ตอนที่ 2873 ปูคริสตัล

หลังจากที่หลี่ชิเย่ไปจากแล้ว ได้เหลือบมองดูนกสาลิกาสันติภาพสองตัวและไข่นกสาลิกาที่อยู่ในรัง และกล่าวว่า “หาที่ที่ปลอดภัยแห่งหนึ่งให้พวกมันได้อาศัยอยู่”

นกสาลิกาสันติภาพเป็นวิหคมงคลที่มีความเป็นเอกลักษณ์ยิ่ง เป็นวิหคคุณธรรมที่มีเพียงหนึ่งไม่มีสอง การเลือกที่อยู่อาศัยของพวกมันนั้นจู้จี้เรื่องมากยิ่งนัก ภูเขาแม่น้ำธรรมดาทั่วไปพวกเขาจะไม่ไปอาศัยอยู่อย่างเด็ดขาด

เวลานี้นกสาลิกาสันติภาพรังนี้มีผู้คนรับรู้เป็นจำนวนมาก หากไม่จัดหาที่ที่ปลอดภัยสักแห่งให้พวกมันได้พักอาศัย ไม่แน่นักก็อาจจะถูกผู้อื่นแย่งชิงไปโดยใช้กำลังอีก

“ข้ารู้ว่ามีสถานที่อยู่แห่งหนึ่ง” กระบือดำขนาดใหญ่อาสาเอง และกล่าวว่า “ข้าพาพวกเจ้าไป ให้นกสาลิกาสันติภาพอยู่ที่นั่นน่าจะไม่เป็นอะไร”

กระบือดำขนาดใหญ่กล่าวพลางได้นำทางให้กับหลี่ชิเย่ โดยวิ่งไปตลอดทาง สุดท้ายได้พาพวกหลี่ชิเย่ไปถึงยังหุบเขาแห่งหนึ่งของสวนดึกดำบรรพ์

พลันที่เข้าไปยังหุบเขาแห่งนี้ ทำให้ผู้คนสามารถรับรู้ได้ถึงพลังที่เต็มเปี่ยมอย่างยิ่ง พลังจรัสตลบอบอวล ไปทั่วทั้งหุบเขา และไร้รูปไร้เงา

ความจริงแล้ว พลังจรัสภายในสวนดึกดำบรรพ์ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เต็มเปี่ยมอย่างยิ่ง และมีความแข็งแกร่งยิ่งนัก แต่ว่า พลังจรัสของที่นี่กลับไม่เหมือนเช่นพลังจรัสของที่อื่นๆ ของสวนดึกดำบรรพ์ พลังจรัสของที่นี่ดูจะมีความบริสุทธิ์ยิ่งกว่า เหมือนว่าพลังจรัสทุกๆ สายของที่นี่ล้วนผ่านการขัดเกลามาร้อยครั้งพันครั้งอย่างนั้น

การมายืนอยู่ในหุบเขาที่ลึกและเงียบ ซึ่งเต็มไปด้วยพลังจรัสที่เข้ามาปะทะใบหน้า และมีความชื้นที่เย็นสบายอย่างยิ่ง คล้ายความเย็นแต่ละสายในฤดูร้อนที่ร้อนจัดอย่างนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายไปทั่วร่าง ทำให้อดที่จะสูดเอาความเย็นสายนี้เข้าไปลึกๆ ทีหนึ่งไม่ได้

“นับเป็นสถานที่ที่ดีแท้ เป็นที่อยู่ของสัตว์น้ำ” หลี่ชิเย่พิจารณาหุบเขาที่อยู่ตรงหน้า

หุบเขาแห่งนี้ถูกล้อมรอบด้วยภูเขาที่สูงตระหง่านทั้งสี่ด้าน เมื่อมองจากระยะห่างไกลมันคล้ายเป็นป้อมปราการขนาดยักษ์แห่งหนึ่ง นอกเหนือจากทางเขาหุบเขานี้แล้ว ที่อื่นๆ ล้วนแล้วแต่ยากที่จะผ่านเข้าออกได้

ภายในหุบเขามีอากาศดีตลอดทั้งปี มวลบุปผาบานเบ่งโดยพร้อมเพรียงกัน ต้นไม้เขียวชอุ่มทั้งปี ท่ามกลางหุบเขาที่งดงามเช่นนี้ เสมือนดั่งเป็นดินแดนแห่งความฝันอย่างนั้น

“เป็นสถานที่ที่สวยงามมาก” บรรดานักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปต่างรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้นับว่าสบายโดยแท้ และมีความพิเศษมาก หลังจากที่ได้เดินเข้าไปในหุบเขาแล้ว

กระบือดำขนาดใหญ่นำพาพวกของหลี่ชิเย่วิ่งเข้าไปในหุบเขา ภายในหุบเขามีหน้าผาสูงชันด้านหนึ่ง ด้านหน้าของหน้าผาสูงชันมีบ่อน้ำลึกแห่งหนึ่ง น้ำในบ่อใสและนิ่งโดยไม่มีการกระเพื่อมแม้แต่น้อย เหมือนเป็นบ่อน้ำเก่าที่ไม่มีการเคลื่อนไหวมานับพันปี

รู้สึกได้ถึงความเย็นที่เข้ามาปะทะใบหน้าขณะยืนอยู่ด้านหน้าบ่อน้ำแห่งนี้ นาทีนี้ทุกคนจึงได้รู้ว่าความเย็นของหุบเขาแห่งนี้กำเนิดมาจากที่ใดกันแน่

“ตาเฒ่าปู ตาเฒ่าปู ออกมา ออกมาเร็วๆ กระบือสุดหล่อมีเรื่องต้องการพบเจ้า” เวลานี้ กระบือดำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างบ่อน้ำใช่กีบเท้ากระทืบบ่อน้ำและร้องกล่าวเสียงดังขึ้นมา

พลันที่กระบือดำขนาดใหญ่พูดขาดคำ เสียงน้ำดังช่าาาขึ้นมา มองเห็นน้ำในบ่อที่หมุนพลิกตัวไปมา และเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย มองเห็นน้ำบ่อพลันกลายเป็นเสาน้ำที่พุ่งขึ้นไปเหมือนน้ำพุ

ในเวลานี้เอง ทุกคนจึงได้มองเห็นบนเสาน้ำได้รองรับปูเอาไว้อยู่ตัวหนึ่ง

ปูตัวนี้มีขนาดใหญ่มาก ขนาดของมันใหญ่เสมือนดั่งหน้าโต๊ะตัวหนึ่งอย่างนั้น กล่าวได้ว่าเป็นปูยักษ์ที่พบเห็นได้ยากยิ่งนัก แน่นอน ปูยักษ์ตัวหนึ่งที่มีขนาดเช่นนี้ในสวนดึกดำบรรพ์ไม่นับเป็นอะไรได้อยู่แล้ว เป็นเพียงจุดเล็กๆ ที่มีขนาดเล็กจนน่าสงสารเท่านั้นเอง จะอย่างไรเสียภายในสวนดึกดำบรรพ์แห่งนี้มีสิ่งที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารมากเหลือเกิน

สิ่งที่ทำให้ผู้คนรู้สึกประหลาดใจในปูตัวนี้หาใช่เป็นขนาดตัวของมัน แต่เป็นตัวของมัน ปูตัวนี้แลดูเหมือนโปร่งแสง สามารถมองเห็นอวัยวะภายในได้อย่างชัดเจน เหมือนว่าตัวของมันสร้างโดยแกะสลักขึ้นมาจากคริสตัล ดูเหมือนจริงมาก

เจ้าปูยักษ์ตัวนี้แม้จะมีลำตัวที่ใสงดงามเป็นประกาย แต่ว่า ไม่ได้ให้ความรู้สึกผู้คนถึงความเปราะบาง ไม่เหมือนแก้วที่สัมผัสก็แตกอะไรอย่างนั้น ตรงกันข้าม มันกลับให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งมาก ความรู้สึกที่แกร่งและหนามาก เหมือนสามารถจับต้องได้อย่างนั้น

ด้วยปูยักษ์ที่มีลำตัวใสงดงามเป็นประกายตัวนี้นี่เอง มันให้ความรู้สึกถึงหน้าตาซึ่งมีความเมตตาสุภาพอ่อนโยน เหมือนว่าผู้ที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเสาน้ำนั้นไม่ใช่ปูยักษ์ตัวหนึ่ง แต่เป็นผู้เฒ่าที่มีความเมตตาสุภาพอ่อนโยนคนหนึ่ง เสียอย่างเดียวคือไม่มีหนวดสองข้างที่ปาก

“เหอะ เหอะ เหอะที่แท้เป็นท่านขุนพลมาเยือนนะเนี่ย” เจ้าปูคริสตัลที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเสาน้ำหลังจากได้เห็นกระบือดำขนาดใหญ่แล้ว หัวเราะเหอะเหอะด้วยท่าทางที่เมตตาและอ่อนโยนอย่างยิ่ง และกล่าวว่า “วันนี้ลมอะไรพัดมา หรือว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว? ถึงกับให้ท่านขุนพลมาบ้านข้าด้วยตนเองได้ นับว่าเป็นการนำพาแสงสว่างมาสู่ที่พำนักอันต่ำต้อย นำพาแสงสว่างมาสู่ที่พำนักอันต่ำต้อย ข้าน้อยรู้สึกเป็นเกียรติ…” เจ้าปูคริสตัลนี้ไม่เพียงพร่ำบอกเป็นภาษามนุษย์เท่านั้น ทั้งยังมีความเมตตาและอ่อนโยนยิ่งนัก แม้ว่ามันจะเป็นเพียงปูตัวหนึ่ง ไม่ว่าใครก็ตามพลันที่มองเห็นมันก็ต้องนึกถึงผู้เฒ่าที่มีอัธยาศัยไมตรีดีคนหนึ่ง

“อย่าพล่ามไร้สาระ คำพูดที่สุภาพเรียบร้อยมีมารยาทเช่นนี้ ขุนพลอย่างข้าฟังแล้วก็เบื่อ” กระบือดำขนาดใหญ่โบกมือกล่าวตัดบทคำพูดของปูคริสตัล ไม่มีความอดทนแม้แต่น้อย

กระบือดำขนาดใหญ่กล่าวว่า “ที่ขุนพลอย่างข้ามาหาเจ้าในวันนี้ย่อมต่องมีธุระแล้ว มีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งฝากเจ้าทำให้”

“มิกล้า มิกล้า” เจ้าปูคริสตัลไม่ถือสาแม้แต่น้อย และไม่ได้ร้อนรนแม้แต่น้อย เวลาพูดก็จะเนิบๆ ว่า “ไม่ทราบว่าท่านขุนพลมีเรื่องอะไรควรค่าให้ข้าน้อยรับใช้เล่า ขอเพียงทุ่นขุนพลสั่งการมาคำหนึ่ง แม้ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟ ถึงต้องตายก็ไม่เสียดายชีวิต และข้าน้อยจะไม่ปฏิเสธ…”

“ไม่ได้รุนแรงมากอย่างที่เจ้าพูดมา” กระบือดำขนาดใหญ่โบกมือ และตัดบทคำพูดของปูคริสตัล กล่าวด้วยท่าทีรำคาญว่า “เพียงแต่มีนกสองตัวจะมาอาศัยอยู่ที่นี่เท่านั้นเอง”

ถึงแม้ท่าทางของกระบือดำขนาดใหญ่ดูเหมือนรำคาญ แต่ว่า นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปอย่างพวกจ้าวชิวสือต่างรู้สึกว่าเจ้าปูคริสตัลตัวนี้น่าสนใจมากเป็นพิเศษ

“นกอะไรคู่ควรให้ท่านขุนพลต้องทำเอิกเกริกเช่นนี้? ต้องให้ท่านขุนพลมาด้วยตนเองเล่า” ปูคริสตัลรู้สึกแปลกใจ

“โน่น ไม่เห็นหรือว่าบนบ่าของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเรามีนกอยู่สองตัวรึ?” กระบือดำขนาดใหญ่ทำปากบุ้ย และเชิดหัวทีหนึ่ง

ปูคริสตัลมองตามทิศทางที่กระบือดำขนาดใหญ่ชี้ทันที มองที่หลี่ชิเย่ จากนั้นมองดูนกสาริกาสันติภาพสองตัวที่อยู่บนบ่าของหลี่ชิเย่ ตัวของมันพลันสั่นเทาขึ้นมาทันที

ในเวลานี้ เห็นเพียงปูคริสตัลรีบเร่งลงมาจากเสาน้ำอย่างรวดเร็ว ท่าทางการลงมาของปูคริสตัลนั้น ทำให้ผู้คนนึกไปถึงภาพของการเดินสามก้าวคุกเข่าคำนับทีหนึ่งอย่างนั้น ดูให้ความเคารพยิ่งนัก

“มิน่าเล่า วันนี้นกกางเขนบนต้นไม้ถึงได้ร้องเจี้ยวจ้าวแต่เช้าไม่ยอมหยุด ที่แท้คือใต้เท้ามาถึงนั่นเอง” ปูคริสตัลดูจะให้ความเคารพอย่างยิ่ง ให้ความเคารพยิ่งกว่าที่มีต่อกระบือดำขนาดใหญ่เสียอีก

“ดู ตาเฒ่าอย่างเจ้านับว่ามีสายตาแหลมคมอยู่บ้าง สามารถมองออกถึงสิ่งที่ยอดเยี่ยมของท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้” เมื่อกระบือดำขนาดใหญ่มองเห็นท่าทางที่ให้ความเคารพยิ่งของปูคริสตัล

“คำพูดของท่านขุนพลมีเหตุผล สามารถได้รับการให้ความใกล้ชิดจากนกสาริกาสันติภาพเช่นนี้ ใต้เท้าจะต้องเป็นผู้ที่สุดยอดเป็นนิรันดร์ในหล้าแน่นอน” ปูคริสตัลรีบเร่งเอ่ยขึ้น

แม้ว่าปูคริสตัลไม่รู้จักกับหลี่ชิเย่ และไม่รู้ถึงประวัติความเป็นมาของหลี่ชิเย่ แต่ว่า สามารถทำให้นกสาริกาสันติภาพเกาะอยู่บนบ่าได้ บุคคลเช่นนี้ย่อมต้องลึกซึ้งยากจะหยั่งถึงอย่างแน่นอน สิ่งนี้ไม่เพียงเป็นหนึ่งอย่างเด็ดขาดบนโลกปัจจุบันเท่านั้น เกรงว่าจะปราดเปรื่องน่าทึ่งเป็นนิรันดร์

“แหะแค่นี้นับเป็นอะไรได้ พูดออกมาแล้วเกรงว่าเจ้าจะตกใจตาย” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “นกสาลิกาสันติภาพคาบมงกุฎดอกไม้มามาคารวะ”

“นกสาลิกาสันติภาพคาบมงกุฎดอกไม้มาคารวะ…” ปูคริสตัลพลันร่างสั่นเทิ้มทีหนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของกระบือดำขนาดใหญ่ เกือบต้องคว่ำหน้าลงกับพื้น ยิ่งมีความเคารพมากขึ้นกว่าเดิม กล่าวด้วยความหวาดผวาว่า “ขณะที่ข้ายังเยาว์วัย ได้ยินมาว่าปราชญ์ก็ไม่ได้รับมงกุฎดอกไม้!”

‘ปราชญ์’ ที่ปูคริสตัลพูดถึงก็คือปราชญไกลกันดาร!

“เวลานี้ดูถึงความร้ายกาจแล้วล่ะสิ” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะ

“ขอใต้เท้าโปรดอภัย ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่” ปูคริสตัลยิ่งให้ความเคารพเลื่อมใสศรัทธาอย่างที่สุด และกล่าวว่า “โลกนี้มีใต้เท้า ก็จะสงบชั่วนิรันดร์ เป็นความโชคดีของพวกเรา การที่ใต้เท้าสามารถมาเยือนบ้านของข้าน้อย ก็คือวาสนาของเฒ่าผู้น้อยเช่นข้า”

“ข้าชอบคำว่า ‘ใต้เท้า’ คำนี้” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย มองดูปูคริสตัลทีหนึ่ง และกล่าวว่า “แค่ปูคริสตัลที่อยู่ใต้ลำธารตัวหนึ่ง สามารถฝึกปรือได้ถึงขั้นนี้ ไม่ง่ายนัก”

คำว่าไม่ง่ายนักสามคำนี้ฟังดูธรรมดา แต่ว่า สามารถได้รับการชื่นชมจากหลี่ชิเย่เช่นนี้ ก๊คือเกียรติยศสูงสุดอย่างหนึ่งแล้ว

“ขอบคุณใต้เท้าที่ชื่นชม” ปูคริสตัลดูจะยิ่งให้ความเคารพเลื่อมใสศรัทธามากขึ้น และกล่าวว่า “ข้าน้อยขณะเยาว์วัยเคยได้กลืนกินมุกวิเศษใต้แม่น้ำเม็ดหนึ่ง จึงได้รับโชคเช่นนี้ แม้ว่าไม่สามารถแปลงร่างได้ แต่ก็จะมีอายุยืนยาว ได้รับอภินิหารบางส่วน”

คำพูดของปูคริสตัลถ่อมตนมาก ความจริงแล้วในฐานะที่เป็นปูตัวหนึ่ง มันมีกำลังความสามารถที่กล้าแข็งมาก มิฉะนั้นล่ะก็ เป็นไปไม่ได้ที่มันจะมีที่ยืนในสวนดึกดำบรรพ์นี้ได้ สามารถยึดครองพื้นที่แห่งหนึ่งโดยลำพัง ท่ามกลางสัตว์ดึกดำบรรพ์ขนาดยักษ์จำนวนมาก

“แหะเจ้าปูเฒ่า ครั้งนั้นนับว่าอวดดีมากเหลือเกิน ยกย่องตนเองว่าเป็นคุณชายไร้ไส้ วางอำนาจบาตรใหญ่หมู่บ้านตน” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะ เปิดแผลปูคริสตัล และกล่าวว่า “ขุนพลอย่างข้าเห็นแล้วไม่สบอารมณ์ จึงอัดเขาไปอย่างหนัก” คำพูดของกระบือดำขนาดใหญ่พลันทำให้ปูคริสตัลรู้สึกอึดอัดกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หัวเราะแห้งๆ ว่า “เรื่องราวในอดีต ท่านขุนพลอย่าไปเอ่ยถึงก็แล้วกัน เพียงแต่ครั้งนั้นยังเยาว์วัยและโง่เขลา จึงเป็นที่ขบขันของผู้คนแล้ว”

หลี่ชิเย่มองดูปูคริสตัลทีหนึ่ง ยิ้มตามอารมณ์และกล่าวว่า “รังของนกสาริกาสันติภาพจะให้ตั้งอยู่ที่ตรงนี้ ให้เจ้าเป็นผู้คุ้มครอง”

“ใต้เท้าโปรดวางใจ สามารถให้นกสาลิกาสันติภาพคอยดูแลเอาใจใส่บ้านของข้า คือเกียรติยศสูงสุดของข้าน้อย” ปูคริสตัลรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ขอเพียงชีวิตน้อยๆ ของข้าน้อยยังคงอยู่ ข้าน้อยก็จะคุ้มครองพวกมัน ไม่ให้ใครก้าวล้ำเขามาที่นี่ได้แม้เพียงครึ่งก้าว”

ปูคริสตัลรีบกล่าวรับประกันต่อหลี่ชิเย่ด้วยคำกล่าวที่น่าเชื่อถือ

หลี่ชิเย่จัดให้นกสาลิกาสันติภาพไปอยู่บนหน้าผาสูงชันของบ่อน้ำ สถานที่ที่สำหรับตั้งบ้านเช่นนี้ได้สร้างความพึงพอใจให้กับนกสาริกาสันติภาพ

“พวกเจ้าก็รั้งอยู่ที่ตรงนี้ชั่วคราวก็แล้วกัน” หลังจากจัดแจงเรื่องของนกสาลิกาสันติภาพเสร็จสิ้นแล้ว หลี่ชิเย่ได้สั่งการพวกจ้าวชิวสือที่เป็นนักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาป โดยกล่าวว่า “รอให้ข้าจัดการเรื่องแล้วเสร็จก็จะมารับพวกเจ้า”

แม้ว่าพวกของจ้าวชิวสือไม่รู้ว่าหลี่ชิเย่จะไปทำอะไร แต่ว่า พวกเขาต่างตอบตกลงในเรื่องนี้

“ปูเฒ่า ช่วยขุนพลอย่างข้าดูแลบรรดาเด็กๆ เหล่านี้ให้ดี” กระบือดำขนาดใหญ่สั่งการกับปูคริสตัลว่า “หากมีอะไรผิดพลาด จะเอาเรื่องเจ้า”

“ท่านขุนพลโปรดวางใน ขอเพียงบรรดาเด็ดๆ ล้วนอยู่ภายในหุบเขา พวกเขาจะไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย” ปูคริสตัลรีบให้การรับรอง และกล่าวว่า “ใครกล้ามาที่นี่ ก็คือต้องการมีเรื่องกับข้า”

หลี่ชิเย่ กับกระบือดำขนาดใหญ่ได้ไปจากหุบเขา โดยมีปูคริสตัลที่เดินไปส่งถึงปากทางเข้าหุบเขา

………………………………………………….