ตอนที่ 2878 หงส์ผีจักรพรรดิราตรี

สองตาเพ่งไปข้างหน้า ไม่เพียงสามารถสยบจิตวิญญาณของผู้คนเท่านั้น ในพริบตาเดียวนั่นเอง เหมือนว่าความมืดทั้งหมดเสมือนดั่งคลื่นน้ำที่ไหลไปรวมตัวอยู่ในดวงตาของมัน

พริบตาเดียวนั่นเอง ดวงตาของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีคล้ายได้กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก แม้แต่ความสว่างก็ไม่สามารถหนีรอดไปได้

ในเวลานี้ดเอง หงส์ผีจักรพรรดิราตรีได้เปล่งพลังความมืดที่น่ากลัวออกมาแล้ว พลังความมืดเช่นนี้เหมือนต้องการบดขยี้เหล่าเทพ สังหารเหล่าราชันในพริบตาเดียวอย่างนั้น

แต่ว่า หลี่ชิเย่ไม่ได้สนใจที่จะมองดูหงส์ผีจักรพรรดิราตรีเพิ่มขึ้นสักแวบหนึ่ง สายตาของเขาตกไปอยู่ข้างหน้า สายตาได้ก้าวข้ามกองภูเขาหัวกะโหลกนั้น ไปยังบริเวณที่ลึกเข้าไปของตำหนัก

ปราชญ์ไกลกันดารคือปฐมบรรพบุรุษที่แข็งแกร่งเพียงใด กล่าวสำหรับเขาแล้ว แม้หงส์ผีจักรพรรดิราตรีจะมีความแข็งแกร่งยิ่งก็จริง แต่ว่า พาหนะลักษณะเช่นนี้ยังไม่คู่ควรให้เขาต้องครุ่นคิดทุกวิถีทางจัดการผนึกหงส์ผีจักรพรรดิราตรีขังเอาไว้ที่นี่

อย่างไรก็ตาม เวลานี้หงส์ผีจักรพรรดิราตรีถูกปราชญ์ไกลกันดารผนึกเอาไว้ในนี้ เป็นเพราะต้องการให้มันเฝ้าปกป้องที่นี่เอาไว้ และหรือเฝ้าปกป้องสิ่งของบางอย่าง

สิ่งนั้นมันคืออะไรกันแน่นะ คู่ควรให้ปราชญ์ไกลกันดารต้องให้ความสำคัญถึงเพียงนี้ ที่สำคัญกว่าก็คือ ปราชญ์ไกลกันดารในชาตินี้คือปราชญ์ที่สมบูรณ์แบบ ตามหลักแล้ว ต่อให้เขาต้องการเฝ้ารักษาบางอย่างเอาไว้ สมควรที่จะให้สัตว์ยักษ์ดึกดำบรรพ์ที่มีความสว่างและศักดิ์สิทธิ์ไปฝ้า ไม่ใช่ให้สิ่งชั่วร้ายและความมืดอย่างหงส์ผีจักรพรรดิราตรีไปเฝ้า

แต่ว่า ปราชญ์ไกลกันดารกลับให้หงส์ผีจักรพรรดิราตรีตัวหนึ่งไปเฝ้ารักษาสิ่งหนึ่งสิ่งใดของตนเสียนี่ สิ่งที่เก็บซ่อนอยู่ภายในคู่ควรที่ไปครุ่นคิดแล้วล่ะ

โฮ่ว…เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ดั่งก้องไปทั่วเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดิน ในเวลานี้เองขณะหลี่ชิเย่มองลึกเข้าไปภายในตำหนักนั้น ตัวของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารพลันตวัดทีหนึ่งและบดบังสายตาของหลี่ชิเย่เอาไว้ เหมือนมันเองก็เข้าใจได้ว่าหลี่ชิเย่ต้องการแอบส่องอะไรบางอย่าง

ในเวลานี้เอง หงส์ผีจักรพรรดิราตรีได้ส่งเสียงคำรามเสียงดังใส่หลี่ชิเย่ คลื่นเสียงนั้นดั่งพายุที่ทำลายล้างรุนแรง สะเทือนดวงดาวจนแตกละเอียด พัดดวงตะวันจนดับ ซัดทางช้างเผือกจนกระจัดกระจาย อานุภาพนั้นทรงพลังยากจะหาสิ่งใดเทียม

แต่ว่า ไม่ว่าเสียงคำรามของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีจะทรงพลังเช่นใด และน่าสยองขวัญเพียงใดก็ตาม หลี่ชิเย่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยอารมณ์ที่สงบนิ่งและผ่อนคลาย ไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด

หงส์ผีจักรพรรดิราตรีได้ขวางและบดบังสายตาของหลี่ชิเย่เอาไว้ แลบลิ้นดั่งแผล็บ แผล็บ แผล็บฟาดใส่ฟ้าดินดุจดั่งแส้ยาว ทำให้ผู้คนถึงหวาดหวั่นพรั่นพรึง

หลี่ชิเย่ละสายตากลับมา มองดูหงส์ผีจักรพรรดิราตรีที่ดุร้ายทีหนึ่ง ยิ้มตามอารมณ์นิดหนึ่ง และกล่าวว่า “ทำไมรึ? คิดจะขวางทางข้าอย่างนั้นรึ ? ดี ฆ่าเจ้าเสีย!”

คำพูดของหลี่ชิเย่พูดได้เอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเป็นการทำเรื่องที่เล็กน้อยมากไม่คุ่ควรจะกล่าวถึง สมควรทราบว่า หงส์ผีจักรพรรดิราตรีนั้นเคยอาศัยระดับคงความอมตะตลอดกาลเป็นอาหาร ผู้คนจำนวนเท่าไรที่ได้ยินชื่อแล้วต้องขวัญหนีดีฝ่อ

อิ้ววว…หงส์ผีจักรพรรดิราตรีส่งเสียงคำรามเสียงดัง สะเทือนสุริยันจันทราและดวงดาวจนแตกละเอียด ในพริบตาเดียวนั่นเอง ได้ยินเสียงดังปังสนั่นหวั่นไหว มันได้ม้วนตัวของมันทีหนึ่ง เสมือนดั่งฟาดฟ้าดินจนละเอียด ตำหนักสั่นไหวโคลงเคลงไปทั้งหลัง

ได้ยินเสียงดังตึง ตึง ตึงขึ้นมา ในเวลานี้ เห็นเพียงเกล็ดบนตัวของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีทั้งหมดได้ตั้งขึ้น เพียงชั่วพริบตาเดียว หงส์ผีจักรพรรดิราตรีเสมือนหนึ่งได้สวมใส่สุดยอดเกราะศักดิ์สิทธิ์สูงสุดอย่างนั้น

เวลานี้เอง เหมือนเป็นชุดเกราะสีดำตัวหนึ่งได้คลุมอยู่บนตัวของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีอย่างนั้น ซึ่งส่งผลให้ตัวมันแลดูทรงกำลังอำนาจมาก แม้ว่ามันจะมีชาติกำเนิดจากความมืดและปีศาจชั่วร้าย ก็แลดูมีความเป็นเทพอยู่หลายส่วน

ย่อมไม่ต้องสงสัยว่า ในขณะนี้ตัวของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีก็รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของหลี่ชิเย่แล้ว จึงไม่กล้าประมาทศัตรู

“ก็ดี ข้าจะอาศัยกระบี่ของปราชญ์ไกลกันดารสังหารเจ้า!” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่ง ตึงเสียงกระบี่คำรามขึ้น ค่อยๆ ชักกระบี่ล้างบาปออกจากฝัก

ตึง ตึง ตึง…ขณะที่หลี่ชิเย่ชักกระบี่ล้างบาปนั้น กระบี่ล้างบาปได้ส่งเสียงร้องขึ้นมาทันที และสั่นไหวอย่างรุนแรง ในเวลานี้กระบี่ล้างบาปถึงกับไม่ต้องการออกจากฝัก

จากการที่หลี่ชิเย่ค่อยๆ ชักกระบี่ล้างบาปออกจากฝักนั้น ได้ปรากฏเสียงเสียดสีขึ้น เนื่องจากกระบี่ล้างบาปถึงกับต้องการกลับคืนเข้าฝัก คิดจะดิ้นหลุดจากมือของหลี่ชิเย่

ย่อมไม่ต้องสงสัยว่า กระบี่ล้างบาปนั้นจดจำหงส์ผีจักรพรรดิราตรีได้ และมันไม่ต้องการออกจากฝักเพื่อสังหารหงส์ผีจักรพรรดิราตรี

เหตุนี้เอง ขณะที่หลี่ชิเย่ชักกระบี่ล้างบาปออกจากฝัก กระบี่ล้างบาปจึงสั่นไหวอย่างรุนแรงเพื่อต้องการกลับเข้าฝัก!

กระบี่ล้างบาปคือกระบี่ประจำตัวของปราชญ์ไกลกันดารมาชั่วชีวิต ขณะที่หงส์ผีจักรพรรดิราตรีคือพาหนะที่ปราชญ์ไกลกันดารคงไว้อย่างลับๆ ต่างมีเจ้าของคนเดียวกัน กระทั่งพวกเขาอาจเคยอยู่ร่วมกันมาก่อน ลองนึกภาพดูว่ากระบี่ล้างบาปจะยอมไปสังหารหงส์ผีจักรพรรดิราตรีรึ?

หลี่ชิเย่ส่งเสียงฮึเย็นชา มือคว้าหมับอย่างชำนาญและกล่าวเสียงน่าเกรงขามว่า “หากไม่ออกจากฝักจะเก็บเจ้าเอาไว้ทำไม หลอมละลายให้กลายเป็นน้ำโลหะเสีย!”

คำพูดของหลี่ชิเย่เยือกเย็นเด็ดขาด พลันที่คำพูดคำนี้ของหลี่ชิเย่ถูกพูดออกมา ฟ้าดินเงียบและเยือกเย็น เหล่าเทพเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดิน กระทั่งสูงสุดถึงระดับปฐมบรรพบุรุษก็ต้องสั่นเทา คำพูดของเขาจึงเป็นสิ่งที่สูงสุดในโลก!

ดังนั้น พลันที่หลี่ชิเย่พูดขาดคำ กระบี่ล้างบาปสั่นเทาทีหนึ่ง ภายใต้มือใหญ่ที่กำเอาไว้กระบี่ล้างบาปพลันสยบ ไม่กล้าต่อต้านแม้แต่น้อย ยิ่งไม่มีการดิ้นรนเพื่อกลับคืนสูงฝัก

กระบี่ล้างบาปคือกระบี่ปฐมบรรพบุรุษที่มีจิตวิญญาณ มันเข้าใจได้ว่าหลี่ชิเย่พูดได้ย่อมทำได้ เมื่อใดที่มันฝ่าฝืนปณิธานของหลี่ชิเย่ เช่นนั้นแล้วมันจะต้องถูกหลี่ชิเย่หลอมละลายจนกลายเป็นน้ำโลหะแน่นอน กลายเป็นเศษเหล็กไป

แม้ว่ามันจะมีฐานะเป็นกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เล่มหนึ่ง ทรงพลังปราศจากผู้ต่อกร แต่ว่า เมื่อถูกกำเอาไว้ในมือของหลี่ชิเย่แล้วก็ไม่นับเป็นอะไรได้! การที่หลี่ชิเย่บอกว่าจะหลอมละลายมันให้กลายเป็นน้ำโลหะ มันไม่สามารถขัดขืนได้อยู่แล้ว สุดท้าย มันก็ต้องกลายเป็นน้ำโลหะอย่างแน่นอน และกลายเป็นเศษเหล็ก ไม่มีอะไรดีสักอย่าง

ในฐานะที่เป็นกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่ปราศจากผู้ต่อกรเล่มหนึ่ง หากต้องถูกหลอมละลายกลายเป็นน้ำโลหะ นั่นย่อมเป็นสิ่งที่มันหวาดกลัวมากที่สุด ดังนั่น เวลานี้กระบี่ล้างบาปได้แต่ยอมสยบ ไหนเลยจะกล้าขัดขืน

ตึง…เสียงหนึ่งดังขึ้น ในที่สุด กระบี่ล้างบาปได้ออกจากฝัก แสงสว่างตลบอบอวล แสงสว่างทีตลบอบอวลได้ส่องสว่างไปทั่วทั้งตำหนัก ขับไล่ความมืดออกไป

โฮ่ววว…หงส์ผีจักรพรรดิราตรีถึงกับส่งเสียงคำรามเสียงดังขึ้น เมื่อเห็นกระบี่ล้างบาปออกจากฝัก และก้าวถอยหลังไปหลายก้าว ในฐานะที่เป็นพาหนะลับๆ ของปราชญ์ไกลกันดาร ไหนเลยที่เขาจะไม่รู้จักกระบี่ล้างบาปเล่า นี่คือกระบี่ประจำตัวของปราชญ์ไกลกันดารมาชั่วชีวิต แข็งแกร่งปราศจากผู้ต่อกร

“กระบี่ล้างบาป เป็นชื่อที่ดีมาก” หลี่ชิเย่ลูบตัวกระบี่เบาๆ และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ล้างบาป บาปที่ล้างคืออะไรล่ะ? วันนี้ ให้มันล้างบาปของความมืดสักหน่อยก็แล้วกัน!”

แช้งค์…กระบี่คำรามเก้าชั้นฟ้า หลี่ชิเย่กำกระบี่ในมือชี้เฉียงไปที่หงส์ผีจักรพรรดิราตรี ในเวลานี้ไม่จำเป็นต้องให้หลี่ชิเย่ไปขับเคลื่อน กระบี่ล้างบาปก็ได้สำแดงพลังที่แกร่งที่สุดออกมาแล้ว

กระบี่ล้างบาปเข้าใจเป็นอย่างดีว่า ในเวลานี้หากมันยังไม่ยอมทำอย่างเต็มกำลังล่ะก็ เมื่อหลี่ชิเย่พาลโกรธขึ้นมาก็จะจับมันหลอมละลายกลายเป็นน้ำโลหะ กลายเป็นเศษโลหะ!

ตูม ตูม ตูม…ในเวลานี้เอง ประกายศักดิ์สิทธิ์แต่ละสายเสมือนดั่งเป็นน้ำตกสวรรค์ที่พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง ฉีกความมืดทุกอย่างจนขาด ประกายกระบี่พวยพุ่งขึ้นมา ทุกๆ ประกายกระบี่คล้ายเป็นทางช้างเผือกยักษ์แต่ละสาย ตัดขาดรากของความมืดทุกอย่าง

มันคือการฆ่าฟันของความสว่าง ในขณะนี้ ไม่ว่าใครก็ตามขอเพียงสามารถมองเห็นกระบี่ล้างบาปที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ก็ต้องสั่นเทาขึ้นมา กระบี่ล้างบาปในเวลานี้คือฆ่าฟัน ไร้ความปราณี ล้างบาง ภายใต้การฆ่าฟันของความสว่างทุกอย่างก็คือความผิดตั้งต้น ทุกอย่างล้วนสมควรตาย

มันไม่ได้เป็นตัวแทนของการโปรดเวไนยสัตว์ให้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์โดยทั่วกันอีกต่อไป มันเป็นเพียงตัวแทนทำลายล้างทุกสิ่งนอกเหนือจากความสว่าง นอกเหนือจากความสว่างแล้ว ล้วนไม่ควรดำรงอยู่อีกต่อไป

เวลานี้ กระบี่ล้างบาปได้ระเบิดพลังที่แข็งแกร่งที่สุดของตนออกมา เมื่ออยู่ในมือของหลี่ชิเย่เขาคือความสว่าง เขาคือผู้ตัดสินทุกอย่าง หนึ่งกระบี่ที่ฟาดฟันลงมาจะสังหารทุกสิ่งทุกอย่าง

ด้วยพลังจรัสเช่นนี้ที่พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง การฆ่าฟันของของความสว่างมีอยู่ทุกพื้นที่ หงส์ผีจักรพรรดิราตรีเองถึงกับก้าวถอยหลัง และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเมื่อเผชิญหน้ากับพลังจรัส

จะอย่างไรเสีย ความสว่างและความมืดไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ ที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือ เมื่อกระบี่ล้างบาประเบิดความสว่างการฆ่าฟันที่แกร่งที่สุดออกมา อานุภาพที่ทรงพลังนั้น ทำให้มันรับรู้และเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

โฮ่ววว…เมื่อหงส์ผีจักรพรรดิราตรีถอยหลังไปจนสุดทางที่จะถอยได้อีก มันได้ส่งเสียงคำรามขึ้นมา ในขณะนี้จากเสียงคำรามที่ดังขึ้นมันได้ทุ่มสุดตัวแล้ว พลังความมืดทั้งหมดได้พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง

ตูม…เสียงหนึ่งที่ดังขึ้น พลังความมืดดั่งน้ำตกสวรรค์ที่พุ่งขึ้นอย่างรุนแรงไม่มีสิ้นสุด ในเวลานี้ หงส์ผีจักรพรรดิราตรีก็ต้องทุ่มเทอย่างเต็มกำลัง ปล่อยให้พลังความมืดทั้งหมดระเบิดออกมา กล่าวสำหรับตัวของมันแล้ว ถ้าหากมันยังไม่ทุ่มเทอย่างเต็มที่ล่ะก็ มันจะต้องตายภายใต้กระบี่ล้างบาปอย่างแน่นอน.

ได้ยินเสียงเปรี๊ยะดังขึ้นเสียงหนึ่ง เสมือนดั่งฟ้าดินถูกฟาดจนแตกละเอียดอย่างนั้น ในจังหวะที่พลังความมืดทั้งหมดของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีพุ่งขึ้นอย่างรุนแรงนั้น หางของมันก็ได้ตั้งขึ้น

ดูไปแล้วหางที่เหมือนหางของหงส์ได้ถูกมันทำให้ตั้งสูงขึ้นมากทีเดียวที่ด้านหลังของมัน หางที่ตั้งขึ้นถึงกับคล้ายดั่งหางของนกยูงที่รำแพนอย่างนั้น

ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้น เมื่อหางของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีมีการรำแพนกางออกมานั้น อักขระยันความมืดที่เก่าแก่โบราณแต่ละตัวกางออก และกลายเป็นลวดลายดึกดำบรรพ์ เหมือนเป็นดวงตราที่เก่าแก่ดึกดำบรรพ์จนไม่สามารถไล้เรียงย้อนกลับไปได้อย่างนั้น

ขณะที่ดวงตราลักษณะเช่นนี้ปรากฏขึ้นมานั้น เสียงตูม ตูม ตูมดังขึ้นไม่ขาดสาย ในพริบตาเดียวนั้นเอง ดวงตราดังกล่าวเสมือนหนึ่งได้เปิดโลกแห่งความมืดโลกหนึ่งขึ้นมา พลังความมืดที่ทรงพลังอย่างยิ่งปราศจากผู้เทียบเทียมถึงกับคล้ายดั่งเขื่อนแตกพุ่งสาดซัดเข้ามาอย่างรุนแรง

ในพริบตาเดียวนั้นเอง พลังความมืดเสมือนหนึ่งได้กลับกลายเป็นมหาสมุทร พลังความมืดที่มากมายมหาศาลไม่มีสิ้นสุดพลันเข้าห่อหุ้มร่างของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีเอาไว้ทั้งตัว

ฮือออ…จากการที่พลังความมืดที่มากมายมหาศาลนี้ได้ทะลักเข้าไปภายในร่างกาย ทำให้หงส์ผีจักรพรรดิราตรีพลันกลับกลายเป็นแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคู่นั้นยิ่งมีความสุกใสมากขึ้น ส่งประกายความมืดที่น่ากลัววูบวาบ ประกายความมืดลักษณะเช่นนี้ถึงกับส่องประกายบนท้องฟ้ายามค่ำคืนได้ ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกว่ามันเหลือเชื่อ

“เป็นพันธุ์โบราณจริงๆ” สายตาของหลี่ชิเย่เพ่งตรงไปข้างหน้า เมื่อมองเห็นหางของหงส์ผีจักรพรรดิราตรีที่คล้ายดั่งดวงตราเหมือนได้เปิดโลกแห่งความมืดออกมาโลกหนึ่ง กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “เห็นทีการที่ปราชญ์ไกลกันดารรับเจ้าเป็นพาหนะนั้นมีเหตุผลของเขาอยู่แล้ว”

อิ้ววว…หงส์ผีจักรพรรดิราตรีคำรามเสียงดัง หางของมันสะบัดลง ได้ยินเสียงดังตูม พริบตาเดียวนั่นเอง คล้ายดั่งเป็นฝ่ามือความมืดข้างหนึ่งที่ตบลงมาโดยตรง

ฝ่ามือความมืดยักษ์ลักษณะเช่นนี้ที่ตบลงมาตรงๆ พลันสยบเหล่าเวไนยสัตว์ บดขยี้หมื่นแดน เหล่าเทพและราชันล้วนดูเล็กจิ๋วมากภายใต้ฝ่ามือยักษ์นี้ ล้วนแล้วแต่ต้องถูกหนึ่งฝ่ามือตบจนแหลกละเอียด

“มาได้จังหวะ” หลี่ชิเย่หัวเราะเสียงดัง กระโดดขึ้นฟ้า กระบี่ล้างบาปในมือตวัดออกไป

ตึง…กระบี่คำรามทั่วฟ้าดิน ประกายศักดิ์สิทธิ์ส่องสว่างร้อนแรง หนึ่งกระบี่ที่ฟาดฟันไป คงร่องรอยเอาไว้กับฟ้าดิน!

………………………………………………………..