ตอนที่ 1617 หนึ่งร้อยชิ้น
ปีศาจระกามองดูหลี่ชิเย่ทีหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “แหะ แหะ แหะ ไอ้อีกา เชิญเจ้าเข้าไปนั่งเล่น?”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว ปีศาจระกาหยุดนิดหนึ่ง จากนั้นพูดด้วยเสียงอันดังว่า “พวกเราป่วยน่ะสิ จึงได้เชิญเจ้าเขาไปนั่ง ผลึกเซียนที่เจ้าขอยืมไปจากที่นี่ของพวกเรายังไม่มากพออีกเรอะ? ผลึกเซียนที่เจ้าขอยืมไปเคยคืนให้รึเปล่า? อีกอย่าง ถ้าหากเชิญเจ้าเข้าไป แหะ แหะ แหะ แล้วเจ้าดื้อแพ่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไป พวกเรามิต้องขาดทุนย่อยยับรึ!”

“ข้าเป็นคนแบบนี้รึ?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “คนอย่างข้าทำอะไรก็จะยอดเยี่ยมเปิดเผยเสมอ ทำอะไรเด็ดขาดและยุติธรรมเสมอ…”

“เจ้าก็เป็นคนแบบนี้แหละ!” ปีศาจระกากล่าวจริงจังตัดบทหลี่ชิเย่โดยไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย

หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่งและไม่ได้แสดงอาการโกรธ กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “ของฟรีไม่มีในโลกเจ้าว่าอย่างนั้นมั้ย แม้จะเป็นความจริงว่าข้าเคยยืมผลึกเซียนไปจริง พวกเจ้าล้วนแล้วแต่พ่อไก่ขนเหล็กทั้งนั้น เรียกได้ว่าขนสักเส้นก็ไม่ยอมถอน งกจนสุดบรรยาย ผลึกเซียนรึ เป็นความจริงข้าจะไม่คืนให้กับพวกเจ้าแล้วล่ะ แต่ทว่า วันเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้ พวกเจ้าไม่รู้สึกหรือว่าควรจะขอบคุณข้าให้มากเลยหรือ?”

“ขอบคุณ ขอบคุณอะไรของเจ้า!” ปีศาจระกาส่งเสียงฮึน่าเกรงขามออกมา กล่าวว่า “เจ้าขอยืมผลึกเซียนไปจากมือพวกเรายังไม่มากพออีกเรอะ? ในยุคอเวจีเจ้าได้หยิบยืมทรัพยากรปริมาณมหาศาลไปจากที่นี่ของพวกเรา ลำพังเฉพาะทรัพยากรรายการเดียวนี้ก็มากพอจนสามารถสร้างโลกขึ้นมาได้โลกหนึ่งแล้ว!”

“มันต้องพูดเกินจริงขนาดนี้เลยเรอะ?” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้า กล่าวว่า “ครั้งนั้น ในยุคของอเวจีข้าได้หยิบยืมทรัพยากรจากพวกเจ้าไปจำนวนหนึ่งจริง แต่ว่า ผลึกเซียนจากเหมือนแร่เซียนปีศาจระกาพวกเจ้าก็แค่สิบกว่าชิ้นเท่านั้นเอง สำหรับของอื่นๆ นั้นรึ ล้วนแล้วแต่เป็นประเภทเศษวัตถุดิบเหลือใช้เท่านั้นเอง”

“เศษเหลือใช้…” ปีศาจระกามีปฏิกิริยารุนแรงขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดลักษณะนี้ของหลี่ชิเย่ มันกระโดดตัวลอยเสียสูงลิ่ว ลำคอพองโต พูดลากเสียงทั้งยาวและแหลมด้วยเสียงอันดังว่า “ไปตายซะไอ้อีกา เจ้ากล้าพูดเลยเรอะว่าคือเศษวัตถุดิบเหลือใช้ ของชุดนี้มูลค่ามหาศาล มันเป็นวัตถุดิบระดับราชันเซียนเลยนะ เจ้ากล้าบอกว่าเป็นเศษวัตถุดิบเหลือใช้ ไปตายซะ ไอ้อีกา!”

“ที่ข้าพูดเป็นความจริง เมื่อเทียบกับผลึกเซียนปีศาจระกาที่เป็นผลิตผลเฉพาะที่นี่ของพวกเจ้าแล้ว ของอย่างอื่นนับว่าเป็นเศษวัตถุดิบเหลือใช้จริงๆ” หลี่ชิเย่ไม่ได้ให้ความสนใจต่อปฏิกิริยาของปีศาจระกา ยิ้มกล่าวเรียบเฉยว่า “กล่าวสำหรับข้าแล้ว ที่ตรงนี้ของพวกเจ้ามีเพียงผลึกเซียนปีศาจระกาเท่านั้นที่นับเป็นของดี”

“ฮึ ฮึ ผลึกเซียนปีศาจระกาที่เจ้าเอาไปยังน้อยไปรึไง? ลำพังแค่ยุคอเวจีเจ้าก็ได้ขอยืมไปแล้วถึงสิบกว่าชิ้น สิบกว่าชิ้นเลยนะ ไปตายซะไอ้อีกา ยังไม่ต้องพูดถึงจำนวนครั้งที่ยืมไปก่อนหน้า แค่ยืมไปสิบกว่าชิ้นในครั้งนั้น เจ้าไม่ได้คืนเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้วปีศาจระกาดูจะแค้นเคืองยิ่งนัก

“เป็นความจริงที่ข้าไม่ได้คืนให้” หลี่ชิเย่ที่มีท่าทีเฉยเมย กล่าวว่า “เป็นข้าที่จัดการจนยุคของอเวจีสิ้นสุดลง เป็นข้าที่กวาดล้างความมืดมิดออกไป ถ้าหากไม่เป็นเพราะข้าที่ทำให้ยุคอเวจีสิ้นสุดลง เหมืองแร่เซียนปีศาจระกาพวกเจ้าจะได้สงบสุขเช่นนี้อย่างนั้นรึ? ปีศาจระกาเฒ่าอย่างพวกเจ้าสามารถนอนหลับอย่างสบายใจอย่างนั้นรึ? ไม่มีทาง! ดังนั้น ทำไมข้าจะต้องคืนให้กับพวกเจ้า?”

“ฮึ ไปตายซะไอ้อีกา พวเรารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องบิดพลิ้ว ทุกครั้งที่เจ้ามายืมผลึกเซียนก็จะสรรหาข้ออ้างต่างๆ นานามาเพื่อบิดพลิ้วที่จะคืน! มีครั้งไหนที่เจ้าไม่เป็นเช่นนี้!” ปีศาจระการู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่า ก็จนด้วยเกล้า

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ นิดหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ว่าไปแล้วพวกเจ้าต้องขอบใจข้าถึงจะถูก จริงอยู่ ข้าเคยมาขอยืมผลึกเซียน แต่ว่า พวกเจ้าก็ควรถอยสักก้าวหนึ่งแล้วตรองดูให้ดี ถ้าหากว่ามักจะมีราชันเซียนมารบกวนพวกเจ้าอยู่เสมอๆ หรือว่าเว้นระยะสักนิดข้าก็จะรวบรวมกองทัพของเก้าแดนมาโจมตีพวกเจ้าสักครั้งหนึ่ง พวกเจ้าคิดว่าสามารถทนไปได้สักกี่ยุคเชียว? พวกเจ้าต้องอาศัยผลึกเซียนจำนวนเท่าไรมาชดเชยกับความเสียหาย…”

“…เรื่องทุกเรื่องล้วนแล้วแต่มีสองหน้าทั้งนั้น มีทั้งด้านที่ดีและด้านที่ไม่ดี พวกเจ้าไม่ควรยึดเอาแต่มองเห็นเฉพาะด้านที่ไม่ดีไม่ยอมปล่อยวางใช่หรือเปล่า? ควรมองด้านที่ดีให้มากๆ เข้าไว้ พันล้านปีที่ผ่านมา เป็นเพราะมีข้าอยู่จึงทำให้พวกเจ้าได้อยู่อย่างสงบสุขยิ่งนัก ดังนั้น การที่พวกเจ้าให้ข้ายืมผลึกเซียนเพียงเล็กน้อยนับว่าไม่ขาดทุน พวกเจ้าว่าอย่างนั้นหรือไม่” เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ได้เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าออกมา

“ไอ้อีกา เจ้ามันไอ้สารเลว เจ้ามันไอ้บัดซบ! เจ้ามันปีศาจร้ายที่กินคนไม่เหลือแม้แต่ซาก!” ปีศาจระกาสบถออกมาด้วยความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม

“ข้ารู้ ข้ามันบัดซบ” หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น กล่าวอย่างเอ้อระเหยว่า “แต่ว่า ที่ควรด่าเจ้าก็ได้ด่าแล้ว ได้ระบายอารมณ์แล้ว ถึงเวลาที่พวกเราควรจะมาคุยเรื่องเป็นงานเป็นการเสียที”

“ฮึ ฮึ ฮึ จะมาขอยืมผลึกเซียนอีกล่ะสิ ฮึ ยุคนี้พวกเราให้ผลึกเซียนเจ้าได้แค่ห้าชิ้นเท่านั้น สองยุคก่อนหน้าเจ้าเพิ่งจะยืมไป เวลานี้จะมายืมอีก อย่างมากก็ได้แค่ห้าชิ้น!” ปีศาจระกาไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ได้ทันทีว่าหลี่ชิเย่มาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร แต่ว่า เขาจะไม่ให้เลยก็คงไม่ได้

เป็นความจริง ที่หลี่ชิเย่เคยมาขอยืมผลึกเซียนปีศาจระกาในยุคของราชันเซียนหยินเทียน ทั้งยังขอสิ่งที่หลี่ชิเย่เรียกว่าเป็น “เศษวัตถุดิบเหลือใช้” ไปบางส่วน! แน่นอน สิ่งที่เรียกว่าเป็นเศษวัตถุดิบเหลือใช้นั่น หากไปอยู่ที่โลกมนุษย์ล่ะก็ มันมีมูลค่ามหาศาล

วัตถุดิบที่ใช้ในการสร้างปืนจิงหวู่สิบแปดลำกล้องของตระกูลยวีก็ได้มาจากวัตถุดิบเหลือใช้ของเหมือนแร่เซียนปีศาจระกานั่นเอง!

“ห้าชิ้น ห้าชิ้นมันไม่เพียงพอสำหรับข้าหละนะ” หลี่ชิเย่ส่ายหัว

ปีศาจระกาจ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ กล่าวว่า “ไอ้อีกา เจ้าอย่าได้เอาแต่ขอยืมผลึกเซียนปีศาจระกาจากพวกเราไปฟรีๆ สิ ครั้งก่อนเจ้ารับปากพวกเราว่า จะจับพวกหลายตัวที่หลบหนีออกไปกลับมา แล้วเจ้าก็ไม่เคยจับพวกมันกลับมาเลย ฮึ ฮึ เวลานี้ยังจะมีหน้ามายืมผลึกเซียนอีกหรือ”

“ข้ารู้” หลี่ชิเย่ หัวเราะและกล่าวว่า “แต่ว่า นี่มันคนละเรื่องกัน คราวก่อน ข้าเพียงรับปากว่าจะลองช่วยพวกเจ้าตามหาเจ้าพวกที่หลบหนีออกไปเหล่านั้น แต่ ข้าหาไม่พบ ข้าก็ไม่รู้ทำอย่างไรได้ แล้วจะจับได้อย่างไร?”

แน่นอน ที่ปีศาจระกามาเฝ้าปากถ้ำเอาไว้ย่อมไม่ได้เกรงว่าจะมีใครแอบลักลอบเข้าไปด้านใน หรือเฝ้าเพื่อกันไม่ให้ใครบุกโจมตีเข้าไปได้ ที่เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ก็เพื่อป้องกันพวกที่อยู่ด้านในหลบหนีออกไปยังโลกภายนอก!

“ฮึ ฮึ ข้าไม่เชื่อคำพูดเพ้อเจ้อของเจ้า โลกนี้ยังมีสิ่งที่ไอ้อีกาอย่างเจ้าหาไม่เจออย่างนั้นรึ? เพียงแต่เจ้าไม่ได้ตั้งใจหาเท่านั้น” ปีศาจระกาส่งเสียงฮึน่าเกรงขามออกมา

หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้า กล่าวว่า “เรื่องผ่านไปแล้วอย่าไปพูดถึงมันอีกเลย พวกเรามาคุยเรื่องผลึกเซียนกันเถอะ คราวนี้ ข้าต้องการผลึกเซียนจำนวนหนึ่ง”

“ห้าชิ้น ได้แค่ห้าชิ้น” ปีศาจระกากล่าวว่า “ตามมาตรฐานที่พวกเราเคยปรึกษาหารือกันเอาไว้ในอดีต ต่อให้เป็นราชันเซียนที่มาขอดื้อๆ ก็ให้ได้แค่ห้าชิ้น ส่วนจะให้หรือไม่ยังต้องแล้วแต่เหตุการณ์ คราวก่อนเจ้าเพิ่งจะมาเอาผลึกเซียนไป คราวนี้มาเอาอีก พวกเราให้ได้แค่ห้าชิ้น”

กล่าวสำหรับ เหมือนแร่เซียนปีศาจระกาแล้ว ต่อให้ราชันเซียนมาขอผลึกเซียนปีศาจระกาด้วยตนเอง ก็ไม่แน่เสมอไปว่าพวกเขาจะยอมให้ แน่นอนที่สุด หากจะให้ พวกเขาก็จะมีมาตรฐานอยู่เหมือนกัน

“แค่ห้าชิ้นคิดจะไล่ข้าไปรึ? มันไม่ได้อยู่แล้ว อีกทั้ง ยุคนี้ข้าจะทำการใหญ่ สุดยอดค่ายกลแห่งยุคของข้าจำเป็นต้องอาศัยผลึกเซียนของเหมือนแร่เซียนปีศาจระกามาคอยยืนหยัด!” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นช้าๆ

ปีศาจระกาจ้องมองหลี่ชิเย่อยู่พักหนึ่ง สุดท้าย พูดขึ้นช้าๆ ว่า “ตกลง ไอ้อีกา เจ้าบอกจำนวนมา พวกเราคุยกันได้ แต่ว่าเจ้าอย่าได้โลภมากอย่างเด็ดขาด พวกเราก็มีผลึกเซียนเหลืออยู่ไม่มากแล้ว”

“ไม่มาก ข้าต้องการแค่หนึ่งร้อยชิ้นเท่านั้น หนึ่งร้อยชิ้นพอแล้ว” หลี่ชิเย่พูดออกมาช้าๆ

“หนึ่งร้อยชิ้น…” หลังจากที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมาแล้ว ปีศาจระการ้องเสียงแหลมออกมา เสียงของมันลากยาวและแหลม แสบแก้วหูยิ่งนัก

ปีศาจระกาถึงกับกระโดดตัวลอยสูงมาก เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางเข้าให้อย่างนั้น

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ปีศาจระกาที่ร้องเสียงแหลมเริ่มผ่อนคลายลง มันพูดด้วยท่าทีจริงจังว่า “เจ้าอีกา ล้อเล่นแบบนี้ไม่สนุกเลยนะ เจ้าเปลี่ยนตัวเลขใหม่!”

“ข้าไม่ได้พูดล้อเล่น ข้าพูดเรื่องจริง” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นมาช้าๆ

ปีศาจระกาจ้องมองหลี่ชิเย่อยู่ชั่วครู่ใหญ่ สุดท้าย เขาอาศัยท่าทีของหลี่ชิเย่มองออกได้ว่า เป็นความจริงที่หลี่ชิเย่ไม่ได้ล้อเล่น

“หนึ่งร้อยชิ้นมันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!” ปีศาจระกาตอบปฏิเสธคำขอของหลี่ชิเย่ทันที กล่าวท่าทีจริงจังว่า “พวกเราให้เจ้าอย่างมากได้สิบห้าชิ้น มีแค่สิบห้าชิ้นเท่านั้น!

“หนึ่งร้อยชิ้น ข้าต้องการหนึ่งร้อยชิ้น!” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีเฉยเมย

“ยี่สิบชิ้น มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไอ้อีกาจำนวนนี้คือขีดสูงสุด นี่เป็นเพราะเห็นแก่หน้าของเจ้า หาไม่แล้ว ราชันเซียนคนอื่นๆ ที่แข็งแกร่งมากกว่านี้ก็ไม่สามารถให้ตัวเลขจำนวนนี้ได้!” ปีศาจระกากล่าวน่าเกรงขามออกมา ท่าทีของเขาแข็งกร้าวยิ่งนัก

“ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น หากไม่ได้เหนึ่งร้อยชิ้น” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าเบาๆ ท่าทีแข็งกร้าวเช่นกัน

“อีกาทมิฬ เจ้าอย่าทำเป็นได้คืบเอาศอก! ปีศาจระกากล่าวท่าทีจริงจังว่า “พันล้านปีที่ผ่านมา นับว่าพวกเราร่วมมือได้ราบรื่น ดังนั้น ทุกครั้งที่เจ้ามายืมผลึกเซียน พวกเรานับว่าสนองให้ตามคำขอตลอดมา และถือว่าเป็นไปตามต้องการระหว่างพวกเราทั้งสองฝ่าย แต่ว่า หนึ่งร้อยชิ้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มันเกินไปแล้ว นี่ไม่เพียงเป็นการปล้นเท่านั้น แต่มันคือการเอาชีวิตของพวกเรา!”

“ปีศาจระกา เรื่องราวต่างๆ ในโลกนี้หากคิดจะหลอกตาทั้งสองของข้าใช่จะเป็นเรื่องง่ายดาย งั้นพวกเรามาคิดบัญชีนี้สักหน่อยก็แล้วกัน เราจะไม่พูดถึงยุคดึกดำบรรพ์ เพราะว่าพวกเจ้าก็เพิ่งจะหนีมาชักหน้าไม่ถึงหลัง เรื่องนี้ข้าสามารถเข้าใจได้ แต่ทว่า ต่อมาภายหลัง พวกเจ้าน่ะมีเหลือโดยเฉพาะในยุคของเหล่าราชันที่มีความสงบสุขทั่วหล้า พวกเจ้านับว่ามีรายได้งามทีเดียว และผลงานตรงนี้ควรเป็นของข้า…”

“…งั้นพวกเรามาคิดบัญชีนี้กัน” หลี่ชิเย่จ้องเขม็งไปที่ปีศาจระกา และกล่าวว่า “ผลึกเซียนที่ได้จากเหมืองแร่เซียนปีศาจระกาของพวกเจ้า ในแต่ละยุคอย่างน้อยต้องได้สิบชิ้น และอาจมากถึงยี่สิบชิ้นโดยประมาณ ขณะที่แต่ละยุคสมัย หักจำนวนที่ต้องใช้ไปสำหรับปีศาจระการังหนึ่งของพวกเจ้าออกไป ในหนึ่งยุคอย่างน้อยที่สุดพวกเจ้าก็ต้องมีเหลือแปดชิ้น ซึ่งเป็นตัวเลขที่อนุรักษ์นิยมสุดๆ แน่นอน บวกกับที่ข้ามาหยิบยืมไปอะไรทำนองนั้น อย่างน้อยที่สุดพวกเจ้ามีจำนวนผลึกเซียนคงเหลือห้าชิ้นอย่างไม่มีปัญหาแน่นอนอยู่แล้ว…”

“…บวกลบคูณหาร คิดไปคิดมา ข้าคิดคำนวณมาแล้วหลายยุคสมัย และมีการตรวจสอบอย่างละเอียดจนได้ข้อสรุปมา ยอดคงเหลือที่พวกเจ้ามี อยู่ที่ตัวเลขประมาณสองร้อยชิ้น แต่หากว่าฤดูเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบูรณ์มีมากล่ะก็ เช่นนั้นแล้ว พวกเจ้าต้องมีจำนวนสต็อกคงเหลือราวสามร้อยชิ้น”

ครั้นหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้วได้หยุดนิดหนึ่ง และกล่าวว่า “ต่อให้พวกเจ้ามีจำนวนคงเหลือเพียงแค่สองร้อยชิ้น ข้าต้องการเพียงหนึ่งร้อยชิ้นเท่านั้น ถือว่าไม่เกินเลยอะไร ข้าได้ให้ทางหนีทีไล่กับพวกเจ้าไว้แล้ว”