ตอนที่ 1766 รัชทายาทเทียนหวง
ข้างกายของชายหนุ่มผู้นี้มีสาวงามเคียงข้างคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้มีรูปโฉมที่งามเพริศพริ้ง มีฐานะสูงส่ง พลันที่มองเห็นนางก็รู้ได้ทันทีว่านางมีชาติกำเนิดที่ไม่ธรรมดาเลย

ข้างกายของชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นี้ก็มีพนักงานขายคนหนึ่งคอยบริการ เวลานี้ชายหนุ่มผู้นี้พลันลงมือแย่งชิงเอาถ้วยหยกจากมือของหลี่ชิเย่กะทันหัน ทำให้พนักงานผู้นี้รู้สึกผะอืดผะอมอยู่บ้างเหมือนกัน หัวเราะเจื่อนๆ และกล่าวต่อหลี่ชิเย่ว่า “ฝ่าบาทท่านนี้ใจร้อน ขอเชิญนายท่านเลือกดูของล้ำค่าชิ้นอื่นๆ เป็นไร?”

หลี่ชิเย่ขี้คร้านจะมองดูชายหนุ่มผู้นี้แม้เพียงแวบเดียว กล่าวท่าทีเฉยเมยวา “ให้เขาส่งคืนมา ถ้วยหยกใบนี้ข้าซื้อแล้ว”

เมื่อหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา ทำให้พนักงานร้านทั้งสองรู้สึกลำบากใจ ตามธรรมเนียมปฏิบัติของร้านก็คือ ใครหยิบสินค้าได้ก่อนแล้วต้องการซื้อเอาไว้ สิทธิตรงนั้นก็จะอยู่ที่คนผู้นั้น

เวลานี้ ชายหนุ่มผู้นี้ถือว่าตนเองมีประวัติความเป็นมาที่ไม่ธรรมดา จึงลงมือแย่งชิงถ้วยหยกจากมือของหลี่ชิเย่ในทันที ทำให้พนักงานของทั้งสองฝ่ายรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง

พนักงานขายที่ติดตามชายหนุ่มและหญิงสาวได้แต่ถูมือไปมา กล่าวกับชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่า “ฝ่าบาท ท่านลองพิจารณาดูว่าจะเปลี่ยนเป็นของล้ำค่าชิ้นอื่นดีไหม ร้านของพวกเรามีของล้ำค่าอยู่มากมาย มีของที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่เช่นกริชเล่มนี้เหมาะกับแม่นางหลินอย่างยิ่ง”

แม้ว่ามนุษย์ปุถุชนธรรมดาเฉกเช่นหลี่ชิเย่ไม่แน่เสมอไปว่าสามารถซื้อถ้วยหยกใบนี้ได้ก็ตาม แต่ปัญหาอยู่ที่หลี่ชิเย่เป็นผู้หยิบเอาถ้วยหยกใบนี้ได้ก่อน ตามธรรมเนียมปฏิบัติของพวกเขามีเพียงรอให้หลี่ชิเย่ไม่ซื้อ จึงเป็นสิทธิ์ของลูกค้าลำดับถัดไป

“ไม่ต้องแล้ว ข้าต้องการถ้วยหยกใบนี้ ถ้วยหยกใบนี้สามารถทำให้สายเลือดบริสุทธิ์ เหมาะอย่างยิ่งกับพี่สาวของข้า ข้ากำลังคิดจะมอบของขวัญให้กับนางชิ้นหนึ่งพอดี” ชายหนุ่มผู้นี้ยโสอย่างยิ่ง

“เหอะ เหอะ นายท่าน ลองเปลี่ยนเป็นของล้ำค่าชิ้นอื่นๆ ดีไหม พวกเรายังมีของล้ำค่าอื่นๆ อีก ต้องมีสักชิ้นที่เหมาะสมกับท่านอยู่แล้ว” เมื่อพนักงานขายข้างฝ่ายของหลี่ชิเย่เห็นว่าชายหนุ่มผู้นั้นไม่เห็นด้วย จึงรีบเร่งหว่านล้อมกับหลี่ชิเย่

“ไม่ได้” หลี่ชิเย่ที่มีท่าทีเฉยเมย กล่าวปฏิเสธคำขอของพนักงานขายในทันควัน กล่าวเรียบเฉยว่า “ถ้วยหยกใบนี้ข้าซื้อเอาไว้แน่นอนแล้ว”

ท่าทีเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ทำให้พนักงานทั้งสองคนถึงกับพูดอะไรไม่ออก โดยปรกติแล้ว มนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่ไหนกล้าไปยุ่งกับผู้บำเพ็ญตน ยิ่งไปกว่านั้น ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามีประวัติความเป็นมาที่น่าทึ่งมาก

ชายหนุ่มผู้นี้ที่มาวันนี้คือต้องการพาสาวงามมาซื้อหาสิ่งของ บังเอิญไปเห็นถ้วยหยกใบนี้เข้าพอดี รู้สึกว่าเหมาะกับพี่สาวของเขามาก ดังนั้น จึงตั้งใจซื้อให้กับพี่สาวของเขา

เวลานี้ มนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับหาญกล้าแย่งชิงของกับเขา ไม่เพียงทำให้เขาหาทางลงไม่ได้ขณะอยู่ต่อหน้าสาวงาม และทำให้เขาต้องเสียหน้าต่อหน้าธารกำนัลมากมาย

“เจ้าหนู เจ้ามีปัญญาซื้อรึ?” ชายหนุ่มเหลือบมองหลี่ชิเย่ทีหนึ่ง กล่าวเยาะเย้ยออกมา สายตาเปี่ยมด้วยความดูแคลน ในสายตาของเขามองว่า หลี่ชิเย่เป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้มีเงินแค่ไหนก็ตาม ก็ไม่สามารถซื้อของล้ำค่าเช่นนี้ได้อยู่แล้ว

“เสี่ยวเอ้อร์ ห่อให้ข้า รอจ่ายพร้อมกันทีเดียว” หลี่ชิเย่ขี้คร้านจไปสนใจชายหนุ่มผู้นี้อยู่แล้ว สั่งการกับพนักงานขายที่อยู่ข้างๆ

พลันทีหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกไป ได้ทำให้เสิ่นเสี่ยวซันที่ยืนอยู่ด้านหลังตกใจเป็นยิ่งนัก เนื่องจากนางรู้ว่าในกระเป๋าของหลี่ชิเย่ไม่ได้มีศิลาขมุกขมัวเลยแม้แต่เม็ดเดียว เวลานี้กลับออกปากให้พนักงานจัดการห่อของล้ำค่าชิ้นนี้ให้เรียบร้อย ถึงเวลาต้องจ่ายเงินจริงๆ แล้วควักออกมาไม่ได้คงอึดอัดวางตัวไม่ถูก ผะอืดผะอมเหลือเกิน

ชายหนุ่มผู้นี้สุดจะทนเหลือเกิน แค่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งถึงกับเป็นปฏิปักษ์กับตนซึ่งหน้าถึงเพียงนี้ สองตาของเขาถึงกับส่งประกายเยือกเย็น จ้องมองหลี่ชิเย่อย่างน่าเกรงขาม เผยปณิธานการฆ่าออกมา

ถ้าหากที่ตรงนี้ไม่ใช่ถิ่นของตระกูลราชันฉีหลินล่ะก็ เขาจะลงมือสังหารเจ้ามนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนนี้ทันที ด้วยฐานะของเขา การสังหารมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งง่ายดายเหมือนบี้มดให้ตายตัวหนึ่งเท่านั้น

“ฮึ แค่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น หาญกล้ากล่าววาจาสามหาว เจ้ารู้หรือไม่ว่าองค์รัชทายาทเป็นผู้ใดหรือไม่?” สาวงามที่อยู่ข้างกายชายหนุ่มก็ไม่พอใจหลี่ชิเย่เช่นกัน ส่งเสียงแสดงความไม่พอใจออกมา กล่าวท่าทียโสว่า “รัชทายาทคือองค์รัชทายาทของแคว้นหงส์ฟ้า คือพระอนุชาแท้ๆ ขององค์หญิงเทียนหวง (หงส์ฟ้า)!”

“องค์หญิงเทียนหวง” ใบหน้าของสือโส่วพลันซีดเผือดเมื่อได้ยินชื่อนี้ แม้แต่เฮ่อเฉินและเสิ่นเสี่ยวซันก็ตกใจยิ่งเช่นกัน

เนื่องจากพวกเขาก็เคยได้ยินชื่อขององค์หญิงเทียนหวงมาก่อน แม้ว่าชื่อเสียงขององค์รัชทายาทเทียนหวงไม่ได้โด่งดังอะไรขนาดนั้น แต่เมื่อชื่อของ “องค์หญิงเทียนหวง” ปรากฏออกมา เกรงว่าผู้คนจำนวนมากในชิงโจวก็ต้องให้เกียรติอยู่สามส่วน

องค์รัชทายาทเทียนหวงคือองค์รัชทายาทของแคว้นเทียนหวง โดยที่แคว้นเทียนหวงเป็นสายสำนักของเซียนหวัง ก่อตั้งโดยเซียนหวังเทียนหวง

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ราชสำนักเทียนหวงภาคภูมิใจหาใช่ความเป็นสายสำนักเซียนหวังของพวกเขา แต่เป็นองค์หญิงเทียนหวงที่เป็นที่ภาคภูมิใจของพวกเขา

องค์หญิงเทียนหวงมีสายเลือดที่สูงส่งยิ่งนัก ที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือ องค์หญิงเทียนหวงเป็นคู่หมั้นของจินเก๋อ ขณะที่จินเก๋อคือผู้สืบทอดของตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวัง กระทั่งเคยดำรงตำแหน่งเจ้าบ้านของตระกูลขุนนางโบราณจ้านหวัง จินเก๋อเคยเป็นผู้ที่จะได้เป็นราชันสวรรค์ เขาจึงมีอิทธิพลสามารถคุกคามทั่วทั้งสิบสามทวีป

ดังนั้น เมื่อได้ยินชื่อของ “องค์หญิงเทียนหวง” แล้ว จึงส่งผลให้สือโสว่ตกใจจนเข่าอ่อนทั้งสองข้าง ภายใต้สำนักเช่นนี้ อยู่เบื้องหน้าบุคคลเช่นนี้ พวกเขาเป็นไม่ได้กระทั่งมดปลวก

เสิ่นเสี่ยวซันที่ตกใจยิ่งก็กระตุกแขนเสื้อของหลี่ชิเย่เบาๆ เตือนไม่ให้หลี่ชิเย่แย่งชิงกับองค์รัชทายาทเทียนหวง จะอย่างไรเสียมีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าไปยุ่งกับองค์รัชทายาทเทียนหวง

สาวงามที่อยู่ข้างกายขององค์รัชทายาทเทียนหวงอดที่จะรู้สึกกระหยิ่มใจ และยโสไม่ได้ เมื่อเห็นพวกของสือโส่วถูกทำให้ตกใจจนใบหน้าขาวซีด กล่าวเยาะเย้ยว่า “อำนาจน่าเกรงขามขององค์รัชทายาทเทียนหวงไหนเลยที่พวกเจ้าสามารถเทียบเคียงได้ หากรู้จักกาลเทศะรีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“นายหมูนายหมาอะไรข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน ไสหัวไปข้างๆ อย่ามารบกวนอารมณ์ข้าเลือกซื้อสินค้า” หลี่ชิเย่ไม่ใส่ใจต่อองค์รัชทายาทเทียนหวงสองคนนั่นอยู่แล้ว สั่งการกับพนักงานขายที่อยู่ข้างๆ ว่า “จัดการห่อให้เรียบร้อย”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกไป พวกของสือโสว่แทบวิญญาณล่องลอยออกจากร่าง พวกเขายังเข้าใจว่าเมื่อองค์รัชทายาทเทียนหวงเผยชื่อเสียงเรียงนามออกมาแล้วหลี่ชิเย่จะรู้สึกเกรงกลัวสักสามส่วน ไม่นึกเลยว่า หลี่ชิเย่กลับไม่ได้ใส่ใจกับพวกเขาอยู่แล้ว และตำหนิเสียงดังออกมาโดยตรง

ขณะที่พนักงานสองคนต่างงงงัน เกรงว่าคงเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่อวดดีที่สุด พาลที่สุดและยโสที่สุดที่พวกเขาเคยพบเห็นมาชั่วชีวิต ถึงกับกล้าตำหนิเสียงดังด้วยความโกรธต่อองค์รัชทายาทเทียนหวง ไม่เคยพบเห็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาเช่นนี้มาก่อน

เวลานี้หน้าขององค์รัชทายาทเทียนหวงดูไม่จืดถึงขีดสุด เมื่อถูกมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งตำหนิเสียงดังต่อหน้าธารกำนัล หากไม่เป็นเพราะเขายังคงมีสติอยุ่บ้างว่า ฆ่าคนในร้านตระกูลฉีไม่ได้ล่ะก็ เขาคงจัดการสังหารเจ้ามดปลวกที่อยู่ตรงหน้าไปนานแล้ว

“เสี่ยวเอ้อร์ เอานี่ไป นี่เป็นบัตรของข้า” เวลานี้ องค์รัชทายาทเทียนหวงได้หยิบเอาบัตรทองสำหรับแขกผู้มีเกียรติออกมาใบหนึ่งยื่นให้กับพนักงานที่อยู่ข้างกาย กล่าวน่าเกรงขามออกมา

พนักงานที่อยู่ข้างกายตะลึงนิดหนึ่งเมื่อเห็นบัตรที่อยู่ในมือขององค์รัชทายาทเทียนหวง ด้วยฐานะขององค์รัชทายาทเทียนหวงยังไม่เพียงพอที่จะได้ครอบครองบัตรทองแขกผู้มีเกียรติของร้านตระกูลฉีพวกเขา ย่อมไม่ต้องสงสัย บัตรใบนี้เป็นบัตรทองสำหรับแขกผู้มีเกียรติในนามผู้เป็นบิดาของเขา

หลังจากที่พนักงานผู้นั้นได้รับบัตรทองแขกผู้มีเกียรติอยู่ในมือแล้ว จึงได้กล่าวขอโทษต่อหลี่ชิเย่ว่า “นายท่านผู้นี้ ฝ่าบาทเทียนหวงคือแขกผู้มีเกียรติของทางร้าน มีสิทธิก่อนทุกกรณี”

องค์รัชทายาทเทียนหวงถึงกับรู้สึกได้ระบายความอัดอั้นในใจเมื่อได้รับคำยืนยันจากพนักงาน กล่าวเยาะเย้ยว่า “แค่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น มันก็แค่แสงของหิ่งห้อย ริอ่านแข่งกับแสงจันทรา!”

เดิมทีองค์รัชทายาทเทียนหวงรู้สึกเสียเกียรติที่ต้องมาถือสากับมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ว่า วันนี้หากเขาไม่ได้ระบายความอัดอั้นในใจนี้ เขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน เขามีฐานะเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งแคว้น อีกทั้งแคว้นเทียนหวงพวกเขายังเป็นสายสำนักเซียนหวัง หากไม่สามารถสยบกระทั่งมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่ง คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว

“อย่างนั้นรึ?” เวลานี้ หลี่ชิเย่พูดไปตามอารมณ์ออกมาคำหนึ่ง แต่ว่า สายตาของเขาได้ตกไปอยู่ที่กล่องไม้นั้นอีกครั้งหนึ่ง

“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ วันนี้องค์ชายอย่างข้าไม่ฆ่าเจ้า ถือว่าเป็นความปราณีเป็นพิเศษแล้ว!” เมื่อองค์รัชทายาทเทียนหวงเห็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาผู้นี้ยังคงหยิ่งยโสเช่นนี้ต่อหน้าตน ทำให้เขาโกรธจนแทบกระอักเลือดออกมา อดที่จะตวาดใส่ไม่ได้

เวลานี้ เมื่อต้องเผชิญกับการร้องคำรามออกมาขององค์รัชทายาทเทียนหวงได้สร้างความตระหนกตกใจจนจะเย่แล้วให้กับพวกของสือโสว่ พวกเขาต่างรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ควรจะรู้ว่าลำพังแค่นิ้วเดียวขององค์รัชทายาทเทียนหวงก็สามารถทำลายสำนักต้นไม้เหล็กของพวกเขาได้ นึกไปถึงพี่สาวขององค์รัชทายาทเทียนหวง นึกถึงพี่เขยของเขา แล้วจะไม่ให้พวกเขาตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่างได้อย่างไร สือโส่วเกือบจะต้องทรุดตัวลงกับพื้น

ในเวลานี้ เสิ่นเสี่ยวซันได้กระตุกแขนเสื้อของหลี่ชิเย่เบาๆ อีกครั้งส่งสัญญาณให้หลี่ชิเย่อย่าได้ล่วงเกินต่อองค์รัชทายาทเทียนหวงอีกเลย

หลี่ชิเย่ถือเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวลานี้ เขาเพียงปัดไปที่พิณเรียกหงส์หลังนั้น ปรากฏเสียง “ตึง” ดังขึ้นมา

จังหวะที่เสียงพิณดังขึ้นในทันใด ถึงกับปรากฏเสียงของหงส์ดังขึ้น และตัวพิณเรียกหงส์ก็เปล่งเป็นประกายขึ้นมา และจางหายไป เหมือนว่าเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้พนักงานสองคนยืนเซ่ออยู่ตรงนั้น รับไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ขณะที่เถ้าแก่ร้านเฒ่าที่นั่งอยู่หลังร้านพลันมีสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไป ลุกขึ้นยืนโดยพลันและก้าวเดินเข้ามาหา เมื่อเดินไปถึงหน้าหลี่ชิเย่ได้โค้งคำนับและกล่าวว่า “ท่านคือผู้สูงส่ง การมาที่ร้านของท่านเป็นการนำแสงสว่างมาสู่ร้านอันต่ำต้อยของข้า”

“ท่านผู้นี้คือเถ้าแก่ร้านของพวกเรา” ขณะที่เถ้าแก่ร้านเฒ่ากำลังคำนับต่อหลี่ชิเย่ พนักงานขายข้างกายหลี่ชิเย่ได้แนะนำต่อหลี่ชิเย่ด้วยเสียงแผ่วเบา

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” หลี่ชิเย่กล่าวตามอารมณ์ออกมา “ข้าต้องการมาซื้อหาของเล่นเล็กน้อยที่นี่”

เมื่อพนักงานเห็นท่าทีของหลี่ชิเย่แล้วถึงกับอ้าปากค้าง เถ้าแก่ร้านของพวกเขาไม่ให้การต้อนรับกระทั่งกษัตริย์แห่งแคว้น หรือหัวหน้าพรรค กระทั่งเรียกได้ว่ากษัตริย์แห่งแคว้น หรือหัวหน้าพรรคยังต้องโค้งคำนับทักทายเถ้าแก่ร้านของพวกเขา เวลานี้หลี่ชิเย่กลับไม่ใยดีแม้แต่น้อย ช่างอหังการและยโสเหลือเกิน

เถ้าแก่ร้านเฒ่าดึงถ้วยหยกใบนั้นจากมือของพนักงานผู้นั้น แล้วกล่าวกับองค์รัชทายาทเทียนหวงว่า “ฝ่าบาท กฎกติกาของทางร้านคือ ใครพบก่อนได้สิทธิ์ซื้อก่อน หวังว่าฝ่าบาทจะให้อภัย”

“เถ้าแก่ หาใช่ข้าบังคับซื้อขาย แต่ข้ามีบัตรทองลูกค้าผู้มีเกียรตินะ” องค์รัชทายาทเทียนหวงกล่าวด้วยท่าทีไม่ยอมรับทันที

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับบุคคลเช่นเถ้าแก่ร้านเฒ่าเขาไม่กล้าแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด แต่ว่า ก็ยากจะกล้ำกลืนความอัปยศนี้ได้

“ท่านผู้นี้คือแขกผู้มีเกียรติสูงสุดของพวกเรา” เถ้าแก่ร้านเฒ่ากล่าวท่าทีจริงจังว่า “เขามีสิทธิ์ก่อนทุกกรณี หวังว่าฝ่าบาทจะให้อภัย”

ในเวลานี้ เถ้าแก่ร้านเฒ่าได้สั่งให้พนักงานขายไปหยิบเอากริชเล่มนั้นมามอบให้กับแม่นางที่อยู่ข้างกายองค์รัชทายาทเทียนหวง กริชเล่มนี้มีมูลค่าไม่เบาทีเดียว และแม่นางผู้นั้นดูจะชื่นชอบยิ่งนัก

แม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม องค์รัชทายาทเทียนหวงยังคงไม่หายโกรธ จ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยความโกรธ หากที่ตรงนี้ไม่ใช่ร้านตระกูลฉี เขาจะต้องสังหารเจ้ามนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนนี้อย่างแน่นอน