ตอนที่ 3021 ความคิดของกระบือดำขนาดใหญ่

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้นเองสำหรับคำพูดเช่นนี้ของราชันแท้จริงเซิ่นซวง สายตาลึกล้ำและมองไปยังที่ที่ห่างไกล

“แหะท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าไม่ชอบพูดคำพูดไม่เป็นมงคล” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแห้งๆ และกล่าวว่า “ข้ายกตัวอย่าง แค่ยกตัวอย่างเท่านั้น เป็นต้นว่า แน่นอนล่ะ นี่เป็นเพียงการสมมุติ หากภัยพิบัติเยือนแดนสามเซียนจริงๆ แล้ว ดีไม่ดีแดนสามเซียนอาจหายวับไปกัตาในพริบตาเดียวจริงๆ ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ท่าน ท่าน ท่านมองอย่างไร?”

หลี่ชิเย่มองดูกระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ไม่ต้องวางกับดักกับข้า และไม่จำเป็นต้องใช้วิธียั่วยุกับข้า แดนสามเซียนย่อมมีชะตาชีวิตที่เป็นของตนเอง”

“แต่ว่า คนบางส่วนของแดนสามเซียน และเรื่องบางเรื่องเล่า?” กระบือดำขนาดใหญ่กล่าวว่า “แน่นอน ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ย่อมไม่มีความจำเป็นต้องมาใส่ใจกับกระบือเฒ่าอย่างข้า และข้าก็เชื่อว่าท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ก็คงไม่ไปคิดมาก…”

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า” หลี่ชิเย่หัวเราะ ส่ายหน้าและกล่าวว่า “อ้อมโลกไปครึ่งค่อนโลก ก็แค่ต้องการให้ข้าลงมือเท่านั้นเอง”

เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้ได้หยุดนิดหนึ่ง และกล่าวเรียบเฉยขึ้นมาว่า “เรื่องนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับโชคของแดนสามเซียนแล้ว หากว่าข้าจะลงมือกวาดล้างทั่วหล้าก่อนที่ข้าจะออกเดินทางก็ใช่ว่าจะไม่ได้ ขัดเกลาสักหน่อยก็มี”

“แหะ แหะข้าเชื่อว่าจะต้องคึกครื้นมากแน่นอน และท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ก็จะได้รับประโยชน์แน่” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะ แหะทีหนึ่ง รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งในใจกับสิ่งนี้

ภายในใจของกระบือดำขนาดใหญ่เข้าใจเป็นอย่างดี ท่าทีของหลี่ชิเย่ที่มีต่อแดนสามเซียนนั้นอย่างไรก็ได้ หากว่าภัยพิบัติครั้งใหญ่มาถึงจริง หลี่ชิเย่ ไม่เห็นอยากจะก้าวออกมาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ให้ดีขึ้น เหมือนดั่งที่เขาได้พูดเอาไว้อย่างนั้น เขาเป็นเพียงแขกที่เดินทางผ่านมาเท่านั้น

แต่ว่า ขณะที่หลี่ชิเย่ได้พูดคำๆ นี้ออกมาแล้วทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อย่างน้อยแดนสามเซียนยังคงมีโอกาสอยู่ หากว่ามีโอกาสเช่นนั้นก็เป้นการบ่งบอกว่าหลี่ชิเย่จะไม่นิ่งดูดาย

ราชันแท้จริงเซิ่นซวงรู้สึกดีใจอย่างยิ่งเช่นกัน นางเข้าใจ แค่ไม่กี่คำของกระบือดำขนาดใหญ่ก็ได้ช่วยชีวิตแดนสามเซียนจำนวนนับไม่ถ้วน

แม้ว่าราชันแท้จริงเซิ่นซวงไม่ได้พูดมากความ แต่ นางได้คารวะต่อหลี่ชิเย่ และกระบือดำขนาดใหญ่ ที่นางทำไม่ได้ทำเพื่อตนเอง แต่เพื่ออาณาประชาราษฎร์จำนวนนับไม่ถ้วนของแดนสามเซียน

“ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่จะเข้าไปในทะเลปุ๊ตู้ไห่” กระบือดำขนาดใหญ่ทำท่าไตร่ตรองนิดหนึ่ง และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “จะมีการต่อสู้กันหรือไม่? ตามความเห็นของข้า ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้เข้าไปอยู่ในวังวน จะต้องมีผู้ที่ไม่ยอมเลิกราในทะเลปุ๊ตู้ไห่แน่นอน”

กระบือดำขนาดใหญ่รับรู้ชัดเจนแล้วว่า ไม่ว่าจะเป็นลูกอุกาบาตรของทะเลปุ๊ตู้ไห่ หรือว่าเรือวิญญาณที่ลอยล่องมาจากทะเลปุ๊ตู้ไห่ ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงการโหมโรงเท่านั้น ต้นเหตุภัยพิบัติทั้งหมดล้วนแล้วแต่กำเนิดมาจากทะเลปุ๊ตู้ไห่

ภายในทะเลปุ๊ตู้ไห่ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่สะเทือนเลื่อนลั่นขึ้นมาแล้ว และหลี่ชิเย่ก็ได้พัวพันเข้าไปอยู่ในนั้นแล้ว ซึ่งต้องนำมาซึ่งความวุ่นวายแน่นอน

“สู้แล้วเป็นอย่างไร” สายตาที่ลึกล้ำของหลี่ชิเย่มองไปยังที่ที่ห่างไกล กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “พอดีได้เวลาที่ข้าจะขัดเกลาพอดี หากมีคนที่ตาบอดล่ะก็ มันช่างเป็นหินลับมีดที่ดีอะไรอย่างนั้น”

ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว เขาถึงกับหัวเราะ เขาได้บรรลุสัจธรรมแล้ว เวลานี้ต้องการขัดเกลาอีกสักครั้ง ให้สัจธรรมที่เขาเป็นผู้ริเริ่มสร้างขึ้นได้ก้าวสู่ขั้นตอนที่สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น เมื่อถึงขั้นตอนนั้นจึงจะเป็นเวลาที่เปิดศักราชที่ใหม่ทั้งหมดของเขาอย่างแท้จริง

“แหะ แหะ แหะบนโลกมักจะมีคนจำนวนมากที่ตาบอดอยู่เสมอ” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะและกล่าวว่า “บรรดาคนชั่วเหล่านี้ไม่เข้าใจในความเป็นผู้ปราศจากผู้ต่อกรของท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่อยู่แล้ว ครั้นพวกเขาสะดุดเอาตอเข้าก็สายไปเสียแล้ว”

เมื่อเขาได้พูดมาถึงตรงนี้แล้วได้หัวเราะแหะแหะ ท่าทางเหมือนดีใจที่เห็นผู้อื่นได้รับความเดือดร้อนอยู่บ้าง

“ดูจะท่าทางของเจ้า เหมือนอยากให้ข้าบุกสังหารเข้าไปในทะเลปุ๊ตู้ไห่เดี๋ยวนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป บุกสังหารจนในนั้นฟ้าถล่มดินทลายอย่างนั้น หรือจะบอกว่า เจ้าคาดหวังให้มีคนในทะเลปุ๊ตู้ไห่ลอบสังหารข้าไปแล้ว” หลี่ชิเย่มองดูกระบือดำขนาดใหญ่ที่ดูจะดีใจที่เห็นผู้อื่นได้รับความเดือดร้อนแวบหนึ่ง ยิ้มบางๆ และเอ่ยขึ้น

“ไม่ ไม่ ไม่มีอย่างแน่นอน” กระบือดำขนาดใหญ่พลันอยู่ในท่าทางที่เรียบร้อย และกล่าวว่า “ข้าหมายถึงท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่กำลังต้องการหินลับมีดที่เหมาะสมก้อนหนึ่ง สิ่งนี้กล่าวสำหรับ ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แล้วมันคือโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง ในอนาคตต้องทำให้ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ก้าวสู่การเป็นเซียนชั้นสูงสุดอย่างแน่นอน กลายเป็นเซียนแท้จริงสูงสุด”

อย่ามองว่าปกติแล้วท่าทางของกระบือดำขนาดใหญ่จะดูไม่ดีงามนัก กระทั่งมีท่าทีเหมือนกลัวว่าใต้หล้าจะไม่วุ่นวาย และมักจะมีลักษณะเหมือนดีใจที่ผู้อื่นได้รับความเดือนร้อนเสมอๆ สำหรับต้นเหตุภัยพิบัติใดๆ ก็ตาม

ความจริงแล้วภายในใจของกระบือดำขนาดใหญ่ก็เป็นห่วงอยูเช่นกัน เมื่อภัยพิบัติมาถึงแดนสามเชียนจริงๆ เขาก็จะร่วมแรงเพื่อการนี้เช่นกัน

สามารถมองออกได้ว่า การที่เขาคอยยุยงหลี่ชิเย่ตลอดเวลา ภายในใจของเขาก็กระหายอยากให้หลี่ชิเย่สามารถปราบต้นเหตุภัยพิบัติให้ราบคาบ คุ้มครองแดนสามเซียนให้ปลอดภัย

เซียนแท้จริง…หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “กลายเป็นเซียนแท้จริง พูดยากนะเซียนแท้จริง อะไรคือเซียนแท้จริง? แต่ว่าถ้าหากข้ากลายเป็นเซียนแล้ว เจ้าควรจะพึ่งตัวเองให้มากจึงจะถูก”

ครั้นหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้มองดูกระบือดำขนาดใหญ่ด้วยความหมายลึกซึ้ง

แววตาที่มีความหมายลึกซึ้งเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ พลันทำให้กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง อดที่จะถอยหลังไปก้าวหนึ่งไม่ได้

“ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แววตานี้ของท่าน ท่าน ท่านน่ากลัวเหลือเกิน” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกตนเองเย็นวาบไปทั้งตัว เนื่องจากในพริบตาเดียวนี้เองเขาเข้าใจในความหมายของคำที่หลี่ชิเย่พูด

“ดังนั้นการกลายเป็นเซียนหาใช่เป็นเรื่องดีเสมอไป” หลี่ชิเย่พูดเรียบเฉย

“ข้าเชื่อว่าท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่จะไม่กลายเป็นเซียนปลอมแบบนั้น ถ้าจะเป็นก็ต้องเป็นเซียนแท้จริงสูงสุด หาใช่เซียนปลอมแบบนั้นสามารถเทียบเคียงได้” กระบือดำขนาดใหญ่กล่าวทันทีว่า “ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่หากกลายเป็นเซียนแท้จริงสูงสุด จะเจริญรุ่งเรืองเป็นนิรันดร์”

“อย่าพูดมั่นใจเกินไปนัก” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวเรียบเฉยว่า “นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีผู้ที่ปราดเปรื่องน่าทึ่งจำนวนเท่าไร ระดับปฐมบรรพบุรุษเท่าไร สุดท้ายแล้วมักจะขาดอยู่แค่ก้าวเดียว”

“หนึ่งความคิดเป็นพระ หนึ่งความคิดเป็นมาร!” กระบือดำขนาดใหญ่ที่มีชีวิตอยู่มานานนับไม่ถ้วนถึงกับพึมพำออกมา เขารับรู้ถึงเบื้องหลังความลึกซึ้งยอดเยี่ยมที่แท้จริง

“ใช่จะพูดว่าใครคือชั่วร้าย ใครคือแสงสว่าง” สายตาของหลี่ชิเย่ลึกล้ำเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “บางทีเมื่อก้าวไปถึงขั้นหนึ่งอาจเปลี่ยนแปลงจุดยืน เปลี่ยนแปลงความเชื่อภายในใจของตน เปลี่ยนแปลงมุมมองของตนที่มีต่ออนาคต! ทั้งหมดนี้ล้วนมีต้นกำเนิดมาจากพลัง มาจากจิตมนุษย์!”

“จิตแห่งการบำเพ็ญเพียร สิ่งนี้ก็คือจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรที่ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่พูดถึง!” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง กล่าวด้วยท่าทางหนักแน่นจริงจัง

“ถูกต้องเหมือนดั่งเจ้าที่เวลานี้มีท่าที่ที่เยาะเย้ยถากถางสังคม” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “บางทีเจ้าคิดว่าต่อให้มีเรื่องที่ยากกว่านี้ก็สามารถรับมือได้ ดังนั้นเจ้าจึงพอใจกับสภาพตอนนี้ ไม่ได้เสาะแสวงหาความก้าวหน้ามากกว่านี้ แต่ว่าวันหนึ่งเมื่อเจ้ารู้สึกไร้กำลัง บางทีเจ้าอาจเปลี่ยนแปลงได้…”

“…มีความเป็นไปได้ที่เจ้าอาจจะกลายเป็นกระบือสุดหล่อที่ห้าวหาญยิ่งกว่านี้! แซงล้ำหน้าตนเอง เพียงแต่ขณะที่เจ้าแซงล้ำหน้าตนเองนั้นสามารถควบคุมตัวเองได้หรือไม่!”

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ทำเอากระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับเหม่อลอย หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่เขาถึงกับพูดขึ้นมาว่า “ข้าจะเป็นอย่างนี้หรือ? บางทีข้าไม่เป็นเช่นนี้ตลอดไป ข้าก็คือข้า กระบือสุดหล่อ!”

“มันก็ไม่แน่” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “เจ้าก็เคยเห็น เจ้าก็เห็นแล้วเขามีความปราดเปรื่องน่าทึ่งมากกว่าเจ้ามากที่เดียว แข็งแกร่งกว่าเจ้ามาก ผู้ปราศจากผู้ต่อกรที่เขาได้พบเรียกว่ามากกว่าเจ้ามากทีเดียว แต่ว่า ท้ายที่สุดแล้วเขากลับเลือกอีกทางหนึ่ง เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”

คำพูดนี้ทำให้ท่าทางของกระบือดำขนาดใหญ่เปลี่ยนไป จิตใจหวั่นไหว

แม้กระบือดำขนาดใหญ่ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น แต่ว่าภายในใจของเขายังมีความโอหังอวดดี ถ้าหากเขามีความพยายามเพียงพอ เขาคิดว่าตนเองนั้นสามารถเทียบเคียงกับระดับปฐมบรรพบุรุษใดๆ บนโลก เขามีความมั่นใจเช่นนี้ เขามีพรสวรรค์อย่างนี้ และเขาก็มีสายเลือดเช่นนี้!

แต่ว่า มันก็เหมือนดั่งที่หลี่ชิเย่พูดเอาไว้อย่างนั้น ถ้าหากเขากลายเป็นกระบือสุดหล่อที่ห้าวหาญตัวหนึ่ง บางทีสักวันหนึ่งเขาจะเปลี่ยนแปลงไหม? เขายังคงมีจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรเหมือนดังเช่นตอนนี้หรือไม่? เขายังคงไม่ลืมความตั้งใจเดิมหรือไม่? เมื่อกระบือดำขนาดใหญ่นึกถึงตรงนี้แล้วถึงกับนิ่งเงียบ

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ กระบือดำขนาดใหญ่ ได้เงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “บางทีสักวันหนึ่งจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของข้าอาจมีความเป็นไปได้ที่ไม่มั่นคงพอ บางทีสักวันหนึ่งข้าลืมความตั้งใจเดิม ข้าจะไม่ใช่กระบือสุดหล่อตัวนั้นอีกต่อไป แต่ข้าเชื่อว่าท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ยังคงเป็นท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ท่านยังคงอยู่ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!”

“พูดแบบนี้ แสดงว่าเจ้ามั่นใจในตัวข้ามาก” หลี่ชิเย่หัวเราะส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “ทุกเรื่องราวในโลกล้วนมีความเป็นไปได้ อย่าพูดให้มันมั่นใจนัก”

“ข้าเชื่อในสายตาคู่นี้ของข้า ข้าดูคนไม่ผิด” กระบือดำขนาดใหญ่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังมาก “ข้าเชื่อในตัวของท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่มากกว่าเชื่อในตัวของข้าเองมากทีเดียว”

หลี่ชิเย่แค่ยิ้มๆ เท่านั้น ไม่ได้พูดอะไร

“หรือว่าท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่มั่นใจในตัวเอง?” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับตื่นเต้น อดที่จะเอ่ยถามคำนี้ออกไป

“ทำไม เวลานี้ตื่นเต้นแล้วรึ?” หลี่ชิเย่เหลือบมองเขาทีหนึ่ง กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหย

“มีนิดหนึ่ง” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแห้งๆ ทีหนึ่ง กล่าวตามสัตย์ว่า “ตาแก่ๆ คู่นี้ของข้าดูคนไม่ผิด หากถึงขั้นนั้นแม้แต่จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่มั่นคง ข้าคิดว่าโลกใบนี้จบสิ้นแล้ว ไม่เพียงแต่แดนสามเซียนเท่านั้น!”

“เรื่องนี้เจ้าวางใจได้” หลี่ชิเย่มองไปยังที่ที่ห่างไกลและเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ข้าก็คือข้า เวลานี้เป็นเช่นนี้ อนาคตก็เป็นเช่นนี้”

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับหายใจด้วยความโล่งอก

“แต่ว่า…” คำพูดเช่นนี้หลี่ชิเย่ก็ได้ทำให้ใจของกระบือดำขนาดใหญ่ต้องรู้สึกกังวลขึ้นมา

หลี่ชิเย่หยุดนิดหนึ่ง สุดท้ายได้เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “เมื่ออาวุธฟาดฟันไป ฟ้าต้องแตกแน่นอน โลกจะแหลกละเอียด การต่อสู้ครั้งเดียวจะปิดฉากลงในลักษณะเช่นใด ไม่อาจทราบได้”

“ยังดีกว่าหายวับไปกลับตาในพริบตา!” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “อย่างน้อยที่สุดยังมีโอกาสได้ต่อสู้ มิฉะนั้นแล้วก็คือเนื้อบนเขียง! คงมีสักวันทุกคนล้วนไม่รอด!”

หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “มดปลวกต่อสู้กับสวรรค์ แม้ตัวจะเล็กกว่านี้ ก็ควรให้เบื้องบนได้เห็นเขี้ยวสักหน่อย!”

กระบือดำขนาดใหญ่เองก็พยักหน้าหนักแน่นจริงจัง และปลงอนิจจังอยู่บ้าง “น่าเสียดาย ทักษะข้าไม่เพียงพอ มิฉะนั้นล่ะก็ สามารถติดตามท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เข้าไปดูที่ทะเลปุ๊ตู้ไห่สักหน่อย ช่วยส่งเสียงให้กำลังใจท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังดี”

“ทำไม เวลานี้รู้ว่าตนเองอ่อนแอแล้วรึ? กาลเวลาพันล้านปีที่ผ่านมาของเจ้าเป็นการมีชีวิตอยู่ที่เสียเปล่า มีอายุเพิ่มขึ้นมากมายโดยเปล่าประโยชน์” หลี่ชิเย่เหลือบมองเขาทีหนึ่ง เหมือนยิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้ม

เหอะ เหอะ เหอะกระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับหัวเราะเจื่อนๆ ขึ้นมา

ความจริงแล้ว กระบือดำขนาดใหญ่ยังสามารถแข็งแกร่งได้มากกว่าเวลานี้ เพียงแต่ จิตใจของเขาไม่สงบอยู่กับสิ่งนี้

……………………………………………