม่กลับไปบอกท่านพ่อ คนที่เขาเลือกเหล่านั้นคงจะยากแล้ว”

“เช่นนั้น ความหมายของเจ้าคือ”

จูชูอวี้หลุบตา เอ่ย “หนานกงชวี่ ลิ่นฉังเฟิงคนเหล่านั้นต่างก็โดดเดี่ยวไม่มีครอบครัว มีความสัมพันธ์เหนียวแน่นกับฉู่อ๋องและพระชายาฉู่อ๋อง ยากที่จะสั่นคลอนได้ เฉินซิวเป็นบุตรชายเชื้อสายหลักของแม่ทัพเฉิน ไม่มีทางแต่งเชื้อสายรองมาเป็นภรรยาเอก ยิ่งไปกว่านั้น แม่ทัพเฉินยังหนุ่ม หากรอเวลาเฉินซิวได้ขึ้นเป็นผู้นำเกรงว่ายังต้องรออีกสิบยี่สิบปี เช่นนี้ มิสู้…”

“อย่างไรหรือ” จูฮูหยินมองนางอย่างกระตือรือร้น

จูชูอวี้เอ่ยเสียงเรียบ “ผู้มีอำนาจในราชสำนักเกรงว่าคงไม่ได้ เช่นนี้ทางเลือกของน้องห้ามีเพียงเป็นเชื้อสายรองหรือไม่ก็แต่งไปเป็นภรรยาของตระกูลเศรษฐีแล้ว”

เรื่องเช่นนี้จูฮูหยินเองก็ไม่รู้มากนัก พยักหน้าพลางเอ่ย “เช่นนี้แม่จะกลับไปหารือกับท่านพ่อของเจ้า”

จูชูอวี้พยักหน้าแล้วจึงเอ่ย “ข้ามีรายชื่ออยู่ตรงนั้น ตอนกลับไปท่านแม่เอาไปให้ท่านพ่อลองดูเถิด”

สองแม่ลูกคุยเรื่องนี้จบ จูฮูหยินจึงเอ่ยถึงร่างกายของจูชูอวี้ด้วยความเป็นห่วง “ยาที่แม่ให้เจ้าเมื่อครั้งก่อนใช้แล้วหรือไม่ ผลเป็นอย่างไร”

จูชูอวี้ส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา เอ่ย “ยังไม่มีข่าว หมอบอกว่าร่างกายของข้าไม่มีปัญหา”

“หรือว่า…” จูฮูหยินเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้

จูชูอวี้เอ่ยเสียงเข้ม “ท่านแม่ระวังวาจาด้วย”

จูฮูหยินร้อนใจเอ่ยว่า “พวกเจ้าแต่งงานกันมากี่ปีแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่มีปัญหา เช่นนั้น…” แม้ว่าระหว่างนั้นมีช่วงเวลาที่อยู่ห่างกันกว่าสองปี แต่เวลาไม่นับว่าสั้น อีกทั้งเจิ้งอ๋องก็ใช่ว่าไม่ได้รับอนุ แต่ยังคงไม่มีข่าวจากผู้ใด องค์ชายที่เติบโต ฉู่อ๋องมีบุตรชายบุตรสาวครบ เซียงอ๋องมีบุตรีเชื้อสายรองหนึ่งคน เหลียงอ๋องมีบุตรชายเชื้อสายหลักหนึ่งคน มิใช่มีเพียงเจิ้งอ๋องหรือที่ยังว่างเปล่า