ตอนที่ 2838 เดิมพันด้วยของกิน

เดิมพันด้วยการกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ แนวความคิดเช่นนี้นับว่าอำมหิตมากโดยแท้ ใครๆ ก็ทราบว่าเป็นความจริงที่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นคือสุดยอดสิ่งบำรุง โดยเฉพาะกับศิษย์ของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ที่เกิดและเติบที่นี่แล้ว ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งถือเป็นของศักดิ์สิทธิ์สูงสุด จะอย่างไรเสียผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทุกลูกล้วนแล้วแต่อุดมไปด้วยแก่นจรัสที่บริสุทธิ์ซื่อสัตย์ การได้กินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สักลูก ไม่เพียงช่วยชำระล้างจิตวิญญาณเท่านั้น ยิ่งกว่านั้นยังช่วยในการเสริมเพิ่มพลังวัตร ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีขั้นยิ่งสูงมากขึ้นเท่าไร พลังวัตรที่จะเพิ่มขึ้นก็มีมากยิ่งขึ้น

แต่ทว่า ทุกสรรพสิ่งล้วนมีบวกและลบ ถ้าหากพลังวัตรมีไม่เพียงพอ และได้กินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีขั้นสูงเข้าไปก็จะไม่ใช่เรื่องดีแล้ว

เฉกเช่นจ้าวชิวสืออย่างนั้น ให้เขากินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าเข้าไปทั้งลูกรวดเดียว เกรงว่าจะทำให้ร่างกายของเขาระเบิดขึ้นในทันที

แม้จะกล่าวว่าหลี่ชิเย่มีกระบี่ล้างบาปที่เป็นกระบี่ของปฐมบรรพบุรุษที่สุดยอดยากจะหาใดเทียมในหล้าอยู่ในครอบครอง แต่ว่า ไม่ว่าใครก็ดูออกว่า ทักษะยุทธของหลี่ชิเย่นั้นไม่เท่าไร ให้เขากินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดไปสักลูกยังพอจะรับได้ แต่หากให้เขากินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดเข้าไปรวดเดียวแปดลูกสิบลูกล่ะก็ ผู้คนจำนวนมากต่างคาดเดาว่า เกรงจะทำให้ร่างกายของเขาระเบิดในทันที

เนื่องจากลำพังกำลังความสามารถของเขาไม่สามารถสยบพลังที่แข็งแกร่งยิ่งของผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้อยู่แล้ว และไม่สามารถไปย่อยสลายพลังจรัสที่ซ่อนอยู่ในผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดได้ เมื่อถึงเวลานั้น หลี่ชิเย่ก็ต้องตายสถานเดียว

“แนวความคิดนี้ไม่เลว” ราชาพยัคฆ์ก็หัวเราะเยาะและกล่าวทันทีว่า “ทุกคนต่างก็เป็นนักศึกษาด้วยกัน ตีรันฟันแทงทำลายไมตรีต่อกัน เดิมพันด้วยการกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์จะว่าอย่างไร? ถ้าหากเจ้าชนะ ตัวข้าสุดแต่เจ้าจะจัดการ แต่หากเจ้าแพ้ ของล้ำค่ากระบือเป็นของข้า! และข้าก็จะไม่กลั่นแกล้งเจ้า!”

คำพูดของราชาพยัคฆ์ฟังดูแล้วเปิดเผยบริสุทธิ์และยึดมั่นในความเป็นธรรม ไม่ได้รังแกหลี่ชิเย่เลยแม้แต่น้อย กระทั่งกล่าวได้ว่าหลี่ชิเย่เป็นฝ่ายได้เปรียบอีกด้วย

แต่ว่า สมควรทราบว่าหลี่ชิเย่เป็นเพียงศิษย์ของสถาบันศึกษาล้างบาป ขณะที่ราชาพยัคฆ์นั้นเป็นศิษย์ของราชันแท้จริงจินผู่ เช่นนี้แล้วมันเทียบกันได้รึ?

ทุกคนต่างมองไปที่หลี่ชิเย่ เมื่อราชาพยัคฆ์กล่าวขาดคำ

“กินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นะเนี่ย” หลี่ชิเย่เอามือลูบคางทีหนึ่ง ท่าทีเช่นนั้นของเขาคล้ายมีความลังเลอยู่บ้าง

“ทำไม? ไม่กล้าพนันด้วยรึ?” ราชาพยัคฆ์ดูจะมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นหลี่ชิเย่มีท่าทีลังเลนิดหนึ่ง หัวเราะเยาะทีหนึ่งและกล่าวว่า “แน่นอน เจ้ายอมแพ้เสียแต่เดี๋ยวนี้ยังทัน จะอย่างไรเสียข้าก็จะไม่ถือสาหาความกับเจ้า”

“ช่างเถอะ ข้าว่าเจ้ายังคงมอบเป็นน้ำใจให้กับราชาพยัคฆ์ด้วยการขายของล้ำค่ากระบือให้กับราชาพยัคฆ์เสีย ไม่แน่นักสักวันเจ้าอาจได้รับการเอ็นดูจากราชันแท้จริงจินผู่” คนอื่นๆ ต่างออกปากหว่านล้อมเมื่อเห็นหลี่ชิเย่มีท่าทีลังเล พวกเขาต้องการช่วยราชาพยัคฆ์ให้ได้มาซึ่งของล้ำค่ากระบือในมือหลี่ชิเย่

“ตกลง พนันก็พนัน เดิมพันด้วยการกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ขั้นไหน?” หลี่ชิเย่หัวเราะเสียงดังและตบมือทีหนึ่งตัดสินใจเด็ดขาด

หลี่ชิเย่คนเมื่อครู่ที่ยังมีท่าทีที่ลังเลพลันกลับกลายเป็นเด็ดขาดเช่นนี้ สร้างความรู้สึกเหนือความคาดคิดกับผู้คนจำนวนมาก ต่างถึงกับหันไปจ้องมองดูราชาพยัคฆ์

“ขั้นเก้าเป็นอย่างไร?” ราชาพยัคฆ์ตรึกตรองนิดหนึ่ง และจ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ สุดท้ายกล่าวเสียงทุ้มต่ำขึ้นว่า “พวกเราเดิมพันด้วยการกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า”

“ขั้นเก้า…” ผู้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกตระหนกในใจเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ผู้ที่สามารถกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้ารวดเดียวได้ นักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์เกรงว่าคงมีอยู่ไม่มาก

“ขั้นเก้าก็ขั้นเก้า น้อมรับ” หลี่ชิเย่หัวเราะขึ้นมา เด็ดขาดมาก

มาคราวนี้หลี่ชิเย่เด็ดขาดถึงเพียงนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกเหนือความคาดคิด ทุกคนล้วนนึกไม่ถึงว่าหลี่ชิเย่จะตอบตกลงทันที จะอย่างไรเสียผู้ที่สามารถกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้ารวดเดียวได้นั้นเกรงว่าคงมีไม่มาก หลี่ชิเย่สามารถกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้ารวดเดียวได้หรือไม่?

“ดี พวกเราเดิมพันด้วยการกินสามลูก” เวลานี้ราชาพยัคฆ์ได้หยิบเอาถุงจักรวาลออกมา เห็นข้างในนั้นมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าอยู่สามลูก ประกายศักดิ์สิทธิ์ที่ลอยขึ้นมาจากผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้านั้น มีความศักดิ์สิทธิ์ยากจะหาใดเทียม ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทุกๆ ลูกเสมือนหนึ่งแกะสลักขึ้นมาจากอัญมณีอย่างนั้น

“พี่พยัคฆ์ถึงกับมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สามลูก” เมื่อเห็นว่าราชาพยัคฆ์ถึงกับมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าถึงสามลูก ทำเอาผู้คนจำนวนไม่น้อยตกใจยิ่งนัก ผู้คนจำนวนเท่าไรต้องการให้ได้มาซึ่งผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าสักลูกแล้วไม่ได้ ต่อให้เป็นระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะบางคนก็สามารถเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าได้เพียงลูกเดียวเท่านั้นเอง

“ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าทั้งสามลูกยังเป็นผลไป๋ลู่ตันกั่วเสียด้วย ยอดเยี่ยมมากเลย ชั้นเลิศของผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เลยนะ” มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่กล่าวชื่นชมเมื่อมองเห็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าของราชาพยัคฆ์ด้วยความอิจฉาอย่างยิ่ง

“น่าละอาย” ราชาพยัคฆ์กล่าวว่า “เป็นเพราะได้รับคำชี้แนะจากท่านอาจารย์ ข้าจึงฝืนเคาะเอาผลไป๋ลู่ตันลงมาได้ลูกหนึ่ง ท่านอาจารย์ได้เคาะลงมาอีกสองลูกและให้ข้าไว้”

แม้ว่าปากของราชาพยัคฆ์จะพูดว่าละอายใจ แต่ ท่าทีนั้นไม่ได้รู้สึกละอายใจแม้แต่น้อยนิด ตรงกันข้ามกลับมีความลำพองใจอยู่บ้าง จะอย่างไรเสียใช่ว่าใครก็มีอาจารย์ดีเช่นนี้ได้อยู่แล้ว

ไม่รู้ว่ามีผู้คนกี่มากน้อยรู้สึกอิจฉากับสิ่งนี้เมื่อได้ฟังคำจากราชาพยัคฆ์ มีอาจารย์ที่เป็นราชันแท้จริงแปดลัคนานี้แตกต่างจริงๆ พวกเขาจำนวนมากมายเท่าไรที่ต้องการผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าสักลูกแต่ไม่ได้มา ตรงกันข้าม ราชันแท้จริงจินผู่กลับมอบผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าให้กับศิษย์ของตนถึงสองลูกตามอารมณ์

นี่แหละคือข้อแตกต่างระหว่างการมีอาจารย์ที่เป็นราชันแท้จริงกับอาจารย์ที่ไม่ได้เป็นราชันแท้จริง

“ถ้าหากพวกเราต่างกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าไปสามลูก ใครยังปลอดภัยไม่เป็นอะไร ใครก็เป็นฝ่ายชนะ” ราชาพยัคฆ์จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ เขาได้ประเมินกำลังของตนแล้วว่า ตัวเขาเองก็ต้านไม่ไหวอยู่บ้างหากกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าเข้าไปรวดเดียวสามลูก แต่ว่า เพื่ออาจารย์ เพื่อของล้ำค่ากระบือชิ้นนี้แล้ว เขาได้ทุ่มสุดตัวแล้ว

“ตกลง สามลูกก็สามลูก” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่ง เด็ดขาดอย่างยิ่ง

“ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าล่ะ?” เวลานี้ราชาพยัคฆ์จ้องมองหลี่ชิเย่ด้วยท่าทีเย้ยหยัน ท่าทางดูจะหยิ่งยโส และลำพองใจอยู่บ้าง จะอย่างไรเสียภายใต้การช่วยเหลือของอาจารย์ เขาเองจึงได้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าสามลูกมาครอบครอง เขาไม่เชื่อว่าหลี่ชิเย่สามารถเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าได้ถึงสามลูกมาได้อย่างง่ายดาย

ในสายตาของราชาพยัคฆ์มองว่า ต่อให้หลี่ชิเย่อาศัยกระบี่ล้างบาปสามารถเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้ามาได้สามลูก ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายนัก ดังนั้น ราชาพยัคฆ์จึงต้องการฉวยโอกาสนี้แกล้งหลี่ชิเย่สักที ให้หลี่ชิเย่ต้องอับอาย

“เจ้าจะพนันด้วยก็ต้องเตรียมผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้ามาเองสามลูก ย่อมไม่สามารถให้ราชาพยัคฆ์ตระเตรียมผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าให้เจ้าสามลูกกระมัง” มีนักศึกษาพูดขึ้นมาทันที

แม้ว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าหลี่ชิเย่นั้นมีกระบี่ล้างบาปในมือ แต่ว่า ยังคงมีนักศึกษาที่คิดถือโอกาสทำให้หลี่ชิเย่ต้องลำบาก และกล่าวว่า “ถ้าหากเจ้าไม่อาศัยกระบี่ล้างบาป เกรงว่าแม้แต่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นหนึ่งก็คงเก็บไม่ได้กระมัง”

“อ๋อ ช่วยไม่ได้ ก็ข้ามีกระบี่ล้างบาปนี่ รอเดี๋ยว ข้าจะไปเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เดี๋ยวนี้” หลี่ชิเย่หัวเราะขึ้นมาและกระโดดลงมาจากต้นไม้ วิ่งไปที่เนินดินแห่งหนึ่ง ชักกระบี่ล้างบาปออกมาทั้งขุดทั้งขูด

ทุกคนต่างมีใบหน้าที่เขียวคล้ำเมื่อได้เห็นภาพนี้ กระบี่ล้างบาปคืออาวุธปฐมบรรพบุรุษนะเนี่ย นี่คือกระบี่ประจำกายของปฐมบรรพบุรุษเลยนะ เวลานี้หลี่ชิเย่ถึงกับนำมาใช้เสมือนดั่งพลั่ว มันไร้เหตุผลสิ้นดี

สมควรทราบว่า ถ้าหากพวกเขามีกระบี่ล้างบาปที่เป็นกระบี่ของปฐมบรรพบุรุษในครอบครองล่ะก็ พวกเขาแทบจะถือเอาเป็นของล้ำค่าและบูชาทุกๆ วันให้มันรู้แล้วรุ้รอดไป ไหนเลยจะเหมือนเช่นหลี่ชิเย่ที่ไม่ได้เห็นมันเป็นกระบี่ของปฐมบรรพบุรุษ ในเวลานี้ถึงกับนำมาใช้เสมือนดั่งเป็นพลั่วอันหนึ่ง นำมาขุดดินโดยตรง

“นี่เป็นการแสดงออกที่ไม่ให้ความเคารพอย่างยิ่งต่อปฐมบรรพบุรุษ มันคือกระบี่ประจำกายของปฐมบรรพบุรุษ สมควรตั้งบูชาเอาไว้…” มีนักศึกษาที่รู้สึกเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม เมื่อเห็นหลี่ชิเย่ปฏิบัติต่อกระบี่ล้างบาปอย่างหยาบคายกับกระบี่ล้างบาปเช่นนี้

“ขอโทษ เวลานี้มันคือกระบี่ของข้า ข้าจะทำอย่างไรก็ได้” หลี่ชิเย่ขุดดินไปพลางกล่าวด้วยท่าทีเรียบเฉยว่า “หรือว่าพวกเจ้าเอากระบี่ของตนมาขุดดินนี่ผิดกฎหมายรึ?”

เมื่อถูกย้อนด้วยคำพูดนี้ พลันทำให้นักศึกษาผู้นี้พูดอะไรไม่ออก คำพูดนี้ใช่จะไม่มีเหตุผล จะอย่างไรเสียในเวลานี้กระบี่ล้างบาปก็คือกระบี่ของหลี่ชิเย่ เขาจะทำอย่างไรก็ได้ทั้งสิ้น

“เอาล่ะ ได้มาแล้ว” ในเวลานี้เอง หลี่ชิเย่ได้ขุดเอาสิ่งที่คล้ายเป็นรากบัวออกมาสามท่อนจากใต้พื้นดิน ล้างสะอาดแล้วนำมา และกล่าวว่า “นี่แหละคือผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สามลูกของข้า ใช้เดิมพันกับเจ้า”

“ผลบัวปฐพี…” มีผู้ที่จดจำสิ่งนี้ได้ เมื่อมองเห็นสิ่งที่คล้ายเป็นรากบัวสามท่อนนั่น

“นี่คือผลไม้ศักดิ์สิทธิ์รึ?” มีนักศึกษาที่ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน ต่างพูดขึ้นมาด้วยความไม่มั่นใจนัก

“เป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ และเป็นขั้นเก้าเหมือนกัน” เมื่อนักศึกษาที่มีความรู้กว้างขวางเอ่ยมาถึงตรงนี้ ถึงกับจ้องมองไปที่ราชาพยัคฆ์ และกล่าวว่า “แต่ว่า มันห่างชั้นไม่เท่าผลไป๋ลู่ตันกั่ว”

เมื่อทุกคนได้ฟังคำเช่นนี้แล้วจึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ใช่จะต้องอยู่บนต้นไม้ทั้งหมด และมีที่อยู่ใต้พื้นดินอีกด้วย

“เป็นอย่างไรบ้าง ผลบัวปฐพีสามลูกนี้ของข้าพนันกับผลไป๋ลู่ตันกั่วสามลูกของเจ้า?” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทางยิ้มแต้

“ฮึ เล่นขี้โกง ผลบัวปฐพีสามลูกของเจ้ามันเทียบไม่ได้กับผลไป๋ลู่ตันกั่วสามลูกอยู่แล้ว ผลบัวปฐพีของเจ้าก็แค่ฝืนนับเป็นขั้นเก้าเท่านั้นเอง การเดิมพันเช่นนี้ไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย เป็นการเล่นขี้โกง หากจะเดิมพันด้วยก็ต้องอาศัยผลไป๋ลู่ตันกั่วมาเดิมพันด้วย” มีนักศึกษาที่พูดเหยียดหยามขึ้นมาทันที

“ถูกต้อง ทำเช่นนี้ไม่เป็นธรรมสำหรับราชาพยัคฆ์” นักศึกษาคนอื่นๆ พูดสนับสนุน และกล่าวว่า “เจ้าคงไม่ใช่เก็บผลไป๋ลู่ตันกั่วไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แต่นำเอาผลบัวปฐพีมามั่วนิ่ม ฮึถ้าหากไม่มีกำลความสามารถเช่นนี้ก็รีบๆ ยอมแพ้เสียงเถอะ”

“ถูกต้อง แพ้ไม่เป็นก็อย่าพนันกันเลย” นักศึกษาบางส่วนหัวเราะเยาะ ในเวลานี้สำหรับนักศึกษาที่เดิมชาติกำเนิดก็ธรรมดาๆ อยู่แล้ว ย่อมพยายามฉกฉวยโอกาสนี้เอาใจราชาพยัคฆ์สักหน่อย

“เอาเถอะ” เวลานี้ราชาพยัคฆ์โบกมือทีหนึ่ง ท่าทางใจกว้างมากอย่างนั้น และกล่าวว่า “ผลบัวปฐพีก็ผลบัวปฐพีก็แล้วกัน ในฐานะที่เป็นนักศึกษาด้วยกัน ข้าเสียเปรียบบ้างจะเป็นไรไป เช่นนั้นพวกเราก็พนันกันเลย”

“ราชาพยัคฆ์ยอดเยี่ยมมาก ด้วยจิตใจเช่นนี้ รุ่นพวกเราเทียบไม่ได้” มีนักศึกษาที่ร้องเสียงหลงขึ้นมา

“เช่นนั้นก็เริ่มเถอะ” หลี่ชิเย่เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง และกล่าวว่า “กระบี่ล้างบาปใจกว้างขนาดนี้ ข้าเองก็ไม่สามารถเอาเปรียบมากมานัก มิสู้ให้ข้ากินลูกหนึ่งก่อน จะอย่างไรเสีย นี่คือผลบัวปฐพี สภาพของยายาที่ออกฤทธิ์เรียบง่าย นับเป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่อ่อนโยนที่สุด และมันสามารถทำให้พลังจรัสมีความเป็นกลางได้ ถ้าหากข้ากินเข้าไปแล้ว ก็จะเอาเปรียบราชาพยัคฆ์มากเกินไปล้วล่ะ”

“ที่แท้เป็นเช่นนี้ ผลบัวปฐพีถึงกับเป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่อ่อนโยนจริงๆ ฮึมิน่าเล่าเขาถึงได้เลือกเอาผลบัวปฐพี” มีนักศึกษาที่ส่งเสียงฮึเย้ยหยันขึ้นมา

“เอาเถอะ เช่นนั้นแล้วเจ้าเริ่มก่อนก็แล้วกัน” ราชาพยัคฆ์เองก็ต้องการดูว่าผลจากการกินผลบัวปฐพีแล้วจะมีผลเช่นใด จึงตอบตกลงทันที

หลี่ชิเย่ไม่กล่าวมากความ เริ่มต้นแทะผลบัวปฐพีขึ้นมา

ขณะที่หลี่ชิเย่เพิ่มแทะผลบัวปฐพีคำหนึ่ง ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้น มองเห็นร่างกายของหลี่ชิเย่ มีประกายศักดิสิทธิ์แผ่กระจายออกมาจากภายในร่างกาย ในพริบตาเดียวนั่นเอง ทุกคนต่างรับรู้ถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ได้มุดเข้าไปภายในร่างกายของหลี่ชิเย่แล้ว

เมื่อประกายศักดิ์สิทธิ์แต่ละสายได้มุดออกมาจากภายในร่างกายนั้น เหมือนต้องการดันให้ร่างกายของหลี่ชิเย่ระเบิดอย่างนั้น

“ฤทธิ์ยารุนแรงมาก” นักศึกษาจำนวนไม่น้อยรู้สึกตกใจเมื่อได้เห็นภาพนี้แล้ว สมควรทราบว่า นี่ขนาดเป็นผลบัวปฐพีที่มีฤทธิ์ยาอ่อนโยนมากแล้ว และย่อมสามารถจินตนาการได้ถึงฤทธิ์ยาของผลไป๋ลู่ตันกั่วแล้ว

…………………………………………..