ตอนที่ 3012 ข้าคือหินศักดิ์สิทธิ์สูงสุด

ถุย ถุย ถุย…พลันที่กระบือดำขนาดใหญ่ถูกหินก้อนนี้เรียกว่าเป็น ‘ผู้เยาว์’ รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที ร้องกล่าวด้วยความอวดดีว่า “ข้าคือกระบือเทพตลอดกาล กำเนิดจากตระกูลเซียน มีสายเลือดที่ปราศจากผู้เทียบเทียม มีชีวิตอยู่มานานนับไม่ถ้วน เจ้าที่เป็นเพียงเศษหินแตกๆ กล้าดีอย่างไรมาเรียกกระบือสุดหล่ออย่างข้าว่าผู้เยาว์ ลองชิมลูกเตะของข้าดู…” ขาดคำ เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ยกเท้าตนเองขึ้น ปัง ปัง ปังเตะเข้าไปที่หินสีดำก้อนนั้น

หินสีดำก้อนนั้นก็ไม่อ่อนข้อให้ ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้น มันเปล่งแสงสีดำวูบวาบทั่วตัว เสมือนหนึ่งเป็นวงแหวนศักดิ์สิทธิ์กั้นขวางเท้าของกระบือดำขนาดใหญ่ ที่เตะเข้ามา

ดังนั้น เมื่อเท้าของกระบือดำขนาดใหญ่เตะเข้าไปที่วงแหวนศักดิ์สิทธิ์ ปรากฎเสียงปัง ปัง ปังที่ดังขึ้นเสมือนหนึ่งได้สั่นคลอนต่อภูเขาสยบลูกนี้ทั้งลูกอย่างนั้น จากจุดนี้ก็สามารถมองออกได้ว่าทั้งสองฝ่ายมีกำลังที่กล้าแข็งเพียงใดแล้ว

“กระบือเทพตลอดกาลแล้วยังไง!” หินสีดำก้อนนั้นส่ายหน้าด้วยความละอา และกล่าวว่า “ข้ากำเนิดขึ้นที่ทะเลปุ๊ตู้ไห่ จมอยู่ใต้น้ำ กลืนกินสรรพสิ่ง ทนแบกรับไม่จบไม่สิ้น เพียงฟ้าดินแรกเริ่มข้าก็ถือกำเนิดขึ้นมา ผ่านกาลเวลามาไม่มีสิ้นสุด ใครเล่าเทียบเคียงข้าได้”

ย่อมไม่ต้องสงสัย เจ้าหินสีดำก้อนนี้ก็เรียกว่าหยิ่งผยองอย่างยิ่ง เปี่ยมด้วยความมั่นใจ ท่าทางเชิดใส่กระบือดำขนาดใหญ่

แม้ว่าหินสีดำก้อนนี้จะถูกสยบเอาไว้ตรงนั้นจนกระดิกตัวไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เวลานี้ขนาดที่มันพูดมันจาออกมา เรียกได้ว่าดูมีชีวิตชีวาเหมือนจริง เหมือนเป็นผู้ที่หยิ่งยโสถือดีกำลังยืนอยู่ตรงหน้าทุกคน

เชอะ…กระบือดำขนาดใหญ่ต่อท่าทีที่เชิดใส่ของหินสีดำได้กล่าวว่า “เจ้าถือกำเนิดขึ้นที่ทะเลปุ๊ตู้ไห่ จมอยู่ใต้น้ำ กลืนกินสรรพสิ่งแล้วไง ยังคงเป็นได้แค่คนดื้อรั้นที่ถูกสยบใต้ภูเขาท่านั้นเอง หินห่วยๆ ก้อนหนึ่ง”

“รอให้ข้าออกไปก่อน รับรองได้ว่าจะกวนสถานการณ์เปลี่ยนไปตลอดกาล ข้าต้องได้ชุบทองกลายเป็นเซียนแท้จริงสูงสุด ท้ายที่สุดแล้วพวกเจ้าเป็นได้เพียงมดปลวกเท่านั้นเอง เป็นได้เพียงฝุ่นผงที่ปลิวกระจายล่องลอยไปตามลมเท่านั้นเอง” หินสีดำก้อนนั้นเปี่ยมด้วยความโอหังอวดดี ท่าทางข้าเท่านั้นที่เป็นผู้ได้รับการเคารพสูงสุดอย่างนั้น

“เช่นนั้นแล้วเจ้าก็ฝันกลางวันไปก็แล้วกัน” กระบือดำขนาดใหญ่มองดูหินสีดำด้วยสายตาเหยียดหยาม และกล่าวว่า “ชาตินี้เจ้าไม่น่าจะออกมาได้แล้ว เจ้าจะต้องใช้ชีวิตท่ามกลางตีนเขาไปทั้งชาติ มีความฝันอะไรก็ค่อยๆ ฝันไปก็แล้วกัน”

“เจ้าวัวน้อยไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ข้าออกไปได้ล่ะก็จะฆ่าเจ้าแน่นอน” ดูเหมือนหินสีดำก้อนนี้จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับคำพูดเช่นนี้ของกระบือดำขนาดใหญ่

กระบือดำขนาดใหญ่ยกเท้าขึ้นเตะปัง ปัง ปังเข้าไป แต่ว่าล้วนถูกต้านเอาไว้ด้วยวงแหวนศักดิ์สิทธิ์ของหินสีดำ เขามองหินสีดำท่าทีเหยียดหยามว่า “อาศัยหินห่วยๆ อย่างเจ้าถึงกังหาญกล้ากล่าววาจาไม่มียางอาย ไม่ต้องรอให้เจ้าออกมา กระบือสุดหล่ออย่างข้าจะเหยียบเจ้าให้ตายเดี๋ยวนี้แหละ!”

“ต่อให้เจ้าไปฝึกอีกร้อยชาติ ก็ทำอะไรข้าไม่ได้แม้แต่น้อย มดปลวกอย่างเจ้าไหนเลยคู่ควรจะกล่าวถึง…” หินสีดำเชิดใส่สำหรับความอวดดีของกระบือดำขนาดใหญ่

ในเวลานี้ กระบือดำขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง กับหินก้อนหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายได้ประลองกันขึ้นมา หลังจากเชือดเฉือนกันด้วยวาจากันไปมา ผู้ที่ไม่รู้ความยังเข้าใจว่าพวกเขาบ้าไปแล้ว

ราชันแท้จริงเซิ่นซวงที่มองเห็นภาพนี้แล้วพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ในขณะเดียวกัน ภายในใจของนางก็แอบหายใจด้วยความโล่งอกทีหนึ่ง หินสีดำก้อนนี้ไม่ได้ชั่วร้ายและดำมืดเหมือนที่จินตนาการเอาไว้มากทีเดียว

“พวกเจ้าคนหนึ่งชื่อกระบือดำขนาดใหญ่ อีกคนชื่อหินสีดำ ข้าว่าพวกเจ้าสองคนสาบานเป็นพี่น้องก็แล้วกัน” ขณะที่กระบือดำขนาดใหญ่ และหินสีดำต่างเชือดเฉือนกันด้วยคำพูดอยู่นั้น หลี่ชิเย่ได้กล่าวเอ้อระเหยขึ้นมา

“เชอะใครเป็นพี่น้องกับเขา…” กระบือดำขนาดใหญ่ และหินสีดำต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน สำหรับคำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ ทั้งสองฝ่ายต่างเชิดใส่ซึ่งกันและกัน

“เจ้ามาจากทะเลปุ๊ตู้ไห่?” ในขณะนี้ หลี่ชิเย่มองดูหินสีดำและเอ่ยขึ้นช้าๆ

แม้ว่าหินสีดำจะหยิ่งยโสและถือดี น้ำเสียงอวดดีอย่างยิ่ง และมีท่าทีที่เชิดใส่กระบือดำขนาดใหญ่ แต่ว่ากับการเอ่ยถามของหลี่ชิเย่เขาถึงกับนิ่งเงียบ เนื่องจากเขารับรู้ถึงความน่าสยองขวัญของหลี่ชิเย่

“ถูกต้อง” หลังจากที่หินสีดำนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ได้กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “ข้าถือกำเนิดที่ใต้ทะเลลึกของทะเลปุ๊ตู้ไห่! ได้รับโชคที่ยากจะหาผู้ใดเทียม ข้าคือหินศักดิ์สิทธิ์สูงสุด”

“รู้แล้ว รู้แล้วว่าเจ้าเป็นหินศักดิ์สิทธิ์สูงสุดแล้วล่ะ” เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่กล่าวหยอกล้อขึ้นสำหรับการพูดเองเออเองของหินสีดำ

“ชาติกำเนิดของข้าเหนือกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่า” หินสีดำเมินใส่กับการพูดหยอกล้อของกระบือดำขนาดใหญ่ ท่าทางเย็นชายิ่งนัก

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?” หลี่ชิเย่เอ่ยถามาขึ้น

หินสีดำนิ่งเงียบพักหนึ่ง สุดท้ายเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “มีคนผู้หนึ่งช้อนข้าขึ้นมาจากใต้ทะเลลึก ดังนั้น ข้าจึงได้ปรากฏตัวบนโลก!”

“ใคร? ปฐมบรรพบุรุษอัคคีรึ?” กระบือดำขนาดใหญ่เอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“ไม่ใช่…” หินสีดำกล่าวน้ำเสียงเย็นชาว่า “คนผู้นี้แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งมาก!”

ขณะที่หินสีดำพูดคำพูดนี้ออกมานั้น ดูจะพิถีพิถันกับน้ำเสียงเป็นพิเศษ น้ำเสียงที่เขาปฏิเสธว่าปฐมบรรพบุรุษอัคคีเป็นผู้ช้อนตัวเขาขึ้นมานั้นดูเย็นชามาก เหมือนว่าต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับปฐมบรรพบุรุษอัคคี เขาก็จะหยิ่งผยองเช่นนี้แหละ

แต่ว่า เมื่อเอ่ยถึงคนที่ช้อนเอาตัวเขาขึ้นมานั้น เขาให้คำว่า ‘แข็งแกร่งมาก’ ติดต่อกันถึงสามครั้ง เพื่อเป็นการเน้นย้ำถึงความแข็งแกร่งของคนผู้นี้ อย่างไรก็ตาม ขณะที่พูดคำพูดนี้ออกมา น้ำเสียงแฝงไว้ซึ่งกลิ่นอายของความหวาดกลัว

สามารถฟังออกได้ว่า ดูเหมือนว่าหินสีดำจะหวั่นเกรงอย่างยิ่งสำหรับการดำรงอยู่ของบุคคลเช่นนี้ กระทั่งเรียกได้ว่าหวาดกลัวมาก

“แหะแข็งแกร่งแค่ไหนว่ามาให้ฟังซิ” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะทีหนึ่ง แม้ว่าเขาจะเมินใส่หินสีดำ เวลานี้คำพูดของเขาก็ดูจะมีท่าทีหนักแน่นจริงจังขึ้นมาไม่น้อย

ราชันแท้จริงเซิ่นซวง ก็รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงในใจเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ นางเคยปะมือกับหินสีดำมาก่อน รู้ว่าหินสีดำนั้นมีความแข็งแกร่งเช่นใด และน่าสยองขวัญเพียงใด

เวลานี้หินสีดำได้ใช้คำว่า ‘แข็งแกร่งมาก’ สามคำติดต่อกัน เพื่อไปเน้นย้ำคนๆ นั้น และคนผู้นี้กระทั่งทำให้หินสีดำต้องหวาดกลัว ลองนึกดูว่า คนเช่นนี้ช่างน่าสยองขวัญ และน่ากลัวเพียงใด

เมื่อราชันแท้จริงเซิ่นซวงนึกถึงตรงนี้แล้ว อดใจหายใจคว่ำไม่ได้กับคนลักษณะเช่นนี้ เขาเป็นผู้ดำรงอยู่ในสถานะเช่นใดกันแน่นะ

“เกรงว่าจะแข็งแกร่งกว่าเจ้าเสียอีก…” ขณะที่หินสีดำพูดคำนี้ออกมานั้น น้ำเสียงดูจะระมัดระวังเป็นพิเศษ และหนักแน่นจริงจังเป็นพิเศษ

แน่นอน เขาไม่ได้พูดถึงกระบือดำขนาดใหญ่ ‘เจ้า’ ที่พูดถึงก็คือหลี่ชิเย่

“แหะข้าไม่เห็นด้วย” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะ และกล่าวว่า “เจ้ายังไม่เคยรู้ถึงกำลังความสามารถที่แท้จริงของท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าหากเจ้าได้รุ้แล้ว เกรงว่าเจ้าจะต้องเรียกคำพูดนี้กลับคืนไป ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ลึกซึ้งยากจะหยั่งถึง”

หินสีดำที่ไม่ถูกกันกับกระบือดำขนาดใหญ่ มาคราวนี้กลับเรียกว่าหาได้ยากยิ่งที่ไม่ได้โต้แย้งกระบือดำขนาดใหญ่กลับไป เขาเพียงนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “คนผู้นี้ก็ลึกล้ำยากจะหยั่งถึง!”

ย่อมไม่ต้องสงสัยว่า หินสีดำต้องเคยพบกับคนที่น่ากลัวผู้นี้มาแล้ว จึงทำให้เขาหวั่นเกรงถึงเพียงนี้ เป็นการฝากเงาทมิฬที่ลึกมากจนไม่อาจลบเลือนให้กับเขาเอาไว้

“ข้ากลับต้องการพบเจอสักหน่อย” หลี่ชิเย่ยิ้มๆ และไม่ได้โมโห ยิ่งไม่ได้มีจิตที่ต้องการเอาชนะแต่อย่างใด เพียงแต่เรียบเฉยมาก และหัวเราะเรียบๆ ทีหนึ่งเท่านั้น

“เขาอยู่ที่ทะเลปุ๊ตู้ไห่ อยู่ลึกลงไปในทะเลไม่ทราบพิกัดตำแหน่ง” หินสีดำนิ่งเงียบพักหนึ่ง ท้ายที่สุดก็ได้เอ่ยคำๆ นี้ขึ้นมา

“อย่างไรก็ได้ ข้าก็จะไปที่ทะเลปุ๊ตู้ไห่สักครั้งอยู่แล้ว” หลี่ชิเย่ยิ้มๆ และกล่าวตามอารมณ์ไปว่า “หวังว่าเขาจะมีสติปัญญาเช่นนั้น”

พลันที่หลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา ร่างกายของหินสีดำมีการสั่นไหวทีหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด

“แหะถ้าหากเขากล้าคิดไม่ซื่อต่อท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ล่ะก็ นั่นแหละเป็นเสือพบสิงห์อย่างแท้จริงแล้วล่ะ” กระบือดำขนาดใหญ่มั่นใจในหลี่ชิเย่เต็มเปี่ยม หัวเราะและกล่าวว่า “แต่ว่า ข้ามั่นใจในท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่มากกว่า พลันที่ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ลงมือ ไม่ว่าจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่อะไร ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องหายวับไปกับตาในพริบตา”

“ตัวเขาดั่งมังกรเทพเห็นหัวไม่เห็นหาง ไม่แน่เสมอว่าเจ้าจะได้พบกับเขา” หินสีดำนิ่งเงียบพักหนึ่ง ขณะที่เขาพูดคำๆ นี้ออกมา ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขากำลังส่ายหัว เหมือนว่าเขากำลังสั่นหัวดิกๆ อย่างนั้น

“ตามสบาย” หลี่ชิเย่อย่างไรก็ได้ การที่เขาเข้าไปยังทะเลปุ๊ตู้ไห่ไม่ได้ต้องการไปชิงดีชิงเด่นกับใคร กล่าวขาดคำ หลี่ชิเย่มองดูหินสีดำและเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “เขาช้อนตัวเจ้าขึ้นมจากทะเลปุ๊ตู้ไห่ ทำให้เจ้ากลายเป็นมาร นี่เป็นการร่วมทำความชั่วกับผู้อื่น คอยปลุกปั่นสร้างปัญหา”

“เรื่องนี้โทษข้าก็ไม่ถูก” หินสีดำกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “ต่อให้ไม่มีข้าก็ยังคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ สุดท้ายแล้วมิใช่มีผู้อื่นที่มาร่วมทำความชั่วรึ ผลที่ออกมาก็เหมือนกัน”

“พูดแบบนี้ เป็นเจ้าที่แอบขึ้นเรือปราบปรามไกล และมาทำความชั่วที่นี่น่ะสิ สุดท้ายจึงลงเอยด้วยสถานการณ์เช่นนี้” กระบือดำขนาดใหญ่จ้องเขม็งไปที่หินสีดำ

“ไม่ใช่…” มาคราวนี้หินสีดำถึงกับไม่ทะเลาะกับกระบือดำขนาดใหญ่ กล่าวเสียงเย็นชาว่า “ข้าได้รับการเชื้อเชิญจากปฐมบรรพบุรุษอัคคีให้ขึ้นเรือ เรื่องอื่นๆ เกี่ยวอะไรกับข้า!”

“ปฐมบรรพบุรุษอัคคีเชิญท่านขึ้นเรือ…” ภายในใจของราชันแท้จริงเซิ่นซวงถึงกับร้องเสียงหลงขึ้นมา เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหินสีดำ ภายในใจของนางรู้สึกไม่สงบขึ้นมา เนื่องจากนางได้บังเกิดเรื่องอัปมงคลขึ้นมาแล้ว

“ปฐมบรรพบุรุษอัคคีล่ะ…” กระบือดำขนาดใหญ่เอ่ยถามขึ้นทันที

“ไปแล้ว…” หินสีดำกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ก่อนที่ข้าจะถูกสยบเอาไว้เขาก็ได้ไปจากแล้ว เขาต้องการหลบคนผู้หนึ่ง ดังนั้นจึงได้ไปก่อนก้าวหนึ่ง”

“หลบคนผู้หนึ่ง? คนที่สยบเจ้ารึ?” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับใจหายใจคว่ำ จากนั้นนึกดูแล้วก็รุ้สึกว่าไม่ใช่ จึงกล่าวว่า “ไม่ถูก ปฐมบรรพบุรุษอัคคีคือหนึ่งในสิบยอดปฐมบรรพบุรุษ ต่อให้เป็นสิบยอดปฐมบรรพบุรุษคนอื่นๆ ก็ไม่เห็นว่าสามารถทำให้ปฐมบรรพบุรุษอัคคีต้องหลบไป”

“อาจารย์ของเขา” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยขึ้นมา

“อาจารย์ของปฐมบรรพบุรุษอัคคี…” ราชันแท้จริงเซิ่นซวงถึงกับตกใจ และกล่าวว่า “ใครคืออาจารย์ของปฐมบรรพบุรุษอัคคี?”

ปฐมบรรพบุรุษอัคคีลึกลับมาก ผู้คนจำนวนมากล้วนไม่ทราบ ไม่ว่าจะเป็นด้านชาติกำเนิด หรือว่าร่องรอย สำหรับอาจารย์ของเขาเหมือนว่าปฐมบรรพบุรุษอัคคีจะไม่เคยเอ่ยถึงเลย ผู้คนในหล้าดูเหมือนจะไม่ทราบอะไรเลยเกี่ยวกับอาจารย์ของปฐมบรรพบุรุษอัคคี

หลี่ชิเย่ไม่ได้ตอบคำถามของราชันแท้จริงเซิ่นซวง เพียงแต่ดูจากท่าทางของเขาดูจะเข้าใจทุกอย่างแล้ว

“เหมือนว่าจะใช่” หินสีดำพยักหน้า และกล่าวว่า “นับจากเขาไปแล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย หายไปอย่างไร้ร่องรอย”

“แม่จ๋า…” ในเวลานี้กระบือดำขนาดใหญ่ร่างสั่นเทิ้มทีหนึ่ง เขานึกออกถึงเรื่องราวผลกรรมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว และกล่าวว่า “เรื่องนี้ต้องมีผีแน่ มีผีแน่นอน มีผีแน่นอน”

“ไม่ได้มีผี…” หินสีดำหัวเราะเยาะ ท่าทางเย็นชา กล่าวเย็นชาว่า “นี่คือจิตมนุษย์!”

“ก็ถูก คือจิตมนุษย์!” กระบือดำขนาดใหญ่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “อ้ายบ้านี่มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน แบบนี้จบสิ้นแล้ว หากปรากฏตัวบนโลกจริง ยังจะมีกี่คนที่ต้านได้”

“ดังนั้น แดนสามเซียนใกล้จบแล้ว” หินสีดำกล่าวน่าเกรงขามว่า “เจ้าคิดจะมีชีวิตอยู่ต่อไป หนีเถอะ หนีให้เต็มที่ยิ่งไกลยิ่งดี มิฉะนั้นล่ะก็ สักวันหนึ่งเจ้าก็เช่นเดียวกัน”

……………………………………………….