ตอนที่ 1157 การแต่งงานของหนานกงชวี่ (2)

เซวียฮูหยินมองใบหน้าเล็กงดงามของบุตรสาว ถอนหายใจเบาๆ เอ่ย “เสียวเสี่ยวโตแล้ว”

เซวียเสียวเสี่ยวมีสีหน้างุนงง มารดาของนางเพิ่งรู้ว่านางโตแล้วหรือ

เซวียฮูหยินเอ็นดูกับท่าทางงุนงงของนาง ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่จึงเอ่ย “พระชายาฉู่อ๋องมาหาด้วยตนเอง บอกว่าอยากคุยเรื่องการแต่งงานกับเจ้า เจ้ามิใช่เด็กแล้ว นางจึงอยากถามความคิดของเจ้า”

“การแต่งงานหรือเจ้าคะ” เซวียเสียวเสี่ยวหน้าซีด หรือว่าหนานกงชวี่กลัวนางตามตอแยจึงให้พระชายาฉู่อ๋องมาเอ่ยเรื่องแต่งงานแทนนาง ต้องการให้นางแต่งออกไปหรือ คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเซวียเสียวเสี่ยวยิ่งซีดขาวขึ้น เซวียฮูหยินเห็นนางนิ่งค้างราวกับตกใจ เพียงคิดว่านางเป็นสตรีจึงเขินอาย เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เสียวเสี่ยวโตเป็นสาวแล้ว แน่นอนว่าต้องเอ่ยถึงการแต่งงาน คนที่พระชายาฉู่อ๋องเอ่ยถึง ไม่ว่าจะเป็นความสามารถหรือตัวคนล้วนไม่เลว เดี๋ยวแม่จะให้ท่านพ่อเจ้าลองสืบถาม เจ้าเองก็ต้องไตร่ตรอง”

เซวียเสียวเสี่ยวกะพริบตา เอ่ยพึมพำเสียงเบา “ลูกไม่อยากแต่งงาน”

“เหลวไหล” เซวียฮูหยินเอ่ยอย่างไม่พอใจ หากถ่วงเวลาต่อไปเจ้าก็อายุสิบแปดแล้ว”

“ลูกเพียงอยากอยู่กับท่านพ่อท่านแม่นี่เจ้าคะ” เซวียเสียวเสี่ยวงอแง

เซวียฮูหยินส่งเสียงในลำคอ “ข้ากับท่านพ่อของเจ้าไม่อยากเลี้ยงสาวแก่หรอกนะ”

“แต่ว่า…”

เซวียฮูหยินตบแขนนางเบาๆ เอ่ย “แม่รู้ เด็กสาวต่างก็เป็นเช่นนี้ แต่ดูสิ จิ้งอานโหวก็ไม่เลว เพียงแต่…”

“เอ๋ ท่านแม่ ท่านว่าใครนะเจ้าคะ”

เซวียฮูหยินมีสีหน้างุนงง “จิ้งอานโหวอย่างไรเล่า พระชายาฉู่อ๋องมาด้วยพระองค์เอง จะมาเพื่อคนอื่นหรือ”

เซวียเสียวเสี่ยวนิ่งงัน จิ้งอานโหว…จิ้งอานโหว หนานกงชวี่หรือ เขา…เขาไม่ชอบนางมิใช่หรือ

เซวียฮูหยินเห็นท่าทางนิ่งอึ้งของบุตรสาว ขมวดคิ้วพลางเอ่ย “เสียวเสี่ยว เป็นอันใดหรือ หากเจ้าไม่อยากแต่ง…”

“เปล่านะเจ้าคะ!” เซวียเสียวเสี่ยวรีบเอ่ยภายใต้สายตาตกใจของมารดา “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าหมายถึง…ข้าหมายถึง เรื่องเช่นนี้แน่นอนว่าให้ท่านพ่อตัดสินใจ เอ่อ ข้ายังมีธุระจัดการยังไม่เสร็จ คงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนท่านแม่แล้ว” เอ่ยจบเซวียเสียวเสี่ยวก็รีบลุกขึ้น วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว มองแผ่นหลังของบุตรสาวที่กำลังวิ่งหนีไป เซวียฮูหยินกุมขมับอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเด็กคนนี้จริงๆ เลย…โชคดีที่ไม่ได้แต่งเข้าไปในตระกูลสูงศักดิ์ตระกูลใหญ่ มิเช่นนั้นจะบุ่มบ่ามเช่นนี้ได้อย่างไร” คิดมาถึงตรงนี้ เซวียฮูหยินพลันพบข้อดีของหนานกงชวี่อีกหนึ่งข้อ ครอบครัวง่ายๆ อย่างน้อยไม่ต้องกังวลว่านิสัยอย่างบุตรสาวจะได้รับความลำบากจากคนในตระกูล

เซวียเสียวเสี่ยววิ่งมาถึงเรือนตนเองในเฮือกเดียว ก่อนจะหายใจหอบและหยุดลง ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อขึ้นมาไม่รู้แดงเพราะวิ่งหรือเพราะอย่างอื่น

พิงตัวกับกำแพงห้อง ใบหน้างุนงงของเซวียเสียวเสี่ยวเหม่อลอยขึ้นมา

พระชายาฉู่อ๋องไยจู่ๆ จึงมาเอ่ยเรื่องแต่งงานกันเล่า หนานกงชวี่ไม่ยอมแต่งกับนางนี่นา เกิดท่านพ่อท่านแม่ตอบตกลงแล้ว หนานกงชวี่ไม่ยอมแต่งกับนาง นั่นจะไม่ขายหน้าหรือ ไม่ได้ ต้องไปคุยกับพระชายาฉู่อ๋องให้รู้เรื่อง

คิดมาถึงตรงนี้ เซวียเสียวเสี่ยวจึงรีบเปิดประตูเตรียมออกจากเรือน ทว่าถูกสาวใช้ขวางทางเอาไว้ “คุณหนู ฮูหยินบอกว่าก่อนงานเลี้ยงชมดอกเหมยไม่ให้ท่านออกจากเรือนเจ้าค่ะ”

เซวียเสียวเสี่ยวไม่เข้าใจ “ทำไมหรือ”

สาวใช้เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฮูหยินบอกว่าคุณหนูควรตั้งสติ เรียนรู้งานในจวน หากไม่มีอันใดทำก็ฝึกงานบ้านงานเรือน อย่าได้ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแล้วเจ้าค่ะ”

เซวียฮูหยินไม่ได้โง่เขลา ปฏิกิริยาแปลกๆ ของบุตรสาว เพียงแต่ไม่ทันคิดเท่านั้น ไม่นานพลันเข้าใจว่าท่าทีของบุตรสาวในหลายวันมานี้อีกทั้งท่าทางร้อนรนนั่น เกรงว่าคงเกี่ยวข้องกับหนานกงชวี่ เซวียฮูหยินรู้จักนิสัยของบุตรสาว ยิ่งรู้สึกดีต่อหนานกงชวี่มากขึ้น ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร ด้านนอกกลับไม่มีเรื่องราวถูกแพร่งพรายออกมาแม้เพียงนิด ไม่ได้ทำให้ชื่อเสียงบุตรสาวของตนต้องเสียหาย ต่อให้การแต่งงานครั้งนี้ไม่สำเร็จก็จะไม่ส่งผลต่อการแต่งงานของบุตรสาวในอนาคต เพียงแต่…เด็กน้อยของตนคงต้องอบรมสั่งสอนให้ดีจริงๆ เสียแล้ว

กลางคืน เซวียฮูหยินเอ่ยเรื่องนี้กับสามี เซวียเจินเองก็ชะงักไม่เอ่ยสิ่งใด เซวียฮูหยินนึกว่าสามีไม่เห็นด้วยจึงเอ่ย “มีสิ่งใดไม่เหมาะสมหรือไม่” หากไม่เหมาะสม เช่นนั้นคงต้องปล่อยไปแล้ว ส่วนบุตรสาว นางค่อยเกลี้ยกล่อมและสั่งสอนก็ได้ แม้บุตรสาวจะดื้อทว่าใช่ว่าจะไม่รู้ความ

เซวียเจินส่ายศีรษะ เอ่ย “ไม่ได้มีสิ่งใดไม่เหมาะสม หนานกงชวี่ผู้นี้มีความสามารถพอไปได้ เพียงแต่…”

“เพียงแต่อันใดหรือ”

เซวียเจินเอ่ย “ตระกูลหนานกงยามนี้มีเพียงพระชายาฉู่อ๋องสามพี่น้อง หนานกงฮุยแต่งกับบุตรสาวเพียงคนเดียวของซังหรง ลูกบุญธรรมของซังหรงยังเป็นลูกศิษย์ของพระชายาฉู่อ๋องและฉู่อ๋อง หากเรายกบุตรสาวแต่งกับหนานกงชวี่…”

เซวียฮูหยินเข้าใจทันใด เช่นนี้เท่ากับว่าตระกูลเซวียและตระกูลซังต่างก็ถูกผูกอยู่กับจวนฉู่อ๋องแล้ว แม้เซวียเจินสามารถยืนหยัดอยู่ตรงกลาง ต่อให้ฝ่าบาทเชื่อ คนอื่นใช่ว่าจะเชื่อ

“เช่นนั้นการแต่งงานนี้…” เซวียฮูหยินรู้สึกเสียดาย นางไม่อยากยกบุตรสาวให้กับลูกหลานขุนนางเหล่านั้น เพียงแต่ยามนี้สามีนับได้ว่ามีตำแหน่งสูงและมีอำนาจ การแต่งงานของบุตรสาวจำต้องรอบคอบ เซวียเจินครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะเอ่ย “ไม่เป็นไร หากเจ้าคิดว่าเหมาะสมก็ตอบรับเถิด พวกเราตัวตรงไม่กลัวเงาเฉเอียง ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงบุตรสาว ปินเอ๋อร์ยังเป็นผู้ใต้บัญชาที่ฉู่อ๋องดึงขึ้นมา ในสายตาคนอื่นอย่างไรก็ไม่อาจแยกออกจากกันได้แล้ว”

เซวียฮูหยินขมวดคิ้ว เอ่ย “หากมีผลกระทบต่อท่าน ก็…”

เซวียเจินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “เฉินซิวเจ้าเด็กนั่นข้าก็มองว่าไม่เลว เพียงแต่เกี่ยวดองกับตระกูลเฉินคงไม่เหมาะยิ่งกว่ากับหนานกงชวี่ หากให้เสียวเสี่ยวแต่งกับตระกูลที่ไม่สะดุดตา เจ้ากับข้าจะยอมได้หรือ หากแต่งเข้าตระกูลสูงศักดิ์ เกรงว่านิสัยอย่างนางคงลำบากแล้ว อย่างน้อยข้าก็เชื่อในตัวฉู่อ๋องและพระชายาฉู่อ๋อง ไม่มีทางใช้ประโยชน์จากการแต่งงานครั้งนี้เพื่ออำนาจอย่างแน่นอน หลังจากนี้ขอเพียงเรามีขอบเขตก็จะไม่เป็นไร เพียงแต่ข้าได้ยินว่า…ฝ่าบาทมีพระประสงค์พระราชทานสมรสแก่หนานกงชวี่”

“ยังมีเรื่องนี้หรือ” เซวียฮูหยินขมวดคิ้ว

เซวียเจินยิ้มเอ่ย “หนานกงชวี่เป็นขุนพลที่เก่งที่สุดในรุ่น เจ้าเด็กตระกูลเฉินนั่นเมื่อเทียบกับเขายังอ่อนกว่าเขาอยู่มาก เจ้าเด็กของเรายิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เขายังเป็นพี่ชายแท้ๆ ของพระชายาฉู่อ๋อง ฝ่าบาทให้ความสำคัญเป็นเรื่องสมเหตุสมผล แต่ในเมื่อพระชายาฉู่อ๋องมาด้วยพระองค์เอง คิดว่าคงไม่คิดเกี่ยวดองกับเชื้อพระวงศ์”

“เสียวเสี่ยวของเรากับองค์หญิงเชื้อพระวงศ์…” เซวียฮูหยินยิ่งกังวล

เซวียเจินตบหลังมือฮูหยินเบาๆ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่จิ้งอานโหวและพระชายาฉู่อ๋องต้องกังวล ฮูหยินเพียงดูว่าหนานกงชวี่เหมาะสมกับเสียวเสี่ยวหรือไม่ก็พอแล้ว”

เห็นสีหน้าของเขาผ่อนคลายไม่ได้มีความกลัดกลุ้มใจ เซวียฮูหยินจึงพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว ข้าจะส่งคนไปถามข่าวคราว หากเหมาะสมจะให้คนส่งจดหมายไปให้พระชายาฉู่อ๋อง”