ตอนที่ 2840 ลูกสุดท้าย

แว้งค์…เสียงหนึ่งดังขึ้น สุดท้าย ร่างกายของหลี่ชิเย่ถูกดันจนพองโตมากเหมือนเป็นลูกบอลขนาดใหญ่ลูกหนึ่งอย่างนั้น พร้อมที่จะถูกดันจนแตก

“ระเบิด ระเบิดเร็ว ระเบิดเร็วเข้า…” มีนักศึกษาที่ท่าทางดีใจเมื่อเห็นคนอื่นได้รับความเดือดร้อนร้องกล่าวเสียงดัง ต้องการเห็นร่างกายของหลี่ชิเย่ถูกพลังจรัสตันจนระเบิดแตกออก

แต่ว่า ในเวลานี้เอง ขณะหลี่ชิเย่กัดกินผลบัวปฐพีไปอีกคำนั้น ได้ยินเสียงฟิวววเสียงหนึ่งดังขึ้น ร่างกายของหลี่ชิเย่ที่เดิมทีถูกดันจนมีขนาดใหญ่เริ่มมีการหดตัวลง คล้ายดั่งลูกบอลที่ลมรั่วออกไปพลันอย่างนั้น

ภายในระยะเวลาอันสั้น ร่างกายของหลี่ชิเย่ก็ได้กลับคืนสู่สภาพปรกติเหมือนเมื่อครู่ และประกายศักดิ์สิทธิ์ที่เดิมสว่างเจิดจ้าก็พลันกลับกลายเป็นอับแสงขึ้นมา สุดท้าย ร่างกายของหลี่ชิเย่ก็แค่มีประกายแสงที่อ่อนมากแวบวับไปทั่วตัวเท่านั้นเอง

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?” ทุกคนต่างมองดูด้วยความงุนงง เมื่อเห็นหลี่ชิเย่พลันไม่เป็นอะไรแล้วในชั่วพริบตาเดียว

โดยเฉพาะนักศึกษาที่แอะอะโวยวายรอคอยให้ร่างกายของหลี่ชิเย่ระเบิดขึ้นมาเหล่านั้น เมื่อมองเห็นภาพเช่นนี้แล้วเรียกได้ว่าไม่ยอมรับ และรับไม่ได้อย่างยิ่ง พวกเขาต่างไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ในเวลานี้ หลี่ชิเย่กัดกินคำใหญ่กับผลบัวปฐพีที่ยังคงเหลืออยู่ในมือ ท้ายที่สุดเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เขาก็จัดการกินผลบัวปฐพีที่อยู่ในมือจนหมดสิ้น

“อร่อย…” เวลานี้หลี่ชิเย่ได้เรอขึ้นมาทีหนึ่ง แต่ว่าท่าทางเหมือนยังไม่เต็มอิ่มอย่างนั้น เหมือนว่ายังคงสามารถกินได้อีกสามถึงห้าลูกอย่างนั้น

“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ เมื่อครู่พวกเรามองเห็นชัดๆ ว่าถูกดันจนจะระเบิดอยู่แล้ว” นักศึกษาจำนวนมากต่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อครู่นี้ทุกคนต่างมองออกว่า ร่างกายของหลี่ชิเย่ไม่สามารถรองรับกับพลังจรัสที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อีกแล้ว ร่างทั้งร่างจะระเบิดอยู่แล้ว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า เพียงชั่วพริบตาเดียวเขาก็กลับคืนสู่สภาพปรกติ เหมือนว่าผลบัวปฐพีสองลูกที่กลืนลงท้องไปไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆ ต่อเขาแต่อย่างใด

“เนื่องจากผลบัวปฐพีมีสรรพคุณที่นุ่มนวล” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย ท่าทางเหมือนยังไม่เต็มอิ่มอย่างนั้น

“ข้าเข้าใจแล้ว” นักศึกษาที่เชี่ยวชาญเรื่องสรรพคุณของยาร้องเสียงดังขึ้นมา และกล่าวว่า “ผลบัวปฐพีทำให้พลังจรัสมีความเป็นกลาง แม้ว่าพลังจรัสของผลบัวปฐพีก็แข็งแกร่งยิ่ง แต่ว่า เมื่อพลังจรัสภายในร่างกายมีมากจนถึงจุดวิกฤต มันก็จะทำให้พลังจรัสกลายเป็นกลาง”

“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง” เมื่อได้ฟังคำอธิบายจากนักศึกษาผู้นี้แล้ว นักศึกษาอื่นๆ ถึงกับเข้าใจในทันที

มีนักศึกษาได้จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ทันที และกล่าวว่า “ฮึมิน่าเล่าเขาจึงได้เลือกผลบัวปฐพี ที่แท้เขาคิดหลอกลวงตั้งแต่แรกแล้ว ฮึคนถ่อยที่ชั่วร้าย”

“เจ้าไม่ดูว่าเขามีชาติกำเนิดอะไร คนที่มาจากเมืองล้างบาปมีดีสักกี่คน? พลันที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นพวกคนถ่อยที่เจ้าเล่ห์เพทุบาย” นักศึกษาอีกคนหัวเราะเยาะ และหยามเหยียด

หลี่ชิเย่ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย จ้องมองดูราชาพยัคฆ์และเอ่ยขึ้นเอ้อระเหยว่า “ถึงตาเจ้าแล้ว”

ฮึ…ใบหน้าของราชาพยัคฆ์ดูจะกลัดกลุ้มอยู่บ้าง เขายังเข้าใจว่าเมื่อหลี่ชิเย่กินผลบัวปฐพีลูกที่สองเข้าไปร่างจะระเบิดโดยพลัน ไม่นึกเลยว่าเมื่อหลี่ชิเย่กินผลบัวปฐพีลูกที่สองเข้าไปแล้วกลับมีสภาพที่ดียิ่งกว่าเดิมอีก ซึ่งทำให้เขารู้สึกผิดคาดอยู่บ้าง

ในเวลานี้ราชาพยัคฆ์เหมือนขี่หลังเสือ เขาจะถอนตัวกลางคันเช่นนี้ไม่ได้ หลังจากที่เขาส่งเสียงฮึเย็นชาออกมาแล้วก็ได้หยิบเอาผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกที่สองขึ้นมาเริ่มกัดกิน

ได้ยินเสียงแว้งค์ แว้งค์ แว้งค์ดังขึ้น จากการที่ราชาพยัคฆ์ได้กัดกินผลไป๋ลู่ตันกั่วไปทีละคำๆ เข้าไป พลังจรัสบนตัวของเขาดูจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ประกายศักดิ์สิทธิ์ส่องประกายเจิดจ้ารุนแรงมากขึ้นๆ ในเวลานี้ ปรากฏประกายจรัสแต่ละสายได้สาดส่องออกมาจากภายในร่างกายของเขา

ต่อให้ร่างกายของเขาจะได้รับการปกป้องจากยันต์สัตว์แล้วก็ตม แต่ยังคงไม่สามารถสยบพลังจรัสได้อย่างสิ้นเชิง สุดท้าย ได้ยินเสียงคร๊ากดังขึ้น มองเห็นยันต์สัตว์ที่ทำการปกป้องกายของราชาพยัคฆ์ปรากฎเป็นรอยร้าวขึ้นมา

แม้ว่ากำลังความสามารถของราชาพยัคฆ์นับว่าแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ทั้งยังได้รับการปกป้องจากยันต์สัตว์ แต่ว่า ผลไป๋ลู่ตันกั่วสองลูกลงท้องเรียกว่าไม่ธรรมดาเลย พลังจรัสของผลไป๋ลู่ตันกั่วสองลูกเรียกได้ว่ายิ่งใหญ่ไพศาลดั่งมหาสมุทร ผู้ที่มีทักษะอ่อนพลันที่กินลงไปร่างกายจะระเบิดทันที ไม่สามารถรับได้อยู่แล้ว

ขณะที่เวลานี้ราชาพยัคฆ์ได้กินผลไป๋ลู่ตันกั่วลงไปถึงสองลูก ถึงกับยังสามารถรองรับพลังจรัสเอาไว้ได้ นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว

ท้ายสุด ราชาพยัคฆ์ได้กินผลไป๋ลู่ตันกั่วเข้าไปถึงสองลูก แต่ว่า ในขณะนี้ท้องของเขาได้พองกลมโตขึ้นมาแล้ว เกรงว่าหากกินอีกสักลูกหนึ่งก็ไม่แน่ว่าเขาจะสามารถรับได้

หลังจากราชาพยัคฆ์กินผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกที่สองจนหมดได้ส่งเสียงเรอขึ้นมาด้วยความอิ่ม ในเวลานี้เขารู้สึกว่าภายในร่างกายเหมือนมีมังกรยักษ์เป็นร้อยเป็นพันตัวกำลังร้องคำรามและพลุ่งพล่านรุนแรง ด้วยพลังจรัสที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่มหาศาล เหมือนต้องการฉีกร่างและวิ่งออกจากร่างกายของเขา

“พลังของผลไป๋ลู่ตันกั่วรุนแรงเหลือเกิน การที่พี่พยัคฆ์สามารถกินเข้าไปถึงสองลูกก็นับว่าสุดยอดมากแล้ว ด้วยพลังเช่นนี้เกรงว่าคงมีแต่ระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะเท่านั้นที่รองรับได้” มีผู้ ชมเปาะด้วยความตื่นตะลึงขึ้นมาเมื่อมองเห็นท่าทางของราชาพยัคฆ์แล้ว แต่ ไม่ว่าใครก็ดูออกว่า ต่อให้ราชาพยัคฆ์สามารถกินผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกที่สามลงไป ก็เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย แต่ว่า เพื่อของล้ำค่ากระบือ เพื่ออาจารย์ของเขาแล้ว นับว่าเป็นการทุ่มสุดตัวของราชาพยัคฆ์แล้ว

“ถึงตาข้าแล้ว ข้าจะกินลูกที่สาม” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทียิ้มแต้ ในเวลานี้ท่าทางของเขาลิงโลด เหมือนว่าการกินผลบัวปฐพีลูกที่สามนี้ปราศจากแรงกดดันแม้แต่น้อย

“ช้าก่อน…” ขณะที่หลี่ชิเย่เพิ่งจะไปหยิบผลบัวปฐพีลูกที่สามนั้น ราชาพยัคฆ์พลันเรียกหลี่ชิเย่เอาไว้ และลงมือหยิบเอาผลบัวปฐพีลูกที่สามนั้นของหลี่ชิเย่ไป

“เพื่อความยุติธรรม ในลูกที่สามพวกเราจะแลกผลไม้ศักดิ์สิทธิ์กัน เจ้ากินผลไป๋ลู่ตันกั่ว ข้ากินผลบัวปฐพี” ราชาพยัคฆ์กล่าวพลาง ได้นำเอาผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกที่สามของตนไปวางไว้ด้านหน้าของหลี่ชิเย่

“ทำอย่างนี้ได้อย่างไรกัน” เมื่อหลี่ชิเย่เห็นเช่นนี้จึงไม่ยอม ร้องหาความเป็นธรรมว่า “พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่รึ? เจ้ากินผลไป๋ลู่ตันกั่ว ข้ากินผลบัวปฐพี”

“แบบนี้ดูจะมีความยุติธรรมมากกว่า” ราชาพยัคฆ์กล่าวเสียงเย็นชาขึ้นมา

การที่ราชาพยัคฆ์เปลี่ยนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์กะทันหัน นับเป็นการเปลี่ยนใจที่เกิดขึ้นเดี๋ยวนั้น จะอย่างไรเสียเมื่อผลไป๋ลู่ตันกั่วสองลูกลงท้องแล้ว เขารู้สึกว่าตนเองจะรับไม่ไหวอยู่บ้าง เกรงว่าหากกินลูกที่สามเข้าไป ต่อให้ร่างกายของตนไม่ระเบิด เกรงว่าก็จะทิ้งร่องรอยของความบาดเจ็บเอาไว้

ดังนั้น เขาจึงได้มีการปรับเปลี่ยนกับผลบัวปฐพีของหลี่ชิเย่เดี๋ยวนั้น สิ่งนี้นอกเหนือจากฤทธิ์ยาของผลบัวปฐพีอ่อนกว่าผลไป๋ลู่ตันกั่วแล้ว ผลบัวปฐพียังมีสรรพคุณที่ทำให้พลังจรัสเป็นกลาง เมื่อหลี่ชิเย่กินผลบัวปฐพีลูกที่สองเข้าไปแล้วก็ไม่เป็นอะไรในทันที ถ้าหากลูกที่สามเขากินผลบัวปฐพีเข้าไป ไม่แน่นักเขาก็อาจทำให้พลังจรัสกลายเป็นกลางโดยพลัน

ขณะที่หลี่ชิเย่กินผลไป๋ลู่ตันกั่วเข้าไปเป็นลูกที่สาม เกรงว่าด้วยทักษะและพลังวัตรของเขา ร่างกายของเขาไม่สามารถรองรับพลังจรัสที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ ร่างกายของเขาก็จะระเบิดทันที เมื่อถึงเวลานั้นเขาก็จะกำไพ่เหนือกวว่าในมือ

“ถูกต้อง ราชาพยัคฆ์ได้กินผลไป๋ลู่ตันกั่วไปแล้วสองลูก เวลานี้เจ้ากินลูกหนึ่งย่อมดูมีความเป็นธรรมยิ่งขึ้น” นักศึกษาที่อยู่ข้างๆ ย่อมยืนอยู่ข้างฝ่ายของราชาพยัคฆ์ และพูดแทนราชาพยัคฆ์อยู่แล้ว

นักศึกษาอีกคนก็รีบคล้อยตาม และกล่าวว่า “เจ้าอาศัยผลบัวปฐพีลูกหนึ่งแลกกับผลไป๋ลู่ตันกั่วของราชาพยัคฆ์ลูกหนึ่ง เจ้าได้กำไรแล้ว หากเป็นช่วงเวลาปรกติ เจ้าไม่สามารถได้เปรียบเช่นนี้อยู่แล้ว ฮึผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกหนึ่งไม่รู้ว่าล้ำค่ายิ่งกว่าผลบัวปฐพีลูกหนึ่งเท่าไร ยังไม่รีบขอบคุณราชาพยัคฆ์อีก”

หลี่ชิเย่เหมือนไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อเห็นนักศึกษาจำนวนมากพูดเช่นนี้ ได้แต่กล่าวว่า “ตกลง ผลไป๋ลู่ตันกั่วก็ผลไป๋ลู่ตันกั่ว” กล่าวพลางหยิบเอาผลไป๋ลู่ตันกั่วตรงหน้าขึ้นมากัดกินทันที

“ระเบิด รีบระเบิด ระเบิดเร็ว” ขณะที่หลี่ชิเย่กำลังกัดกินผลไป๋ลู่ตันกั่วอยู่นั้น มีนักศึกษาที่จ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ ปากก็พล่ามบ่นไม่หยุด พวกเขาต้องการเห็นร่างกายของหลี่ชิเย่ถูกระเบิดภายใต้พลังจรัสที่แข็งแกร่งยิ่งของผลไป๋ลู่ตันกั่ว

เสียดาย คราวนี้หลี่ชิเย่กินได้รวดเร็วมาก เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น ก็จัดการกัดกินผลไป๋ลู่ตันกั่วจนหมดสิ้น พริบตาเดียวเท่านั้นผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกนี้ก็ถูกหลี่ชิเย่กินจนไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว

แต่ว่า พูดไปแล้วก็เป็นเรื่องแปลก ในขณะนี้ หลี่ชิเย่ได้กินผลไป๋ลู่ตันกั่วลงไปทั้งลูก แต่ไม่เป็นอะไรกับร่างกายของเขาแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่ร่างกายของเขาไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อยเลย กระทั่งแม้แต่ประกายแสงศักดิ์สิทธิ์สักสายก็ไม่มีให้เห็น หลังจากที่ได้กินผลไป๋ลู่ตันกั่วลงไปแล้วลูกหนึ่ง

“นี่ นี่ นี่มันเป็นเพราะอะไร?” ทุกคนที่มองเห็นหลี่ชิเย่ไม่เป็นอะไรต่างก็รู้สึกงงงัน พวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด

ตามหลักแล้วการกินผลไป๋ลู่ตันกั่วลูกหนึ่งลงท้อง จะมากหรือน้อยก็ต้องมีปฏิกิริยาบ้าง แต่ว่า หลี่ชิเย่กินผลไป๋ลู่ตันกั่วลงท้องลูกหนึ่งแล้วไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เหมือนเป็นการกินผลไม้ที่ธรรมดาจนไม่รู้ว่าธรรมดาอย่างไรเท่านั้นเอง

พวกจ้าวชิวสือที่มองเห็นหลี่ชิเย่กินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้สามลูกอย่างราบรื่น และปลอดภัยไม่เป็นอะไร พวกเขาต่างหายใจด้วยความโล่งอก แต่ว่า ในใจของพวกเขากลับรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมหลี่ชิเย่จึงไม่เป็นอะไรแม้แต่นัอย

“บางทีฤทธิ์ยาของผลบัวปฐพียังคงอยู่ ยังคงสำแดงผลของมันได้ดีมาก ได้ทำความเป็นกลางให้กับพลังจรัส” สุดท้ายนักศึกษาที่เชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพรได้แต่อธิกายเช่นนี้ ความจริงเขาก็อธิบายได้ไม่ชัดเจน

“เอาล่ะ ข้ากินหมดแล้ว ถึงตาเจ้าแล้ว” หลี่ชิเย่มองดูราชาพยัคฆ์ด้วยท่าทางยิ้มแต้

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร ในพริบตาเดียวนั้นเอง ราชาพยัคฆ์พลันมีภาพลวงตาอย่างหนึ่งขึ้นมากะทันหัน ขณะมองเห็นรอยยิ้มของหลี่ชิเย่ พลันรู้สึกว่าตนเองหลงกลเสียแล้ว

ก่อนหน้านั้น ราชาพยัคฆ์เข้าใจว่าตนเองนั้นคือผู้ล่ามาโดยตลอด ตนเองคือนายพราน ขณะที่หลี่ชิเย่เป็นเพียงเหยื่อที่ถูกเขาจ้องหมายตาเอาไว้ ส่วนจะทำให้เหยื่อนี้ตายอย่างไรนั้นเขาไม่รีบร้อน เขาจะค่อยๆ แกล้งเหยื่อตัวนี้ไปก็ยังไม่สาย

แต่ว่า ในพริบตาเดียวนั้นเอง เขาเกิดภาพลวงตาเช่นนี้ขึ้นมา นาทีนี้ตัวเขานั่นแหละคือเหยื่อผุ้ถูกล่า ไม่ใช่ผู้ล่า ขณะที่หลี่ชิเย่คือผู้ล่าที่แท้จริง และเวลานี้เหยื่อได้ตกลงไปยังหลุมพรางที่หลี่ชิเย่ได้ขุดเอาไว้แล้วโดยไม่รู้ตัว

“ทำไม ไม่กล้าพนันแล้วรึ?” หลี่ชิเย่กล่าวเอ้อระเหยว่า “แน่นอน ถ้าหากไม่กล้าพนันด้วย ยอมรับผิดกับข้าเสียก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร คนอย่างข้าเป็นผู้ที่มีน้ำใจและโอบอ้อมอารีเสมอมา เจ้าเดิมพันไม่ไหวก็ให้เรียกอาจารย์ ปรมาจารย์ที่อวดดีอะไรของเจ้านั้นมาพนันเดิมพันกับข้า”

“เจ้า…” สีหน้าของราชาพยัคฆ์เปลี่ยนไปมากทีเดียว ร้องกล่าวเสียงดังว่า “อาศัยเจ้ารึ? แค่มดปลวกคนหนึ่งของเมืองล้างบาปมีคุณสมบัติพอที่จะมาท้าทายอาจารย์ และปรมาจารย์ของข้า? ไม่เจียมตัวเสียเลย ข้าคนเดียวก็พอแล้ว” กล่าวพลางหยิบเอาผลบัวปฐพีขึ้นมา

ในเวลานี้ ไม่ว่าราชาพยัคฆ์จะตระหนักว่าตนเองตกหลุมพรางของหลี่ชิเย่หรือไม่ แต่ ในขณะนี้เขาไม่มีทางเลือก เขาถอยไม่ได้ มิฉะนั้น ชื่อเสียงของอาจารย์ ปรมาจารย์ของเขาล้วนแล้วแต่ถูกเขาทำเสียจนสิ้น

……………………………………………….