บทที่ 141 มารดาเถากล่าว เจ้าคู่ควรกับข้า
เมื่อเสิ่นเทียนเริ่มสูบกินของเหลวอย่างบ้าคลั่ง คัมภีร์คบเพลิงในกายก็หมุนโคจรอย่างรวดเร็ว ของเหลวที่ถูกกินเต็มท้องยังไม่ทันเต็มกระเพาะก็ถูกหลอมรวมหายเกลี้ยงอย่างเร็วไว

เสิ่นเทียนรู้สึกได้ว่าเซลล์และกล้ามเนื้อทุกส่วนทั่วร่างของตนถูกพลังงานบริสุทธิ์เติมเต็มเข้ามา

เวลานี้ความเหนื่อยล้าหายไปเป็นปลิดทิ้ง

และที่สำคัญกว่านั้นคือ หลังจากกินของเหลวเถาจองจำเซียนไปจำนวนมากแล้ว เสิ่นเทียนเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตนเหมือนจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไม่น้อย

เขารู้สึกว่าหมอกวิญญาณมีผลกระทบกับพลังจิตน้อยลงไปมาก ขณะเดียวกันการมองเห็นในหมอกวิญญาณก็ยังดีขึ้นมาก

เดิมทีเสิ่นเทียนมองเห็นในหมอกวิญญาณไม่ชัดแม้ห่างไปแค่ห้าลี้ ตอนนี้มองเห็นคร่าวๆ สิบลี้แล้ว

หรือว่าของเหลวของเถาจองจำเซียนจะเป็นปฏิปักษ์กับหมอกวิญญาณ

เสิ่นเทียนดีใจอยู่ภายใน จึงยิ่งสูบกินเถาจองจำเซียนอย่างบ้าคลั่งไปใหญ่

ยามนี้ ร่างของเถาจองจำเซียนนี่หดเล็กลงด้วยความเร็วระดับสายตามองทัน และสิ่งที่มหัศจรรย์กว่านั้นคือเห็นๆ อยู่ว่ามันโดนเสิ่นเทียนสูบกินของเหลว แต่มันกลับดิ้นไม่หลุด

ได้แต่มองเสิ่นเทียนสูบกินร่างตนจนกลายเป็นเปลือกว่างเปล่า

เอิ้ก~

ผ่านไปราวห้านาที เสิ่นเทียนเรอออกมา

เถาจองจำเซียนที่โดนสูบจนเหลือแค่เปลือกร่วงลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ตอนมันตายก็ยังคาดไม่ถึงว่าตนจะโดนมนุษย์คนหนึ่งสูบกินจนแห้งตายไปด้วยความคับอกคับใจเช่นนี้

ถ้าสวรรค์ให้โอกาสมันอีกครั้ง มันจะไม่มาล่วงเกินเจ้าตัวประหลาดนี่อีกเด็ดขาด!

“เถาจองจำเซียนนี่ถูกปากมาก ในบรรดาศัตรูทั้งหมด ข้าให้เกียรติเจ้าว่าหวานที่สุด”

เสิ่นเทียนเลียริมฝีปาก เลียของเหลวหยดสุดท้ายตรงมุมปากเข้าไป

เปรี้ยวๆ หวานๆ มีกลิ่นหอมสดชื่นของพืช รสชาติเหมือนสลัดผักนิดๆ ต้องบอกว่าของเหลวของเถาจองจำเซียนนี่ดูไม่อะไร แต่รสชาติไม่เลวเลยจริงๆ

เสิ่นเทียนเก็บเปลือกเถาจองจำเซียนเข้าแหวนเวหาก่อนจะมองเถาจองจำเซียนอีกต้นด้วยแววตาเปล่งแสงอ่อนๆ

เถาจองจำเซียนอีกต้นตัวสั่นอย่างรุนแรง ก่อนจะฉีกรากครึ่งตัวแล้วหนีไปทางหมอกวิญญาณ

ช่วยด้วย มีคนจะกินเถาแล้ว!

เสิ่นเทียนแสยะปากยิ้ม น่าตลกนัก เมื่อครู่บอกว่าเจ้าอย่าล่วงเกินข้าไม่ฟัง ยังจะรัดข้าอีก

ตอนนี้คิดหนีหรือ สายไปแล้ว!

มาอยู่ในปากข้าเสียดีๆ จงถวายแก่นสำคัญทั้งหมดของเจ้าให้กับข้าเถอะ!

จากนั้นเคลื่อนความคิดเรียกปืนปทุมฆาตเทพที่ถูกพันไว้กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง

เสิ่นเทียนแค่นเสียงขึ้นจมูกทีหนึ่งก่อนตะโกนเสียงดัง “ชุดเกราะแรดดำปรากฏ!”

หลังจากสูบของเหลวของเถาจองจำเซียนนั้นแล้ว เขาก็รู้สึกดีแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พลังวิญญาณที่เสียไปทั้งหมดก่อนหน้านี้ ยามนี้ฟื้นคืนกลับมาแล้ว อีกทั้งจุดตันเถียนยังขยายใหญ่ขึ้นจนน่าตกใจด้วย

เสิ่นเทียนในตอนนี้ต้องการสงครามที่ถึงอกถึงใจโดยด่วน เพื่อระบายพลังปราณเดิมที่เอ่อล้นจนเกินไปในกาย

ชุดเกราะอัสนีเทพสีดำส่องแสงสว่างปกคลุมร่างเสิ่นเทียน ทำให้เขาองอาจห้าวหาญเหมือนกับแม่ทัพลงมาจากสวรรค์

เขายกปืนปทุมฆาตเทพขึ้นช้าๆ อัสนีเทพเต่าดำธาตุน้ำลำดับเก้าห่อหุ้มปืนปทุมฆาตเทพช้าๆ

“ขยี้มารปราบจลาจล ทำลายล้างพายุคลั่ง ราบเรียบดั่งสายน้ำกระจก ดูปืนดาวตกของข้า!”

กลิ่นอายพลังสายฟ้าแกร่งกล้าปกคลุมทั่วร่างเสิ่นเทียน ตอนนี้เขาสูงโดดเด่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เนื่องจากชุดเกราะแรดดำคลุมทั่วร่าง รูปทรงของหมวกเกราะเต่าดำเลยถูกบดบังไว้

นอกจากเสิ่นเทียนเองแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าข้างในสวมหมวกเกราะเต่าดำเอาไว้

ไม่อยากเชื่อว่าจะบีบให้ข้าต้องใช้ไพ่ตาย ถือว่ามีความสามารถอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ พวกเจ้าควรจะยอมรับชะตากรรมได้แล้ว!

เสิ่นเทียนก้าวเดินดั่งสายลม ล่าสังหารตามเถาจองจำเซียนนั่นอย่างรวดเร็ว

เมื่อมีหมวกเกราะเต่าดำกับชุดเกราะแรดดำคุ้มกายแล้ว แม้แต่เถาจองจำเซียนระดับแก่นพลังทองก็ยังทำลายการป้องกันไม่ได้

ในเมื่อเจ้าทำลายการป้องกันของข้าไม่ได้ เช่นนั้นก็ถึงตาข้าต้องทุบตีเจ้า ข้าจะกินเถาจองจำเซียนต้นนี้ให้ได้!

ดังนั้นจึงเกิดเหตุการณ์ประหลาดยิ่งกลางหมอกวิญญาณ

ที่อื่นๆ ในเมืองหมอกลับแลต่างอยู่ในปราการป้องกันที่มีผู้ฝึกบำเพ็ญเฝ้าระวังอย่างหนาแน่น ระวังป้องกันเถาจองจำเซียนที่ซ่อนอยู่ในเงามืด

แต่เสิ่นเทียนที่เป็นผู้บำเพ็ญระดับสร้างฐานคนหนึ่งกลับไล่ตามเถาจองจำเซียนระดับแก่นพลังทอง หนำซ้ำดวงตายังเปล่งประกายอีก

เถาจองจำเซียนระดับแก่นพลังทองต้นนั้นตกใจจนแทบจะโง่งมไปแล้ว ไหนมารดาเถาบอกว่าให้พวกเรามาออกล่าอย่างไรเล่า

เหตุใดในเมืองหมอกลับแลถึงมีมนุษย์น่ากลัวเช่นนี้ ไม่อยากเชื่อว่าจะกล้าแว้งกัดมากินพวกเรา

ช่วยด้วย พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พี่สี่ พี่ห้า แย่แล้ว!

เถาจองจำเซียนใช้ส่วนรากขยับก้าวบิดไปมาดูยั่วยวนหนีไปสุดชีวิต

เสิ่นเทียนสวมชุดเกราะแรดดำ มือถือปืนดาวตกไล่ตามอยู่ข้างหลัง

ตอนนี้เสิ่นเทียนรู้สึกว่าตนคือเทพสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์ ข้ามขั้นมาฆ่าอสูรราวกับเชือดหมู!

“เจ้าเดรัจฉาน ไม่คิดเลยว่าจะกล้าก่อกรรมทำชั่วทำร้ายมนุษย์ วันนี้ข้าเสิ่นเทียนจะ…จะสั่งสอนเจ้าเอง ครั้งนี้ช่างเถอะ ครั้งหน้าอย่าทำตัวเช่นนี้อีก

เวรระยำ ก็บอกว่าครั้งนี้ช่างมันไง เหตุใดยังพาพวกมาซุ่มโจมตีอีก รุมกันรึ! หน้าไม่อาย! พวกเจ้าบังคับข้าเองนะ ชุดเกราะแรดดำแยกร่าง เกราะเต่าดำธาตุน้ำลำดับเก้ารวมร่าง!

ประกายสายฟ้าสีดำแผ่คลุมทั่วร่าง เสิ่นเทียนสวมหมวกเกราะเต่าดำบนศีรษะ อัสนีเทพภายนอกรวมออกมาเป็นเกราะเต่าดำที่บริสุทธิ์อย่างยิ่ง

เมื่อห่อหุ้มทั่วร่างด้วยการป้องกันสองชั้นแล้วก็สับขาวิ่งหนีย้อนกลับไป

เถาจองจำเซียนที่เดิมทีตกใจขวัญหาย ตอนนี้ก้าวเดินด้วยความเริงร่าเป็นพิเศษ

………………..

ครั้งนี้เสิ่นเทียนหวาดกลัวจริงๆ แล้ว แม่ง ไม่ใช่ว่าข้าชะล้างตัวเองแล้วหรือ ตอนนี้วงรัศมีสีเขียวเช่นนี้แล้ว เหตุใดยังล่อตัวประหลาดมาทีเดียวเยอะเช่นนี้อีก

ตามหลักแล้วตอนนี้ข้าเพิ่งสร้างฐาน เถาจองจำเซียนระดับแก่นพลังทองต้นเดียวก็เกินพอแล้ว แต่เจ้ามาถึงเก้าต้นหรือ

ระบบล่อเป้าเสียรึเปล่า!

เสิ่นเทียนสัมผัสกลิ่นอายพลังแข็งแกร่งเก้ากลุ่มข้างหลัง ก่อนจะใช้เทคนิคการคาดเดาล่วงหน้ากับหลบหลีกในเกมเกียรติยศแห่งราชา[1]เมื่อภพก่อนในระดับสูงสุด

พลิกกลับ กระโดดข้าม ป้องกัน สวนกลับ!

หนึ่งนาทีต่อมา เกราะเต่าดำของเขาถูกเถาจองจำเซียนพันไว้เป็นก้อนเหมือนกับบ๊ะจ่าง

เสิ่นเทียนอยากจะกินเถาจองจำเซียนต่อ จะสูบเจ้าพวกนี้ให้แห้ง แต่ปัญหาคือเถาจองจำเซียนพวกนี้เหมือนมีการป้องกันแล้ว ไม่ยอมให้เขาทำเลย

เสิ่นเทียนเพิ่งอ้าปากเตรียมจะกัดก็มีเถาแปดต้นเล็งอยู่นอกเกราะเต่าดำ ขอแค่เสิ่นเทียนกล้าเอาหัวยื่นออกมาจากการป้องกันเกราะเต่าดำ พวกมันก็จะฟาดมาทันที

ต้องบอกว่าวิธีการต่อสู้ไร้ยางอายเช่นนี้ทำให้เสิ่นเทียนทั้งจนปัญญาและอึดอัดใจยิ่งนัก

เฮ้อ เมื่อครู่บุ่มบ่ามเกินไป โดนอาหารเลิศรสยั่วยวนจนไม่ระวังเลย!

ครั้งนี้เอาละ โดนเถาจองจำเซียนระดับแก่นพลังทองหุ้มไว้ข้างในสามชั้นข้างนอกสามชั้นเลย

หากมีครั้งหน้าข้าจะไม่หลงระเริงอีกแล้ว

จะหลอมรวมศิลาวิญญาณเสริมเกราะคุ้มกันให้มั่นคง พยายามประคับประคองไปก่อน รอจนโอกาสกู้หน้าในโชคลิขิตมาถึง ข้าก็ปลอดภัยแล้ว

……..

ชั่วขณะที่เสิ่นเทียนกำลังหลอมละลายศิลาวิญญาณสุดกำลังเพื่อต้านการหวดโจมตีของเถาจองจำเซียนพวกนี้นั้น เขาพลันได้ยินเสียงผู้หญิงออดอ้อนดังขึ้นจากเถาจองจำเซียน

“ไม่นึกเลยว่าเมืองหมอกลับแลจะมีหนุ่มน้อยรูปหล่อเช่นนี้ คิกๆ เหนือธรรมดาราวกับเซียนลงมาเยือน ช่างคู่ควรกับข้า

พวกลูกๆ พาเขากลับไป รอข้าฝ่าด่านเคราะห์เป็นผู้อริยะก่อน จะแต่งตั้งให้เขาเป็นสัตว์เลี้ยงศักดิ์สิทธิ์ จะครอบครองเขาจะโบยเขาสูบกินเขาให้แห้งไปเลย”

พอได้ฟังช่วงแรก เสิ่นเทียนยังถอนหายใจโล่งอก แต่พอฟังช่วงหลังจบ ใบหน้าเขาดำมืดเสียแล้ว

นี่คือทัศนคติที่เจ้าเจอบุรุษรูปงามหรือ

จะครอบครองไม่เท่าไรหรอก แต่โบยนี่มันวิธีเล่นบ้าบออะไรกัน

และที่เหลือเกินกว่านั้นคือครอบครองและโบยเสร็จแล้ว ยังจะสูบกินข้าให้แห้งอีกหรือ

มันจะเกินไปแล้ว นี่มันไร้ความปรานีไร้คุณธรรมชัดๆ!

ปีศาจก็คือปีศาจจริงๆ ไม่มีความเป็นคนสักนิด

ใครก็ได้ช่วยด้วย!

มีปีศาจแก่พันปีจะทำอนาจารหนุ่มน้อยแล้ว!

………………………..

[1]เกียรติยศแห่งราชา เป็นเกมโมบาต้นแบบเกม rov โดยที่การเล่นจะเหมือนกันทุกอย่าง