ตอนที่ 2939 ความโสมมของกระบือดำขนาดใหญ่

หลังจากหลี่ชิเย่พากระบือดำขนาดใหญ่ไปจากถนนใหญ่แล้ว เขาจ้องมองดูกระบือดำขนาดใหญ่แวบหนึ่ง และกล่าวว่า “ทำไมรึ อยู่ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไม่สบายหรือไง? ถึงกับออกมากับเขาเหมือนกัน”

ภายในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ พลันที่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นสาวกไปแล้วก็ยากที่จะไปจากได้อีกแล้ว แต่ทว่า เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่เป็นข้อยกเว้น เขาคิดอยากจะมาก็มา คิดอยากจะไปก็ไป

ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ กระบือดำขนาดใหญ่เป็นหนึ่งเดียวที่ไม่ได้ถูกบงการโดยพลังจากพลังจรัส การที่เขาไม่ไปจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น หาใช่เป็นเพราะมีเหตุมาจากพลังจรัส แต่เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่ต้องการไปจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ กระทั่งกล่าวได้ว่ามันต้องการปกป้องภูเขาศักดิ์สิทธิ์เอาไว้

แน่นอน กระบือดำขนาดใหญ่ไม่ได้ปกป้องภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ แต่ปกป้องภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อตัวของเขาเอง เหมือนดั่งที่เขาได้พูดเอาไว้ว่า ภูเขาศักดิ์สิทธิ์คือบ้านของเขา ดังนั้น เขาจึงต้องดูแลภูเขาศักดิ์สิทธิ์เอาไว้อย่างดี

“แหะ แหะ แหะหง่าวอยู่แต่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็น่าเบื่อ ดังนั้น จึงออกมาเดินเล่นบ้าง” กระบือดำขนาดใหญ่กล่าวหัวเราะแหะแหะว่า “อีกอย่าง ออกมาพบปะโลกภายนอกบ้างก็ดี และยังสามารถติดตามท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่สนุกกับการกินฟรีอยู่ฟรี แล้วทำไมจึงไม่ทำเล่า? ”

“เป็นเพราะว่ากุญแจของภูเขาศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือเจ้าน่ะสิ” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้า

การที่กระบือดำขนาดใหญ่รั้งอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์มาเป็นพันล้านปีไม่จากไปไหน ก็แค่เกรงว่าผู้อื่นจะมาชิงเอาภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไป เวลานี้หลังจากตำหนักนภาถูกทำลายไปแล้ว เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ได้ยึดครองตราประทับของภูเขาศักดิ์สิทธิ์มาเป็นของตนทั้งหมด เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็กลายเป็นของเขาแล้ว จึงไม่ต้องคอยกังวลอีกแล้ว

กล่าวสำหรับเขาแล้ว เวลานี้ต่อให้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ มันก็แค่ตั้งวางเอาไว้เป็นการชั่วคราวเท่านั้น และหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ไม่มีกำลังความสามารถที่จะควบคุมภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้อยู่แล้ว

แหะ แหะ แหะ…กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับหัวเราะแหะแหะ และกล่าวว่า “ถึงอย่างไรเวลานี้มันก็คือของกระบือสุดหล่อแล้ว จากนี้ไปใครก็อย่าได้คิดที่จะแตะต้องมัน แหะแม้แต่ปีศาจต้นไม้เฒ่าก็อย่าได้หวัง”

หลี่ชิเย่อดที่จะส่ายหัวไม่ได้ เหลือบมองกระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “เขาควบคุมอยู่ตรงนั้น เจ้าเองก็เคลื่อนย้ายไม่ได้ เจ้าได้กุญแจมาแล้วอย่างไร เขาหยั่งรากอยู่ตรงนั้น เจ้าได้แค่มองตาปริบๆ มิใช่รึ ที่เขาไม่ไปเอากุญแจเป็นเพราะขี้คร้านจะไปแย่งชิงกับเจ้า การที่เขาอยู่ตรงนั้นจะมีกุญแจหรือไม่มีกุญแจก็เหมือนกัน เว้นแต่เขาจะตายไปหรือจากไป มิฉะนั้นล่ะก็ กุลแจที่อยู่ในมือของเจ้าก็ใช้การอะไรไม่ได้”

เมื่อหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา พลันทำให้พลังลำพองใจของกระบือดำขนาดใหญ่ถูกกดลงไป ทำให้แฟบลงทันที เหมือนมะเขือเทศที่เหี่ยวต้องกับความหนาวเย็นของลูกเห็บอย่างนั้น

เป็นเพราะปีศาจต้นไม้เฒ่านั่นแท้ๆ…กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับบ่นพึมพำแต่ก็จนด้วยเกล้า และกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจเลยว่า ตัวเขาที่ฝืนลิขิตสวรรค์เช่นนี้ทำไมจะต้องหยั่งรากอยู่ตรงนั้นให้ได้ ก็แค่ระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิโทรมๆ เท่านั้นเอง มีอะไรคู่ควรให้เสียเวลาอยู่ตรงนั้น เขาอยากได้ระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิสักแห่งก็สร้างขึ้นมาเองได้ ทำไมจะต้องทำเช่นนี้เล่า ช่างสิ้นเปลืองเวลา สิ้นเปลืองชีวิตมากมาย”

ในเวลานี้กระบือดำขนาดใหญ่ไม่อาจไม่ยอมแพ้ แม้ว่ากุญแจจะอยู่ในมือของเขา แต่ว่าหากปีศาจต้นไม้เฒ่าไม่ไปไหนล่ะก็ เขาไม่สามารถทำอะไรได้อยู่แล้ว ต่อให้เขาคิดจะเคลื่อนย้ายภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปก็เอาไปไม่ได้ เนื่องจากงปีศาจต้นไม้เฒ่ายึดครองอยู่ตรงนั้น เว้นแต้เขาสามารถทุกเอาปีศาจต้นไม้เฒ่าไปด้วย ในโลกนี้คนที่สามารถเคลื่อนย้ายปีศาจต้นไม้เฒ่าได้นั้น เกรงว่ายากที่จะค้นพบได้มากทีเดียว

“นี่แหละความปรารถนาแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “ในสายตาของข้า ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็แค่ภูเขาโทรมๆ ลูกหนึ่งมิใช่รึ? แค่ภูเขาขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ห่างไกลความเจริญเท่านั้นเอง คู่ควรให้เจ้าต้องเฝ้ามันมาเนิ่นนามเช่นนี้รึ? ”

“นั่นมันไม่เหมือนกัน” กระบือดำขนาดใหญ่แก้ต่างให้กับตนเอง โดยกล่าวว่า “นั่นมันบ้านของข้า ทุกคนย่อมมีบ้านของตนเอง ฮึ ฮึ ฮึข้าจะต้องลากมันไปให้จงได้”

หลี่ชิเย่ออดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “เจ้ายังคงล้มเลิกความตั้งใจนี้เป็นการชั่วคราวเสียเถอะ เว้นแต่วันใดปีศาจต้นไม้เฒ่ายินยอม หาไม่แล้ว เจ้าจะมองไม่เห็นความหวังเป็นการชั่วคราว”

เวลานี้กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับก้มหน้าลง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาทั้งสองของเขาเป็นประกาย เงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า “แหะ แหะแต่ว่า ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ต้องมีวิธีแน่นอน”

“มันแน่อยู่แล้ว” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่ง และกล่าวว่า “จะให้เขาเลื่อนรากให้หน่อยมันจะยากเย็นอะไร”

“แหะท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ช่วยข้าสักหน่อยจะได้ไหม? ” ดวงตาทั้งสองของกระบือดำขนาดใหญ่เป็นประกาย ประจบสอพรอหลี่ชิเย่เป็นการใหญ่ ยิ้มกล่าวว่า “ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่คือปฐมบรรพบุรุษอันดับหนึ่งที่หาได้ยากยิ่งในหล้า หนึ่งเดียวนับแต่อดีตถึงปัจจุบัน ขอเพียงท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่จัดการเรื่องภูเขาศักดิ์สิทธิ์ให้ข้าได้ ข้าน้อยยินดีเป็นวัวเป็นควายให้ท่าน…”

“เดิมเจ้าก็เป็นควายอยู่แล้ว” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะขึ้นมาและเหลือบมองกระบือดำขนาดใหญ่แวบหนึ่ง กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “อีกอย่าง ปีศาจต้นไม้เฒ่าน่าเชื่อถือมากกว่ากระบือถ่านยักษ์อย่างเจ้ามากทีเดียว ถ้าหากจะต้องช่วยจริงๆ ข้าก็ช่วยเขาไม่ใช่ช่วยเจ้า”

“ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร มโนธรรมของท่านมีสีดำอย่างนั้นรึ? ” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับร้องว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม ร้องกล่าวเสียงดังว่า “ท่านมาที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของข้า ข้าให้การต้อนรับท่านอย่างดี ท่านจะปฏิบัติเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร…”

“เอาล่ะ อย่ามาทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าข้า ขณะอยู่ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ข้าไม่ได้จับเจ้าไปเป็นเนื้อตุ๋น เจ้าก็สมควรดีใจว่าโชคดีจึงจะถูก มีรึข้าไม่รู้ว่าเจ้าวางแผนอะไรอยู่? ” หลี่ชิเย่ส่ายหน้า และโบกมือเบาๆ

กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแห้งๆ เขาต้องการหลอกหลี่ชิเย่ตั้งแต่พบกันครั้งแรก

“อนาคตไม่ค่อยสงบนัก ความจริงแล้วการที่เจ้ารั้งอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ใช่ว่าจะไม่ดี” สุดท้าย หลี่ชิเย่มองดูกระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่งและกล่าวเรียบเฉยว่า “อย่างน้อยที่สุดยังมีปีศาจต้นไม้เฒ่าที่สามารถรับหน้าได้”

“ข้ารู้” กระบือดำขนาดใหญ่ยักไหล่ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ถ้าหากจะต้องตายจริงๆ ทุกคนล้วนแล้วแต่ต้องตาย อยู่ที่ว่าตายที่ไหนเท่านั้น หากวันนั้นมาถึงจริงๆ กระบือสุดหล่ออย่างข้ารับรองได้ว่าสามารถยืนหยัดได้ถึงลมหายใจเฮือกสุดท้าย หนีกลับไปตายที่นั่น”

คำพูดของกระบือดำขนาดใหญ่นับว่ามีจิตที่เบิกบานใจยิ่ง แต่ว่า เขามีกำลังความสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้จริงๆ

“ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล” หลี่ชิเย่พยักหน้าและกล่าวว่า “หากถึงขั้นนั้นจริงๆ เป็นความจริงที่ไม่ว่าใครก็ยากจะหนีเคราะห์กรรมไปได้”

“สองวันก่อน ข้าเห็นปีศาจต้นไม้เฒ่าสังเกตดวงดาว ปากก็พร่ำบ่นพึมพำภัยพิบัติใหญ่กำลังจะมาแล้วอะไรนั่น ต้องเร่งมือสักหน่อย เห็นท่าทางที่กลัดกลุ้มใจอย่างยิ่ง ข้าว่านะ เขาเองก็ไม่มีความมั่นใจอะไร จะอย่างไรเสียเป็นครั้งแรกที่ข้ามองเห็นเขามีท่าทีจะเป็นจะตายอย่างนั้น” กระบือดำขนาดใหญ่ทำท่ายักไหล่

กระบือดำขนาดใหญ่เป็นเพื่อนบ้านกับปีศาจต้นไม้เฒ่ามานานมากๆ แล้ว นานจนกระทั่งพวกเขาลืมเรื่องเวลาไปแล้ว

ภายในใจของกระบือดำขนาดใหญ่รู้ดีว่าปีศาจต้นไม้เฒ่านั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก ความแข็งแกร่งของเขาหาใช่เป็นความแข็งแกร่งจากปากของผู้คนในโลก เขาเป็นความแข็งแกร่งที่จริงแท้แน่นอนโดยแท้จริง เคยมีระดับปฐมบรรพบุรุษที่ปราดเปรื่องน่าทึ่งบางคนมาเยี่ยมคารวะเขาในรอบพันล้านปีที่ผ่านมา เขามองว่าล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่ไม่มีความสลักสำคัญอะไร

แต่ว่า ก่อนหน้านี้กระบือดำขนาดใหญ่เห็นท่าทีที่กลัดกลุ้มใจอย่างยิ่งของปีศาจต้นไม้เฒ่า เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นปีศาจต้นไม้เฒ่ามีท่าทีที่หนักหนาเช่นนี้.

ดังนั้น กระบือดำขนาดใหญ่ก็รู้แล้วว่ามีเรื่องไม่ดีแล้ว เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของปีศาจต้นไม้เฒ่า

“เป็นความจริงว่าจะมาแล้ว” หลี่ชิเย่มองดูท้องฟ้าทีหนึ่ง มองดูทะเลปุ๊ตู้ไห่ที่ไกลออกไป และกล่าวว่า “อธิฐานกันเอาเองก็แล้วกันเมื่ออยู่ต่อหน้าภัยพิบัติใหญ่ หลายสิ่งหลายอย่างล้วนแล้วแต่หายวับไปกับตาในพริบตาเดียว”

“รุนแรงขนาดนั้นจริงๆ รึ? ” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง

“ดูสถานการณ์ก็แล้วกัน” หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่ง สายตาลึกล้ำยิ่ง และกล่าวว่า “หากสถานการณ์ถูกสยบไว้ได้ มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง หากไม่สามารถสยบเอาไว้”

ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้ เขามองดูกระบือดำขนาดใหญ่แวบหนึ่ง และกล่าวว่า “ดีไม่ดีทั่วทั้งแดนสามเซียนก็จะหายวับไปกับตาในพริบตา”

เวรเอ๊ย…มีอุปสรรคใดที่กระบือดำขนาดใหญ่ไม่เคยพบเจอมาก่อน แต่ว่า คำพูดที่ฟังดูรุนแรงออกจากปากของหลี่ชิเย่ เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นในใจ

“ดังนั้น” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทางเอ้อระเหยว่า “เวลานี้เจ้ารีบหนีไปยังทัน หาสถานที่ที่ปลอดภัยสักแห่งหลบซ่อนตัวก่อน ไม่แน่นักหลังจากภัยพิบัติผ่านไป ก็จะได้ต้อนรับยุคที่เจ้าจะได้เป็นใหญ่ ดีไม่ดีเจ้าจะกลายเป็นผู้บุกเบิกศักราชใหม่ กลายเป็นกระบือสุดหล่ออันดับหนึ่ง กลายเป็นกระบือเทพอันดับหนึ่ง”

แม้ว่าคำพูดของหลี่ชิเย่จะเป็นการหยอกล้อ แต่ก็เป็นความจริงที่ว่ากระบือดำขนาดใหญ่มีพลังแฝงเช่นนั้นจริงๆ เดิมทีตัวเขาเองก็มีชาติกำเนิดที่ไม่ธรรมดา หากให้เขามีโอกาสที่เหมาะสม เขาสามารถกลายเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดเช่นนั้นได้จริงๆ

“ข้าก็เป็นกระบือสุดหล่ออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรอ เวลานี้ก็ใช่อยู่แล้ว” ท่าทางของกระบือดำขนาดใหญ่ที่หลงตัวเองอย่างยิ่ง จากนั้นเข้าไปประชิดหลี่ชิเย่ และพูดจาอย่างไม่ละอายว่า “แหะอีกอย่าง ข้ารู้สึกว่าสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในโลกนี้ยังคงเป็นการติดตามอยู่ข้างกายท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าหากแม้ข้างกายท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ แหะ แหะ แหะสถานที่อื่นๆ ก็ไม่เห็นจะปลอดภัย”

“นับว่าเจ้าฉลาดไม่น้อยทีเดียว” หลี่ชิเย่ยิ้มและส่ายหน้า

“แหะภัยพิบัติใหญ่ก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องไม่ดี” ดวงตาทั้งสองของกระบือดำขนาดใหญ่เป็นประกาย และกล่าวว่า “ข้าว่านะ ปีศาจต้นไม้เฒ่าจะไม่ละทิ้งหอจรัสศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน”

“เรื่องนี้ก็จริง” หลี่ชิเย่พยักหน้า และกล่าวว่า “จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของเขาแกร่งมาก ถ้าหากก้าวเดินไปถึงวันนั้นจริงๆ เขาจะต้องร่วมหัวจมท้ายกับหอจรัสศักดิ์สิทธิ์”

“แหะหากเขาล้มลงจริงๆ เช่นนั้น แหะกระบือสุดหล่ออย่างข้าก็มีโอกาสเรียกคืนภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว” กระบือดำขนาดใหญ่คิดแต่แผนที่ไม่จริงใจอยู่ร่ำไป

หลี่ชิเย่เหลือบมองเขาทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ถ้าหากปีศาจต้นไม้เฒ่ายังต้องล้มลง เจ้าคิดว่าโอกาสที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าจะคงอยู่ได้สักเท่าไร? ดีไม่ดีจะถูกคนอื่นทำลาย ต่อให้เจ้าสามารถลากมันไปได้ก็เต็มไปด้วยร่องรอยความเสียหายแล้ว”

เอิกกก…กระบือดำขนาดใหญ่ตะลึงนิดหนึ่ง รู้สึกว่ามีเหตุผล และกล่าวว่า “ดูเหมือนจะใช่ พูดแบบนี้ปีศาจต้นไม้เฒ่าต้องไม่ล้มลง เขาควรจะปกป้องภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของข้าเอาไว้อย่างดี”

ในทัศนะของกระบือดำขนาดใหญ่มองว่า ขอเพียงภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเขายังคงอยู่เป็นใช้ได้ ย่อมไม่ใส่ใจในความเป็นความตายของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์อยู่แล้ว

“ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ แหะอย่างไรเสียข้าติดตามท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แน่นอนอยู่แล้ว ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ไปไหน กระบือสุดหล่อก็ไปถึงนั่น” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะ และกล่าวว่า “ขอเพียงท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่คงอยู่ ข้าก็ไม่เชื่อว่าท้องฟ้าที่อยู่เหนือศีรษะจะถล่มลงมา”

ความคิดชั่วร้ายของเจ้ากระบือดำขนาดใหญ่มีมากทีเดียว แต่ว่า เขาก็มองได้ทะลุมาก ภายในใจของเขาก็มีความชัดเจนยิ่ง ถ้าหากภัยพิบัติใหญ่มาถึงจริงๆ สถานที่ที่ปลอดภัยมากที่สุดหาใช่ประเภทสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อะไรนั่น ตรงกันข้ามการรั้งอยู่ข้างกายหลี่ชิเย่จะปลอดภัยที่สุด

“อย่างนั้นรึ? ” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “เมื่อจัดการธุระบางอย่างจบแล้ว ข้าตัดสินใจเข้าทะเลปุ๊ตู้ไห่ เจ้าจะตามไปมั้ย? ”

ทะเลปุ๊ตู้ไห่…กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับตะลึงนิดหนึ่ง มองดูหลี่ชิเย่ รู้สึกหวาดกลัวขึ้นในใจ

หลี่ชิเย่ยิ้มๆ ไม่สนใจเขา ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไป

“จะไปที่ทะเลปุ๊ตู้ไห่จริงๆ รึ? ” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับร้องกล่าวเสียงดังขึ้นมา

หลี่ชิเย่ไม่ตอบ แต่ทว่า กระบือดำขนาดใหญ่ยังคงติดตามมาทัน

“แหะไม่สน ติดตามได้วันหนึ่งค่อยคิดวันหนึ่ง” กระบือดำขนาดใหญ่ยังคงติดตามหลี่ชิเย่ต่อไปอย่างหน้าด้านๆ

……………………………………………………………………………………………..