ตอนที่ 2966 ให้ ให้ ให้

“ขอบคุณคุณชาย” แม้ว่าหลี่ชิเย่จะพูดเช่นนี้ แต่ว่า สาวผู้ดำเนินการประมูลยังคงโค้งคำนับต่อหลี่ชิเย่

หลังจากที่ผู้เฒ่าทั้งเจ็ดได้ปิดฝากล่องวิเศษแล้ว พวกเขาได้ทำการโค้งคำนับหลี่ชิเย่อีกครั้งหนึ่ง จากนั้นได้ล่าถอยกลับออกไปโดยไร้ซุ่มเสียง ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เสมือนหนึ่งเป็นใบ้อย่างนั้น

แม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม ยังคงสามารถมองออกได้ว่า พวกเขามีตำแหน่งฐานะที่หนึ่งไม่มีสองในห้างเจียวเหิง

“ของดี เสียดายจัง” กระบือดำขนาดใหญ่ถึงกับส่ายหัวและพูดทอดถอนใจขึ้นมา หลังจากมองเห็นผู้เฒ่าทั้งเจ็ดล่าถอยไปแล้วว่า “ของดีเช่นนี้สมควรแย่งชิงเอามาจึงถูก”

แน่นอน สำหรับคำพูดเช่นนี้ของเจ้ากระบือดำขนาดใหญ่นั้น หญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลถือเสียว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

“เอาล่ะ สิ่งของและเงินทองจบแล้ว สมควรไปได้แล้ว” หลี่ชิเย่หัวเราะ ตบมือทีหนึ่ง และยิ้มกล่าวขึ้นมา

หญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลคำนับให้กับหลี่ชิเย่ และกล่าวว่า “เหล่าผู้อาวุโสห้างเจียวเหิงของเราให้ข้าเรียนคุณชายหลี่ว่า ห้างเจียวเหิงยินดีรับใช้ต่อคุณชาย หากต้องการสิ่งใดขอให้สั่งการมาได้เลย”

“ห้างของพวกเจ้ามือเติบไม่ใช่เล่น” หลี่ชิเย่หัวเราะและมองดูหญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลแวบหนึ่ง ยิ้มบางๆ และกล่าวว่า “ดูท่า ฐานะเจ้าไม่ใช่ย่อยนะเนี่ย”

“ข้าน้อยแค่พอจะมีผลงานบ้าง” หญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลกล่าวว่า “คุณชายหากมีอะไรต้องการให้อาหลันช่วยล่ะก็ สั่งการมาคำเดียว บุกน้ำลุยไฟก็ไม่เกี่ยง”

“ก็ดี” หลี่ชิเย่ยิ้มๆ มองหน้าหญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลแวบหนึ่ง และกล่าวว่า “นายน้อยพวกเจ้าล่ะ?”

“เรื่องนี้ เรื่องนี้ นายน้อยพวกเราไม่ได้อยู่ที่นี่” หญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลชะงักนิดหนึ่ง จากนั้นรีบเอ่ยขึ้น

“เป็นเพราะไม่อยู่ที่นี่ หรือไม่กล้ามาพบกับข้า?” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะขึ้นมา ทำให้หญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลผู้นี้ดูมีท่าทางผะอืดผะอม แต่ว่า หลี่ชิเย่ก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ

“ไปเถอะ” หลี่ชิเย่เก็บของวิเศษต่างๆ หันหลังเดินจากไปทันที

หญิงสาวผู้ดำเนินการประมูลไปส่งพวกของหลี่ชิเย่ด้วยตนเอง ส่งไปด้านนอกประตูอีกไกลมากจึงได้หยุด

หลังจากที่พวกของหลี่ชิเย่ไปจากสถานที่ประมูลและกลับไปที่บ้านพักของไป่จินหนิง แม้ว่าบ้านพักของไป่จินหนิงจะไม่เล็ก แต่ว่า เวลานี้เพิ่มคนเข้ามาคนหนึ่งกับกระบือดำขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง จึงดูแออัดสักหน่อย

หลังจากหลับถึงที่พักแล้ว หลี่ชิเย่ได้หยิบเอา ‘คัมภีร์สือหลันจิง’ ออกมา มองดูแวบหนึ่ง จากนั้นยื่นให้กับไป่จินหนิง และกล่าวว่า “แม้กระบือถ่านดำชอบพูดจาเหลวไหล แต่ว่า คำพูดบางคำก็แม่นมาก เป็นความจริงที่บรรพบุรุษของเจ้ามีวาสนากับศาสนาพุทธ มีสายเลือดพุทธ ในผืนแผ่นดินไกลกันดารเช่นนี้ไม่มีเรื่องของระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิ ‘คัมภีร์สือหลันจิง’ เล่มนี้ไม่เลวนัก เหมาะกับเจ้า โดยเฉพาะเจ้าที่มีวาสนากับศาสนาพุทธ วันหน้าไม่แน่นักอาจบรรลุขั้นสมบูรณ์ได้”

“ให้ ให้ข้า…” ไป่จินหนิงรู้สึกตกใจยิ่งนัก จะอย่างไรเสีย มูลค่าของ ‘คัมภีร์สือหลันจิง’ เล่มนี้ทำตกใจหมดเลย แม้แต่หมิงหวังฝอก็อยากได้ ยิ่งไปกว่านั้น หลี่ชิเย่อาศัยราคามหาศาลประมูลมาได้

“เอาไปเถอะ คัมภีร์เล่มนี้ข้าเคยอ่าน และเข้าใจหมดแล้ว กล่าวสำหรับข้าแล้วเวลานี้มันก็แค่คัมภีร์เล่มหนึ่งเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่จัดการโยน ‘คัมภีร์สือหลันจิง’ ให้กับไป่จินหนิงตามอารมณ์

ไป่จินหนิงถึงกับตะลึงขณะถือ ‘คัมภีร์สือหลันจิง’ ในมือ เวลานี้นางถึงกับไม่สามารถมีปฏิกิริยาสนองตอบได้ทัน

ตึง…เสียงหนึ่งดังขึ้น เวลานี้หลี่ชิเย่ได้ชักกระบี่ปฐมบรรพบุรุษขึ้นมา เมื่อกระบี่ดังกล่าวนี้ออกจากฝัก พลังกระบี่ยิ่งใหญ่มหาศาล อำนาจกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ยังคงอยู่ ภายใต้อำนาจของปฐมบรรพบุรุษ ไป่จินหนิงไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงอยู่แล้ว ถึงกับตัวสั่นงันงก

“เอาไปเถอะ” กระบี่บรรพบุรุษกลับเข้าฝัก หลี่ชิเย่ถือโอกาสโยนไปให้กับไป่จินหนิงตามอารมณ์

“ข้า…” มาคราวนี้พลันทำให้ไป่จินหนิงสะเทือนหวั่นไหวทันที ถึงกับหวาดผวาขึ้นมา นี่มันกระบี่ปฐมบรรพบุรุษนะเนี่ย เป็นสิ่งที่นางไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการชั่วชีวิต สมควรทราบว่า กระบี่ปฐมบรรพบุรุษเช่นนี้อย่าว่าแต่นางเลย โอรสศักดิ์สิทธิ์ของสำนักเจ้าลัทธิ ฮ่องเต้ก็ไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทหารตัวน้อยๆ อย่างนางเลย

“ข้า ข้า ข้ารับเอาไว้ไม่ได้” เวลานี้ มือทั้งสองข้างของไป่จินหนิงถึงกับสั่นเทา แทบจะกำกระบี่นี้ไม่อยู่

เรื่องนี้นับว่าทำตกใจหมดเลย ด้วยกระบี่ปฐมบรรพบุรุษเล่มหนึ่งเช่นนี้ เขาไหนเลยมีสิทธิ์ได้ครอบครอง เป็นเรื่องที่นางไม่กล้าแม้แต่ฝัน เวลานี้หลี่ชิเย่ถึงกับประทานกระบี่บรรพบุรุษเล่มนี้ให้กับตน ทำให้นางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เป็นความจริงน่าตกใจเหลือเกิน กระบี่ปฐมบรรพบุรุษเล่มนี้นางไหนเลยมีสิทธิ์ได้ครอบครอง นางไม่กล้าแม้แต่จะฝันถึง เวลานี้หลี่ชิเย่ถึงกับนำกระบี่ปฐมบรรพบุรุษประทานให้กับตนเอง เป็นเรื่องที่ทำให้นางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“เอาไปเถอะ” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย และกล่าวว่า “ข้าก็ไม่ได้ใช้ กระบี่น่ะไม่เลว แต่ว่า เมื่อมาอยู่ในมือของข้าแล้วเกรงว่าไม่กี่ทีก็หักแล้ว วัสดุไม่เท่าไร”

แม้ว่าหลี่ชิเย่จะพูดเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพียงคำเดียว แต่ว่า มันเป็นคำพูดที่ซาบซึ้งใจมากที่สุดในชีวิตของไป่จินหนิง คำพูดที่เอ้อระเหยคำหนึ่งเช่นนี้ ทำให้นางจดจำไปตลอดชีวิต และจะจดจำคำๆ นี้ไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

“ชีวิตของข้าเป็นของคุณชาย หากคุณชายต้องการสามารถเอาไปได้ทุกเมื่อ!” ไป่จินหนิงคุกเข่ากับพื้น โขกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่า มาวันนี้กล่าวได้ว่าหลี่ชิเย่ได้ประทานทุกสิ่งทุกอย่างกับนาง ประทานชีวิตที่ใหม่ทั้งหมดให้กับนาง

หลี่ชิเย่รับการคารวะเต็มรูปแบบจากไป่จินหนิงอย่างไม่สะทกสะท้าน จากนั้นมองไปที่หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือ หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือก้มหน้าลงไม่พูดอะไรสักคำ และไม่กล้ามองทุกคน

หลี่ชิเย่มองดูนางแล้วทอดถอนใจขึ้นมาเบาๆ จากนั้นหยิบเอาเตี๋ยะตู้ของนางออกมา

เสียงตูม…ดังขึ้นเสียงหนึ่ง ในเวลานี้เอง ในมือของหลี่ชิเย่ปรากฏไฟที่พุ่งขึ้นมาสายหนึ่ง พลันเตี๋ยะตู้ถูกเผาลุกไหม้ขึ้น เพียงพริบตาเดียวเตี๋ยะตู้ก็ถูกเผาไหม้กลายเป็นจุน

“เจ้าไปได้แล้ว” หลี่ชิเย่เป่าขี้เถ้าของเตี๋ยะตู้ที่ถูกเผาเบาๆ จนปลิวกระจาย และเอ่ยขึ้นช้าๆ

ในเวลานี้ หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือจึงได้เงยหน้าขึ้น มองดูหลี่ชิเย่ด้วยท่าทางงงๆ ในขณะนี้นางเองก็ไม่สามารถสนองตอบได้ทันที นางยอมรับในชะตะกรรมของตนเองตั้งแต่ถูกประมูลขายแล้ว

“เจ้าเป็นอิสระแล้ว” เมื่อไป่จินหนิงเห็นหญิงสาวเผ่าเจ๋าสือทำท่างงๆ ยืนอยู่ตรงนั้น จึงเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า “คุณชายอภัยโทษให้เจ้าแล้ว นับจากนี้เป็นต้นไป เจ้ามีความเป็นอิสระอยากจะไปไหนก็ได้” ไป่จินหนิงเห็นมามากกับการซื้อขายทาสในแผ่นดินไกลกันดาร หากคนที่โชคดียังสามารถพบเจอเจ้านายที่ดี ถ้าหากพบกับเจ้านายที่ร้ายล่ะก็เรียกว่าน่าเวทนาจนทนดูไม่ได้ และจะได้ต้อนรับชะตากรรมที่น่าเศร้าใจ

ในทัศนะของไป่จินหนิงมองว่า การที่หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือได้พบกับเจ้านายที่มีความเมตตาอย่างหลี่ชิเย่ ย่อมไม่ต้องสงสัยว่าเป็นความโชคดีชั่วชีวิตของนาง สมควรทราบว่า หลี่ชิเย่ซื้อตัวนางมาด้วยราคามหาศาล หลี่ชิเย่กลับเผาทำลายเตี๋ยะตู้ของนาง ประทานความอิสระให้กับนาง บุญคุณใหญ่หลวงเช่นนี้เหมือนเป็นบิดามารดาที่ให้ชีวิตกับนางอย่างไม่ต้องสงสัย

หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือเงยหน้ามองดูหลี่ชิเย่ ท่าทางเหมือนสับสนงุนงงอยู่บ้าง เวลานี้ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน คล้ายลูกนกที่หลงทาง

“รีบขอบคุณคุณชายเร็วเข้า จากนั้นก็รีบกลับบ้านไป” ไป่จินหนิงนับว่าใจดี กล่าวเตือนสติหญิงสาวเผ่าเจ๋าสือ

“บ้าน…” หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือทำท่างุนงง เมื่อได้สติกลับมา นางส่ายหน้าและกล่าวว่า “ข้า ข้าไม่รู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน?” กล่าวพลาง สายตาเหมือนพล่ามัวจากน้ำตาที่ซึมออกมา

น้ำเสียงของนางอ่อนโยนและเบามาก ฟังแล้วทำให้รู้สึกเป็นที่ดึงดูดใจยิ่ง บวกกับท่วงท่าของนางที่เป็นคนต่างแดน เรียกได้ว่าดึงดูดใจผู้คนได้ดีเหลือเกิน

“คนในครอบครัวเจ้าล่ะ?” ไป่จินหนิงจ้องมองนางและเอ่ยถามขึ้น

“ไม่ ไม่มีสมาชิกในครอบครัว” หญิงสาวเผ่าเจ๋าสืองงงัน จากนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า “พ่อแม่ล้วนไม่อยู่แล้ว ข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด” ไป่จินหนิงก็งงงันนิดหนึ่ง หลังจากได้พูดคุยกับหญิงสาวเผ่าเจ๋าสือหลายคำ จึงค่อยๆ เข้าใจถึงสภาพการณ์เกี่ยวกับหญิงสาวเผ่าเจ๋าสือ

แท้จริงแล้วครอบครัวของหญิงสาวเผ่าเจ๋าสือได้หลบออกจากโลกภายนอกทั้งครอบครัว อาศัยอยู่ในป่าลึกเป็นเวลานาน ตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่สมาคมกับบุคคลภายนอก

สิ่งนี้ก็เป็นเรื่องที่สามารถจินตนาการได้ เผ่าเจ๋าสือเกือบจะสูญพันธุ์แล้ว ถ้าหากให้ผู้อื่นรู้ว่ายังมีเผ่าเจ๋าสือที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ล่ะก็ เกรงว่าคงมีโชคชะตาเหมือนหญิงสาวผู้นี้ ถูกจับมาขาย

หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือใช้ชีวิตอยู่กับบิดามารดา แต่ว่า จากการที่บิดามารดาแก่เฒ่าและตายจากไป จึงเหลือนางโดดเดี่ยวเพียงคนเดียว

ภายหลังหญิงสาวเผ่าเจ๋าสืออยากจะออกไปดูโลกภายนอกว่าเป็นเช่นใด ไม่นึกไม่ฝันว่าเพิ่งจะก้าวออกมาก็ถูกผู้อื่นจับไป จากนั้นก็ถูกส่งมาที่ห้างร้านทันที

ไป่จินหนิงเองรู้สึกปลงอนิจจังอยู่บ้าง เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือได้ประสบมา เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ในแผ่นดินไกลกันดาร

“เผ่าเจ๋าสือในครั้งนั้นคือเผ่าพันธุ์ที่มีความเจริญรุ่งเรืองเพียงใด เป็นใหญ่มายุคสมัยหนึ่ง” กระบือดำใหญ่ก็อดที่จะกล่าวทอดถอนใจขึ้นมา

“เจ้าชื่อว่าอะไร?” หลี่ชิเย่จ้องมองหญิงสาวเผ่าเจ๋าสือ และเอ่ยถามขึ้นช้าๆ

“เยี่ยนไป๋ หลิ่วเยี่ยนไป๋” หญิงสาวเผ่าเจ๋าสือเงยหน้าขึ้นมองหลี่ชิเย่ทีหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าลงและเอ่ยขึ้นเบาๆ

หลี่ชิเย่จ้องมองดูหลิ่วเยี่ยนไป๋ แล้วก็มองดูกระบือดำใหญ่ และยิ้มบางๆ ทีหนึ่ง

“ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ รอยยิ้มเช่นนี้ของท่านดูแปลกมากนะ” เมื่อเจ้ากระบือดำใหญ่ถูกแววตาเช่นนี้ของหลี่ชิเย่จ้องมองมาถึงกับหวาดหวั่นพรั่นพรึง

“อย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉยทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น นับจากวันนี้เป็นต้นไป แม่นางคนนี้ก็มอบให้กับเจ้าแล้ว นางมีสติปัญญาที่ดีมาก หลังจากนี้เจ้ามีหน้าที่ถ่ายทอดให้กับนาง”

“อ้ายบ้าเอ๊ย ไม่ใช่มั้ง ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่อยากมีลูกติดคนหนึ่ง” กระบือดำใหญ่ตกใจยิ่งนัก คิดจะหนีไปทันที

“ได้ เจ้าจะไม่สอนก็ได้ พานางไปที่เขาศักดิ์สิทธิ์มอบให้กับปีศาจต้นไม้เฒ่า บอกว่าข้าให้เขาสอนศิษย์ที่ดีคนหนึ่ง” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “ข้าเชื่อว่า เขาจะต้องสอนศิษย์ที่ยอดเยี่ยมยากจะหาผู้ใดเทียมในหล้าได้แน่ สอนได้ดีกว่าเจ้าเสียอีก”

“ถุย ถุย ถุยฮึเจ้าปีศาจต้นไม้เฒ่าถ้าสร้างสัจธรรมนับว่ามีฝีมือ ฮึหากพูดถึงการสอนศิษย์ก็ไม่แน่หรอกนะ ข้ากระบือดำใหญ่มีความศักดิ์สิทธิ์เพียงใด” เจ้ากระบือดำใหญ่เต้นผางขึ้นทันที และกล่าวว่า “การฝึกเคล็ดวิชาของบ้านข้าเรียกว่าสุดยอดยากจะหาใดเทียมในหล้า ปราศจากผู้ต่อกรตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ฮึ ฮึฝีมือเคล็ดวิชาจรัสอันน้อยนิดของเจ้าปีศาจต้นไม้เฒ่านั้น ข่มขู่ใครไม่ได้หรอก”

ในเวลานี้ เจ้ากระบือดำใหญ่ไม่พอใจยิ่งเป็นพิเศษ ถึงกับกระโดดขึ้นและกล่าวว่า “ฮึ ฮึท่านไปถามเจ้าปีศาจต้นไม้เฒ่าดู วิธีการฝึกของตระกูลข้า คือเคล็ดวิชาที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่นที่เก่าแก่โบราณยิ่ง ฮึหลังจากที่เขาได้เห็นวิธีการฝึกของตระกูลข้าแล้ว ล้วนแล้วแต่เลื่อมใสสูงสุด…” กระบือดำใหญ่พลันรู้สึกไม่พอใจและเต้นผางขึ้นในทันที เมื่อถูกหาว่าสู้ปีศาจต้นไม้เฒ่าไม่ได้ และคัดค้านเป็นพิเศษ

“ในเมื่อเคล็ดวิชาการฝึกที่ยอดเยี่ยมปราศจากผู้ต่อกรในหล้า เช่นนั้นแล้วก็ให้เจ้าสอนนาง ตกลงตามนี้” ขณะที่เจ้ากระบือดำใหญ่ยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลี่ชิเย่กล่าวตัดบท และเอ่ยขึ้นเรียบเฉย

“ข้า ข้า ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้” เจ้ากระบือดำใหญ่ตะลึงนิดหนึ่ง เวลานี้เจ้ากระบือดำใหญ่จึงรู้ว่าตนเองนั้นได้กระโดดลงไปในหลุมที่หลี่ชิเย่ขุดเอาไว้

“ไม่ต้องพูดมาก ตกลงตามนี้” หลี่ชิเย่พลันเคาะจบทันที

“อ้ายเลวเอ๊ย ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ท่านกำลังหลอกข้านะเนี่ย” เจ้ากระบือดำใหญ่ถูกยั่วโมโหจนเกือบจะกระอักเลือดออกมา ถึงกับกระโดดตัวลอย และร้องเสียงดังไม่พอใจ ทำการประท้วงต่อหลี่ชิเย่

………………………………………………………..