ตอนที่ 434 พังพอนสายฟ้า

ภาพอันงดงามที่พวกผู้เล่นชายอยากเห็นไม่ปรากฏ เหมือนได้รับผลกระทบจากกฎกติกาขั้นสูงบางอย่าง เสื้อผ้าของจงหลิงราวกับงอกจากร่างกายของนางได้ หลังจากนางยื่นมือดึงออกจากร่างกาย ก็จะมีพลังงานบางอย่างดึงกลับมาอยู่ที่เดิมทันที

ปล่อยให้นางเปลืองแรงเปลื้องผ้าอยู่ตั้งนาน ทว่าแม้แต่ขั้นตอนที่ ‘เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย’ ก็ยังทำไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการบรรยายฉากที่เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดดูไม่ได้เลย

ท่ามกลางสายตาสิ้นหวังและจนใจของผู้เล่นชายกลุ่มนี้ ซานเย่ว์รีบบอกเยี่ยเว่ยหมิงว่า “อาหมิง เจ้าว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่”

“จะเป็นเรื่องอะไรได้อีกล่ะ” เยี่ยเว่ยหมิงแบมือยักไหล่ “ข้อจำกัดทางกติกาของระบบไง พวกเราในฐานะผู้เล่น เมื่ออยู่ในเกมนี้ก็เลิกคิดไปได้เลยว่าจะได้เห็นฉากสิบแปดบวก ไม่อย่างนั้นยานอวกาศคงจะถูกอุกกาบาตสี่ร้อยสี่[1]ลูกชน เนื้อเรื่องอวสานเร็วกว่าเดิมแน่”

ซานเย่ว์กลอกตามองบน “ข้ากำลังถามถึงอาการของจงหลิง”

“อ๋อ” เยี่ยเว่ยหมิงยิ้มอย่างเก้อเขิน “นางโดนยาปลุกกำหนัดน่ะสิ”

“ไม่ใช่มั้ง” เจ้าอ้วนชนะฟ้าอดขมวดคิ้วไม่ได้ “เนื้อเรื่องของแปดเทพอสูรมังกรฟ้า ข้าก็ถือว่าคุ้นเคยอยู่เหมือนกัน ไม่เคยได้ยินว่าอวิ๋นจงเฮ่อมีนิสัยวางยาปลุกกำหนัดสตรีนะ”

“ชื่อที่อ่านในหนังสือทั้งหมด สู้ไม่อ่านหนังสือจะดีกว่า” เยี่ยเว่ยหมิงถามกลับ “ต้วนเหยียนชิ่งนั่นใช้ ‘ผงชายหญิงสู่สม’ กับต้วนอวี้และมู่หว่านชิง เจ้าเดาสิว่าเขาเอามาจากไหน ในบรรดาสี่คนโฉด ใครมีของสิ่งนี้อยู่แล้วฟังดูสมเหตุสมผลที่สุด”

“หรือพูดได้อีกอย่างว่า ยาปลุกกำหนัดที่จงหลิงเอ่ยถึง ก็คือผงชายหญิงสู่สมที่เจ้าบอกนั่นแหละ” ขณะที่พูด เซียนสาวน้อยนักกินก็เดินออกมานอกแถว ก้าวขึ้นมาพูดว่า “แม้การทำอย่างนี้จะทำให้สามชายใจเดียวกันในทีมรู้สึกสิ้นหวัง แต่ในฐานะผู้เล่นที่มียาถอนพิษ ข้ารู้สึกว่าควรจะให้ยาถอนพิษกับนางเดี๋ยวนี้ นี่คือสิ่งที่จอมยุทธ์พึงกระทำ”

เซียนสาวน้อยว่าแล้วก็นำ ‘ยาถอนผงชายหญิงสู่สม’ ที่เพิ่งได้จากหลังกำจัดอวิ๋นจงเฮ่อออกมาป้อนจงหลิงหนึ่งเม็ด

จะว่าไปก็มหัศจรรย์ดีเหมือนกัน พอยาถอนพิษเข้าปากแล้ว ร่างกายของจงหลิงที่เดิมทีร้อนรุ่มก็กลับมาเป็นปกติแทบจะในชั่วพริบตาเดียว สายตาที่เหม่อลอยก็กลับมากระจ่างทันทีเช่นกัน

ทั้งขั้นตอนของการถอนพิษ ก็เหมือนถูกปลุกเสกจากกฎขั้นสูงบางอย่างที่เหนือกว่าความตั้งใจของระบบ ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ทำให้สาวน้อยตาแป๋วคนนี้กลับมายืนเป็นปกติแล้ว มองไม่ออกเลยว่าเคยโดนวางยาแบบนั้นมาก่อน

“ขอบคุณที่พวกท่านช่วยข้าไว้ แล้วก็พี่สาวท่านนี้ ขอบคุณที่ช่วยถอนพิษให้ข้า” จงหลิงที่กลับมาเป็นปกติแล้วเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ หยิบกระเป๋าสะพายใบหนึ่งส่งให้เซียนสาวน้อยนักกินพร้อมบอกว่า “เพื่อแทนคำขอบคุณ ข้ามอบสิ่งนี้ให้ท่าน”

“ขอบใจจ้ะน้องจงหลิง” พอเซียนสาวน้อยนักกินรับกระเป๋ามาดู ดวงตาทั้งคู่ก็ฉายประกายตื่นเต้นทันที “ของขวัญชิ้นนี้สุดยอดจริงๆ ข้าชอบมาก!”

นางว่าพลางสะพายกระเป๋าอย่างอดใจรอไม่ไหว ต่อให้กระเป๋าใบนี้จะไม่ค่อยเข้ากับชุดแดงของนางก็ตาม แต่นางก็ไม่สนใจเช่นกัน

พอทุกคนเห็นดังนั้น ก็อดมองเซียนสาวน้อยนักกินด้วยสายตาสงสัยไม่ได้

น้องสาวคนนี้ก็ไม่คิดจะปิดบังเช่นกัน นางส่งลิงก์ไอเทมสองลิงก์ในช่องทีมอย่างใจกว้าง

[กระเป๋าสะพายสัตว์เลี้ยง (ทองคำ): กระเป๋าที่ใช้พกสัตว์เลี้ยงขนาดเล็ก ต้านพิษ +100 จำนวนสัตว์เลี้ยงที่พกได้: 1/3 (ใช้พกสัตว์เลี้ยงขนาดเล็กที่น้ำหนักไม่เกิน 100 จิน (1จิน=0.5 กิโลกรัม) เท่านั้น)]

[พังพอนสายฟ้า]

พังพอนสีขาวมหัศจรรย์ตัวหนึ่งที่ปราดเปรียวและเขี้ยวมีพิษร้าย ชอบกินงูพิษ ไม่กินอย่างอื่น

เลเวล: 55

พลังชีวิต: 15000/15000

กำลังภายใน: …

……

เมื่อเห็นของสองอย่างนี้ เยี่ยเว่ยหมิงก็ลูบกำไลสัตว์เลี้ยงบนข้อมือตัวเองโดยสัญชาตญาณ ราวกับว่าถ้าใช้อ่างชุมนุมมหาสมบัติของเสิ่นวั่นซานเพิ่มคุณภาพสักหน่อย ค่าสเตตัสก็จะเหนือกว่ากระเป๋าสัตว์เลี้ยงของนางใช่ไหม

ความคิดนี้เพียงแวบผ่านเข้ามาในหัวของเขาเท่านั้น เขาก็ปฏิเสธมันทันที

อย่างไรเสีย ก่อนที่กำไลสัตว์เลี้ยงจะอัปเกรด มันก็เป็นเพียงอุปกรณ์สีฟ้าชิ้นหนึ่งเท่านั้น ค่าสเตตัสสู้อุปกรณ์ระดับทองคำไม่ได้ก็สมเหตุสมผลแล้ว ถ้าเทียบกันแบบนี้ เมื่อนำกระเป๋าสะพายสัตว์เลี้ยงไปอัปเกรดในอ่างชุมนุมมหาสมบัติให้เป็นอาวุธล้ำค่า จำนวนสัตว์เลี้ยงที่พกได้และขอบเขตก็ยังสู้กำไลสัตว์เลี้ยงของเขาไม่ได้อยู่ดี และดูจากค่าสเตตัสของกระเป๋าที่ช่วยเพิ่มค่าสเตตัสของผู้เล่น ก็มีความแตกต่างกับค่าสเตตัสที่เพิ่มขึ้นเพราะกำไลสัตว์เลี้ยงเช่นกัน

เมื่อเทียบของสองสิ่งนี้ ก็ถือว่ามีข้อดีแตกต่างกันไป ไม่ได้แบ่งแยกสูงต่ำหรือดีร้าย

ตอนนี้กลับได้ยินเจ้าอ้วนชนะฟ้าที่อยู่ข้างๆ เอ่ยว่า “พังพอนสายฟ้าตัวนี้ ตามต้นฉบับถือเป็นสัตว์เลี้ยงเฉพาะของจงหลิงเท่านั้น ฟังคำสั่งจงหลิงคนเดียว ธาตุพิษของมันร้ายกาจมาก ถ้าเป็น BOSS เล็กๆ อย่างจั่วจื่อมู่ ก็ใช่ว่าจะต้านธาตุพิษของมันได้ทั้งหมด ถ้าถูกมันกัดเข้า ไม่กี่วันพิษก็ลามทั่วร่างกายแล้ว…

…ตามต้นฉบับเดิม นอกจากจั่วจื่อมู่แล้ว ยังมีประมุขพรรคเสินหนงที่ชื่อสือคงเสวียนอีกคนที่ถูกพิษพังพอน ต่อให้เป็นพรรคเสินหนงที่ขึ้นชื่อเรื่องการใช้พิษ แต่เมื่อเจอกับพิษของพังพอนสายฟ้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี…

…แต่ถ้าอิงตามลำดับของต้นฉบับเดิม พังพอนสายฟ้าตัวนี้ควรจะตายเพราะพิษของคางคกชาดวัวไปแล้ว ทำไมวันนี้ถึงนำมาเป็นรางวัลให้เซียนสาวน้อยได้อีก…

…อย่าบอกนะว่าก่อนที่พวกเราจะรับภารกิจ เนื้อเรื่องมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่พวกเราไม่รู้ไปแล้ว”

“คงไม่หรอกมั้ง” เยี่ยเว่ยหมิงส่ายหน้าน้อยๆ “ตามข้อมูลที่ข้ามีอยู่ ก่อนถึงเนื้อเรื่องที่หุบเขาว่านเจี๋ย สิ่งที่ต้วนอวี้เจอมา ล้วนเป็นขั้นตอนที่ทำให้เขาเปิดใช้สูตรโกงในชีวิต ระหว่างนั้นได้รับสุดยอดวิชาสองเล่ม อีกทั้งสองสุดยอดวิชานั้น พอตกอยู่ในมือเขาแล้วความยากก็เป็นศูนย์ ของล้ำค่าอย่างคางคกชาดวัวที่กินแล้วทำให้ร้อยพิษไม่กล้ำกรายก็เป็นฝ่ายกระโดดเข้าท้องเขาเเอง…

…ถ้าปล่อยให้ผู้เล่นมีส่วนร่วมกับเรื่องพวกนี้ได้ตามอำเภอใจ แล้วจะรักษาความสมดุลของเกมนี้ได้อย่างไร”

เยี่ยเว่ยหมิงส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วพูดต่อ “ดังนั้น ข้าเดาว่าภารกิจหุบเขาว่านเจี๋ยนี้ เป็นภารกิจใหญ่ภารกิจแรกที่ผู้เล่นจะได้เจอก่อนในบรรดาเนื้อเรื่องทั้งหมดของ ‘แปดเทพอสูรมังกรฟ้า’”

“ส่วน ‘วิชาปรานภูตอุดร’ กับ ‘ท่าเท้าท่องคลื่น’ สองสุดยอดวิชาที่ต้วนอวี้ได้รับ ผู้เล่นก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสได้เรียน แต่ไม่มีทางได้มาเฉยๆ เหมือนเล่นสูตรโกงแบบต้วนอวี้แน่นอน”

เยี่ยเว่ยหมิงชะงักเล็กน้อย แล้วกลับมาพูดถึงประเด็นของพังพอนสายฟ้าในมือจงหลิงอีกครั้ง “ส่วนที่ถามว่าทำไมจงหลิงถึงนำพังพอนสายฟ้ามาเป็นรางวัลภารกิจได้ ก็เข้าใจได้เลยว่ามันเป็นของที่ NPC เคยมีอยู่แล้ว นำมาทำเป็นรางวัลภารกิจซ้ำให้ผู้เล่นได้…

…อย่าลืมว่าในภารกิจจวนอ๋องจ้าวก่อนหน้านี้ หลังจากกัวจิ้งดูดเลือดพญางูเกล็ดแดงจนแห้งแล้ว ข้ายังดรอปได้จากตัวเหลียงจื่อเวิงโหมดปกติแบบเดียวกันเป๊ะ เรื่องนี้น้องดาบไม่เคยเล่าให้เจ้าฟังสินะ”

เจ้าอ้วนชนะฟ้าได้ยินแล้วส่ายหน้า ตอบอย่างไม่ลังเลว่า “ไม่เคย”

“อิอิ…” ตอนนี้กลับเห็นเซียนสาวน้อยนักกินนำพังพอนขาวที่ดูน่ารักมากออกมาจากกระเป๋า ขณะที่อุ้มมันไว้ในมือและหยอกล้อ ก็ยังไม่ลืมอวดทุกคน “นึกไม่ถึงว่าหลังจากกำจัดอวิ๋นจงเฮ่อครั้งนี้แล้ว คนที่ได้รับผลตอบแทนมากสุดจะเป็นข้า”

พอได้ยินแบบนี้ พวกผู้เล่นก็พากันเหล่ตามอง

เจ้าไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน ถึงคิดว่ามูลค่าของพังพอนขาวตัวนั้นมากกว่า ‘รวมบทกวีของจื้อหมัว’ กับ ‘กระเรียนเหนือฟ้า’?

เมื่อเห็นสายตาดูถูกของพวกเพื่อนในทีม เซียนสาวน้อยนักกินก็นำพังพอนขาวมากอดไว้อย่างไม่พอใจ นางย่นจมูกใส่เพื่อนๆ พร้อมบอกว่า “ไม่ต้องแสร้งทำท่าทางไม่สนใจ พวกเจ้าก็แค่อิจฉาที่ข้าได้รับสัตว์เลี้ยงที่น่ารักขนปุยตัวนี้! เมื่อครู่ข้าเห็นเยี่ยเว่ยหมิงทำสายตาอิจฉาแล้ว เจ้าต้องอยากได้พังพอนสายฟ้าของข้าแน่นอน!”

“เหอะๆ” สำหรับความมั่นใจในตัวเองของน้องสาวคนนี้ เยี่ยเว่ยหมิงได้แต่บอกว่า “เจ้าดีใจก็ดีแล้ว”

ข้าอยากได้พังพอนสายฟ้าของเจ้าเสียที่ไหน

ข้าอยากได้ผงชายหญิงสู่สมกับยาถอนของมันต่างหาก!

[1] 404 = page not found ไม่พบข้อมูล