ตอนที่ 2846 ขึ้นไปถึง

เวลานี้ พวกของจ้าวชิวสือกัดฟันสู้ ก้าวเดินไปข้างหน้าเงียบๆ แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกได้ว่าแรงกดดันบนตัวจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งจะกดทับร่างกายของพวกเขาจนทรุด แต่พวกเขาก็จะอาศัยกำลังที่มีอยู่เต็มที่ก้าวไปข้างหน้า กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว ต่อให้พวกเขาต้องคลานกันไป พวกเขาก็จะคลานไปให้ถึงด้านหน้าของต้นสูงศักดิ์

ในเวลานี้ กล่าวสำหรับพวกของจ้าวชิวสือแล้ว พวกเขาไม่ได้มาเพื่อผลสูงศักดิ์ พวกเขาเพียงต้องการแสดงให้คนอื่นๆ และแสดงให้กับตนเองว่า พวกเขาก็สามารถปีนขึ้นไปได้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ที่มีชาติกำเนิดมาจากสถาบันศึกษาล้างบาปที่ไร้ค่าคู่ควรจะกล่าวถึง

ดังนั้น ตลอดทางขณะที่ก้าวเดินไปข้างหน้านั้น แม้ว่าเหงื่อจะไหลหยดลงมาดั่งน้ำฝน ต่อให้ต้องยากลำบากสุดจะทน พวกของจ้าวชิวสือก็จะกัดฟันและนิ่งเงียบแล้วก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆ พวกเขาไม่มีใครสักคนที่ส่งเสียงร้องออกมา ไม่ร้องว่าลำบาก ไม่ร้องว่าเหนื่อย

หลังจากเวลาผ่านไปนานมากๆ ในที่สุดพวกของจ้าวชิวสือก็ได้ก้าวขึ้นไปอยู่บนภูเขาแห่งนี้ได้แล้ว ขณะที่พวกเขาขึ้นไปถึงบนเขาลูกนี้นั้น พวกเขาต่างมีเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว พวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่เสมือนหนึ่งถูกช้อนตัวขึ้นมาจากน้ำอย่างนั้น เมื่อพวกเขาก้าวเดินไปถึงด้านหน้าของต้นสูงศักดิ์ก็คล้ายเป็นอัมพาตหมดแรงอยู่ตรงนั้น

ในเวลานี้ พวกเขาล้วนแล้วแต่ปราศจากเรี่ยวแรงที่จะไปมองดูต้นสูงศักดิ์ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมอย่างละเอียดได้อีกแล้ว

‘สถาบันศึกษาล้างบาป’ ใต้ต้นสูงศักดิ์ได้มีนักศึกษามารวมตัวกันอยู่เป็นจำนวนมาก นักศึกษาบางคนได้จ้องมองดูพวกของจ้าวชิวสือทีหนึ่ง ให้รู้สึกเหนือความคาดคิดที่ได้เห็นพวกของจ้าวชิวสือที่ปีนขึ้นมา

“นับว่ามีฝีมืออยู่บ้าง” มีนักศึกษารุ่นพี่ที่มองเห็นพวกของจ้าวชิวสือปีนขึ้นมาได้ทั้งหมด อดที่จะพยักหน้าและกล่าวชื่นชม จะอย่างไรเสียไม่ว่าใครก็มองออกว่า พวกของจ้าวชิวสือมีทักษะที่อ่อนมาก พวกเขาเหล่านักศึกษาทุกคนล้วนแล้วแต่ปีนขึ้นมาได้ทั้งหมด ไม่มีใครตกหล่นสักคน ข้อนี้สมควรเป็นที่เลื่อมใสของผู้คน

“ฮึปีนขึ้นมาได้แล้วไง มันก็แค่มาเสียเที่ยว” มีนักศึกษาหัวเราะเยาะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ต่อให้พวกเขาปีนขึ้นมาได้ก็ได้แต่เบิ่งตามอง หรือว่าพวกเขาสามารถเคาะเก็บผลสูงศักดิ์ลงมาได้สักลูกอย่างนั้นรึ?”

“พูดแบบนี้ เจ้าไม่ได้มาเสียเที่ยวน่ะสิ” หลี่ชิเย่พูดเอ้อระเหยขึ้นมาคำหนึ่งว่า “เช่นนั้นก็ดี ข้าจะมองดูเจ้าเก็บผลสูงศักดิ์ลงมาสักลูก ให้พวกเราที่เป็นเพียงเด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกได้เปิดหูเปิดตา”

“เจ้า…” นักศึกษาผู้นี้พลันถูกหลี่ชิเย่ย้อนจนใบหน้าแดงก่ำจนพูดอะไรไม่ออก เนื่องจากคำพูดคำนี้ของหลี่ชิเย่ก็ได้ทิ่มแทงใจเขาเข้าให้ ตัวเขาเองก็แค่มาดูเฉยๆ เท่านั้น เขาเองก็ไม่สามารถเคาะเก็บเอาผลสูงศักดิ์ลงมาได้เช่นกัน

“เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่เห็นจะมีอะไร การที่พวกเขาปีนขึ้นมาได้ก็นับว่าไม่ง่ายนัก” นักศึกษาที่มีอาวุโสผู้หนึ่งดูจะเป็นผู้ได้รับการอบรมมาดีและกล่าวว่า “นอกจากราชันแท้จริงแล้ว พวกเรามีใครบ้างที่กล้าบอกว่าตัวเองสามารถเคาะเอาผลสูงศักดิ์ลงมาได้สักลูกหนึ่ง”

คำพูดของนักศึกษาผู้นี้ได้รับการพยักหน้าให้การยอมรับจากนักศึกษาจำนวนมาก จะอย่างไรเสีย ผู้ที่สามารถเคาะเอาผลสูงศักดิ์ลงมาได้นั้น ล้วนแล้วแต่เป็นราชันแท้จริง หรือคงความอมตะตลอดกาลผู้ซึ่งมีอำนาจสยบแดนลัทธิเซียนทั้งสิ้น

“เอาล่ะ พวกเจ้าพักหอบหายใจสักหน่อย เมื่อพวกเราเก็บผลสูงศักดิ์ได้แล้วก็จะไป” หลี่ชิเย่สั่งการไปยังพวกจ้าวชิวสือด้วยท่าทีเอ้อระเหย

ว้าว…นักศึกษาที่ถูกหลี่ชิเย่ย้อนจนพูดอะไรไม่ออกได้ออกปากเยาะเย้ยทันทีว่า “ยังสามารถเก็บผลสูงศักดิ์ได้นะเนี่ย เจ้าคิดว่าเป็นอะไร? เป็นผลไม้ป่าที่หน้าบ้านของเจ้ารึ? คิดอยากจะเก็บก็เก็บรึ ไม่ลองปัสสาวะมาส่องหน้าตัวเองว่าเป็นอย่างไร อาศัยกำลังเพียงแค่นี้ของสถาบันศึกษาล้างบาป กล้าบอกว่าสามารถเก็บผลสูงศักดิ์ได้ กล่าววาจาไร้ยางอาย”

หลังจากพูดจบ การได้ถอนหายใจยาวๆ ออกมา เมื่อครู่เขาถูกหลี่ชิเย่ย้อนจนพูดไม่ออกสักคำ ทำให้เขาเสียหน้าอย่างมาก เวลานี้เขาจึงย้อนให้บ้างอย่างไม่เกรงใจ ด้วยการพูดประชดประชันอย่างแรงต่อพวกของหลี่ชิเย่

“อ้อผลสูงศักดิ์น่ะหรือ” หลี่ชิเย่ยิ้มตามอารมณ์ และกล่าวว่า “มันก็แค่ผลไม้ธรรมดาๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้แตกต่างอะไรกับผลไม้ป่าสักเท่าไร ผลไม้เช่นนี้ข้าขี้คร้านจะปลูกเอาไว้หน้าบ้านเสียด้วยซ้ำ!”

พลันที่คำพูดนี้ของหลี่ชิเย่ได้พูดออกไป ปรากฏนักศึกษาจำนวนมากที่มองไปยังหลี่ชิเย่ในทันที ทุกคนต่างรู้สึกว่าคำพูดของหลี่ชิเย่อวดดีมากเกินไป

“เจ้าหนู วาจาโอหังมาก เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นเซียนจริงๆ รึ?” นักศึกษาคนอื่นๆ ต่างหัวเราะขึ้นมา และมีนักศึกษาที่ส่ายหน้าหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“เขาไหนเลยแค่เป็นเซียนแท้จริงนะเนี่ย ข้าว่าเขาคือเซียนนึ่ง” นักศึกษาคนเมื่อครู่กล่าวเยาะเย้ยว่า “เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะปราศจากผู้ต่อกร กล้ากล่าววาจาโอหังโดยไม่ดูตัวเองว่ามีหน้าตาอย่างไร แค่นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่คู่ควรจะกล่าวถึง หาญกล้ากล่าววาจาไร้ยางอายตรงนี้ เป็นที่อับอายของผู้คน”

“เซียนนึ่ง?” หลี่ชิเย่หัวเราะขึ้นมา และกล่าวว่า “ฉายานี้ไม่เลย ข้ารู้สึกว่าสักวันจับเอาเซียนมาได้ก็สามารถนำมานึ่งกินได้ เทียบกับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อะไรนั่น เรียกว่าเหนือกว่าแสนล้านเท่า”

คำพูดของหลี่ชิเย่ยิ่งพูดยิ่งเหลือเชื่อมากขึ้นทุกที ทำให้ทุกคนต่างมองตาค้างพูดอะไรไม่ออก นี่มันเรียกว่าอวดดีจนเลอะเทอะ แค่นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปคนหนึ่งบอกว่าจะเก็บผลสูงศักดิ์ก็นับว่าเป็นการกล่าววาจาที่ไร้ยางอาย และไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้ว เวลานี้ถึงกับกล้าบอกว่าจะต้มเซียน นี่มันคือความโง่เขลาและไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดโดยแท้

“เจ้าคนที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ” นักศึกษาผู้นี้ส่งเสียงฮึเย็นชา กล่าวดูแคลนว่า “อยากจะคุยโตโอ้อวด กลับไปคุยต่อที่สถาบันศึกษาล้างบาปพวกเจ้าก็แล้วกัน อย่ามาทำตัวให้เป็นที่อับอายแก่คนอื่นเลย”

มีนักศึกษาที่พากันเอะอะโวยวายว่า “ในเมื่อเจ้ายอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ก็เก็บผลสูงศักดิ์มาสักลูกให้ทุกคนได้เห็น ให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตา”

“นั่นสิ เก็บลงมาสักลูก ให้ทุกคนได้เห็นว่าสถาบันศึกษาล้างบาปพวกเจ้ามีฝีมือแค่ไหน ดูว่าสถาบันศึกษาล้างบาปพวกเจ้ามีนักศึกษาที่สามารถเก็บผลสูงศักดิ์ได้จริงๆ ถ้าหากเก็บมาไม่ได้ก็กลับไปคุยโม้ก็แล้วกัน อย่าได้มาคุยโม้ที่นี่ ไม่ดูว่าตัวเองเป็นตัวอะไร คางคกริอ่านกินเนื้อห่านฟ้า” มีนักศึกษาคนอื่นๆ ที่ดูแคลนและหัวเราะเยาะ

สถานการณ์เช่นนี้ได้ทำให้พวกของจ้าวชิวสือรู้สึกผะอือผะอมอย่างยิ่ง และรู้สึกจนด้วยเกล้ายิ่งนัก การเก็บผลสูงศักดิ์หากหวังพึ่งพวกเขาล่ะก็ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่ว่า เวลานี้หลี่ชิเย่ได้พูดออกไปแล้ว

“ลูกเดียว มันจะไปมีความหมายอะไร” หลี่ชิเย่กล่าวไปตามอารมณ์ว่า “ชั่วดีอย่างไรก็เก็บสักหลายสิบลูก ข้าเดินทางมาตลอดทาง ทั้งยังต้องเดินกลับออกไปอีก เดินไปก็ต้องกระหายน้ำแน่ ไม่ได้สักหลายสิบลูกจะแก้กระหายได้อย่างไรกันเล่า”

“หลายสิบลูก?” นักศึกษาทั้งหมดถึงกับหัวเราะจนแทบจะคลั่งเมื่อได้ยินคำพูดจากหลี่ชิเย่ นักศึกษาทั้งหมดต่างชึ้ไปที่หลี่ชิเย่และหัวเราะเสียงดัง และกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครรึ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นปฐมบรรพบุรุษรึ? หลายสิบลูก ฝันไปเถอะ”

“แม้ว่าข้าไม่ใช่ปฐมบรรพบุรุษ แต่ว่า ข้ามีกระบี่ล้างบาปนะ” หลี่ชิเย่ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย เอามือตบกระบี่ล้างบาปที่สะพายบนหลัง กล่าวท่าทีเอ้อระเหยว่า “ทำให้ข้าโกรธ จะตัดต้นสูงศักดิ์แล้วแบกเอามันกลับไป”

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพลันหยุดลง เมื่อหลี่ชิเย่พูดออกมาเช่นนี้ นักศึกษาทุกคนต่างจ้องมองไปที่กระบี่ล้างบาปของหลี่ชิเย่ ไม่รู้ว่าได้สร้างความอิจฉาริษยาให้กับผู้คนเท่าไร ขณะมองดูกระบี่ล้างบาปที่อยู่บนหลังของหลี่ชิเย่

“ฮึมีกระบี่ล้างบาปแล้วไง เจ้าไม่ใช่ราชันแท้จริง อย่าได้คิดที่จะสำแดงอานุภาพสูงสุดของกระบี่ล้างบาปขึ้นมา” นักศึกษาผู้หนึ่งกล่าวดูแคลนขึ้นว่า “กระบี่ล้างบาปเล่มหนึ่งที่ไม่สามารถสำแดงอานุภาพสูงสุดของมันออกมา ก็ไม่แตกต่างอะไรกับเศษเหล็กเล่มหนึ่ง ทำเสียของกระบี่ปฐมบรรพบุรุษ”

“อ๋อจริงหรือ?” หลี่ชิเย่ตบกระบี่ล้างบาปเบาๆ และกล่าวเอ้อระเหยว่า “เมื่อครู่เหมือนว่าข้าจะได้ยินมีคนบอกว่าเจ้าเป็นแค่เศษเหล็ก จะทดสอบดูสักครั้งว่าเจ้าน่ะเป็นเศษเหล็กเล่มหนึ่งหรือไม่ ถ้าหากเป็นเศษเหล็กจริงล่ะก็ ข้าก็จะจับเจ้าหลอมให้กลายเป็นเหล็กก้อนหนึ่ง”

ตึง…เสียงหนึ่งดังขึ้น จังหวะที่หลี่ชิเย่พูดขาดคำนั่นเอง กระบี่ล้างบาปพลันออกจากฝัก ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้น กระบี่ล้างบาปเปล่งประกายที่สว่างไสวมากส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้าในพริบตา ได้ยินเสียงตูมดังขึ้น อานุภาพปฐมบรรพบุรุษตลบอบอวลขึ้นมาสายหนึ่ง แม้จะเป็นเพียงอานุภาพปฐมบรรพบุรุษสายหนึ่งเท่านั้น ก็สยบเหล่าชั้นฟ้าจนราบคาบ

ฉึก…เสียงหนึ่งดังขึ้น ในขณะที่ทุกคนยังไม่ทันได้สติกลับมา เห็นเพียงกระบี่ล้างบาปส่งประกายเยือกเย็นแวบหนึ่ง จัดการตัดศีรษะของนักศึกษาผู้นั้นที่หัวเราะเยาะมันว่าเป็นเพียง ‘เศษเหล็ก’ ออกมาทันที

ศีรษะของนักศึกษาผู้นั้นลอยสูงขึ้นไปมาก ดวงตาคู่นั้นของเขาเบิกกว้างมาก มองเห็นคอของตนที่ตัดขาดและมีเลือดสดๆ พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง ในเวลานี้เขาอยากจะร้องเสียงแหลมขึ้นมา แต่ร้องออกมาไม่ได้

เมื่อศีรษะของนักศึกษาผู้นี้ตกถึงพื้น กระบี่ล้างบาปก็กลับเข้าฝักไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นแสงสว่าง หรืออานุภาพปฐมบรรพบุรุษอะไรนั่น ล้วนแล้วแต่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“เฮ่อข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง จำเป็นต้องโมโหโทโสขนาดนี้เลยรึ? แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่ตบๆ บนตัวกระบี่ล้างบาป และกล่าวด้วยความจนด้วยเกล้าว่า “นี่เป็นการล้างบาป หรือล้างด้วยเลือดของเจ้ากันแน่?”

ทุกคนต่างเสียวสันหลังวาบเมื่อได้เห็นภาพนี้แล้ว ในเวลานี้ทุกคนต่างมองออกว่า ที่ออกมาสังหารนักศึกษาผู้นั้นคือกระบี่ล้างบาปไม่ใช่หลี่ชิเย่

แม้แต่พวกจ้าวชิวสือก็รู้สึกตระหนกตกใจอย่างยิ่ง กระบี่ล้างบาปในฐานะที่เป็นสมบัติประจำสถาบันศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาป พวกเขามีความผูกพันกับมันเป็นพิเศษ ภายในใจของพวกเขากระบี่ล้างบาปเหมือนสัญลักษณ์มากกว่า เสมือนดั่งชื่อของมันอย่างนั้น คือล้างบาป!

แต่ว่า ในเวลานี้พลันที่กระบี่ล้างบาปปรากฏขึ้นมา ได้ทำให้พวกเขาตะลึงงันโดยสิ้นเชิง นี่มันเหมือนกระบี่ล้างบาปที่เป็นสัญลักษณ์ของความสว่างตรงไหน มันเหมือนเป็นกระบี่ชั่วร้ายเล่มหนึ่งมากกว่า แค่คำพูดไม่เข้าหูคำหนึ่งก็สังหารคนอื่น กระทั่งพวกของจ้าวชิวสือสามารถจินตนาการได้ว่า ไม่แน่นัก หากวันใดไปทำให้กระบี่ล้างบาปโกรธ มันสามารถสังหารสิ้นเป็นพันเป็นล้าน มันคือกระบี่ชั้วร้ายของชั่วร้ายโดยแท้

มีเพียงตู้เหวินรุ่ยที่นิ่งเงียบ ที่กระบี่ล้างบาปล้างนั้นหาใช่บาป!

“กระบี่นี้มีจิตวิญญาณแล้ว…” หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ มีนักศึกษาที่ได้สติกลับมาและร้องเสียงดังขึ้นมา

เวลานี้ นักศึกษาที่ย้อนหลี่ชิเย่คนนั้นก็ไม่กล้าปริปากง่ายดายอีกแล้ว ต่อให้พูดก็ไม่กล้าไปพูดย้อนถึงกระบี่ล้างบาปอีกแล้ว ทุกคนต่างมองออกว่า นักศึกษาที่ถูกสังหารไปนั้นแค่พูดคำว่า ‘เศษเหล็ก’ ก็ไปทำให้กระบี่ล้างบาปโกรธ และถูกสังหารไปในกระบี่เดียว

นักศึกษาจำนวนมากรู้สึกอิจฉาริษยาและแค้นเหลือเกิน ขณะมองดูกระบี่ล้างบาปที่สะพายอยู่ที่หลังของหลี่ชิเย่ สวะคนหนึ่งถึงกับสามารถครอบครองกระบี่ล้างบาป มันไร้เหตุผลเหลือเกิน

“กระบี่เยี่ยม ไม่เสียทีที่เป็นกระบี่ประจำกายของปราชญ์ไกลกันดาร กระบี่เล่มนี้ปราศจากผู้เทียบเทียม” ในเวลานี้ปรากฏเสียงที่ไพเราะน่าฟังเสียงหนึ่งถูกส่งเข้ามา

ทุกคนต่างทยอยหันไปมองพลันที่ได้ยินเสียงนี้ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ว่าไปยืนอยู่บนยอดเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน

ผู้หญิงคนนี้งดงามดั่งเอลฟ์ ชุดขาวดั่งหิมะได้ขับให้นางแลดูปราศจากผลกระทบจากสัมผัสทั้งหก ขณะที่ผู้หญิงคนนี้ก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ นางเสมือนดั่งเป็นผู้ที่มาจากแคว้นเอลฟ์อย่างนั้น

ผู้หญิงลักษณะเช่นนี้พลันปรากฏตัวขึ้นที่ตรงนี้อย่างกะทันหัน ได้ดึงดูดสายตาของทุกๆ คน

……………………………………………..