ตอนที่ 3032 คนผู้นั้น

เวลานี้ นาทีนี้หลี่ชิเย่ยืนอยู่ท่ามกลางเม็ดทรายสีดำที่สุดลูกหูลูกตานั่นเอง เขายืนอยู่ที่ตรงนั้น สุดแล้วแต่ลมปีศาจจะพัดผ่านไป สุดแล้วแต่ทรายสีดำจะคลุมร่างจนจมมิดไปตามอำเภอใจ

ต่อให้ลมปีศาจที่พัดโชยแผ่วๆ ดังฟิวว ฟิวว ฟิวว ต่อให้ทรายสีดำที่กัดกินอย่างบ้าคลั่งดังจี๊ด จี๊ด จี๊ด ทว่าไม่สามารถทำอันตรายเขาได้แม้แต่น้อยนิด

เวลานี้ หลี่ชิเย่ได้เปล่งประกายที่บางๆ ออกมา แม้ว่าประกายดังกล่าวจะไม่ได้ละลานตาอะไรนัก กระทั่งมันเหมือนปลายเทียนที่อยู่ท่ามกลางพายุ ดุจดั่งสายลมที่เยือกเย็นพัดโชยมาก็สามารถทำให้มันดับลงได้

อย่างไรก็ตาม ด้วยประกายที่บางๆ เช่นนี้แหละ กลับต้านลมปีศาจ และทรายสีดำเอาไว้ด้านนอก ไม่ว่าลมปีศาจจะพัดกระหน่ำรุนแรงเพียงใด ไม่ว่าทรายสีดำจะกัดกินอย่างบ้าคลั่งเช่นใดก็ตาม ก็ไม่สามารถเข้าใกล้หลี่ชิเย่ได้แม้แต่น้อย

เวลานี้ หลี่ชิเย่ยืนอยู่ท่ามกลางทรายสีดำด้วยท่าทีเย็นชา ก้มมองดูฟ้าดิน ชั่งวัดหมื่นอาณาจักร ขณะที่เขาลืมตาทั้งสองขึ้นมานั้น ฟ้าดินนับล้านล้าน เส้นทางนับล้านล้วนเสมือนหนึ่งถูกเขารวบรวมเข้าไปอยู่ท่ามกลางสายตาของเขาอย่างนั้น

ภายใต้การมองและพิจารณาด้วยดวงตาทั้งสองของหลี่ชิเย่ เหมือนว่าไม่มีเม็ดทรายเม็ดใดเม็ดหนึ่งสามารถรอดพ้นจากนัยน์ตาทั้งสองของเขาไปได้ ทรายสีดำทุกๆ เม็ดล้วนปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างชัดเจน

ภายใต้การพินิจพิเคราะห์ด้วยนัยน์ตาคู่นั้นในลักษณะเช่นนี้ ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่สามารถหลบซ่อนตัวได้อีก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเผยร่างที่แท้จริงออกมา

จากการที่ลมปีศาจพัดเข้ามาและหอบเอาเม็ดทรายสีดำสาดซัดเข้ามา หลี่ชิเย่ยืนท่าทีเย็นชาอยู่ตรงนั้น เสมือนดั่งเป็นรูปแกะสลักอย่างนั้น เหมือนว่าเขาได้ถูกยึดติดอยู่ตรงนั้นไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ทันใดนั้นเองหลี่ชิเย่เหินฟ้าขึ้นไป ความเร็วของเขารวดเร็วมากก้าวสู่ท้องฟ้าที่ว่างเปล่าโดยพลัน

เพียงแต่ทั่วฟ้าดินล้วนแล้วแต่ถูกปกคลุมไปด้วยเม็ดทรายสีดำ ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าในเวลานี้หลี่ชิเย่อยู่ ณ ที่ใด ที่ที่สายตามองเห็นล้วนแล้วแต่เป็นทรายสีดำที่ถูกพัดซัดสาดเข้ามา

ในเสี้ยววินาทีนี้เอง หลี่ชิเย่ยืนอยู่ที่ตรงนั้นส่งเสียงฮึเย็นชาขึ้น มือขนาดใหญ่ยื่นออกไปตรงๆ

“เปิด…” หลี่ชิเย่ร้องเสียงทุ้มต่ำขึ้นมาเสียงหนึ่ง มือใหญ่เสมือนดั่งล็อกเป้าเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดินเอาไว้ สุริยันจันทรากาลเวลาล้วนแล้วแต่เหมือนหยุดเอาไว้ในพริบตาเดียว ไม่ว่าจะเป็นทรายสีดำที่พัดซัดสาดเข้ามา หรือจะเป็นลมปีศาจที่พัดโชยเข้ามา นาทีนี้ล้วนเหมือนดั่งถูกหยุดเอาไว้ตรงนั้น

ภายใต้มือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ที่ล้วงเข้าไป แม้แต่กาลเวลาก็ถูกหยุดเอาไว้ หยุดการรินไหล ในเวลานี้หนึ่งเดียวที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ก็คือหลี่ชิเย่แล้ว

ได้ยินเสียงจี๊ดดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง ขณะมือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ที่ล้วงเข้าไป เหมือนช่องว่างถูกหลอมละลายไปจนกลายเป็นรูๆ หนึ่ง มือขนาดใหญ่พลันล้วงผ่านเข้าไป

แต่ว่า มือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ที่ล้วงเข้าไปในช่องว่างนั้น หาใช่เป็นการล้วงเข้าไปจากสถานที่ตรงนี้ แล้วไปโผล่ทะลุออกยังสถานที่อีกที่หนึ่ง

พลันที่มือขนาดใหญ่ของเขาที่ล้วงเข้าไป พลันก้าวข้ามหมื่นอาณาจักร ไล่ย้อนกาลเวลากลับไป ในพริบตาเดียวนั่นเอง ไม่เพียงแต่ก้าวข้ามพันล้านลี้เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังได้ไล่ย้อนกลับไปหมื่นชาติ

ภายใต้มือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ที่ล้วงเข้าไป ได้ยินเสียงจี๊ดดังขึ้นเสียงหนึ่ง ปรากฏเป็นถ้ำลมที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารขึ้นถ้ำหนึ่ง ภายในถ้ำมืดดำสนิท เหมือนว่ามันสามารถกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก

แต่ว่า เวลานี้ถ้ำลมดังกล่าวไม่ได้กลืนกินสิ่งใด แต่เป็นการพุ่งทะลักออกมาเป็นทรายสีดำอย่างไม่ขาดสาย เหมือนว่าทรายสีดำที่มืดฟ้ามัวดินนั้นถูกพ่นทะลักออกมาจากถ้ำลมนี้นั่นเอง

ไม่ว่าถ้ำลมดังกล่าวจะเป็นสิ่งที่กลืนกินสรรพสิ่ง หรือว่าพ่นทะลักเป็นทรายสีดำที่ไม่มีสิ้นสุดออกมาหลี่ชิเย่ก็ไม่หวั่น มองมันเสมือนดั่งปราศจากตัวตน มือขนาดใหญ่พลันยื่นเข้าไปภายในถ้ำลมดังกล่าวทันที

ได้ยินเสียงปุดังขึ้น ถ้ำลมต้องการปิดตัวลง โดยตัวของถ้ำลมปรากฏพลังกระเพื่อมที่สูงสุดขึ้นภายใน เหมือนต้องการต้านมือใหญ่ของหลี่ชิเย่เอาไว้

เสียงฮึเย็นชาหลี่ชิเย่ดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง ดวงตาทั้งสองพลันดูดุดันน่าเกรงขาม เห็นมือขนาดใหญ่พลันปรากฎเป็นอักขระยันต์ขึ้น สัจธรรมยิ่งใหญ่ไพศาล พลังที่สูงสุดพลันปรากฏขึ้นมา ในพริบตาเดียวนั่นเอง มือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ก็คล้ายเป็นมือของสวรรค์ ควบคุมดูแลทุกสิ่ง บงการทุกอย่าง

ในชั่วพริบตาเดียวนั่นเอง ไม่ว่าจะเป็นผู้ดำรงอยู่ในฐานะอะไร ไม่ว่าจะเป็นพลังเช่นใด ล้วนไม่สามารถต่อต้านภายใต้มือใหญ่เช่นนี้

ดังนั้น ในพริบตาเดียวนั่นเอง ได้ยินเสียงปังดังขึ้นเสียงหนึ่ง มือใหญ่ของหลี่ชิเย่พลันทำลายพลังป้องกันของถ้ำลมจนทะลุ ไม่ว่าพลังของถ้ำลมดังกล่าวจะน่าสยองขวัญเพียงใดก็ตาม แต่ว่า ยังคงต้านมือใหญ่ของหลี่ชิเย่เอาไว้ไม่ได้

ในชั่วพริบตาเดียวนั่นเอง มือใหญ่ของหลี่ชิเย่ได้ยื่นเข้าไปในถ้ำลมดังกล่าว ทะลุผ่านและมุ่งสู่จุดหมายปราศจากสิ่งใดสามารถต้านทานได้ ล้วงไปยังบริเวณส่วนที่ลึกที่สุดของถ้ำลม

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ได้ยินเสียงปุดังขึ้นเสียงหนึ่ง มือใหญ่ของหลี่ชิเย่ล้วงเข้าไปจนสุด แต่ว่า สิ่งที่คว้ามาได้นั้นคือความว่างเปล่าเท่านั้น ปราศจากสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น

ในเวลานี้ ได้ยินเสียงจี๊ดดังขึ้น ถ้ำลมเริ่มจางหายไป เหมือนว่าถ้ำลมเริ่มจะหายตัวไปอย่างนั้น

“คิดจะหนี!” หลี่ชิเย่ส่งเสียงฮึเย็นชา นัยน์ตาทั้งสองดุดันน่าเกรงขาม มือใหญ่กางออก ก้าวข้ามอดีตถึงปัจจุบัน พันธนาการกาลเวลา ย้อนกลับไปยังกาลเวลาที่ไม่มีสิ้นสุด ในพริบตาเดียวนั่นเอง มือใหญ่ของหลี่ชิเย่ได้รวบรวมหมื่นชาติ วันเวลาและกาลเวลาถูกพันธนาการเอาไว้ในมือใหญ่ของเขาโดยสิ้นเชิง

ภายใต้การพันธนาการเอาไว้โดยมือใหญ่ของหลี่ชิเย่ ถ้ำลมที่เดิมทีกำลังจะหายตัวไปพลันถูกยึดติดเอาไว้กับที่ ไม่สามารถหลบหนีไปได้

หลี่ชิเย่ส่งเสียงฮึน่าเกรงขามทีหนึ่ง ร้องกล่าวเปิด…ทันใด้นั้น มือใหญ่อีกข้างหนึ่งของเขาได้จี้ไปที่ถ้ำลม

ในพริบตาเดียวนั่นเอง ปลายนิ้วของหลี่ชิเย่ไล่ย้อนวันเวลากลับไป กลับคืนสู่ดั้งเดิม สรรพสิ่งล้วนแล้วแต่เกิดการวิวัฒนาการาขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา ล้วนกลับคืนสู่ต้นกำเนิดภายใต้ปลายนิ้วของเขา

เสียงจี๊ด จี๊ด จี๊ดดังขึ้น ในเวลานี้ถ้ำลมดูจะไม่มั่นคงเสียแล้ว มันโยกเยกไปมาเหมือนต้องการทำให้หายตัวไปอย่างนั้น

ทว่าน่าเสียดายเขากลับถูกหลี่ชิเย่พันธนาการเอาไว้ ไม่ว่าจะโยกเยกอย่างไรก็ไม่สามารถหายตัวไป ได้แต่ติดตามการไล่ย้อนกลับของหลี่ชิเย่ค่อยๆ กลับคืนสู่ต้นกำเนิด

ช่วงที่มีการกลับคืนสู่ต้นกำเนิดนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีการเปลี่ยนแปลง เดี๋ยวก็เป็นผืนแผ่นดินที่ไร้ขอบเขตสิ้นสุด เดี๋ยวก็เป็นเปลวไฟร้อนแรงที่ดั่งคลื่นยักษ์ เดี๋ยวก็เป็นท้องฟ้าว่างเปล่าที่ไม่มีสิ้นสุด

แต่ว่า เมื่อกาลเวลาไล่ย้อนกลับไปจนถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ในที่สุดได้ปรากฏต้นกำเนิดขึ้นมาแล้ว ในขณะนี้ถ้ำลมได้หายไปแล้ว ภายใต้ปลายนิ้วมือ่ของหลี่ชิเย่คือทะเลที่สุดลูกหูลูกตาไร้ขอบเขตสิ้นสุด สุริยันจันทราลอยอยู่ตรงนั้น หมื่นวิถีสลับสับเปลี่ยน ณ ที่ตรงนี้มีเหตุการณ์ประหลาดที่ไม่สิ้นสุด มีเรื่องปาฏิหาริย์ที่ไม่สิ้นสุด…

“ทะเลปุ๊ตู้ไห่…” หลี่ชิเย่มองดูภาพที่หยุดนิ่งภายใต้ปลายนิ้วแล้ว ถึงกับต้องเพ่งตาทั้งสองไปข้างหน้า และกล่าวน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมา

“สิ่งนี้หาใช่สิ่งที่ข้าต้องการ” ดวงตาทั้งสองของหลี่ชิเย่ดูดดุดันและน่าเกรงขาม ในพริบตาเดียวนั้น ดวงตาทั้งสองของหลี่ชิเย่พวยพุ่งประกายที่คล้ายเป็นเปลวไฟร้อนแรงออกมา ประกายดังกล่าวมีอำนาจสูงสุด มีปณิธานสูงสุดในครอบครอง มันสามารถสยบทุกสิ่ง ให้ทุกอย่างยอมสยบ ทุกอย่างกลับกลายเป็นร่างเดิมขึ้นมา

ภายใต้พลังที่สูงสุดเช่นนี้ แม้แต่ระดับปฐมบรรพบุรุษก็ได้แต่สั่นเทา มันทำลายความว่างเปล่าทุกอย่าง มีเพียงร่างเดิมเท่านั้น จึงสามารถปรากฏอยู่ภายใต้แววตาเช่นนี้

เสียงปุดังขึ้นเสียงหนึ่ง ภายใต้สายตาที่สูงสุดของหลี่ชิเย่ ปุ๊ตู้ไห่ที่หยุดภายใต้ปลายนิ้วได้คืนร่างในที่สุด มันเป็นความมืดที่ไร้ขอบเขต เหมือนเป็นหุบเหวลึกที่ไม่มีสิ้นสุด

หุบเหวลึกแห่งความมืด ขณะที่จ้องมองหุบเหวลึกแห่งความมืดอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนว่าหุบเหวลึกแห่งความมืดก็กำลังจ้องมองอย่างหุบเหวลึกแห่งความมืดเช่นกัน ที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือ เมื่อเราจ้องมองหุบเหวลึกแห่งความมืดอย่างใจจดใจจ่อนานเกินไป มันจะกลืนกินวิญญาณของเจ้าไป ทำให้ตกลงไปสู่หุบเหวลึกแห่งความมืดตลอดไป ทำให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของหุบเหวลึกแห่งความมืด

สายตาของหลี่ชิเย่ก้าวข้ามทุกสิ่งทุกอย่าง มั่นคงไม่สามารถสั่นคลอนได้ มันก้าวทะลุผ่านความมืดที่ไม่มีสิ้นสุดของหุบเหวลึกแห่งความมืด

ทว่าหุบเหวลึกไร้ขีดจำกัด ไม่ว่าจะก้าวข้ามอย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นหุบเหวลึก เหมือนว่ามันไม่มีที่สิ้นสุดอย่างนั้น ถ้าหากมันจะมีที่สิ้นสุดล่ะก็ เช่นนั้นแล้วมันจะไกลยิ่งกว่าจุดสิ้นสุดของโลกเสียอีก

ต่อให้สายตาของเจ้าสามารถเอื้อมถึงที่สุดของโลก ก็ไม่สามารถก้าวทะลุผ่านหุบเหวลึกแห่งความมืดนี้ไปได้

ฮึ…หลี่ชิเย่ส่งเสียงฮึหนักแน่นคำหนึ่ง ชักมือกลับ นิ้วหนึ่งจี้ไปที่ระหว่างคิ้วของตน อีกนิ้วหนึ่งจี้ไปที่หัวใจของตน ปากท่องบ่นเป็นคาถา กล่าวเสียงน่าเกรงขามขึ้นมาว่า “อาศัยชื่อของข้า ทำลายอดีตถึงปัจจุบัน คืนสู่ต้นกำเนิดแท้จริง มีเพียงจิตใจที่แน่วแน่มั่นคง…” ในพริบตาเดียวนั่นเอง บริเวณหน้าอกของหลี่ชิเย่พลันปรากฎเป็นแสงสว่างขึ้นมา แสงสว่างที่สามารถผ่าทุกสิ่งทุกอย่าง มั่นคงคมกริบ ปราศจากสิ่งใดต้านทาน

พริบตาเดียวนั่นเอง จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรปรากฏ เนตรฟ้าของหลี่ชิเย่กลับกลายเป็นเจิดจ้าไม่มีสิ้นสุด นาทีนี้หลี่ชิเย่ทำการตรวจตราตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน พลิกอ่านกาลเวลา ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยใด ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ใด ทุกสิ่งทุกอย่างสุดแต่เขาจะพลิกเปิดอ่าน สุดแต่เขาจะหยุดตามอำเภอใจ

ในพริบตาเดียวนั่นเอง ทั่วโลกไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบัน และหรืออนาคต ล้วนแล้วแต่ถูกหยุดอยู่ตรงนั้น จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของหลี่ชิเย่สยบทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ ทุกอย่างล้วนปล่อยให้เนตรฟ้าของเขาได้ทำการตรวจตรา ความจริงทุกอย่าง ต้นกำเนิดทุกอย่างล้วนรับการตรวจสอบจากตัวของเขา!

“นี่มันคือพลังอะไร…” พริบตาเดียวนั่นเอง ทุกคนที่อยู่ในฟ้าดินต่างรู้สึกเหมือนตนเองถูกทำให้หยุดอยู่กับที่ ทุกคนต่างรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง ไม่ว่าจะเป็นราชันแท้จริงที่แข็งแกร่งเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นปฐมบรรพบุรุษที่ปราศจากผู้ต่อกรเช่นใดล้วนรู้สึกใจหายใจคว่ำ ไม่มีใครรู้ว่าพลังสายนี้มาจากที่ใด

เหมือนว่ามีผู้ก้าวมาจากอดีตจนถึงปัจจุบัน มีผู้ก้าวข้ามอนาคต และมีผู้ก้าวออกจากปัจจุบัน…

“มีผู้ก้าวทะลุผ่านรึ…” นาทีนี้แม้แต่ปฐมบรรพบุรุษก็ต้องหวาดหวั่นพรั่นพรึง

เนื่องจากนับแต่อดีตถึงปัจจุบัน ไม่มีผู้ใดสามารถทะลุผ่านไปจากยุคสมัยหนึ่งไปยังอีกยุคสมัยหนึ่งได้อย่างแท้จริง ถ้าหากร่างที่แท้จริงก้าวทะลุผ่านไปจริงๆ ล่ะก็ มันจะนำมาซึ่งความพินาศย่อยยับสุดที่จะจินตนาการ สายน้ำแห่งกาลเวลาทั้งสายจะแตกละเอียด ต่อให้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากกว่านี้หากก้าวข้ามเช่นนี้เมื่อใด ก็ต้องหายวับไปกับตาในพริบตาเดียว

นาทีนี้ภายใต้การสยบจากจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของหลี่ชิเย่ หุบเหวลึกแห่งความมืดที่ไม่มีสิ้นสุดเริ่มจางลง เริ่มแสดงความเป็นดั้งเดิมของมันขึ้นมา

จากการที่หุบเหวลึกแห่งความมืดไม่มีสิ้นสุดค่อยๆ จางลงอย่างช้าๆ เห็นเพียงที่ตรงนั้นปรากฎร่างเงาลอยขึ้น ร่างเงาดังกล่าวซ่อนตัวอยู่ลึกลงไปมากๆ ทีเดียว ไม่มีใครรู้ตำแหน่งของมัน มีเพียงน้ำใสแจ๋วที่กระเพื่อมเป็นวง และเปล่งประกายออกมายามต้องแสงตะวัน

บริเวณที่ร่างเงานี้อาศัยอยู่ก็คือจุดที่สูงสุด ไม่มีผู้ใดสามารถติดตามร่องรอยของมัน ไม่มีใครสามารถค้นพบรูปร่างของมัน มันได้ซ่อนตัวอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งบนโลก ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถค้นพบได้

แต่ว่า ภายใต้จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรที่มั่นคงของหลี่ชิเย่ ในที่สุดยังคงเผยสถานที่ที่อยู่อาศัยของเขา

จังหวะที่ต้นกำเนิดปรากฏขึ้นนั้น ร่างเงานี้คล้ายดั่งรู้ตัวขึ้นทันที ร่างเงาขยับได้ยินเสียงปุดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง เหมือนกระจกที่พลันแตกละเอียด เพียงพริบตาเดียวก็กลับกลายเป็นฟอง และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“แข็งแกร่งมาก ระวังตัวมาก” หลี่ชิเย่ถึงกับกล่าวชื่นชมทีหนึ่ง และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “มิน่าเล่า ตาเฒ่าจึงได้บอกว่าซ่อนตัวลงไปได้ลึกๆ มาก ดูท่าคิดจะไล่ติดตามคงเป็นเรื่องที่ยากมาก”

เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้ก็เพียงยิ้มๆ เท่านั้นเอง โดยไม่ได้ไล่ตามไป เนื่องจากห่างไกลกันมากเกินไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ได้มองเห็นคริสตัลแล้ว สิ่งที่หลี่ชิเย่ต้องการก็ไม่ใช่สิ่งนี้

…………………………………………………